Όταν ο γάλλος πρωθυπουργός Ν.Βιλπέν το 2003 εκφωνούσε τον αντιπολεμικό του λόγο στην ΓΣ του ΟΗΕ ενάντια στην επέμβαση στο Ιράκ ή όταν έγραφε ποιήματα μιας και είναι και ποιητής ασφαλώς δεν θα μπορούσε να φανταστεί την εικόνα του όταν στις 10/4 βγήκε στα ΜΜΕ σαν βρεγμένη και δαρμένη γάτα και εξηγούσε ότι “αποσύρει το άρθρο 8 του νόμου για τη Σύμβαση Πρώτης Απασχόλησης (CPE) γιατί δεν τον κατάλαβαν οι επιχειρήσεις και η νεολαία”.
Για να γίνει πιο κατανοητό στους επιχειρηματίες φρόντισε να αντικαταστήσει το άρθρο 8 με διατάξεις που προβλέπουν: οικονομική ενίσχυση του κάθε εργοδότη που θα προσλάβει μη προνομιούχο νέο 16-24 ετών της τάξεως των 400 ευρώ το μήνα για τον πρώτο χρόνο και 200 ευρώ για τον δεύτερο χρόνο. Συνολικά το ποσό που θα καταβάλει ο κρατικός προϋπολογισμός -δηλ. οι πολίτες- ανέρχεται στα 150 εκατομμύρια ευρώ για το 2006 και στα 300 εκατομμύρια ευρώ το 2007.
Η νίκη της γαλλικής νεολαίας και των εργαζομένων είναι μεγάλη και δίνει χαρά, ηθικό και αυτοπεποίθηση στο κίνημα όχι μόνο της Γαλλίας αλλά όλης της Ευρώπης.
10 βδομάδες διαδηλώσεων, απεργιών, καταλήψεων σχολείων, σχολών, δρόμων, σταθμών τραίνου, συγκρούσεων με τα CRS (σημ. γαλλικά ΜΑΤ), εκατοντάδων συλλήψεων και δεκάδων τραυματισμών, κατάφεραν να κάνουν την κυβέρνηση να υποχωρήσει. Το “κοινωνικό εργαστήρι των κινημάτων της Ευρώπης” όπως αποκαλούν πολλοί τη Γαλλία, για μια ακόμα φορά, δείχνει το δρόμο.
Όπως έγινε το 1986 με την ανατροπή του αντιεκπαιδευτικού νόμου Ντεβακέ, το 94-95 με την ανατροπή των σχεδίων Μπαλαντίρ-Ζιπέ ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους, το 2005 με το ΟΧΙ στο ευρωσύνταγμα.
Σε αυτές τις κινητοποιήσεις η νεολαία των πανεπιστημίων και των σχολείων ήταν αυτή που έδωσε τον τόνο. Κυριολεκτικά από τα κάτω. Χωρίς κανένας να το περιμένει. Με υποδειγματικές διαδικασίες γενικών συνελεύσεων και κατανόησης της σημασίας απεύθυνσης στην κοινωνία και ειδικά στην σύνδεση του αγώνα με το εργατικό κίνημα.
Παρά και ενάντια στις ηγεσίες του σοσιαλιστικού κόμματος και των συνδικάτων που ελέγχει που αποφάσισαν να καλέσουν σε διαδήλωση μόλις στις 4/4 δηλαδή στο τέλος.
Παρά και ενάντια στην ηγεσία του ΚΚ που το μόνο που έκανε ήταν να ψάχνει φόρμουλες συμβιβασμού με την κυβέρνηση.
