Επιμέλεια άρθρου από το site της CWI (socialistworld.net)
Οι ιδέες της Αριστεράς και του σοσιαλισμού αρχίζουν να επιστρέφουν στο προσκήνιο στη Βρετανία, μια χώρα που τις τελευταίες δεκαετίες κυριαρχείται από την αντίληψη ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.
Σήμερα, μετά από χρόνια σκληρής λιτότητας και βίαιων επιθέσεων στο βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας, μεγάλα τμήματα της αναζητούν αυτή ακριβώς την εναλλακτική.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, ο νέος ηγέτης των «Εργατικών», Τζέρεμι Κόρμπιν, δεν θυμίζει σε τίποτα τους προκατόχους του. Αντίθετα, σύμφωνα με τα λεγόμενα του, παλεύει για μια κοινωνία όπου
«όλοι νοιαζόμαστε για όλους, ο καθένας φροντίζει για τους υπόλοιπους – νομίζω ότι λέγεται σοσιαλισμός».
Ακραίες ανισότητες
Η νίκη του Κόρμπιν στις εκλογές για την ηγεσία των «Εργατικών» δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός.
Το να θέλει κάποιος μια δουλειά με ανθρώπινο μισθό, ένα ασφαλές και άνετο σπίτι, μια σύνταξη που να του επιτρέπει να ζει αξιοπρεπώς κλπ, δεν μπορεί να θεωρηθεί μεγάλη απαίτηση.
Ωστόσο, αυτά τα στοιχειώδη δικαιώματα έχουν μετατραπεί σε «πολυτέλειες» για εκατομμύρια Βρετανούς.
Την ίδια ώρα, από το 2008 (τη χρονιά δηλαδή που σηματοδοτεί την έναρξη της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού που εξακολουθούμε να βιώνουμε) μέχρι σήμερα, οι τραπεζίτες στη Βρετανία έχουν πάρει μπόνους ύψους 80 δισ. λιρών (περίπου 112 δισ. €).
Από την άλλη, με το επιχείρημα ότι υπεύθυνος για την κρίση είναι ο δημόσιος τομέας, τα τελευταία χρόνια πραγματοποιήθηκαν μια σειρά ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων και μεγάλες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες. Όχι τυχαία, οι περικοπές αυτές ανέρχονται επίσης σε περίπου 80 δισ. λίρες!
Υπολογίζεται ότι μόνο κατά τη διάρκεια της τεσσάρων εβδομάδων προεκλογικής εκστρατείας του Κόρμπιν, οι 1.000 πλουσιότεροι άνθρωποι της χώρας, με συνολικό πλούτο ύψους 547 δισ. λιρών, (περίπου 760 δισ. €) έγιναν πλουσιότεροι κατά 2,3 δισ. επιπλέον!
Αυτά τα 2,3 δισ. επαρκούν πλήρως για να καλυφθούν τα έξοδα σε φρούτα και λαχανικά όλων όσων αναγκάζονται να καταφεύγουν σε τράπεζες τροφίμων[1] για δύο χρόνια!
Σήμερα, με πρόσχημα την οικονομική κρίση η κυβέρνηση επιχειρεί να πάρει πίσω όλες τις ιστορικές κατακτήσεις των εργαζομένων που εξακολουθούν να υπάρχουν: το δημόσιο σύστημα υγείας, το δικαίωμα σε κοινωνικά επιδόματα για όσους τα χρειάζονται για να επιβιώσουν, τις συντάξεις, τα κοινωνικά προγράμματα στέγασης και πολλά ακόμη.
Ελπίδα για τους φτωχούς και τους εργαζόμενους
Μέσα σε αυτές της συνθήκες η καθαρή φωνή του Τζ. Κόρμπιν ενάντια στη λιτότητα βρήκε ανοιχτά αυτιά.
