Το «όχι» της κυπριακής Βουλής της Τρίτης 19/3, χωρίς καμιά αμφιβολία γέμισε τον ελληνικό λαό με περηφάνια. Επιτέλους, κάποιος έλεγε στα κοράκια της ΕΕ «όχι». Όμως αυτό δεν κράτησε πολύ. Την εθνική υπερηφάνεια ακολούθησε σύντομα η απογοήτευση: η βουλή της 22/3 είπε «ναι» – αποφάσισε την υποταγή στην Τρόικα.
Στην πραγματικότητα όμως, το «ναι» στην υποταγή δεν το είπε ο κυπριακός λαός, το είπε η κυπριακή βουλή. Κάθε μέρα που περνάει μεγαλώνει η οργή στην κυπριακή κοινωνία – το «όχι» του κυπριακού λαού θα ενισχύεται στις μέρες που έρχονται. Το αν θα μπορέσει να ανατρέψει το «ναι» των βουλευτών και της κυβέρνησης είναι βέβαια κάτι πολύ δύσκολο, που όμως θα δείξει ο χρόνος.
Αναμενόμενο
Το «ναι» της κυπριακής βουλής ήταν στην πραγματικότητα αναμενόμενο. Κι αυτό γιατί οι Κύπριοι βουλευτές δεν υπήρχε περίπτωση να βάλουν τα συμφέροντα του τόπου και του λαού πάνω από το σύστημα το οποίο είναι ταγμένοι να υπηρετήσουν – δηλαδή τον καπιταλισμό.
Η σύνθεση της Κυπριακής βουλής αποτελείται στην πλειοψηφία της από ανθρώπους του κεφαλαίου – της Δεξιάς (ΔΗΣΥ) και της κεντροδεξιάς (ΔΗΚΟ). Αυτοί συμπληρώνονται από μερικούς πρώην σοσιαλιστές και νυν εθνικιστές (ΕΔΕΚ).
Η Αριστερά (ΑΚΕΛ) είναι ισχυρή, με πάνω από 30%, μόνο που είναι μια Αριστερά ευνουχισμένη και ανίκανη να αντιταχθεί πόσο μάλλον να ανατρέψει τις πολιτικές που υπηρετούν το κεφάλαιο. Υπάρχει τίποτα χαρακτηριστικότερο από το γεγονός ότι στην κρίσιμη συνεδρίαση της Βουλής της 22ας Μάρτη, που είπε στην ουσία «ναι» στην Τρόικα, οι βουλευτές του ΑΚΕΛ ψήφισαν… αποχή(!!!) για να μην υποσκάψουν, είπανε, την «εθνική ενότητα» και τον πρόεδρο Αναστασιάδη στις μάχες που δίνει;(!!!)
Το «όχι» του λαού και το «όχι» του κεφαλαίου
Η Κυπριακή βουλή, έτσι, δεν είχε καμία εναλλακτική πρόταση έξω από τα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος. Δοκίμασε να πιέσει την Τρόικα λέγοντας «όχι» και στέλνοντας τον υπουργό οικονομικών (Σαρρή) στη Ρωσία για να διερευνήσει τις προθέσεις του ρωσικού κεφαλαίου.
Το «όχι» των Κυπρίων βουλευτών αντανακλούσε μια σειρά από παράγοντες. Ένας απ’ αυτούς είναι ασφαλώς η ανησυχία τους για τις λαϊκές αντιδράσεις και ο φόβος μην έχουν την τύχη των κομμάτων της τρόικας στην Ελλάδα και αλλού.
Ένας δεύτερος ήταν το γεγονός ότι η κυπριακή άρχουσα τάξη (της οποίας η ισχύς ξεπερνά κατά πολύ το μέγεθος του νησιού και της οικονομίας του) είχε αυξημένη αυτοπεποίθηση από μια επιτυχημένη ανεξάρτητη πορεία και ειδικές σχέσεις με τη Βρετανία, τον αραβικό κόσμο, τα ρωσικά κεφάλαια, κοκ.
Και τρίτος, το γεγονός ότι το «κούρεμα» της Τρόικας, δεν έκοβε τόσο τις καταθέσεις των λαϊκών στρωμάτων όσο το ίδιο το κυπριακό κεφάλαιο και τους διεθνείς συνεταίρους του, την τάξη δηλαδή που η πλειοψηφία του κυπριακού κοινοβουλίου εκπροσωπούσε. Όταν στη διάρκεια της προηγούμενης διετίας το ΑΚΕΛ εφάρμοζε πολιτικές λιτότητας, μειώνοντας τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων κατά 15% και εκτινάσσοντας την ανεργία στο 14%, οι βουλευτές του ΔΗΣΥ, του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ, λέγανε «κόψτε κι άλλο», «ιδιωτικοποιείστε τα πάντα».
Το κούρεμα των καταθέσεων πάνω από 100.000 χτυπούσε το μεγάλο κεφάλαιο – είτε αυτό ήταν κυπριακό, είτε ρωσικό, είτε βρετανικό, κλπ. Κάτι που σήμαινε πως την επόμενη κιόλας μέρα της εφαρμογής των μέτρων της Τρόικας θα ξεκινούσε η φυγή των κεφαλαίων – ξένων και κυπριακών.
