Του Δημήτρη Ιωαννίδη
Ιδιαίτερα επιτυχημένη ήταν η εκδήλωση συλλογής ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες, που πραγματοποιήθηκε το πρωί του Σαββάτου 7/11 στο Λαγκαδά από το «Ξεκίνημα». Οι πολίτες του Λαγκαδά ανταποκρίθηκαν θετικά στο κάλεσμα της οργάνωσης και μέσα σε ένα δίωρο έδωσαν το παρόν παραπάνω από 50 άτομα, δείχνοντας έτσι την αλληλεγγύη τους και αποδεικνύοντας ότι υπάρχει αρκετός κόσμος στην περιοχή που ενδιαφέρεται για το ζήτημα.
Οι σύντροφοι που συμμετείχαν, είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με τους κατοίκους της περιοχής και να τους ενημερώσουν για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μέχρι στιγμής στο θέμα των προσφύγων, αλλά και για τις συνεχείς δράσεις της οργάνωσης. Οι πολίτες έλαβαν την προκήρυξη και πολλοί από αυτούς αγόρασαν την εφημερίδα προκειμένου να ενημερωθούν για τα υπόλοιπα τρέχοντα ζητήματα, στηρίζοντας έτσι το «Ξεκίνημα». Επίσης, πάνω από είκοσι άτομα συμπλήρωσαν τα στοιχεία τους και άφησαν κάποιο τηλέφωνο ή email, προκειμένου να ενημερώνονται για τις όποιες δράσεις.
Το τελικό αποτέλεσμα, όσον αφορά την ποσότητα των ειδών που συγκεντρώθηκαν, μας επιτρέπει να μιλάμε για θρίαμβο!
Συγκεκριμένα, συγκεντρώθηκαν τόσα πολλά είδη, που γέμισαν δύο αυτοκίνητα και ένα φορτηγό! Το ίδιο βράδυ, οι σύντροφοι μετέβησαν στην Ειδομένη, όπου σε πολύ δύσκολες συνθήκες μετέφεραν τα είδη που συλλέχθηκαν και προσέφεραν εθελοντικά, επί 5 ώρες, τη βοήθειά τους στους πρόσφυγες.
________________________________________________
Της Κατερίνας Κλείτσα
Αργά το απόγευμα (Σάββατο 7/11) 14 άτομα ανεβήκαμε στην Ειδομένη, για να βοηθήσουμε εκεί, μοιράζοντας φαγητό και είδη πρώτης ανάγκης στους πρόσφυγες.
Η εικόνα που αντικρίσαμε φτάνοντας στον χώρο, ήταν συγκλονιστική: μία τεράστια ουρά λεωφορείων, περίμενε για να αφήσει τους πρόσφυγες στον προσωρινό καταυλισμό. Τις 5 ώρες που μείναμε στην Ειδομένη, δεν καταφέραμε να μετρήσουμε πόσα λεωφορεία και πόσοι άνθρωποι περάσανε από το χώρο.
Οι εικόνες και τα συναισθήματα που σου προκαλεί η επίσκεψη στην Ειδομένη είναι πολύ έντονα και αντιφατικά: Το δέος όταν συνειδητοποιείς πόσοι άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τις χώρες τους, ο πόνος όταν συνειδητοποιείς με τα ίδια σου τα μάτια τι σημαίνει ξεριζωμός, η ηθική ικανοποίηση πως μπόρεσες, έστω για λίγο, να απαλύνεις με τα μέσα που διαθέτεις το βάρος των προσφύγων, η συγκίνηση για όλους τους ανθρώπους που βοηθάνε, ο καθένας με τον τρόπο του.
Την ίδια ώρα, μία επίσκεψη στην Ειδομένη δε μπορεί παρά να προκαλέσει και οργή για την παντελή έλλειψη της κρατικής βοήθειας και συμμετοχής στην περιοχή.
Ο καταυλισμός, στημένος στην πραγματικότητα από τους εθελοντές και τις ΜΚΟ, έχει σημαντικές βασικές ελλείψεις. Ο χώρος αναμονής των προσφύγων, μέχρι να περάσουν τα σύνορα, διαθέτει μεγάλα αντίσκηνα. Τα αντίσκηνα όμως δεν έχουν κρεβάτια, κουβέρτες, θέρμανση. Μέσα σε μία νύχτα που κατέφθασαν χιλιάδες πρόσφυγες στην Ειδομένη, προμηθεύτηκαν φαγητό, νερό κοκ από προσφορές κόσμου, εταιρειών και ανθρώπων που μαγείρεψαν γα αυτόν τον σκοπό. Το κράτος δεν το έβλεπες πουθενά. Πέρα από τα κροκοδείλια δάκρυα του Α. Τσίπρα, το «βάρος» και η δουλειά έχουν πέσει πάνω στις πλάτες των εθελοντών και των ΜΚΟ που κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να κάνουν τον καταυλισμό ανθρώπινο.
Η προσφορά του κόσμου, όσο εντυπωσιακή και συγκινητική και αν είναι, έχει όρια. Καταρχήν γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα να καλύψουμε όλες τις βασικές ανάγκες, κατά δεύτερον, γιατί όσο περνάει μόνο από τα χέρια μας, υπάρχει ο κίνδυνος υλικής και ψυχικής εξάντλησης.
Ο δικός μας ρόλος θα έπρεπε να είναι βοηθητικός και όχι να καλύπτουμε τις υποχρεώσεις της κυβέρνησης. Δεν θα επιτρέψουμε να γίνουμε άλλοθι της ανυπαρξίας τους, δεν θα επιτρέψουμε στον κ. Τσίπρα να δακρύζει για το «πρόσωπο της Ευρώπης».
Οι κινήσεις αλληλεγγύης, η αυτοθυσία των «απλών ανθρώπων», είναι για εμάς η βάση για να χτίσουμε νέους αγώνες, ενάντια στον ρατσισμό, ενάντια στο σύστημα που αναγκάζει κόσμο να φύγει από τον τόπο του, ενάντια σε παλιές και νέες κυβερνήσεις που χτίζουν και διατηρούν φράχτες και νίπτουν τας χείρας τους μέσα στον δικό μας κόπο.