Τώρα ανοίγει μια νέα περίοδος για τη Γαλλία. Ήδη οι φοιτητές καλούν την κυβέρνηση να αποσύρει το ανάλογο νομοσχέδιο για το συμβόλαιο πρώτης πρόσληψης (CNE) που έχει ήδη ψηφιστεί και ισχύει γενικά για κάθε νέα πρόσληψη και όχι μόνο για τη νεολαία και επιτρέπει απολύσεις χωρίς προειδοποίηση και με ελάχιστη αποζημίωση. Παράλληλα είναι σίγουρο ότι αυτή η νίκη θα επηρεάσει και άλλα στρώματα της κοινωνίας και ιδιαίτερα το εργατικό κίνημα (αλλά και τους αγρότες) και αυτό θα ενισχύσει την πάλη ενάντια στα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης.
Και βέβαια το πολιτικό κενό που προκαλεί η έλλειψη εμπιστοσύνης στην ξαναζεσταμένη σούπα του σοσιαλιστικού κόμματος και της κεντροαριστεράς (Κ.Κ, πράσινοι κτλ.) θα εντείνει τις διεργασίες μέσα στο κίνημα και την αναζήτηση πολιτικών εναλλακτικών λύσεων. Το έδαφος για την ανάπτυξη των επαναστατικών μαρξιστικών ιδεών είναι σταθερά ευνοϊκό στη Γαλλία. Αυτό φάνηκε καταρχήν από το 10% που πήραν οι 2 οργανώσεις που μιλούν στο όνομα του τροτσκισμού (LCR και LO) το 2002 και το 22% των πολιτών που σκεφτόταν να τους ψηφίσει. Και ήταν -όπως εξηγούμε παρακάτω- μόνο η λαθεμένη πολιτική των ηγεσιών αυτών των 2 οργανώσεων που δεν επέτρεψε μέχρι τώρα να αξιοποιηθούν αυτές οι τεράστιες δυνατότητες.
Το γαλλικό τμήμα της CWI – GAUCHE REVOLUTIONAIRE (σημ. Επαναστατική Αριστερά) παλεύει με όλες του τις δυνάμεις με στόχο την συνεργασία των δυνάμεων της επαναστατικής αριστεράς με στόχο τη δημιουργία ενός νέου φορέα με σοσιαλιστικές, διεθνιστικές ιδέες που θα δώσει πολιτική διέξοδο στα εκατομμύρια διαδηλωτών και απεργών και θα αλλάξει τον πολιτικό χάρτη της Γαλλίας και όλης της Ευρώπης.
Τάκης Γιαννόπουλος
Αγώνας παράδειγμα
Οι κινητοποιήσεις της γαλλικής νεολαίας και των εργαζομένων της τελευταίας περιόδου έρχονται να επιβεβαιώσουν όσους υποστήριζαν ότι μετά το βροντερό “όχι” του γαλλικού λαού στο ευρωσύνταγμα άνοιξε μία περίοδος αναταραχής για τη χώρα.
Εδώ και ένα χρόνο μετά το “όχι” στο δημοψήφισμα η κυβέρνηση δεν μπορεί να ησυχάσει. Το περασμένο φθινόπωρο είχαμε τις κινητοποιήσεις της νεολαίας (κυρίως μαθητών) ενάντια στο “νόμο Fillon”, αμέσως μετά ξέσπασε η εξέγερση των μεταναστών 2ης και 3ης γενιάς στις υποβαθμισμένες περιοχές των γκέτο και σήμερα έχουμε τις μαζικότατες κινητοποιήσεις της νεολαίας και των εργαζομένων ενάντια στο νόμο για την CPE (σύμβαση 1ης πρόσληψης).
Θα ήταν τουλάχιστον αφελής όποιος πιστεύει ότι τα παραπάνω γεγονότα είναι ασύνδετα ή αποτελούν τυχαία περιστατικά. Είναι ολοφάνερο ότι μέσα στην γαλλική κοινωνία έχει συσσωρευτεί οργή από τις πολιτικές λιτότητας και χτυπήματος δικαιωμάτων που ακολουθούνται εδώ και χρόνια όχι μόνο από την σημερινή συντηρητική κυβέρνηση του Βιλπέν αλλά και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις της λεγόμενης “πληθυντικής αριστεράς” την περίοδο 97 – 02 (Σοσιαλιστές, Πράσινοι και Κομμουνιστικό Κόμμα). Ο νόμος για τη CPE δεν αποτελεί τίποτα άλλο από το αποκορύφωμα μίας σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής χρόνων.
