Το φάντασμα της ανεργίας απειλεί για ακόμη μια φόρα την πόλη μας. Οι πιο παλιοί θυμούνται τις επιπτώσεις που είχε για το σύνολο των κατοίκων η αποβιομηχάνιση της περιοχής μας στα τέλη του ’80 και στις αρχές του ΄90. Η μάστιγα της ανεργίας μας αφορά όλους! Δεν είναι μόνο υπόθεση των συναδέλφων που χάνουν τη δουλειά τους!
Βιοσώλ, Κανάκης, Κόντι, Στάλκο, Μέτκα, Χαλυβουργία, προχωράνε σε απολύσεις, αναγκαστικές άδειες, διαθεσιμότητες, σταματάνε μονάδες παραγωγής. Την ίδια στιγμή που συνολικά σαν εργατικό κίνημα δεχόμαστε την χειρότερη επίθεση από τότε που έπεσε η Χούντα: κατάργηση επιδομάτων, αύξηση Φ.Π.Α., αύξηση στα καύσιμα, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, απελευθέρωση των απολύσεων, βασική σύνταξη 360 ευρώ, αύξηση των ορίων ηλικίας στα 67, ακόμα και κατάργηση του 14ου μισθού είναι στα σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου.
Τα μέτρα αυτά οδηγούν την οικονομία και την κοινωνία βαθύτερα μέσα στην κρίση. Το επίσημο ποσοστό της φτώχειας είναι σήμερα 20%, όμως αυτό αντιστοιχεί σε λιγότερα από 900 ευρώ για μια 4μελή οικογένεια – στην πραγματικότητα δηλαδή είναι ποσοστό εξαθλίωσης και πείνας! Το 50% των Ελλήνων εργαζομένων, όπως δείχνουν όλες οι σχετικές έρευνες, δεν μπορεί να βγάλει το μήνα. Και τα πράγματα γίνονται κάθε μέρα και χειρότερα!
Θέλουν να πληρώσουμε την κρίση εμείς, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι συνταξιούχοι και οι πολλοί μικρομαγαζάτορες που βρίσκονται στα όρια της χρεοκοπίας τη στιγμή που δεν έχουμε την παραμικρή ευθύνη για την κρίση στην οποία μας έχουν ρίξει! Θέλουν η οικονομική μειοψηφία – ολιγαρχία των 50 οικογενειών, των τραπεζιτών, των πολυεθνικών κ των ομίλων, που είναι υπεύθυνοι για την κρίση, να συνεχίζουν ζουν στην χλιδή τους και να κολυμπούν στα κέρδη τους! Θέλουν να πληρώσουμε εμείς την κρίση που αυτοί και οι πολιτικές τους έχουν προκαλέσει!
Απολύσεις συνδικαλιστών στη ΜΕΤΚΑ
Η ΜΕΤΚΑ που ανήκει στον όμιλο Μυτιληναίου είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση, από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα, έχει παραγγελίες δισεκατομμυρίων ευρώ και έχει πρόσφατα ανακοινώσει την ίδρυση θυγατρικής εταιρίας στην Τουρκία. Παρόλα αυτά επιδιώκει να εφαρμόσει τα αντεργατικά μέτρα που αναφέρουμε παραπάνω, για να πλουτίσουν ακόμη περισσότερο οι ιδιοκτήτες της. Ξέρουν όμως ότι εφαρμογή τέτοιων μέτρων θα φέρει αντιδράσεις μέσα στους εργαζόμενους και γι’ αυτό προχώρησαν σε απολύσεις τριών αγωνιστών εργαζομένων, που δεν θα υπέκυπταν στις πιέσεις τους και που θα προχωρούσαν στην οργάνωση της πάλης ενάντια στον Μυτιληναίο.
Οι απολύσεις είναι καταχρηστικές, άδικες και προκλητικές – είναι στην ουσία παράνομες καθώς αποτελούν συνδικαλιστικές διώξεις. Είναι μια ωμή επίθεση στο αυτονόητο δικαίωμα μας να συνδικαλιζόμαστε και να διεκδικούμε. Είναι μια προσπάθεια να μας τρομοκρατήσουν. Να δεχόμαστε υπάκουα όλα τα χτυπήματα κι αντί να αντιστεκόμαστε να τους εκλιπαρούμε για λίγη ελεημοσύνη! Αυτό δεν πρέπει να το κάνουμε ποτέ!
Οι τρεις απολυμένοι συνάδελφοί μας έχουν κατασκηνώσει έξω από την ΜΕΤΚΑ και διεκδικούν την επαναπρόσληψη τους. Χρειάζονται την υποστήριξή μας. Αυτό σημαίνει να ξεκινήσει εκστρατεία σε όλη την πόλη για να στηρίξουμε ηθικά, συνδικαλιστικά αλλά και οικονομικά τους συναδέλφους μας για να αντέξουν! Το να υποχρεωθεί η εταιρεία να τους επαναπροσλάβει μας αφορά όλους, γιατί αυτό αφορά το δικαίωμά μας να συνδικαλιστούμε, να αγωνιστούμε, να παλέψουμε ενάντια στα σχέδια των εργοδοτών.
