Το Μάιο θα γίνει η διαπραγμάτευση της νέας Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΣΣΕ) στον κλάδο του βιβλίου. Ο Σύλλογaος των Εργαζομένων Βιβλίου και Χάρτου προσανατολίζεται στην κήρυξη κλαδικής πανελλαδικής απεργίας τις ημέρες που θα γίνονται οι διαπραγματεύσεις.
Είναι σημαντικό να πετύχει η πρώτη κλαδική απεργία και θα δώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας για αυτό.
Το Διοικητικό Συμβούλιο (Δ.Σ.) του Συλλόγου καλεί σε Γενική Συνέλευση στις 12 Μάρτη με θέμα την επεξεργασία των αιτημάτων για τη νέα ΣΣΕ και τη προετοιμασία της απεργίας. Έτσι μοιράστηκε από το Δ.Σ. το πλαίσιο διεκδικήσεων που θεωρεί ότι πρέπει να περιλαμβάνει η νέα ΣΣΕ. Η πρόταση έχει οικονομικά και θεσμικά αιτήματα με κυριότερα δύο: α) να είναι ο μισθός στα 1300 ευρώ (καθαρά) και β) 5νθήμερο, 7ωρο, 35ωρο.
Για τις αυξήσεις
Ακόμα και το τελευταίος εργαζόμενος στο χώρο μας ξέρει πως αυτά τα αιτήματα είναι αδύνατο να ικανοποιηθούν, στις σημερινές συνθήκες.
Σήμερα ο βασικός μισθός (0 – 2 έτη προϋπηρεσίας) για τις ειδικότητες που υπάρχουν στη ΣΣΕ κυμαίνεται από 620 έως 770 ευρώ (μεικτά). Έτσι η πρόταση για 1300 ευρώ καθαρά σημαίνει διπλασιασμός του βασικού μισθού δηλαδή ζητάμε 100% αύξηση. Γενικά μιλώντας με βάση τις ανάγκες του μέσου εργαζόμενου, το αίτημα για 1300 ευρώ καθαρά είναι σωστό – τόσα χρειάζεται κανείς για να μπορεί να καλύψει τις βασικές του ανάγκες. Όταν όμως οι συνολικές αυξήσεις που πήραμε από την προηγούμενη ΣΣΕ ήταν 7% είναι δυνατό τώρα να κερδίσουμε 100%;
Για το ωράριο
Με τους νέους νόμους, που πέρασε η ΝΔ πέρυσι, υπάρχει αυτή τη στιγμή κατάργηση του 8ωρου, οι υπερωρίες δεν πληρώνονται, οι εργαζόμενοι έχουν προσωρινή, μερική και σπαστή απασχόληση, στον ένα μετά τον άλλο χώρο οι εργαζόμενοι πιέζονται να μεταφερθούν στο ΤΕΒΕ, δηλαδή να πάψουν να θεωρούνται υπάλληλοι αλλά ελεύθεροι επαγγελματίες, έτσι ώστε οι εκδότες να μην είναι υποχρεωμένοι να τους καλύπτουν το ΙΚΑ, να τους απολύουν ανά πάσα στιγμή και να μην τους δίνουν αποζημιώσεις.
Αυτό το οποίο προκύπτει επομένως είναι να υπερασπίσουμε το 8ωρο, και να προστατευτούμε από την ασυδοσία των εργοδοτών και από τις μαζικές απολύσεις, να διατηρήσουμε τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα. Σ’ αυτές τις συνθήκες ένα αίτημα όπως 35ωρο, 7ωρο, 5νθήμερο, είναι έξω από την πραγματικότητα των χώρων δουλειάς μας – είναι μη ρεαλιστικό και κάθε εργαζόμενος το καταλαβαίνει και το ξέρει. Και πάλι, ασφαλώς θα θέλαμε γενικά μιλώντας, το 35ωρο κλπ, όπως θα θέλαμε και το 30ωρο και το 25ωρο. Το θέμα όμως δεν είναι τι θέλουμε γενικά, αλλά τι παλεύουμε σήμερα, συγκεκριμένα, για τη νέα συλλογική μας σύμβαση.
Αιτήματα που να
συσπειρώνουν και να
κινητοποιούν.
Είναι σωστό να παλεύουμε για αιτήματα που είναι μη ρεαλιστικά; Η απάντηση μας είναι όχι. Όταν οι εργαζόμενοι ξέρουν πως το αίτημα με το οποίο καλούνται σε απεργία είναι μη ρεαλιστικό, δεν πρόκειται να συμμετέχουν. Δεν είναι διατεθειμένος να χάνει μεροκάματα για κάτι που είναι ανέφικτο. Το ίδιο ισχύει για το αίτημα των αυξήσεων στους μισθούς όπως και για το ωράριο και την εργάσιμη βδομάδα.
Αν θέλουμε τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία, κατά τη γνώμη μας τα αιτήματα πρέπει να πατάνε γερά στο έδαφος.
Αυξήσεις του 20%, για να φτάσει ο βασικός μας στα 800 ευρώ, ας πούμε, είναι έτσι κι αλλιώς τεράστιες σε σχέση με το που είμαστε σήμερα. Και είναι κάτι στο οποίο οι εργαζόμενοι μπορούν να παλέψουν.
Η διασφάλιση του 8ωρου και η πληρωμή των υπερωριών, είναι επίσης αιτήματα που καίνε τους εργαζόμενους. Και το θέμα των απολύσεων επίσης.
Βέβαια δεν υπάρχει περίπτωση οι εργοδότες να υπογράψουν σύμβαση που να τους απαγορεύει τις απολύσεις. Όμως στο χέρι μας είναι να καταλάβουν ότι όποτε απολύουν ένα παλιό εργαζόμενο για να πάρουν ένα νέο επιδοτούμενο από τον ΟΑΕΔ θα αντιμετωπίζουν τις δικές μας κινητοποιήσεις, κι έτσι το κόστος γι’ αυτούς θα είναι πολύ μεγαλύτερο από το όφελος.
Σ’ αυτά τα ζητήματα θα έπρεπε κατά τη γνώμη μας να στοχεύει η νέα συλλογική σύμβαση. Για τέτοια αιτήματα θα έπρεπε να καλεστεί η πρώτη απεργία του κλάδου μας. Για να έχει τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων και για να μπορεί να πετύχει σημαντικές κατακτήσεις.
Κώστας Ιατρόπουλος,
Σύλλογος Βιβλίου και Χάρτου