Οι κινητοποιήσεις των Γάλλων εργαζομένων και της νεολαίας αποτελούνε παράδειγμα τόσο για την μαχητικότητα όσο και για τον τρόπο οργάνωσης που ακολουθεί το κίνημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ηγεσία του φοιτητικού κινήματος, δηλαδή στην εθνική φοιτητική συντονιστική επιτροπή (δεν αναφερόμαστε στην αντίστοιχη ΕΦΕΕ) δεν βρίσκονται κάποιοι γραφειοκράτες αλλά εκπρόσωποι γενικών συνελεύσεων των πανεπιστημίων, οι οποίες μάλιστα γίνονται κάθε εβδομάδα και ανανεώνουν ή όχι την εμπιστοσύνη των φοιτητών στους εκπροσώπους τους. Σημαντικό επίσης ρόλο παίζουν και οι συντονιστικές επιτροπές τόσο οι τοπικές όσο και η εθνική οι οποίες ελέγχονται και αυτές από τις γενικές συνελεύσεις. Τέλος, η προσπάθεια που έγινε, σε μερικές μάλιστα περιοχές (πχ Μασσαλία) πολύ επιτυχημένα για την δημιουργία κοινών συντονιστικών φοιτητών, μαθητών και εργαζομένων αποτελούν παρακαταθήκη για το μέλλον και παράγοντα νίκης για το κίνημα.
Η σημασία της απεργίας
Μετά από δύο μήνες μαζικότατων διαδηλώσεων, δύο μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις που ανάγκασαν την κυβέρνηση σε πλήρη αναδίπλωση, είναι φανερό ότι τώρα παρά ποτέ είναι αναγκαία μία αντεπίθεση που θα ανατρέψει συνολικά την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης και ακόμα και την ίδια την κυβέρνηση. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος θα πρέπει το κίνημα να κινηθεί στην κατεύθυνση της γενικής απεργίας που θα μπλοκάρει την οικονομία και θα παραλύσει ολόκληρη τη χώρα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι δύο μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις (28/3 και 4/4) ήταν αυτές που δημιούργησαν τα μεγαλύτερα προβλήματα στην κυβέρνηση. Μετά την εξαγγελία της πρώτης απεργίας άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες ρωγμές στο κυβερνητικό στρατόπεδο με τις δημόσιες διαφοροποιήσεις μεταξύ Βιλπέν και Σαρκοζί, ενώ μετά την 2η κινητοποίηση η κυβέρνηση και ο πρόεδρος άρχισαν να μιλάνε για αλλαγές στο νόμο και διάλογο.
Την αναγκαιότητα της γενικής απεργίας σήμερα κατανοούν πρώτα και κύρια οι ίδιοι οι γάλλοι αγωνιστές. Μετά την απεργία στις 4/4 μία σειρά από σωματεία και ομοσπονδίες πήραν αποφάσεις για συνέχιση της απεργία και τις επόμενες μέρες παρά το γεγονός ότι οι ηγεσίες των συνδικάτων δεν είχαν καλέσει για κάτι τέτοιο.
Τα συνδικάτα
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες όμως, με χαρακτηριστική τη στάση της CGT (πρόσκειται στο ΚΚ) είναι οι μόνες που αρνούνται την αναγκαιότητα για μία καθολική γενική απεργία. Οι δύο μεγάλες κινητοποιήσεις (28/3 και 4/4), οι οποίες αν και στην Ελλάδα παρουσιάστηκαν ως γενικές απεργίες, στην πραγματικότητα αποτελούσαν απλά “μέρες δράσης” των συνδικάτων με μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις κυρίως στο δημόσιο τομέα. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία όμως παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια του κινήματος πίσω από τις ανάγκες του. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο ότι ενώ η εθνική συντονιστική επιτροπή των φοιτητών και διάφορα τοπικά συνδικάτα καλούσαν τις συνομοσπονδίες να καλέσουν γενική απεργία από τις 7 Μάρτη οι πρώτες απεργίες καλέστηκαν για τις 28.
