Η Μαρία Τ. είναι εργαζόμενη σε δήμο
της Αττικής. Εδώ και δεκαπέντε μήνες δουλεύει χωρίς να πληρώνεται. Μιλήσαμε με την Μαρία για την εμπειρία της αυτή καθώς και γενικά για τις εμπειρίες της από τους εργασιακούς χώρους.
Την συνέντευξη πήραν οι σ. Αλεξάνδρα Κυπριανού και Ανδρέας Παγιάτσος.
Μαρία πώς βρέθηκες να δουλεύεις χωρίς να πληρώνεσαι και μάλιστα στο δημόσιο;
Βασικά είχα απελπιστεί από τον ιδιωτικό τομέα και αποφάσισα να αναζητήσω την τύχη μου σαν εργαζόμενη στον δήμο της περιοχής μου. Η κατάσταση στον ιδιωτικό τομέα είναι απαράδεκτη. Εξευτελιστικοί μισθοί, εξοντωτική εκμετάλλευση… Απαίσια συμπεριφορά των εργοδοτών οι οποίοι δεν δείχνουν κανένα σεβασμό στον εργαζόμενο… Ούτε Κυριακές, ούτε αργίες… Ούτε καν τις υπερωρίες που δουλεύαμε δεν μας πληρώνανε. Εγώ προσωπικά δεν έχω καμία βλέψη για μεγάλη καριέρα – θέλω μόνο ένα μισθό για να μπορώ να ζω και λίγο χρόνο για να φτιάξω την οικογένεια μου. Τίποτα παραπάνω.
Πόσο καιρό έψαχνες για δουλειά στον ιδιωτικό τομέα;
Δούλεψα στον ιδιωτικό τομέα γύρω στα δέκα χρόνια και άλλαξα περίπου 10 διαφορετικές εργασίες. Κι επειδή δεν άντεχα άλλο την κατάσταση εκεί, όταν έμαθα ότι ο δήμος της περιοχής μου προκήρυσσε συμβάσεις έργου έκανα αίτηση. Ο μισθός ήταν μικρός αλλά τουλάχιστον ήλπιζα σε ένα σταθερό ωράριο και ανθρώπινες ώρες εργασίας.
Τι είδους σύμβαση έργου ήταν αυτή;
Υπογράψαμε, πέρυσι το καλοκαίρι, μια σύμβαση έργου για συμμετοχή στη μηχανογράφηση των υπηρεσιών του δήμου. Ήταν μια σύμβαση που σε ετήσια βάση θα μας έδινε 13.500 €. Σύμφωνα με τη σύμβαση θα παίρναμε ποσά σε τακτά χρονικά διαστήματα (η σύμβαση άφηνε να εννοηθεί σε μηνιαία βάση) ανάλογα με την πρόοδο του έργου.
Αλλά;
Αλλά, πρώτον δεν δούλεψα ποτέ σε καμία μηχανοργάνωση, δεν ασχολήθηκα με έκτακτες ανάγκες του δήμου, αλλά με προσέλαβαν στο λογιστήριο του δήμου, όπου καλύπτω πάγιες οργανικές ανάγκες. Όλο αυτό το διάστημα δεν εισέπραξα κανένα ποσό από τον δήμο – ούτε εγώ ούτε κανένας από τους συναδέλφους μου. Σήμερα δε, συνεχίζω να εργάζομαι στο ίδιο πόστο, δεν καλύπτομαι πια από καμία σύμβαση, δεν υπάρχω πουθενά, δεν παίρνω φράγκο, είμαι μια αόρατη εργαζόμενη.
Απίστευτο!
Γιατί δεν σας πληρώνει ο δήμος;
Βασικά δεν εγκρίνει την πληρωμή μας ο επίτροπος του υπουργείου δικαιοσύνης και το ελεγκτικό συνέδριο. Η κυβέρνηση δηλαδή αρνείται να μας πληρώσει επειδή λέει πως υπάρχει παρατυπία: για άλλο πράμα μας προσέλαβαν και άλλο πράγμα κάνουμε.
Ποιος φταίει όμως γι’ αυτό; Ότι έγινε, έγινε με απόφαση του δήμου και έγκριση από την Περιφέρεια. Το έργο που παράγουμε είναι πραγματικό. Καλύπτουμε πάγιες ανάγκες του δήμου. Η στάση τους είναι σκανδαλώδης και εγκληματική απέναντι στους εργαζόμενους.