Το προεδρείο του Σωματείου των εργαζομένων της ΜΕΤΚΑ, δυστυχώς κρατάει ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους απολυμένους συναδέλφους τους και την εταιρεία! Πρέπει να του ασκηθεί κοινωνική και συνδικαλιστική πίεση να αλλάξει την απαράδεκτη αυτή πρακτική του! Το προεδρείο με αυτή του την στάση, στρώνει το έδαφος στην εταιρεία για να συνεχίσει την επίθεση της. Γι’ αυτό θα πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες το ΕΚΒ και τα άλλα εργατικά σωματεία της περιοχής.
Ο ρόλος των Εργατικών Σωματείων και του ΕΚΒ – συντονισμός και κλιμάκωση του αγώνα
Τα σωματεία των εργαζομένων μαζί με το ΕΚΒ χρειάζεται να μπουν μπροστά. Να ξεκινήσουν εκστρατεία ενημέρωσης σε όλους τους εργατικούς χώρους.
– Πρώτος στόχος πρέπει να είναι ο συντονισμός όλων των εργατικών σωματείων της βιομηχανικής ζώνης και των υπόλοιπων εργοστασίων της περιοχής. Να γίνουν συναντήσεις και να προχωρήσουν σε γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων έτσι ώστε να υπάρχει κατ’ αρχήν ενημέρωση και κατά δεύτερο να νοιώσουν όλοι οι εργαζόμενοι ότι θα παλέψουμε ενωμένοι για τα κοινά προβλήματα.
– Δεν δεχόμαστε ούτε μία απόλυση και καμία μείωση των μισθών μας! Πρέπει να αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις σε κάθε συνδικαλιστική δίωξη που στόχο έχει να μας τρομοκρατήσει και να μας κάνει να σκύψουμε το κεφάλι.
– Ξέρουμε πάρα πολύ καλά πως υπάρχουν τεράστια κέρδη στις βιομηχανίες της περιοχής μας και πως οι ιδιοκτήτες έχουν πάρει τεράστιες επιδοτήσεις από το κράτος, αλλά γι’ αυτούς τα κέρδη δεν είναι ποτέ αρκετά! Δεν θα διστάσουν να χτυπήσουν το βιοτικό μας επίπεδο και τα δικαιώματά μας απλά για να κάνουν τα κέρδη ακόμα μεγαλύτερα, γι’ αυτό όποιος λεει πως πρέπει να κάνει απολύσεις θα πρέπει να ανοίξει τα βιβλία σε διαχειριστικό έλεγχο με τη συμμετοχή των εργαζομένων!
– Αν πραγματικά η επιχείρηση αντιμετωπίζει προβλήματα ρευστότητας τότε να εξεταστεί το που πήγαν τα λεφτά και τα κέρδη των προηγούμενων χρόνων ή και δεκαετιών – να δούμε αν η κρίση είναι πραγματική ή τεχνητή! Σε κάθε τέτοια περίπτωση οι βιομηχανίες αυτές θα πρέπει να περάσουν στα χέρια των εργαζομένων και της τοπικής κοινωνίας – με την υποστήριξη όλων μας μπορούν να επιβιώσουν, απαιτώντας από το κράτος χαμηλότοκα δάνεια κι επιδοτήσεις για να ορθοποδήσει η επιχείρηση.
– Με τέτοια μαχητικά αιτήματα οφείλει το εργατικό κίνημα να βγει μπροστά. Τα σωματεία της βιομηχανικής πρέπει να συναντηθούν για να θέσουν ένα τέτοιο πρόγραμμα αιτημάτων και να συζητήσουν μορφές πάλης ενάντια στην επίθεση των εργοδοτών.
– Η ενότητα του εργατικού κινήματος είναι εκ των ουκ άνευ! Δεν είναι δυνατό στις υπάρχουσες συνθήκες να μην μπορεί να οργανωθεί μια κοινή συγκέντρωση και πορεία. Όλοι μαζί, παρά τις διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές απόψεις, τις οποίες μπορούμε και οφείλουμε να διατηρούμε, όλοι μαζί, γιατί χωρίς ενότητα μέσα στο εργατικό κίνημα δεν υπάρχει καμία περίπτωση να αντιμετωπίσουμε την επίθεση που δεχόμαστε.
– Από τώρα πρέπει τα σωματεία μαζί με το Εργατικό Κέντρο να θέσουν το ζήτημα μιας γενικής 24ωρης απεργίας της βιομηχανικής ζώνης. Μόνο αν οι εργοδότες νοιώσουν αυτό τον κίνδυνο θα «μαζευτούν».
– Μια απεργία των εργαζομένων της ζώνης και των γύρω εργοστασίων θέτει εξ αντικειμένου, σε ένα μεταγενέστερο στάδιο, το θέμα της πανβολιώτικης απεργίας. Όλοι οι κάτοικοι του πολεοδομικού συγκροτήματος θα είναι πρόθυμοι να συμμετέχουν σε μαζικές κινητοποιήσεις γιατί όλοι ξέρουν πόσο εξαρτημένη είναι η ζωή όλης της πόλης από τα εργοστάσια της περιοχής.
– Όλα αυτά μπορεί να γίνουν και να έχουν τεράστια επιτυχία. Η μόνη προϋπόθεση είναι τα σωματεία και το Εργατικό Κέντρο να ανταποκριθούν σ’ αυτές τις ανάγκες και να αναλάβουν όλες τις απαραίτητες, ενωτικές και μαχητικές πρωτοβουλίες.