Από την άλλη στελέχη της 2ης μεγαλύτερης συνομοσπονδίας (CFDT) που πρόσκειται στο σοσιαλιστικό κόμμα, δήλωσαν ότι είναι πρόθυμοι να συζητήσουν με την κυβέρνηση για να βρεθεί λύση στην κρίση.
Είναι φανερό ότι κάποιοι συνδικαλιστές “τσίμπησαν” πολύ εύκολα το δόλωμα του διαλόγου, που η κυβέρνηση μέσω της συνέντευξης τύπου του πρωθυπουργού (5/4) κάλεσε σε διάλογο σε μία τελευταία προσπάθεια να διασπάσει το κίνημα σε “διαλλακτικούς” και “αδιάλλακτους”.
Η αριστερά
Την ίδια στιγμή η επίσημη γαλλική αριστερά φαίνεται να χάνει την μία ευκαιρία μετά την άλλη. Το ΣΚ -που δεν είναι καθόλου αριστερό- προσπαθεί απεγνωσμένα να τοποθετηθεί αντιπολιτευτικά και να θυμηθεί την παλιά του αριστερή ρητορεία. Όμως από τότε που ο Μιτεράν έγινε ο 1ος “σοσιαλιστής” πρόεδρος της χώρας έχουν αλλάξει πολλά και οι Γάλλοι εργαζόμενοι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στη σοσιαλδημοκρατία. Οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις του Ζοσπέν και οι πολιτικές που εφάρμοσαν ήταν αυτές που έστρωσαν το δρόμο για τα μέτρα που περνά η τωρινή κυβέρνηση. Το μόνο στο οποίο προσδοκά τελικά το ΣΚ είναι μία εκλογική άνοδος και νίκη στις ερχόμενες εκλογές. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δε θα σημάνει νέες αυταπάτες από την γαλλική κοινωνία και μία ενδεχόμενη νέα κεντροαριστερή κυβέρνηση κάθε άλλο παρά άφεση αμαρτιών θα πάρει από τους εργαζομένους και τη νεολαία που θα την περιμένουν καθημερινά “στη γωνία”.
Το ΚΚΓ από την άλλη παραμένει δέσμιο του ρεφορμισμού και του κυβερνητισμού του. Η αγωνία του για να μη σπάσει τη συμμαχία με το ΣΚ ώστε να συμμετάσχει σε μία νέα κυβέρνηση συνεργασίας βάζουν συγκεκριμένα όρια στη δράση του. Είναι γεγονός ότι το ΚΚΓ μοιάζει σήμερα πολύ περισσότερο με ένα κόμμα εξουσίας παρά με μία αριστερή διέξοδο για τις μάζες. Είναι το ΚΚΓ άλλωστε που ελέγχει τη CGT, τη μεγαλύτερη εργατική συνομοσπονδία, και φέρει και το ίδιο την ευθύνη για το γεγονός ότι τα συνδικάτα άργησαν να καλέσουν απεργιακές κινητοποιήσεις.
Και ενώ για τα κόμματα της κεντροαριστεράς η στάση αυτή είναι λίγο πολύ αναμενόμενη είναι να απορεί κανείς με τη στάση των οργανώσεων που αποκαλούνται επαναστατικές, την LO και την LCR.
