Για την απεργία της 14ης Οκτώβρη ενάντια στο ν/σ Κεραμέως
Πώς μπορεί να κλιμακωθεί ο αγώνας των εργαζομένων;
Η απεργία της ΑΔΕΔΥ και ενός σημαντικού αριθμού Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών στις 14 Οκτωβρίου είχε μικρή συμμετοχή. Σχετικά μικρές ήταν και οι απεργιακές συγκεντρώσεις. Η απεργία στις 14/10 εμφανίστηκε ως συνέχεια της 24ωρης γενικής απεργίας της 1ης Οκτώβρη.
Κεντρικό αίτημα ήταν να μην περάσει το αντεργατικό ν/σ της Κεραμέως που προβλέπει 13ωρη εργασία σε έναν εργοδότη και ελαστικοποιεί ακόμη περισσότερο την εργασία, εις βάρος των αναγκών των εργαζομένων. Επιπλέον, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις προέταξαν αιτήματα για τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων όπως είναι η μείωση του χρόνου εργασίας (35ωρο-5ήμερο-7ωρο), η αύξηση των μισθών, η επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, η επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο τομέα κα.
Τα αιτήματα αυτά ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργαζομένων και όλες/οι οι εργαζόμενες/οι θα θέλανε να τα δούνε να πραγματοποιούνται. Δυστυχώς όμως, αυτή η απεργιακή κινητοποίηση δεν έφερε πιο κοντά την ικανοποίησή τους.
Πρέπει να είναι σαφές ότι για να αποτραπεί η ψήφιση του ν/σ Κεραμέως, και για να ανατραπεί το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο όλων των τελευταίων ετών (ν. Αχτσιόγλου, Χατζηδάκη, Γεωργιάδη κοκ), χρειάζονται αγώνες με διάρκεια.
Η προκήρυξη μεμονωμένων 24ωρων γενικών απεργιών, που δεν έχουν συνέχεια, και δεν είναι ενταγμένες σε ένα συνολικότερο σχέδιο αγώνα, δεν μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Αντίθετα, οδηγούν στον εκφυλισμό της ίδιας της ιδέας της γενικής απεργίας.
Την ίδια ώρα, πρέπει να πούμε ότι για να πιεστεί πραγματικά η κυβέρνηση και να εξαναγκαστεί να πάρει πίσω το ν/σ, δεν αρκεί η ανακοίνωσή μιας απεργίας.
Καταρχάς, το γεγονός ότι η ΓΣΕΕ δεν προκήρυξε απεργία για τις 14/10 (κάλεσε μόνο σε συμμετοχή στη συγκέντρωση της Αθήνας) είναι κάτι που αποδυνάμωσε περαιτέρω το κίνημα αφού άφησε εκτός ένα πολύ μεγάλο τμήμα των εργαζομένων. Η ευθύνη βαραίνει την ηγεσία της ΓΣΕΕ γύρω από τον Παναγόπουλο.
Επίσης, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία της 1ης Οκτωβρίου δεν ήταν μεγάλη και σίγουρα δεν ήταν ανάλογη με το μέγεθος της επίθεσης.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί συνέβη αυτό. Το εργατικό κίνημα έχει υποστεί σοβαρές ήττες τα τελευταία 15χρόνια. Έχει χάσει πολλά δικαιώματα και ένα τεράστιο μέρος από το εισόδημά του (-32,8% μεταξύ 2009-2024 για μια 4μελή οικογένεια, σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ). Επιπλέον, ο αριθμός των εργαζομένων που είναι μέλη σε συνδικάτα έχει μειωθεί δραματικά στον ιδιωτικό τομέα (μόλις 8-10% σύμφωνα με τα στοιχεία της ΓΣΕΕ).
Γι’ αυτό οι εργαζόμενες/οι «ζυγίζουν» κάθε φορά το κόστος μιας απεργίας με τις πιθανότητες που πιστεύουν ότι έχουν να πετύχουν κάποιο αποτέλεσμα. Οι ήττες βαραίνουν στις πλάτες των εργαζομένων.
Για να αλλάξει το δύσκολο κλίμα απαιτούνται περισσότερα πράγματα από την απλή προκήρυξη κάποιας απεργίας.
