Toυ Αλέξανδρου Πραντούνα
Τον περασμένο Απρίλη, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, πρώην υπουργός της ΝΔ και γνωστός για τις νεοφιλελεύθερες απόψεις του έγραφε:
«…Επειδή αμφιβάλω βαθιά για τα θάρρος και την ψυχική αντοχή των λεγόμενων πολιτικών μας ταγών εκτιμώ πως την μείωση του κράτους οφείλουμε να την ξεχάσουμε…
«…Χρειαζόμαστε από το 2011 κι’ έπειτα ετήσια πλεονάσματα πάνω από 10%, πέραν από τα χρήματα για τους τόκους των δανείων μας, για να αρχίσουμε να βάζουμε κάποια τάξη στα οικονομικά μας. Προοπτική μάλλον απίστευτη, με βάση τα σημερινά πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα…
«…Τι μας μένει; Μια αποφασιστική κήρυξη στάσης πληρωμών. Που θα τιμωρήσει και τους δανειστές μας, που μάλλον αλόγιστα μας εφοδίαζαν με χρήματα δίχως ουσιαστικά να ελέγχουν σε τι ακριβώς τα ξοδεύουμε. Ο καπιταλισμός διδάσκει πως κάθε οικονομική πράξη έχει ρίσκο. Το κέρδος δεν είναι πάντα εξασφαλισμένο. Υπάρχει και η προοπτική της αποτυχίας. Γιατί οι διεθνείς Τράπεζες που μας δάνειζαν θα πρέπει να εξαιρεθούν από την γενική αυτή λογική; Μέσω μιάς σκληρής αλλά σοβαρής διαπραγμάτευσης μπορούμε να εξασφαλίσουμε μείωση του χρέους μας στα μισά περίπου…»
«…Τις όποιες αρνητικές συνέπειες, την μήνη των γαλλικών και γερμανικών Τραπεζών κυρίως, ακόμη και μια ενδεχόμενη –πιθανότατα προσωρινή – έξοδο από το Ευρώ, μπορούμε εύκολα να τις αντιμετωπίσουμε…»
Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Πιθανή λύση η στάση πληρωμών, www.sofokleous10.gr, 16/4/2010 (οι υπογραμμίσεις, με μαύρα γράμματα, δικές μας).
Την προηγούμενη βδομάδα, ο ίδιος Ανδρέας Ανδριανόπουλος, έγραφε:
«…Η διέξοδος είναι πρακτικά μόνο μία. Η παράλληλη μείωση των εξόδων μας (ψαλίδι δηλ στις δημόσιες δαπάνες) με την αύξηση της παραγωγής πλούτου (δυναμική ανάπτυξη). Αυτό όμως προϋποθέτει δραστικές περικοπές στον όγκο και την έκταση του κράτους. Και για να μειωθεί η γραφειοκρατία και να ελευθερωθούν οι αγορές αλλά και για να περικοπούν τα δημόσια έξοδα…»
«…Δίχως τα χρήματα της Τρόικας θα είναι αδύνατον να ξεπληρώσουμε διεθνείς υποχρεώσεις αλλά και να ικανοποιήσουμε δικές μας τρέχουσες ανάγκες…»
«…Η αδυναμία αποπληρωμής δόσεων των όσων χρωστάμε στο εξωτερικό θα διακόψει την όποια δυνατότητα διεθνούς χρηματοδότησης. Συνακόλουθα θα στεγνώσουμε από συναλλαγματικά αποθέματα. Και θα καταρρεύσουν οι εισαγωγές. Το εμπόριο θα τιναχθεί στον αέρα και μαζί του τα έσοδα του κράτους…»
Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Στο κατώφλι του εφιάλτη, www.sofokleous10.gr, 7/12/2010.
Τα δύο άρθρα από τα οποία προήλθαν τα παραπάνω αποσπάσματα δεν γράφτηκαν από δύο διαφορετικούς ανθρώπους, όσο κι αν εκ πρώτης όψεως αυτό είναι αδύνατο ή αδιανόητο να μην ισχύει…
Από πού πηγάζουν οι αντιφάσεις του;
Ο κ. Ανδριανόπουλος δεν είναι ένας τυχαίος άνθρωπος. Από τους γκουρού του νεοφιλελευθερισμού στην χώρα μας και θεωρούμενος από τους πιο σοβαρούς (…) αναλυτές της άρχουσας τάξης.