Η LO (Εργατική Πάλη) εδώ και καιρό φαίνεται να κινείται εκτός τόπου και χρόνου τραβώντας το δρόμο απομονωτισμού. Για μία οργάνωση που αποκαλείται τροτσκιστική και έχει στις γραμμές της πάνω από 8000 μέλη είναι ακατανόητο το γεγονός ότι δεν έχει εμπλακεί σχεδόν καθόλου στο κίνημα και δεν έχει κάνει καμία σοβαρή εκστρατεία για τις κινητοποιήσεις.
Η LCR (Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα) από την άλλη εμφανίζεται με δύο πρόσωπα. Από τη μία έχει σημαντική επιρροή στο κίνημα και κυρίως στη νεολαία όπως φαίνεται και από την εκπροσώπηση της με 4 μέλη στην 16μελή εθνική φοιτητική συντονιστική επιτροπή. Σε όλα τα τελευταία γκάλοπ μάλιστα ο Ολιβιέ Μπεζανσενό, ηγετικό στέλεχος της LCR, εμφανίζεται με μεγάλα ποσοστά αποδοχής στα νεολαιίστικα στρώματα. Επιπλέον μέσα από την εφημερίδα και τις ανακοινώσεις της καλεί τόσο σε γενική απεργία όσο και σε ανατροπή της κυβέρνησης του Βιλπέν.
Μέχρι εδώ όλα καλά, αλλά όπως είπαμε αυτό είναι το ένα πρόσωπο της LCR. Το άλλο πρόσωπο της είναι αυτό της συνεργασίας με το ΣΚ. Από την εποχή του όχι στο ευρωσύνταγμα η LCR ακολουθεί μία τακτική συνεργασίας με τις λεγόμενες δυνάμεις του αριστερού “όχι”. Αυτό όμως στην πράξη σημαίνει την συμμετοχή της σε κοινές επιτροπές “κορυφής” με το ΣΚ, που για την γαλλική κοινωνία δεν αποτελεί ένα αριστερό κόμμα αλλά το αντίστοιχο του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα.
Τώρα είναι η ώρα
Στη Γαλλία σήμερα οι κινητοποιήσεις και η στάση της αριστεράς σε αυτές αποκαλύπτουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το πολιτικό κενό και τις χαμένες ευκαιρίες για την αντικαπιταλιστική αριστερά. Είναι η 3η φορά μετά το 10% και τα 3 εκατομμύρια ψήφους της συνεργασίας LO και LCR το 2002, και την καταψήφιση του ευρωσυντάγματος που η ευκαιρία για τη δημιουργία ενός νέου μαζικού αριστερού κόμματος φαίνεται να χάνεται. Την ευθύνη για αυτό φέρουν πρώτα απ’ όλα οι ηγεσίες των δύο οργανώσεων που δεν πήραν καμία πρωτοβουλία συνεργασίας προς αυτή την κατεύθυνση. Οι συνθήκες στη Γαλλία για μία τέτοια εξέλιξη είναι ώριμες. Ένας τέτοιος πολιτικός σχηματισμός θα βοηθούσε το κίνημα να κερδίσει από τη μία ενώ από την άλλη θα έδινε πολιτική διέξοδο στους εργαζόμενους και τη νεολαία απεγκλωβίζοντας τους από την συνεργασία ΚΚΓ – ΣΚ. Οι επιτροπές αγώνα και ο συντονισμός από τα κάτω των φοιτητών και των εργαζομένων αποτελούν μία πρώτη μαγιά για τη δημιουργία ενός μαζικού αριστερού κόμματος και σε αυτές θα έπρεπε να απευθυνθεί πρώτα η “άκρα αριστερά” αντί να συνδιαλέγεται με τις ηγεσίες του ΚΚΓ και του ΣΚ, ρίχνοντας νερό στο μύλο της κεντροαριστεράς.
Δημήτρης Πανταζόπουλος
“Σύμβαση Πρώτης Πρόσληψης”:
Μετά τα χαρτομάντιλα μιας χρήσεως, οι γενιές μιας χρήσεως
Η “Σύμβαση Πρώτης Πρόσληψης” (CPE), αποτελεί κομμάτι του νομοσχεδίου για “ίσες ευκαιρίες”, ενός νομοσχεδίου για την νεανική απασχόληση.