Πως αντιδράσατε;
Κινηθήκαμε δικαστικά. Περιμέναμε να τελειώσουν οι συμβάσεις μας και όταν είδαμε πως δεν παίρναμε φράγκο, κινήσαμε αγωγές…
Και πότε περιμένετε αποτελέσματα ;
Η δικάσιμος ορίστηκε για το Φλεβάρη του 2009…
Χαιρετίσματα… και τι κάνετε εν τω μεταξύ; Τι κάνετε ακόμη στον δήμο;
Δεν φεύγουμε ελπίζοντας ότι θα προσληφθούμε κάποια στιγμή σε μερικές θέσεις τετράωρης απασχόλησης που έχουν ανοίξει σε διάφορες υπηρεσίες του δήμου, όπως σχολικοί φύλακες, στο αθλητικό κέντρο, σε παιδικούς σταθμούς, στο πνευματικό κέντρο κ.λπ.
Αυτό ονομάζεται ομηρία.
Ακριβώς! Δεκαπέντε μήνες δουλεύαμε τσάμπα και δεν μπορούσαμε να φύγουμε μη χάσουμε τα λεφτά που ελπίζαμε να πάρουμε. Και παρότι δεν πήραμε τίποτα συνεχίζουμε να δουλεύουμε τσάμπα μπας και βρούμε δουλειά κάποια στιγμή στο μέλλον. Και τι δουλειά! Για 400 € τον μήνα. Και να σκεφθείς ότι ανάμεσα στους συναδέλφους μου υπάρχουν οικογενειάρχες με δύο παιδιά!
Τι λένε οι συνάδελφοι σου για όλα αυτά;
Δύσκολο να το περιγράψει κανείς. Αγανάκτηση, οργή, απελπισία, απογοήτευση, φόβος, ανασφάλεια, όλα αυτά τα αντιφατικά συναισθήματα υπάρχουν ανάμεικτα. Κάποιοι από μας θέλουμε να παλέψουμε. Η πραγματικότητα είναι πως όλοι θέλουν να παλέψουν αλλά οι πιο πολλοί φοβούνται. Φοβούνται ότι στην περίπτωση που βγούμε ανοιχτά και επιθετικά, αν έχουμε μια ελπίδα να πάρουμε αυτές τις θέσεις 4ωρης απασχόλησης μπορεί και να την χάσουμε. Γι’ αυτό διστάζουν. Όμως στο μυαλό κάποιων από μας γίνεται όλο και πιο καθαρό πως ο μόνος δρόμος είναι αυτός της αντίστασης και της πάλης. Πόση υπομονή να κάνει κανείς; Το θέμα είναι να μπορέσει να γίνει κάτι συλλογικό. Όλοι μαζί. Μόνος του κανένας δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα.
Πώς ζείτε, εσύ και οι συνάδελφοί σου; Και πόσοι είναι;
Ξεκινήσαμε καμιά 30ρια. Τώρα έχουμε μείνει περίπου 15. Πολλοί φύγανε πηγαίνοντας σε άλλες εργασίες – ιδιαίτερα οι άνδρες. Ζούμε με δανεικά και σε βάρος των οικογενειών μας. Μια φίλη μου είναι παντρεμένη με δύο παιδάκια και ζει από το εισόδημα των δύο συνταξιούχων γονιών της!
Το σωματείο των εργαζομένων του δήμου ασχολήθηκε με το πρόβλημά σας;
Το σωματείο, το οποίο αποτελείται από περίπου 500 εργαζόμενους, θα έπρεπε να είχε ασχοληθεί σοβαρά με το πρόβλημά μας, γιατί αυτού του είδους οι “συμβάσεις έργου” διασπούν και αποδυναμώνουν το συνδικαλιστικό κίνημα. Και επομένως υποσκάπτουν τα ίδια τα συμφέροντα των μονίμων εργαζομένων και την δύναμη του σωματείου. Αλλά το σωματείο δεν έκανε τίποτα.
Τίποτα;
Τίποτα! Μόνο όταν κάποια στιγμή πέρυσι το Πάσχα ο δήμος έκανε μια επιχορήγηση στο σωματείο, η διοίκηση του σωματείου αποφάσισε να μοιράσει αυτό το ποσόν στους απλήρωτους συμβασιούχους και έτσι μας μοίρασε από 500 € στον καθένα για το Πάσχα… Πρόσθεσαν όμως πως τα θέλουν πίσω άμα πληρωθούμε…
Και τώρα;
Τώρα πρέπει να επιδιώξουμε μια συνάντηση όσων θέλουν να παλέψουν για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Δεν πάει άλλο!
