Του Χρήστου Καψάλη, ΑΡΕΝ Πανεπιστήμιου Πειραιά
Τους τελευταίους μήνες η κυβέρνηση προσπάθησε να εφαρμόσει τον νέο Νόμο-Πλαίσιο, θέτοντας σε εφαρμογή το πιο αμφιλεγόμενο μέτρο στην πλειοψηφία των φοιτητών και της κοινωνίας, της εκλογής πρυτανικού/προεδρικού σώματος με καθολική ψηφοφορία και των φοιτητών. Όπου πήγαν να γίνουν εκλογές, είτε εμποδίστηκαν από τους φοιτητικούς συλλόγους μετά από αποφάσεις που πήραν από τις Γενικές Συνελεύσεις(ΓΣ) τους, είτε από περιφερόμενες ομάδες φοιτητών (ΕΑΑΚ, αναρχικοί) οι όποιοι δρούσαν στο όνομα του κινήματος και με αποφάσεις άλλων συλλόγων για να σταματήσουν τις εκλογές σε άλλες σχολές. Ο απολογισμός, ήταν κυρίως οι εικόνες «πολέμου» που έμειναν στην πλειοψηφία της κοινωνίας, από την δεύτερη πρακτική που ακλούθησαν οι ομάδες αυτές, οι όποιες για να πετύχουν το μπλοκάρισμα των εκλογών ήρθαν αναγκαστικά σε σύγκρουση με συγκεκριμένους καθηγητές, ΔΑΠιτες, ΜΑΤ ακόμα και μπράβους! (Παν.Περαια κ.α) που σύσσωμοι περιφρουρούσαν την διαδικασία. Οι ομάδες αυτές με κύριο πολίτικο εκπρόσωπο τα ΕΑΑΚ είχαν την τακτική να εμποδίζουν τις εκλογές είτε με τις μαζικές διαδικασίες του κινήματος (βλέπε ΓΣ), είτε δρώντας σαν μειοψηφίες.
Οι συνθήκες του τελευταίου χρόνου, έδειξαν ένα κίνημα σε καμπή, οπού ότι κατάφερε, ήταν στην καλύτερη μια άμυνα απέναντι σε κάθε μέτρο που προσπαθούσε να περάσει η κυβέρνηση. Με λίγα λόγια καμία σχέση με τις συνθήκες που επικρατούσαν τον Μάη-Ιούνη του 2006 και με την αναθεώρηση του άρθρου 16. Στην μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου, είχε περάσει η πολιτική επιχειρηματολογία της κυβέρνησης περί πάταξης της διαφθοράς μεταξύ καθηγητών-παρατάξεων και έβλεπαν το μέτρο θετικά γιατί πίστευαν ότι τους δίνεται λόγος, στο να αποφασίζουν και αυτοί για κάτι. Η πραγματικότητα είναι ότι το νέο αυτό μέτρο, όχι μόνο δεν πολεμά την διαφθορά μεταξύ καθηγητών-παρατάξεων, άλλα την διαιωνίζει σε ολόκληρο το στρώμα των φοιτητών, με άμεση πλέον συνδιαλλαγή καθηγητών-φοιτητών. Επίσης ισχυροποιούνται οι εξουσίες του Πρύτανη, που είναι και η πραγματική αίτια του προβλήματος, με την καθολική έγκριση των φοιτητών. Σαν συνέπεια του τελευταίου, εκφυλίζονται, οι πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος, που είναι οι ΓΣ.
Η πρακτική αυτή των ΕΑΑΚ, όταν δρούσαν χωρίς την έγκριση των συλλογικών οργάνων (ΓΣ) των φοιτητών της σχόλης όπου ήταν να γίνουν οι εκλογές, έδωσε επιχειρήματα στην κυβέρνηση και στα ΜΜΕ να μιλάνε για μειοψηφίες, τραμπούκους κλπ και στην πλειοψηφία των φοιτητών, φάνηκε σαν να είναι όλα υπό διάλυση, ή ακόμα χειρότερα και την αποστροφή τους, σε αυτούς που εμπόδιζαν κάτι που το θεωρούσαν δημοκρατικό.
Το κύριο λάθος αυτής της πρακτικής είναι ότι, η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, έγινε με όρους οργανωμένων μειοψηφιών και όχι με όρους του μαζικού κινήματος το οποίο αποφασίσει και σχεδιάζει τους αγώνες του μέσα από τα δημοκρατικά του όργανα (ΓΣ). Με την παράκαμψη των Γενικών Συνελεύσεων, χάθηκε πρώτα η πολιτική μάχη με τα επιχειρήματα της κυβέρνησης και έπειτα η εμπλοκή των ίδιων των φοιτητών στην διαδικασία της ανατροπής του νόμου.
Από τα παραπάνω φαίνεται το ότι για να ανατρέψεις την κυβερνητική πολιτική πρέπει πρώτα να την ανατρέψεις την συνείδηση του μέσου φοιτητή. Πρώτα εκεί πέφτουν οι νόμοι και έπειτα στα χαρτιά. Για να γίνει αυτό εφικτό, πρέπει να γίνεται επιδίωξη συνεργασίας των αριστερών παρατάξεων σε ένα πολιτικό πλαίσιο που θα συμφωνεί στο ελάχιστο για την ανατροπή αυτής της αντιδραστικής πολιτικής, αλλά και θα προτείνει πως συγκεκριμένα εννοεί το δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο που παλεύει. Χρειάζεται επίσης πλατιά ενημέρωση και κινητοποίηση των φοιτητών στις ΓΣ για να πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις, δημιουργία δημοκρατικών συντονιστικών και τέλος ένα καλά οργανωμένο σχέδιο κινητοποιήσεων οπού θα επιδιώκεται στην πράξη και όχι στα λόγια, η σύνδεση με τα υπόλοιπα κομμάτια της εκπαίδευσης και των εργαζομένων.
