Αποτελεί πλέον κοινοτυπία να λες ότι αυτό το κίνημα της παιδείας γράφει ιστορία.
Στις ΓΣ των σχολών, στις πορείες, στις καθημερινές κινητοποιήσεις, στο συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ το κίνημα συνεχίζει να δίνει καθημερινά απαντήσεις στα ψέματα της κυβέρνησης και των ΜΜΕ.
Σύσσωμη η πανεπιστημιακή κοινότητα συνεχίζει τον αγώνα ενάντια στο νόμο πλαίσιο.
Το χαρτί των 1000 διαφωνούντων πανεπιστημιακών –που αναγορεύτηκαν σε επίσημους συνομιλητές του υπουργείου και της Βουλής- κάηκε παταγωδώς στο συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ όπου η καταψήφιση του νέου νόμου πλαίσιο και η συνέχιση της απεργίας υπερψηφίστηκαν από το πιο μαζικό συνέδριο που έχει κάνει η ΠΟΣΔΕΠ και οι παρατάξεις που είναι υπέρ της απεργίας (Συσπειρώσεις, ΔΗΠΑΚ) αύξησαν τους ψήφους και τις έδρες τους.
Στις ΓΣ των σχολών αποκαλύπτεται ότι μειοψηφία είναι η ΔΑΠ που αναγκάζεται να καταφεύγει σε «φουσκωτούς» ή ανθρώπους της νύχτας για να επιβάλλει τις απόψεις της.
Η αστυνομική καταστολή είναι πρωτοφανής.. Όμως το κίνημα δεν κάμφτηκε.
6 αποφάσεις συγκλήτων λένε όχι στο νέο νόμο. Στο Πανεπιστήμιο Αθήνας ο πρύτανης με αστείες προφάσεις αποχωρεί για να μην παρθεί ανάλογη απόφαση.
Μόνο ο θλιβερός Βερέμης έχει απομείνει παρηγοριά στην Γιαννάκου.
Η κυβέρνηση πάει να ψηφίσει μόνη της, όπως και την αναθεώρηση, ένα νόμο που κανένα κομμάτι της εκπαιδευτικής και πανεπιστημιακής κοινότητας δεν έχει αποδεχτεί.
Αυτό προδικάζει και το μέλλον του. Αυτός ο νόμος δεν πρόκειται να εφαρμοστεί στην πράξη, τουλάχιστον όπως τον θέλει η κυβέρνηση. Και στόχος του κινήματος πρέπει να είναι να τον ανατρέψει, στα πρότυπα του κινήματος της γαλλικής νεολαίας ενάντια στον CPE.
Μερικές από τις αδυναμίες του κινήματος
Τα συντονιστικά
Συνεδρίασαν λίγες φορές και σε κρίσιμες φάσεις του κινήματος –π.χ. μετά το κατέβασμα του νέου νόμου πλαίσιο- υπολειτούργησαν. Ακόμα και αυτά που έγιναν είχαν σαν χαρακτηριστικό την γηπεδικού τύπου αντιπαράθεση ΕΑΑΚ-ΠΚΣ και ενίοτε 2 αποφάσεις και χωριστές πορείες (π.χ. στις 14/2).
Μετά την πορεία στις 1/3 δεν έγινε συντονιστικό με αποτέλεσμα την πιο κρίσιμη βδομάδα που ψηφίζεται ο νόμος το κίνημα να μην έχει πρόγραμμα δράσης και ουσιαστικά να αυτοσχεδιάζει.
Η χαοτική λογική του όποιος θέλει συμμετέχει των ΕΑΑΚ και η καπελωτική λογική των «ορισμένων» (βλ. δι-ορισμένων εκπροσώπων της ΠΚΣ) είναι η βασική αιτία για αυτή την κατάσταση
Οι συγκρούσεις
Τα συντονιστικά και τα ΕΑΑΚ δεν πήραν καθαρή θέση στο θέμα των συγκρούσεων και των μπάχαλων από μερίδα του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου.
