Ο ερχομός μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει μια τεράστια «ανάσα» στην κοινωνία και στα κινήματα, έναν αέρα ανακούφισης και αλλαγής που θα τους επιτρέπει να διεκδικήσουν και να απαιτήσουν. Αυτό θα λειτουργεί δυνητικά σαν αντίβαρο στους εκβιασμούς της άρχουσας τάξης και της ΕΕ.
Ας σκεφτούμε για παράδειγμα τους κατοίκους της Χαλκιδικής που παλεύουν ενάντια στους χρυσοθήρες της «Eldorado Gold»… Τους εργαζόμενους της ΕΡΤ που κρατούν ζωντανή τη σπίθα της δημόσιας (και δημοκρατικής πια) ραδιοτηλεόρασης… Τη ΒΙΟΜΕ, το ζωντανό παράδειγμα που δείχνει πως οι εργαζόμενοι μπορούν και χωρίς το αφεντικό… Τα κινήματα που αγωνίζονται ενάντια στο να ξεπουληθούν τα πιο όμορφα μέρη της χώρας, μέσω του ΤΑΙΠΕΔ…
Ας σκεφτούμε τη νέα γενιά των εργαζομένων-λάστιχο, οι οποίοι δουλεύουν σε συνθήκες εξόντωσης χωρίς δικαιώματα, χωρίς υπερωρίες κι απλήρωτοι για μήνες… Τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους… και χίλιους άλλους…
Όλοι αυτοί οι χώροι δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να διεκδικήσουν τα δίκαιά τους από μια κυβέρνηση της Αριστεράς, γιατί σε αντίθετη περίπτωση είναι σαν να υπογράφουν τη «θανατική» τους καταδίκη.
Και αυτό, στην πραγματικότητα, ισχύει για όλη την κοινωνία. Η άνοδος της Αριστεράς στην κυβέρνηση θα σημαίνει μια ανάταση της κοινωνίας και μια ανάκαμψη των κινημάτων, που θα θέλουν να πάρουν τα πράγματα και τις ζωές τους στα χέρια τους.
Στην πραγματικότητα η άρχουσα τάξη της χώρας, η ΕΕ και η Τρόικα θα πιέζουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά, αλλά τα κινήματα από τα κάτω θα τον πιέζουν προς τα αριστερά, μέσα από τις καθημερινές διεκδικήσεις τους για μισθούς, δουλειά, σεβασμό στα δικαιώματά τους, σεβασμό στο περιβάλλον, ενάντια στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, κλπ.
Αυτή η μάχη είναι μπροστά μας. Θα δοθεί έτσι κι αλλιώς. Η έκβασή της δεν είναι από τα πριν δεδομένη – εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το τι θα κάνει ο καθένας από εμάς.
Γι’ αυτό λέμε: ψηφίζουμε για να φύγουν, οργανωνόμαστε για να διεκδικήσουμε.