Έτσι το μοντέλο του υπερμεγέθους τραπεζικού τομέα και της παροχής χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, που αντιπροσωπεύει το 20% του ΑΕΠ του νησιού, πάνω στο οποίο είχε χτιστεί και μεγεθυνθεί η κυπριακή οικονομία θα κατέρρεε.
Η ρωσική άρνηση και το τέλος της διαπραγμάτευσης
Όταν η κυπριακή πολιτική ηγεσία είδε ότι η Τρόικα ήταν ανυποχώρητη και ότι η Ρωσία δεν ήταν διατεθειμένη να «ξελασπώσει» την Κύπρο, τότε έσκυψε το κεφάλι και υποτάχθηκε στις επιταγές της Τρόικας.
Αυτό δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη στις γραμμές της Αριστεράς. Από τη στιγμή που η κυπριακή πολιτική ηγεσία δεν ήταν διατεθειμένη να συγκρουστεί και να προχωρήσει σε έξοδο από το ευρώ, αντιμέτωπη με τους εκβιασμούς της Τρόικας, το μέλλον της «διαπραγμάτευσης» αυτής ήταν προδιαγεγραμμένο.
Το ερώτημα είναι πώς είναι δυνατό τμήματα της Αριστεράς να έχουν αυταπάτες ότι η κυπριακή άρχουσα τάξη θα στεκόταν με συνέπεια στο αρχικό της «όχι», κι επίσης, από πού ως πού η Αριστερά να περιμένει από τη Ρωσία «να μας σώσει».
Το πρώτο ερωτηματικό απευθύνεται στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όταν η βουλή ψήφισε «όχι», χαρακτήρισε την απόφασή της σαν «πραγματική διαπραγμάτευση». Και ναι μεν είναι αλήθεια ότι μέχρι στιγμής καμία από τις άρχουσες τάξεις των άλλων χωρών που είναι αντιμέτωπες με την κρίση του χρέους δεν «φώναξε» και δεν «κλώτσησε» περισσότερο από την κυπριακή… Το αποτέλεσμα όμως; Υποτάχθηκε.
Απ’ αυτό το αποτέλεσμα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να βγάλει ένα απλό και καθαρό συμπέρασμα: διαπραγμάτευση με την Τρόικα δεν μπορεί να υπάρξει. Όταν αρνηθείς να κάνεις αυτά που ζητούν θα σε πετάξουν εκτός ευρώ. Κι επομένως η άποψη ότι μπορείς να αρνηθείς να εφαρμόσεις αντιλαϊκές πολιτικές και την ίδια στιγμή να παραμείνεις στο ευρώ, αποτελεί αυταπάτη.
Το δεύτερο «ερωτηματικό» απευθύνεται στην Αριστερά που θεωρεί ότι πρέπει να υπάρξει φιλορωσική στροφή στην πολιτική και της Ελλάδας και της Κύπρου. Κι εδώ έχουμε μεγάλες αυταπάτες. Πρώτα, γιατί, τα ρωσικά κεφάλαια δεν είναι ούτε πιο όμορφα, ούτε πιο καλοσυνάτα ούτε πιο χριστιανικά από τα άλλα. Είναι κεφάλαια, και αν δεν κοιτάνε τα κέρδη τους την έχουνε βαμμένη. Επιπλέον, αν η Ρωσία είχε διαθέσιμα 20 δισ. €, αρκετά για να «διασώσουν» την Κύπρο, γιατί να τα «επενδύσει» στην Κύπρο κι όχι κάπου αλλού, προπάντων αν η παρέμβαση στην Κύπρο τη φέρνει σε σύγκρουση με τους πιο σημαντικούς οικονομικούς και εμπορικούς εταίρους της όπως είναι για παράδειγμα η Γερμανία; Τέλος, αν «έρθουν οι Ρώσοι» στην Κύπρο θα πάνε για τη ψυχή της μάνας τους, ή για να «υποτάξουν» με το δικό τους τρόπο το νησί; Υπάρχει κάτι πιο… ευσπλαχνικό στον ρωσικό νέο-αποικισμό από ότι στον Γερμανικό;
Το σημαντικότερο, από πότε η Αριστερά αναζητεί «προστάτες» σε άρχουσες τάξεις άλλων χωρών επειδή αυτές μπορεί να έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα με τις άλλες άρχουσες τάξεις;
Το να ζητά η Αριστερά στροφή στη ρωσική άρχουσα τάξη σημαίνει, εκτός από όλα τα πιο πάνω, ότι απεμπολά την εθνικοποίηση/κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, απεμπολά την διαγραφή του χρέους, απεμπολά το σχεδιασμό της οικονομίας και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Γιατί «στροφή στη Ρωσία» σημαίνει εξ ορισμού άρνηση της σοσιαλιστικής προοπτικής (εκτός αν νομίζει κανείς ότι τα ρωσικά κεφάλαια έχουν σοσιαλιστικές αντιλήψεις).
Το κυπριακό εργατικό κίνημα όπως και το ελληνικό, όπως οι εργαζόμενοι όλου του Νότου έχουν μόνο ένα δρόμο για τη λύση των προβλημάτων τους: την πάλη για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, σαν το μόνο τρόπο να ξεφύγουν από τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Κι έχουν μόνο ένα σύμμαχο: τους εργαζόμενους των άλλων χωρών που υποφέρουν με παρόμοιο τρόπο. Αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος. Όμως δεν υπάρχει άλλος.