Πως όμως να καταγγείλεις π.χ. την ΑΚ για το πέσιμο στους μπάτσους στις 22/2 που ουσιαστικά καπέλωσε τη μεγαλύτερη φοιτητική πορεία και έδωσε τα αναγκαία επιχειρήματα στα ΜΜΕ για να συκοφαντήσουν το κίνημα, όταν κομμάτια των ΕΑΑΚ κάνουν ακριβώς τα ίδια σε άλλες πορείες;
Για την ΠΚΣ το θέμα είναι λυμένο. Όλοι είναι προβοκάτορες, περιφρουρεί μόνο τα δικά της μπλοκ και δεν συμμετέχει στην κοινή περιφρούρηση των διαδηλώσεων.
* Για κλιμάκωση του αγώνα και την γενική απεργία
« Κλιμάκωση σημαίνει πανεολαιίστικα εργατικά και λαικά αιτήματα που … θα κινητοποιούν τους μαθητές λυκείων και τους σπουδαστές των ΙΕΚ, καθώς και την εργαζόμενη νεολαία των φαστ φουντ, των εμπορικών αλυσίδων, των νέων αποφοίτων ΑΕΙ και ΤΕΙ που εργάζονται…»
« Με δεδομένη τη στάση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, είναι πολύ δύσκολο να ξεσπάσουν σήμερα μαζικές εργατικές απεργίες για το ζήτημα της παιδείας» (από κεντρικό άρθρο στο ΠΡΙΝ 4.3.07)
Αυτές οι θέσεις είναι σχεδόν όλες λάθος. Παρότι απηχούν απόψεις του ΝΑΡ που είναι μία από τις 3 βασικές συνιστώσες των ΕΑΑΚ στην ουσία αντανακλούν μια ευρύτερη άποψη των σχημάτων.
Αν το κίνημα περιμένει κλιμάκωση από τους χώρους νεολαίας που αναφέρει το ΠΡΙΝ θα περιμένει πολύ ακόμα. Όχι γιατί αυτοί οι χώροι δεν είναι σημαντικοί και δεν έχουν νέους που θέλουν να δράσουν. Αλλά γιατί δεν έχουν καμία ουσιαστική συνδικαλιστική οργάνωση και δυνατότητα καλέσματος απεργιών και μάλιστα άμεσα που τις χρειάζεται το κίνημα της παιδείας. Επιπλέον οι μαθητές είναι στις παραμονές των εξετάσεων και των εκδρομών και φορτωμένοι με απουσίες πράγματα που καθιστούν σχεδόν αδύνατη την ουσιαστική συμβολή τους σε αυτή τη φάση του κινήματος.
Το κλειδί είναι τα συνδικάτα και το εργατικό κίνημα. Και αυτοί λείπουν από την οπτική του ΝΑΡ αφού τα συνδικάτα ελέγχονται από τους γραφειοκράτες.
Λες και οι απεργίες που έχουν καλεστεί μέχρι σήμερα στην Ελλάδα και διεθνώς έχουν καλεστεί από καμουφλαρισμένους μπολσεβίκους.
Η κριτική προς τις συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι σωστή και απαραίτητη. Είναι όμως τραγική μυωπία το να ταυτίζεις το κίνημα με τις ηγεσίες του και να αρνείσαι να πιέσεις τις ηγεσίες να ανταποκριθούν στις διαθέσεις της βάσης του κινήματος. Όχι επειδή αυτός ο δρόμος είναι ευχάριστος – κάθε άλλο. Αλλά γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να εμπλακεί το μαζικό κίνημα.
Κλιμάκωση για το κίνημα σημαίνει εκστρατεία στη βάση των συνδικάτων, εκδηλώσεις σε εργατικούς χώρους, αφίσες και υλικό σε κατανοητή γλώσσα, παρεμβάσεις σε ΔΣ με τελικό στόχο τη γενική απεργία. Το κίνημα στη Γαλλία την περασμένη άνοιξη, που όλοι το επικαλούνται πρέπει κάποτε να μελετηθεί πραγματικά.