Ιδιαίτερα για τη νέα γενιά, που έχει ζήσει σχεδόν αποκλειστικά την εφαρμογή, αλλά και τη ρητορική της λιτότητας, η ιδέα της αλλαγής πολιτικής προς όφελος των εργαζομένων και των φτωχών είναι κάτι νέο και ιδιαίτερα ελκυστικό. Όπως ανέφερε στην εφημερίδα «Guardian» μια νεαρή ακτιβίστρια της καμπάνιας για την εκλογή του Κόρμπιν
«Ο κόσμος λέει ότι είναι ένας παλιός αριστερός, ένας παλιός μαρξιστής, αλλά για τη δική μου γενιά οι ιδέες του δείχνουν αρκετά καινούριες»
Πράγματι, η γενιά της έχει μεγαλώσει σε μια χώρα στην οποία οικογένειες μένουν άστεγες λόγω χρεών, ενώ η νεολαία υποχρεώνεται να περάσει όλη της τη ζωή κουβαλώντας τα χρέη των φοιτητικών δανείων, με μοναδικό αντάλλαγμα κακοπληρωμένες, επισφαλείς θέσεις εργασίας.
Απέναντι σε αυτή την καθημερινότητα, οι προτάσεις του Κόρμπιν αποτελούν πηγή ελπίδας για τα θύματα της λιτότητας.
Ανάμεσα σε άλλα, ο Κόρμπιν προτείνει
- επανεθνικοποίηση της Ενέργειας και των Σιδηροδρόμων,
- κατώτατο μισθό 10 λίρες (περίπου 14 €) την ώρα,
- την αναβάθμιση της Δημόσιας Παιδείας, δημόσια προγράμματα παροχής στέγασης,
- την κατάργηση των αντεργατικών και αντισυνδικαλιστικών νόμων των τελευταίων δεκαετιών.
Ακόμη κι αν αυτό δεν είναι ένα πλήρες, σοσιαλιστικό πρόγραμμα, είναι αρκετό για να προκαλέσει ρίγη τρόμου στο σύστημα και τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Το σίγουρο είναι ότι θα κάνουν οτιδήποτε πέρνα από το χέρι τους, προκειμένου να αποφύγουν το ενδεχόμενο να βρεθεί στην κυβέρνηση ένα κόμμα που έχει στην ηγεσία του κάποιον που θα επιχειρήσει να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα όπως το πιο πάνω.
Το κατεστημένο σε αντεπίθεση
Έτσι, αν ο Κόρμπιν δεν καταφέρει να χτίσει μια ισχυρή πτέρυγα που να παλεύει για την πλήρη μετατροπή του κόμματος των «Εργατικών» σε ένα πραγματικό κόμμα των εργαζομένων, των φτωχών και της νεολαίας, η δεξιά πτέρυγα των Εργατικών θα κερδίζει έδαφος.
Δεδομένου ότι εξακολουθεί να ελέγχει το μηχανισμό του κόμματος, η δεξιά του πτέρυγα θα προσπαθήσει μέσα στο επόμενο διάστημα να απομονώσει και να ανατρέψει τον Κόρμπιν και κυρίως την ελπίδα που εκπροσωπεί για τα πιο καταπιεσμένα στρώματα της βρετανικής κοινωνίας.
Ήδη, από την προεκλογική του εκστρατεία, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης και η κυβέρνηση προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Κόρμπιν σαν επικίνδυνο για την εθνική ασφάλεια της Βρετανίας και να μετατρέψουν ξανά τους «Εργατικούς» σ’ αυτό που ήταν εδώ και δεκαετίες – ένα κόμμα που δε θα απειλεί το σύστημα και τα κέρδη τους. Αυτός ο κίνδυνος μπορεί να αποφευχθεί, αν ο Κόρμπιν μπει μπροστά στην προσπάθεια να χτιστεί ένας μαζικός πόλος γύρω από τον ίδιο, που θα παλεύει για την επικράτηση των ιδεών του σοσιαλισμού μέσα στο κόμμα αλλά και μέσα στην κοινωνία.
