Σήμα κινδύνου εκπέμπει η Βιομηχανία. Καθημερινά πληθαίνουν τα νέα για μείωση της παραγωγής στο ένα εργοστάσιο, για απολύσεις στο άλλο, για οικονομικά προβλήματα στο τρίτο. Ο κλάδος του Μετάλλου είναι στο μάτι του κυκλώνα καθώς από την αρχή της χρονιάς οι απολύσεις σε πολλά εργοστάσια έχουν ξεπεράσει τις 130 (ΒΙΟΣΩΛ, ΒΕΜΕΚΕΠ, ΣΤΑΛΚΟ, Χαλυβουργία, ΣΟΒΕΛ, ΒΜΤ, Κόντι). Παράλληλα καταγράφονται τα πρώτα λουκέτα. Ο «Κανάκης» έχει για μήνες απλήρωτους τους εργαζόμενους και πάει για κλείσιμο ενώ η ΒΙΟΣΩΛ ετοιμάζεται να σταματήσει την παραγωγή της και να μετατραπεί σε εμπορική επιχείρηση-αποθήκη (με δραστική μείωση του προσωπικού της).
Οι επόμενοι μήνες θα είναι κρίσιμοι. Οι βιομήχανοι θα προσπαθήσουν να κάνουν ότι είναι δυνατόν για να κρατήσουν ψηλά τα κέρδη τους. Αυτό σημαίνει ότι θα καλέσουν εμάς να πληρώσουμε «το μάρμαρο». Οι απολύσεις θα συνεχιστούν. Αλλού λίγες-λίγες και αλλού μαζικά. Ταυτόχρονα θα επιδιώξουν να ανατρέψουν κεκτημένα δικαιώματα, όπως το 8ωρο και το 5μερο.
Να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση των τραπεζιτών & των βιομηχάνων
Είναι λογικό αυτή η κατάσταση να δημιουργεί ανησυχία και φόβο για το τι θα μας ξημερώσει αύριο. Αυτό τον φόβο τον καλλιεργούν συνειδητά οι εργοδότες για να περάσουν πιο εύκολα τα σχέδιά τους. Θέλουν να μας ρίξουν στην παγίδα ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να κάνουμε κάποιες υποχωρήσεις σήμερα για να περάσει η μπόρα αύριο.
Όμως δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες: οι υποχωρήσεις θα μας βάλουν σε έναν φαύλο κύκλο που δεν θα έχει τελειωμό! Όσες υποχωρήσεις και αν κάνουμε θα ζητάνε όλο και περισσότερες. Γιατί η κρίση δεν θα είναι σύντομη. Αντίθετα θα είναι βαθιά και με διάρκεια. Οι ίδιοι άλλωστε παραδέχονται ότι είναι η μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού από το 1929.
Το ερώτημα είναι λοιπόν ποιος θα πληρώσει για αυτήν την κρίση. Οι βιομήχανοι θέλουν να την φορτώσουν σε εμάς. Εμείς δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αντισταθούμε!
Συντονισμός και κλιμάκωση.
Όμως δεν μπορούμε να δώσουμε αυτό τον αγώνα απομονωμένα, σε κάθε εργοστάσιο ξεχωριστά. Αν δεν παλέψουμε όλοι μαζί ενάντια στις απολύσεις, τις επιθέσεις και τα λουκέτα, θα χάσουμε! Για αυτό απαιτείται συντονισμός.
Το ΕΚΒ έχει ευθύνη να πάρει την πρωτοβουλία, για τη δημιουργία Συντονιστικού των σωματείων της βιομηχανικής για να οργανώσει τις αγωνιστικές αντιδράσεις και τις κινητοποιήσεις που απαιτούν οι περιστάσεις.
Σε κάθε εργοστάσιο χρειάζεται να καλεστούν γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων για διεξοδική συζήτηση του τι συμβαίνει και του πώς πρέπει να προχωρήσουμε.
Οι γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων πρέπει να έχουν τον αποφασιστικό και τελικό λόγο στο τι γίνεται. Η συμμετοχή των εργαζομένων δεν πρέπει να είναι τυπική, απλά για να «ακούσουν» τους συνδικαλιστές. Οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι αυτοί που τελικά αποφασίζουν.
Ασφαλώς υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες κωλυσιεργούν και επί της ουσίας αρνούνται να αναλάβουν την ευθύνη του συντονισμού. Σε αυτές τις περιπτώσεις την πρωτοβουλία χρειάζεται να την πάρουμε οι απλοί εργαζόμενοι της βάσης μαζί με αγωνιστές συνδικαλιστές των σωματείων. Έτσι να πιέσουμε για το κάλεσμα γενικής συνέλευσης και την εκλογή επιτροπής που να αναπτύξει ενεργό ρόλο στον ευρύτερο συντονισμό, στην οποία να συμμετέχουν αγωνιστές εργαζόμενοι και όσοι συνδικαλιστές θέλουν πραγματικά να αγωνιστούν.