Μέσα σε 8 μήνες ο κ. Ανδριανόπουλος περνάει από το «Παύση πληρωμών και … οι συνέπειες θα αντιμετωπιστούν εύκολα» στην θέση ότι αν δεν καταφέρουμε να πληρώσουμε τις δόσεις του δανείου θα μας βρουν οι 7 πληγές του Φαραώ.
Στην πραγματικότητα, ο κ. Ανδριανόπουλος στα δύο του άρθρα προσπαθεί να υπερασπιστεί δυο – εξίσου αληθινές – πραγματικότητες.
Όντως, όπως γράφει στο πρώτο του άρθρο, δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση η Ελλάδα να συνεχίσει να ξεπληρώνει το χρέος και ταυτόχρονα να παρουσιάσει την ανάπτυξη που χρειάζεται προκειμένου να αρχίσει «να βάζει τάξη στα οικονομικά της» – δηλ. να μειώσει το δημόσιο έλλειμμα, το χρέος κλπ. Αντίθετα, αυτό θα τείνει να αυξάνεται. Έτσι, βλέποντας το αδιέξοδο, ο κ. Ανδριανόπουλος αναγκάζεται να μιλήσει για παύση πληρωμών.
Όμως την ίδια ώρα, μια τέτοια ριζοσπαστική πρόταση προϋποθέτει μετωπική σύγκρουση με τον πυρήνα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, δηλαδή τους τραπεζίτες – κι όχι μόνο τους Γάλλους και τους Γερμανούς, αλλά και τους Έλληνες τραπεζίτες, τους οποίους ο κ. Ανδριανόπουλος ξεχνά…
Μια τέτοια σύγκρουση δεν μπορεί βέβαια να πραγματοποιηθεί ούτε από την ψοφοδεή κυβέρνηση Παπανδρέου, ούτε από την «εθνική» αστική τάξη, της οποίας οργανικό κομμάτι είναι και οι τραπεζίτες οι οποίοι κερδοσκοπούν πάνω στο δημόσιο χρέος…
Και «δυναμική» και «ανάπτυξη» και άλλα ευχολόγια…
Όμως οι αντιφάσεις δεν σταματούν εδώ. Ενώ τον Απρίλη ο κ. Ανδριανόπουλος διαπιστώνει ότι «με βάση τα σημερινά πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα» η προοπτική να καταφέρουμε να έχουμε σοβαρή ανάπτυξη είναι «μάλλον απίστευτη», 8 μήνες μετά προτείνει ως μόνη(!) λύση τις περικοπές δαπανών και την αύξηση της παραγωγής πλούτου!
Aύξηση της παραγωγής του πλούτου; Με ποιον τρόπο ακριβώς; Και αν τελικά επιβληθούν όλες οι περικοπές που υπάρχουν στα σκαριά – και οι ακόμα περισσότερες που θα ‘ρθουν – ποιος ακριβώς θα έχει χρήματα για να μπορέσει να καταναλώσει; Υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που να μην καταλαβαίνει πως όλες αυτές οι περικοπές σε συνδυασμό με το κλείσιμο επιχειρήσεων και την αύξηση της ανεργίας θα φέρουν μεγαλύτερη ύφεση;
Κι όμως, ο κ. Ανδριανόπουλος στα σοβαρά ισχυρίζεται πως η μόνη(!) λύση πέρα από τις περικοπές είναι η αύξηση της παραγωγής του πλούτου, η δυναμική – όπως λέει – ανάπτυξη…
Ωραίες λέξεις όντως… Και «δυναμική» και «ανάπτυξη»… Αν με τις ευχές λύνονταν τα προβλήματα τότε θα ήμασταν όλοι πολύ ευτυχισμένοι…
Γιατί στην πραγματικότητα εδώ και 3 χρόνια το μόνο που μπορούν να κάνουν οι αναλυτές του κεφαλαίου είναι να … εύχονται! Όλες τους οι πρόσφατες προβλέψεις – ακόμα και οι συγκρατημένα αισιόδοξες – για ξεπέρασμα της κρίσης έχουν διαψευστεί τραγικά. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα, ενώ έχουν διαψευστεί ξανά και ξανά, εξακολουθούν να βλέπουν… φως στο τούνελ και να παριστάνουν και τους σοφούς…