Καταρχάς χρειάζεται να γίνει μια καλά οργανωμένη, πλατιά καμπάνια ενημέρωσης των εργαζομένων με περιοδείες και ενημερώσεις σε χώρους δουλειάς. Χρειάζονται ακόμη συνελεύσεις στα σωματεία ώστε οι εργαζόμενες/οι να μπορούν να συζητήσουν και να λάβουν τις αποφάσεις. Είναι επίσης σημαντικό να φτιαχτούν απεργιακές φρουρές για να «κλείσουν» μεγάλους χώρους εργασίας. Τελευταίο και σημαντικότερο είναι ένα σχέδιο αγώνα που να ξεκινά από ολιγόωρες στάσεις εργασίας, που να προχωρά σε απεργίες στους πιο μαχητικούς κλάδους, να περιλαμβάνει απογευματινά συλλαλητήρια (ενωτικά κι όχι διασπαστικά) και αυτά να κλιμακώνουν σταδιακά και να καταλήγουν στη γενική απεργία.
Ένα τέτοιο ή αντίστοιχο σχέδιο πάλης θα μπορούσε να εμπνεύσει τους/ις εργαζόμενους/ες και να βγάλει το εργατικό κίνημα ξανά στο δρόμο. Παρά το δύσκολο κλίμα, η δύναμη του εργατικού κινήματος παραμένει, δυνητικά, τεράστια.
Είδαμε το σεισμό που προκάλεσε η γενική απεργία για τα Τέμπτη τον Φεβρουάριο που μας πέρασε όταν πάνω από ένα εκατομμύριο κατέβηκαν στους δρόμους της χώρας και η κυβέρνηση του Μητσοτάκη βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο. Το είδαμε στην γειτονική μας Ιταλία όπου οι πρόσφατες πολύ μαζικές γενικές απεργίες, μέσα σε λίγες ημέρες για την γενοκτονία στη Γάζα, έσπασαν στην πράξη τον αυταρχισμό της ακροδεξιάς κυβέρνησης της Μελόνι.
Για αυτό, χρειάζεται να αγωνιστούμε για την ανασυγκρότηση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος και για το χτίσιμο μαχητικών και δημοκρατικών συνδικάτων, κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Βόλος: πλούσια συζήτηση για το 13ωρο και το ν/σ Κεραμέως
Η εκδήλωση-ενημέρωση για το ν/σ Κεραμέως, το 13ωρο και το σύνολο των αντεργατικών νόμων των τελευταίων ετών που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 4/10 στον Βόλο, εξελίχθηκε σε μια πλούσια και ουσιαστική συζήτηση. Την εκδήλωση παρακολούθησαν περίπου 25 άτομα εργαζόμενες/οι σε διάφορους κλάδους (εμπόριο, τρόφιμα, νέες τεχνολογίες, ταχυμεταφορές, εκπαίδευση, βιομηχανία κα) αλλά και άνεργες/οι, αυτοαπασχολούμενες/οι κα.
Η Αγγέλα Τεντολούρη, εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα, άνοιξε την εκδήλωση τονίζοντας ότι οι επίσημες συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν παίρνουν πρωτοβουλίες για να ενημερώσουν τις εργαζόμενες/ους για τις πολιτικές της κυβέρνησης και τα δικαιώματά τους. Ούτε οργανώνουν τις εργατικές αντιστάσεις και τους αγώνες με τρόπο που να μπορούν να φέρουν απτά αποτελέσματα και για αυτό είναι απαραίτητο να λαμβάνονται πρωτοβουλίες από τα κάτω. Επιπλέον, τα σωματεία δεν ανοίγουν τις πόρτες τους στα πλατιά στρώματα των εργαζομένων.
Στη συνέχεια, ο Αποστόλης Καψάλης, ανέπτυξε πολύ γλαφυρά και κατανοητά το πως το ν/σ Κεραμέως αποτελεί μια συνέχεια του νομοθετικού πλαισίου που πέρασε την περίοδο των μνημονίων και στη συνέχεια με τους νόμους Χατζηδάκη και Γεωργιάδη. Τόνισε ότι η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «φιλεργατική» πολιτική το ν/σ τη στιγμή που εμπεδώνει την πλήρη απορρύθμιση της εργασίας σε ότι αφορά ιδιαίτερα το ωράριο, δικαιώματα όπως η συνεχόμενη καλοκαιρινή άδεια, τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία και τις συντάξεις.
Εξήγησε, ακόμη, ότι η φυγή ντόπιων και μεταναστών εργαζομένων προς το εξωτερικό, προκαλεί έλλειψη των αναγκαίων εργατικών χεριών στην Ελλάδα και αυτό συνιστά σημαντικό πρόβλημα για τον ελληνικό καπιταλισμό. Για να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα, από την σκοπιά των δικών του συμφερόντων, ο ελληνικός καπιταλισμός και η κυβέρνηση Μητσοτάκη αυξάνουν τις ώρες εργασίας και εκμετάλλευσης των εργαζομένων κι αυτή είναι η πραγματική επιδίωξη του ν/σ Κεραμέως όπως και των παλαιότερων νόμων.