Η κυβέρνηση χρησιμοποιώντας σαν δικαιολογία τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας στους νέους και ιδιαίτερα στους νέους των περιθωριοποιημένων προαστίων προσπάθησε να ανατρέψει κεκτημένα του εργατικού κινήματος, όπως η σταθερότητα στην εργασία, και να εισάγει την ανασφάλεια και την κακοπληρωμένη και χωρίς δικαιώματα εργασία για τους νέους έως 26 χρόνων.
Τι περιλαμβάνει ο νόμος
Η “Σύμβαση Πρώτης Πρόσληψης” προβλέπει ότι επιχειρήσεις με περισσότερους από 20 εργαζόμενους θα μπορούν να απολύουν εργαζόμενους μέχρι 26 χρονών, χωρίς αιτιολογία και χωρίς αποζημίωση, τα 2 πρώτα χρόνια από την πρόσληψη τους.
Για τους απολυμένους προβλέπεται μόνο επίδομα ανεργίας ύψους 450 ευρώ (την στιγμή που ο κατώτερος βασικός μισθός στη Γαλλία είναι 1.100) για μόλις 2 μήνες!
Ο νόμος δίνει στην επιχείρηση το δικαίωμα να επαναπροσλάβει τον εργαζόμενο έπειτα από 3 μήνες με τους ίδιους όρους εργασίας.
Επιπλέον, το νομοσχέδιο για “ίσες ευκαιρίες” δίνει τη δυνατότητα να εργαστεί κάποιος σαν μαθητευόμενος από τα 14, ενώ κατεβάζει το ηλικιακό όριο για νυχτερινή εργασία στα 15. Η προσωποποίηση του εργασιακού μεσαίωνα με άλλα λόγια…
Τι ισχύει στην υπόλοιπη Ευρώπη
Η γαλλική κυβέρνηση δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία που προσπαθεί να ανατρέψει τις εργασιακές σχέσεις προς όφελος των κερδών των καπιταλιστών.
Στην Ελλάδα, οι νέοι εργαζόμενοι έχουν λιγότερα εργασιακά δικαιώματα ακόμα και από αυτά που προσπαθεί να περάσει ο Ντε Βιλπέν. Το ποσοστό ανεργίας στις ηλικίες 15-24 στην Ελλάδα φτάνει το 26,5% και είναι το υψηλότερο σε όλη την Ευρώπη.
Οι “μεταρρυθμίσεις” τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ μετέτρεψαν την εργασία σε απασχόληση και επανέφεραν εργασιακές σχέσεις προηγούμενων αιώνων…
Ποιος μπορεί να ξεχάσει την προεκλογική πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου το 2004, που δεν πρότεινε τίποτα παραπάνω από τη θεσμοθέτηση της ανασφάλιστης εργασίας, (δες άρθρο σελ. 15).
Η κυβέρνηση της ΝΔ από την άλλη, λειτουργεί με βάση το δίπτυχο “διασφάλιση των δικαιωμάτων των ήδη εργαζόμενων” και “αφαίρεση των κεκτημένων για τους καινούριους”. Με βάση αυτό το σκεπτικό λειτουργούν μια σειρά από προγράμματα που χρηματοδοτούνται κυρίως από κοινοτικά ταμεία (προγράμματα του ΟΑΕΔ, τα stage, οι εθελούσιες έξοδοι κ.α.) και αφορούν θέσεις εργασίας στον δημόσιο τομέα.
Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι το ποσοστό των συμβάσεων ορισμένου χρόνου έχει φτάσει το 16,5%, που είναι το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ευρώπη!