Ας μην αδικούμε όμως τόσο πολύ τον κ. Ανδριανόπουλο…
Για να μην αδικήσουμε τον κ. Ανδριανόπουλο θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η σύγχυση που τον διακατέχει δεν αφορά τον ίδιο προσωπικά.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι στην εποχή της μεγαλύτερης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος εδώ και 80 χρόνια, θα δούμε πολλούς αναλυτές της άρχουσας τάξης σε σύγχυση. Κι αυτό γιατί από την μια, όλα τα ιδεολογήματα στα οποία στηρίχτηκε η φιλοσοφία τους όλα τα προηγούμενα χρόνια καταρρέουν παταγωδώς, και από την άλλη βρίσκονται μπροστά σε μια τεράστια κρίση που κανείς τους δεν προέβλεψε και ούτε αυτή την στιγμή μπορεί να προβλέψει πως θα εξελιχθεί.
Αυτά τα δύο στοιχεία, σε συνδυασμό με τον μεγάλο φόβο τους για τις αναπόφευκτες κοινωνικές αναταράξεις που έρχονται τα επόμενα χρόνια, τους οδηγεί σε αυτές τις παλινωδίες.
Αλήθεια, για την Ιρλανδία τι γνώμη έχει;
Ο κ. Ανδριανόπουλος προσπαθεί να ερμηνεύσει την κρίση της ελληνικής οικονομίας με βάση τις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις του περί «κρατισμού που πλήττει την ανάπτυξη και τον ανταγωνισμό» και «γιγάντιου δημόσιου τομέα» που πνίγει την (καταπληκτική) «ιδιωτική πρωτοβουλία».
Όμως την ίδια ώρα, έχουμε την προσφυγή της Ιρλανδίας στο ΔΝΤ, της χώρας-πρότυπο για κάθε Ευρωπαίο νεοφιλελεύθερο, της χώρας με την χαμηλότερη φορολογία κερδών, του πάλαι ποτέ «Κέλτικου Τίγρη». Και είναι αυτή η χώρα, η χώρα στην οποία εφαρμόστηκαν κατά γράμμα οι προτάσεις του κ. Ανδριανόπουλου. Πώς τα κατάφερε, λοιπόν το «πρότυπο», να έχει αυτή την στιγμή δημόσιο έλλειμμα δυόμισι περίπου φορές μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας!
Ναι, έχουμε διαφορετικές αγωνίες…
Για τον κ. Ανδριανόπουλο και τους ομοίους του, η κρίση δεν είναι παρά αριθμοί, στατιστικές και λογιστικά προβλήματα. Για τα εκατομμύρια των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας όμως σημαίνει βίαιη χειροτέρευση της ζωής τους – και πλήρη καταστροφή για πολλούς από αυτούς. Εμείς δεν έχουμε την πολυτέλεια να «ευχόμαστε»…
Στην πραγματικότητα «εμείς» και «αυτοί» έχουμε πολύ διαφορετικές ανησυχίες. Εμείς ενδιαφερόμαστε για το αν θα έχουμε δουλειά και την δυνατότητα να ζούμε αξιοπρεπώς. Αυτοί ανησυχούν για την πιθανότητα η κρίση να γεννήσει εξεγέρσεις και επαναστάσεις που θα θέτουν στο στόχαστρο τους το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα…
Είναι αυτή η ανησυχία που καθοδηγεί, όλη αυτή την περίοδο, την σκέψη τους… Είναι αυτή η ανησυχία που τους οδηγεί σε τέτοιου είδους αντιφάσεις… Ας εξασφαλίσουμε λοιπόν ότι θα παραμείνουν ανήσυχοι – ανάμεσα στ’ άλλα και για να μας διασκεδάζουν με τις «αναλύσεις» τους!
