Στον εκδοτικό οίκο όπου εργάζομαι, μας ανακοινώθηκε στα μέσα Νοεμβρίου ότι η επιχείρηση θα πραγματοποιήσει διαρθρωτικές αλλαγές. Αυτό σε απλά ελληνικά μεταφράζεται σε απολύσεις. Και μέσα από αυτές αλλάζουν και οι εργασιακές σχέσεις.
Χριστουγεννιάτικος
εφιάλτης
Μέσα στον Δεκέμβριο έγιναν τέσσερις απολύσεις και ακολούθησε ακόμη μια στις αρχές Γενάρη. Χωρίς να γνωρίζουμε κάτι συγκεκριμένο, φημολογείται ότι θα ακολουθήσουν και άλλες.
Το κλίμα στην εταιρεία είναι βαρύ διότι κανείς δε γνωρίζει το ποσοστό των εργαζομένων που θα απολυθούν. Όπως δεν είναι γνωστό το ποιος, πότε. και γιατί.
Ανασφάλεια και φόβος επικρατεί ανάμεσα στους εργαζόμενους.
Τα ίδια συναισθήματα υπάρχουν και στους απολυμένους, και πως να ήταν διαφορετικά αφού οι τέσσερις από τους πέντε είναι άνω τον πενήντα.
Το φάντασμα των Χριστουγέννων
Οικονομικός υπεύθυνος και εισηγητής των διαρθρωτικών αλλαγών είναι ο Γιώργος Δρύς, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και με κυβερνητική θητεία σε διάφορα υπουργεία. Ο μισθός του στην εταιρεία είναι μερικές χιλιάδες ευρώ. Θεωρεί ότι οι μισθοί των 1.000 ή των 800 ευρώ μαζί με την ασφάλιση είναι το πρόβλημα για την εταιρεία.
Το αποτέλεσμα των
αλλαγών
Οι απολύσεις γίνονται με στόχο τη μείωση του “λειτουργικού κόστους”. Οι νέοι εργαζόμενοι δε θα έχουν υπαλληλική σχέση με την εταιρεία αλλά θα λογίζονται ως εξωτερικοί συνεργάτες. Η εταιρεία έτσι γλιτώνει την καταβολή ασφαλίστρων, αποζημιώσεων και διαφόρων άλλων επιδομάτων. Οι εργαζόμενοι όμως δε θα δουλεύουν ως ελεύθεροι επαγγελματίες αλλά ως υπάλληλοι της εταιρείας.
Το μοντέλο αυτό των εργασιακών σχέσεων υπάρχει είδη σε διάφορες εταιρείες και τείνει να γίνει καθεστώς και στις υπόλοιπες.
Ακόμη και αν προσληφθούν ως υπάλληλοι οι νέοι εργαζόμενοι θα πληρώνονται με λιγότερα λεφτά. Ο εργαζόμενος που θα καλύψει τη θέση εκείνου που έπαιρνε 800 ευρώ μετά από πέντε χρόνια, θα παίρνει για πρώτο μισθό το πολύ 600 ευρώ.
Να δώσουμε ένα τέλος σε αυτήν την ιστορία
Όταν μια εταιρεία έχει κέρδη, αυτά μοιράζονται μεταξύ αυτών που την κατέχουν. Όταν έχει ζημιές, αυτές τις μοιράζονται οι εργαζόμενοι. Μονά ζυγά, δικά τους.
Αν η απάντηση στη κρίση του χώρου του βιβλίου είναι απολύσεις και εργαζόμενοι με χαμηλότερες αποδοχές, τότε η κρίση παρατείνεται και μεγαλώνει.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο κάθε εργαζόμενος θα πρέπει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μελλοντικό άνεργο. Η αρχή της λύσης είναι οι εργαζόμενοι να σκέφτονται συλλογικά και όχι ατομικά. Μόνο με τη συλλογική δράση μπορούν καταρχήν να σταματήσουν οι απολύσεις και κατά δεύτερον να διεκδικηθούν καλύτεροι μισθοί κ.λ.π. Αν στην εταιρεία ήμασταν μια “γροθιά” δε θα είχαν συμβεί τα παραπάνω. Μέσα από αυτά τα γεγονότα μια μερίδα εργαζομένων δηλώνουν τη διάθεση να “κάνουμε κάτι”. Είναι μια καλή αρχή. Πρέπει να συσπειρωθούμε σαν ομάδα και ως τέτοια να εντάξουμε όσους περισσότερους συναδέλφους μπορούμε. Σωματείο στο χώρο μας δεν μπορεί να γίνει (μη προβλεπόμενος αριθμός εργαζομένων) για αυτό σαν ομάδα θα πρέπει να πάμε στο σύλλογο που υπάρχει στο χώρο του βιβλίου και να δώσουμε τις μάχες μαζί και μέσα από εκεί. Γιατί το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με το συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο αλλά γενικά με το χώρο του βιβλίου. Και γιατί η “ισχύς εν τη ενώσει”.
Κώστας
Ιατρόπουλος