Στην Μ. Βρετανία ο Μπλερ κατάφερε να περάσει αντίστοιχο νόμο με τον CPE χωρίς να προκληθούν τριγμοί. Αντίστοιχα, στην Ιρλανδία, την Φινλανδία, την Ισπανία, την Ιταλία και τη Γερμανία, τόσο οι νεοφιλελεύθερες όσο και οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις, προωθούν μέτρα που χτυπούν τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.
Το χρονικό του κινήματος
7 Οκτωβρίου: Αρχίζει στο κοινοβούλιο η συζήτηση για τη “Σύμβαση Πρώτης Πρόσληψης”(CPE). Το αίτημα για την απόσυρση του νόμου συσπειρώνει τα συνδικάτα των εργαζομένων και τις φοιτητικές και μαθητικές οργανώσεις. 300.000 διαδηλωτές τάσσονται κατά του νόμου. Το κίνημα έχει κάνει τα πρώτα του βήματα… Παρά τις αντιδράσεις, η κυβέρνηση, επικαλούμενη την “έκτακτη ανάγκη” της εφαρμογής του νομοσχεδίου για την “ισότητα ευκαιριών” στο οποίο περιλαμβάνεται η “Σύμβαση Πρώτης Πρόσληψης”, πετυχαίνει την ψήφιση του με έκτακτη διαδικασία, η οποία επιτρέπει τη σύντομη υιοθέτηση νομοσχεδίων χωρίς κοινοβουλευτική συζήτηση και ψηφοφορία.
7 Μαρτίου: Εθνική ημέρα δράσης ενάντια στο CPE. Μαζικές διαδηλώσεις με τουλάχιστον ένα εκατομμύριο φοιτητές, μαθητές και εργαζόμενους. Σε 40 από τα 88 πανεπιστήμια γίνεται απεργία, με διακοπή μαθημάτων και καταλήψεις σε αμφιθέατρα, όπως στη Σορβόννη. Το κίνημα δείχνει ολοένα την δυναμική του απέναντι στην αδιαλλαξία της κυβέρνησης.
11 Μαρτίου: Αστυνομικές δυνάμεις εισβάλλουν στη Σορβόννη που τελεί υπό κατάληψη και με την χρήση χημικών και βίας εκκενώνουν το πανεπιστήμιο. Την ίδια ημέρα η εθνική συντονιστική επιτροπή των φοιτητών καλεί τα συνδικάτα να καλέσουν γενική απεργία στις 23 Μάρτη. Οι ηγεσίες των εθνικών συνδικάτων (CGT και CFDT) αρνούνται. Ωστόσο, καλούνται διαδηλώσεις για τις 16, 18 και 23 Μάρτη. Μέχρι στιγμής υπό κατάληψη τελούν 45 από τα 88 πανεπιστήμια.
13 Μαρτίου: Οι διαδηλώσεις συνεχίζονται, τα πανεπιστήμια υπό κατάληψη αυξάνοντα (54 από τα 88) και η κυβέρνηση εξακολουθεί να προσπαθεί να πείσει για την αναγκαιότητα του νόμου. Την ίδια στιγμή απαντά στους διαδηλωτές με συνεχώς αυξανόμενη καταστολή. Ο Ζακ Σιράκ παρεμβαίνει προσωπικά προσπαθώντας να βγάλει τον Ντε Βιλπέν από την δύσκολη θέση.
16 Μαρτίου: Χιλιάδες νέοι βγαίνουν ξανά στους δρόμους απαιτώντας την απόσυρση του νόμου. 64 από τα 88 πανεπιστήμια συμμετέχουν στις διαδηλώσεις ενώ 30 λύκεια στο Παρίσι και δεκάδες άλλα σε άλλες πόλεις μπαίνουν δυναμικά στο κίνημα. Ο πρωθυπουργός Ντε Βιλπέν κάτω από την τεράστια πίεση που δέχεται από το κίνημα δηλώνει: “Είμαστε όλοι μας έτοιμοι για διάλογο, για να βελτιώσουμε τη σύμβαση πρώτης εργασίας”. Το κίνημα όμως είναι αποφασισμένο: απόσυρση του νόμου πρώτα και έπειτα διάλογος.