Τέλος, αναφέρθηκε στην κατάσταση που επικρατεί στο συνδικαλιστικό κίνημα και την ανάγκη να συγκροτηθεί ένας πραγματικά μαχητικός και ταξικός συνδικαλισμός, ενωτικός και με δημοκρατικές διαδικασίες, ώστε να δώσει προοπτική στις εργατικές αντιστάσεις και διεκδικήσεις. Τόνισε ότι το καθήκον αυτό βαραίνει τις μαχητικές ανατρεπτικές δυνάμεις της Αριστεράς που οφείλουν να συνεργαστούν σε αυτή την κατεύθυνση.
Πολλές ήταν οι ερωτήσεις και οι τοποθετήσεις που ακολούθησαν κάτι που έδειξε την μεγάλη ανάγκη που υπάρχει για ενημέρωση αλλά και συζήτηση. Ο κόσμος που την παρακολούθησε την εκδήλωση έφυγε με ικανοποίηση και περισσότερες γνώσεις, ενώ άνοιξε η συζήτηση για τις πρωτοβουλίες που πρέπει να πάρουμε ώστε να ανασυγκροτηθεί το εργατικό κίνημα, να οργανώσει τις αντιστάσεις του και να μπει στην αντεπίθεση.
Εξαιρετικά πετυχημένο το 3ο Φεστιβάλ της Πόλης Ανάποδα στη Θεσ/νίκη
Του Θανάση Μαρίνη, μέλους του συντονιστικού της Πόλης Ανάποδα
Στις 10 και 11 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία το 3ο φεστιβάλ της Πόλης Ανάποδα στις γειτονιές της Θεσσαλονίκης.
1η μέρα, Πλατεία Μαβίλη – Το δικαίωμα στη στέγη
Την πρώτη μέρα βρεθήκαμε στην Πλατεία Μαβίλη, στον Βαρδάρη. Ο Βαρδάρης από μια λαϊκή γειτονιά, εγκαταλελειμμένη από την πολιτεία και τις τοπικές αρχές, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει το επίκεντρο νέας τουριστικής «ανάπτυξης». Η γειτονιά έχει αποκτήσει πολλά μαγαζιά, σχετικά επαρκή φωτισμό, πεζοδρόμους και κάποιες υποδομές, αλλά δεν μπορούν να μείνουν, πλέον, φτωχά, λαϊκά στρώματα.
Λόγω αυτής της αλλαγής χαρακτήρα της γειτονιάς και της «εκδίωξης» των μονίμων κατοίκων επιλέξαμε να συζητήσουμε για το δικαίωμα στη στέγη. Παρουσιάσαμε τις προτάσεις μας για δημιουργία μεγάλου αποθέματος κοινωνικής κατοικίας, τον περιορισμό της βραχυχρόνιας μίσθωσης, τη δημιουργία κοινωνικών δομών (όπως, φοιτητικές εστίες, κέντρα ηλικιωμένων, κέντρα κακοποιημένων γυναικών κτλ).
2η μέρα, Πλατεία Χαριλάου – Οι αγώνες στις γειτονιές
Τη δεύτερη μέρα, στην πλατεία Χαριλάου, έγινε μια εξαιρετικά ζωντανή και μαζική συζήτηση ανάμεσα στην Πόλη Ανάποδα και σε μια σειρά από πρωτοβουλίες κατοίκων της περιοχής.
Ήταν εκεί κάτοικοι που διεκδικούν πάρκο πρασίνου στην Αλυσίδα, αναβάθμιση της γειτονιάς του Γαλαξία, νηπιαγωγείο στα πρώην Μάρμαρα Μόσχου, διατήρηση και αναβάθμιση της πεζοδρόμησης της πλατείας Χαριλάου, προστασία και ανάδειξη του δάσους και του ρέματος στο Κρυονέρι αλλά και γονείς που αγωνίζονται να μην κλείσει το 89ο δημοτικό σχολείο.
Όλες και όλοι μαζί, την ίδια στιγμή που δραστηριοποιούνται στις γειτονιές τους, μαζί με την Πόλη Ανάποδα και πολλές ακόμα συλλογικότητες έχουν ενεργή εμπλοκή και στην κορυφαία μάχη για αναβάθμιση των ελεύθερων χώρων πρασίνου, τον αγώνα για τοπικό Δημοψήφισμα για δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου στη ΔΕΘ.
Και τις δύο ημέρες η προσέλευση του κόσμου ήταν μαζική, το κλίμα πολύ ζεστό και αυτό μας δίνει ώθηση να συνεχίσουμε τον αγώνα για μια πόλη στα χέρια των κατοίκων.