Μέσα από τέτοιες πρωτοβουλίες μπορούμε να προχωρήσουμε σε ένα Συντονιστικό, ακόμη και από λίγα εργοστάσια αρχικά, το οποίο να κάνει προτάσεις αγώνα, να οργανώσει κάποιες πρώτες κινητοποιήσεις (πχ κοινές στάσεις εργασίας και απεργίες ανάμεσα σε κάποια εργοστάσια, κοινά συλλαλητήρια κλπ). Αυτό θα βοηθούσε καταλυτικά στο να σπάσει ο φόβος και η απογοήτευση που επικρατούν σήμερα και να δώσει στους εργαζόμενους μια προοπτική για να παλέψουν.
Κοινό μέτωπο με την τοπική κοινωνία
Σε αυτό τον αγώνα οι βιομηχανικοί εργαζόμενοι μπορούν να έχουν ένα μεγάλο σύμμαχο, την τοπική κοινωνία. Γιατί, τις επιπτώσεις από την κρίση της βιομηχανίας θα τις νοιώσει όλη η πόλη του Βόλου και ο νομός. Η κρίση της βιομηχανίας θα πλήξει χιλιάδες μικροεπαγγελματίες, συνεργεία, μικρά μηχανουργία, τεχνίτες, μαγαζάτορες κοκ. Όλοι θυμούνται τις επιπτώσεις της αποβιομηχάνισης των αρχών του 90…
Γι’ αυτό κάθε κίνηση χρειάζεται να στοχεύει στο να αναπτύξει ένα κοινό μέτωπο των εργαζομένων στη βιομηχανική με την τοπική κοινωνία. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι: κοινά συλλαλητήρια με μαζικούς φορείς, συναυλίες συμπαράστασης, τοπικές γενικές απεργίες κοκ. Φυσικά και πάλι για όλα αυτά χρειάζεται καλή προετοιμασία, συντονισμός και κλιμάκωση.
Αιτήματα
Τέλος, κρίσιμο είναι το ζήτημα το αιτημάτων. Το βασικό ερώτημα είναι πώς θα διασώσουμε τις θέσεις εργασίας, την παραγωγή και τα εργοστάσια. Γιατί τα επιδόματα (όταν τα παίρνουμε…) είναι ασπιρίνες, όχι λύση. Για αυτό θα προτείναμε τα εξής:
1. Διαχειριστικός έλεγχος.
Απέναντι σε κάθε επιχείρηση που ετοιμάζει απολύσεις ή βάζει λουκέτο θα πρέπει να απαιτούμε λεπτομερή έλεγχο στα βιβλία. Αυτό μπορεί να το κάνει το Εργατικό Κέντρο και οι εργαζόμενοι με τη βοήθεια ανεξάρτητων λογιστών. Έτσι θα έρθουν στο φως στοιχεία για τα υπερκέρδη των προηγούμενων ετών, την κακοδιαχείριση και το τζογάρισμα στα χρηματιστήρια, για τις σπατάλες που πέρασαν στα έξοδα της επιχείρησης και τους φουσκωμένους λογαριασμούς σε τράπεζες του εξωτερικού. Έτσι θα ξεσκεπαστούν οι μεθοδεύσεις των βιομηχάνων και των πολυεθνικών που επιλέγουν την 4ήμερη βδομάδα, τις περικοπές μισθών ή ακόμη και το λουκέτο για να συνεχίσουν αυξάνουν τα κέρδη τους.
2. Στα χέρια των εργαζομένων και της τοπικής κοινωνίας.
Αν οι σημερινοί εργοδότες οδηγούν τις επιχειρήσεις αυτές στη χρεοκοπία, ή τους συμφέρει να κλείσουν το εργοστάσιο και να κερδίσουν από άλλες δραστηριότητες, πετώντας μας στο δρόμο, να απαιτήσουμε να περάσουν αυτές οι επιχειρήσεις στους εργαζόμενους και την τοπική κοινωνία και να στηριχτούν οικονομικά από το κράτος.
3. Εθνικοί Φορείς ανά κλάδο Βιομηχανίας:
Για να σωθεί η βιομηχανία απαιτείται υπαγωγή των «προβληματικών» αυτών εργοστασίων σε εθνικούς φορείς ανά κλάδο βιομηχανίας, οι οποίοι να σχεδιάζουν και να απορροφούν την παραγωγή. Απαιτούνται μαζικές κρατικές επενδύσεις για εκσυγχρονισμό ή μετατροπή της παραγωγής όπου απαιτείται. Όλα αυτά κάτω από τον έλεγχο και τη διαχείριση των εργαζομένων και της τοπικής κοινωνίας.
4. 35ωρο-7ωρο-5μερο – δουλειά για όλους:
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες δεν θα μιλούσαμε για απολύσεις και λουκέτα. Αντίθετα θα συζητούσαμε τη μείωση των ωρών δουλειάς πχ σε 35 ανά βδομάδα, ώστε όλη η απαραίτητη εργασία να μοιράζεται, να δουλεύουν όλοι, λιγότερες ώρες και κάτω από ανθρώπινες συνθήκες.
Ξεκίνημα
21.10.2009