18 Μαρτίου: Εθνική ημέρα δράσης έπειτα από το κάλεσμα των μεγάλων εργατικών συνδικάτων και των φοιτητικών και μαθητικών οργανώσεων. 1,5 εκατ. διαδηλωτές κατεβαίνουν στους δρόμους σε 160 πόλεις. Στο Παρίσι μόνο, ο αριθμός των διαδηλωτών φτάνει τις 400.000. Θύμα της αστυνομικής βίας πέφτει 39χρονος συνδικαλιστής που μεταφέρεται σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο αφού έχει ποδοπατηθεί και χτυπηθεί στο κεφάλι από την αστυνομία. Τα συνδικάτα δίνουν 48ωρη διορία στην κυβέρνηση για να αποσύρει το νόμο και την απειλεί με γενική απεργία. Η διορία τελειώνει και η κυβέρνηση αρνείται να αποσύρει το νόμο. Προτείνει μόνο δυο τροποποιήσεις: να γίνεται αιτιολόγηση των απολύσεων και να μειωθεί η δοκιμαστική περίοδος για τους νεοπροσλαμβανόμενους νέους σε ένα χρόνο αντί για δύο. Το κίνημα παραμένει ανυποχώρητο στο αίτημα για την απόσυρση του νόμου. Ωστόσο, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες διστάζουν να καλέσουν γενική απεργία και αντί για αυτό καλούν “Ημέρα Δράσης” για τις 28 Μαρτίου.
28 Μαρτίου: 3 εκατ. διαδηλωτές σε πάνω από 135 διαδηλώσεις, ιστορικός αριθμός για την Γαλλία, δήλωσαν ξανά την αντίθεση τους στη “Σύμβαση Πρώτης Πρόσληψης”. Μεγάλη συμμετοχή είχαν οι απεργίες στον τομέα των μεταφορών (αεροδρόμια, τρένα, μετρό και λεωφορεία), όπως και στον δημόσιο τομέα, στην εκπαίδευση και τα μέσα επικοινωνίας. Μαζί με την απόσυρση του νόμου η γενική συνέλευση της συντονιστικής επιτροπής των φοιτητών και των μαθητών ζήτησε την παραίτηση της κυβέρνησης. Η επιτροπή κάλεσε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να καλέσουν γενική απεργία για τις 4 Απρίλη.
4 Απριλίου: “Ημέρα απεργιών και διαδηλώσεων”: Έπειτα από οκτώ εβδομάδες διαδηλώσεων το κίνημα ενάντια στον CPE είναι ακόμα δυνατό και αποφασισμένο να νικήσει. Πάνω από 3 εκατ. διαδήλωσαν σε περίπου 200 πόλεις σε όλη τη Γαλλία. Η κύρια εργοδοτική ένωση, η Medef, παίρνει αποστάσεις από την κυβέρνηση ενώ ο πρόεδρος της δήλωσε πως ο νόμος, πράγματι, βάζει μεγάλα βάρη στις πλάτες της νεολαίας… Η δυναμική του κινήματος έχει προκαλέσει προβλήματα και στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος (UMP). Ο Ντε Βιλπέν έχει απομονωθεί από το ίδιο του το κόμμα. Ο Νικολά Σαρκοζί χαρακτηριστικά δήλωσε ότι “ο Βιλπέν δεν έκανε διάλογο πριν περάσει ο νόμος”.
9 Απριλίου: Η εθνική συντονιστική επιτροπή μαθητών και φοιτητών της Λυών αποφάσισε νέες κινητοποιήσεις στις 11-13 και 18-4 αν η κυβέρνηση δεν υποχωρήσει.
10 Απριλίου: Σιράκ και Ντε Βιλπέν ανακοινώνουν την αντικατάσταση του άρθρου 8 του νόμου για το Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης.
Μαρία Μπουτζαρέλου
