Του Δημήτρη Χατζηκώστα
Πάνω από 1.000.000 απεργούς, πάνω από 1.000 κλειστά σχολεία, οργανωμένες περιφρουρήσεις συνδικαλιστών σε σημαντικές υπηρεσίες του Δημοσίου, μαζικές διαδηλώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις, ακόμα και απεργιακά κέικ (pancakes) περιελάμβανε η απεργία που κήρυξαν οι 9 Ομοσπονδίες εργαζομένων στον δημόσιο τομέα για τις 10 Ιούλη στη Βρετανία. Ήταν η μεγαλύτερη απεργία που έγινε στη χώρα μετά το 1926!
Το ποτήρι ξεχείλισε!
Κεντρικό αίτημα της απεργίας ήταν να αυξηθούν επιτέλους οι μισθοί των εργαζομένων στο Δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Από την αρχή της κρίσης το 2008 οι δημόσιοι υπάλληλοι έχασαν περίπου 3500 λίρες το χρόνο ή κοντά στο 15% της αγοραστικής τους δύναμης. Μπορεί για την Ελλάδα οι μισθοί της Μ. Βρετανίας να φαίνονται ψηλοί (πχ ένας εκπαιδευτικός ξεκινάει με περίπου 1800 ευρώ το μήνα) το κόστος ζωής όμως είναι αντίστοιχα ψηλό κι έτσι αυτά τα χρήματα φτάνουν απλώς για την επιβίωση.
Παράλληλα, οι εργαζόμενοι απέργησαν και ενάντια στη διάλυση των δημόσιων κοινωνικών δομών, ως αποτέλεσμα της υποχρηματοδότησής τους.
Απειλές από την κυβέρνηση, σιγή ιχθύος από τους Εργατικούς
Η κυβέρνηση Κάμερον προσπάθησε, και πριν την απεργία αλλά και την ίδια μέρα της απεργίας, να απαξιώσει τα συνδικάτα. Μίλησε για μειωμένη συμμετοχή στο δημοψήφισμα που αποφάσισε την απεργία, για μειωμένη συμμετοχή στην ίδια την απεργία, κατηγόρησε τους απεργούς ότι απαξιώνουν μόνοι τους το κράτος πρόνοιας και αποφάσισε να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Εξάγγειλε την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου, έτσι ώστε να γίνει ακόμα πιο δύσκολη η κήρυξη μιας απεργίας. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε πως ο ισχύων νόμος για τις απεργίες στην Αγγλία ψηφίστηκε από τη Θάτσερ και θεωρείται –και σωστά– ως ένας από τους πλέον απεργιοκτόνους στην Ευρώπη.
Από την άλλη, οι το Εργατικό Κόμμα ούτε κατάγγειλε ούτε στήριξε την απεργία προκαλώντας έτσι θυμό μέσα στους εργαζόμενους. Στην ουσία, μ’ αυτόν τον τρόπο οι Εργατικοί έστειλαν μήνυμα ότι ακόμα και αν αναλάβουν αυτοί την κυβέρνηση, η πολιτική της λιτότητας θα συνεχιστεί ως έχει.
Μετά την απεργία, τι;
Το χειρότερο όμως είναι ότι από την πλευρά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας δεν υπάρχει κανένα σχέδιο κλιμάκωσης του αγώνα, καμιά πρόταση για συνέχεια που να χτίζει πάνω στο έδαφος της επιτυχίας της απεργίας της 10ης Ιουλίου.
Γι’ αυτό το λόγο, τα μέλη και οι συνδικαλιστές του Σοσιαλιστικού Κόμματος-CWI (αδελφής οργάνωσης του «Ξ» στη Βρετανία) παρεμβαίνουν στο κίνημα μιλώντας για την ανάγκη κλιμάκωσης του απεργιακού αγώνα και για να αλλάξουν αυτές οι συμβιβασμένες ηγεσίες και να αναδειχθούν νέες, αποτελούμενες από πραγματικούς αγωνιστές του εργατικού κινήματος.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση οργανώθηκε και μία ανοιχτή εκδήλωση του Δικτύου Συνδικαλιστών Βάσης (NSSN – National Shop Stewards Network) η οποία είχε πολύ μεγάλη συμμετοχή, ενθουσιασμό αλλά και ενδιαφέρουσες προτάσεις.
Έγινε φανερή η δυσαρέσκεια πολλών αγωνιστών από τα επαγγελματικά στελέχη των συνδικάτων αλλά και η επιθυμία τους τα συνδικάτα όχι απλώς να σπάσουν κάθε σχέση με το Εργατικό Κόμμα (το ΕΚ στη Βρετανία, θεωρείται η πολιτική έκφραση του συνδικαλιστικού κινήματος, στηρίζεται και χρηματοδοτείται από τα Συνδικάτα) αλλά να προχωρήσουν και στη δημιουργία ενός νέου μαζικού κόμματος των εργαζομένων, που θα είναι πραγματικά στα χέρια των εργαζομένων και θα παλεύει για τα ταξικά τους συμφέροντα.
