Η επίθεση της κυβέρνησης είναι γενικευμένη και χωρίς προσχήματα. Το βιοτικό επίπεδο διαρκώς μειώνεται τη στιγμή που τα κέρδη αυξάνονται κατακόρυφα, η φορολογία για τα λαϊκά στρώματα απογειώνεται ενώ για τις επιχειρήσεις μειώνεται, όλα βγαίνουν στο σφυρί…
Ο δημόσιος τομέας, η δημόσια Παιδεία και Υγεία υποσκάπτονται σταθερά ώστε να πέσει ακόμη περισσότερο η ποιότητα τους, να απαξιωθούν ακόμη περισσότερο, για να υποχρεώνονται οι εργαζόμενοι να καταφεύγουν στον ιδιωτικό τομέα που κερδοσκοπεί.
Έχουμε φτάσει στο σημείο εργαζόμενοι να προσλαμβάνονται με ημερήσιες συμβάσεις (!!) που να ανανεώνονται για χρόνια, ή με συμβάσεις μισής ώρας εργασίας την ημέρα (!!) με 150 ευρώ μισθό μήνα (και μάλιστα από τον δήμο Θεσσαλονίκης)!
Γενική απεργία
Κάτω από την επίθεση του κεφαλαίου οι απεργιακές κινητοποιήσεις αποτελούν μονόδρομο. Και στην προκειμένη περίπτωση, η γενική απεργία αποτελεί μονόδρομο. Αυτή όμως πρέπει να είναι σωστά προετοιμασμένη.
Η απεργία που καλέστηκε από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ στις 13 Δεκεμβρίου θα μπορούσε να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης του εργατικού κινήματος, μαζικά, προκαλώντας ταραχή στην κυβέρνηση και το κεφάλαιο.
Γιατί, σε μια εποχή στην οποία οι δάσκαλοι κατέβηκαν σε μια σκληρή απεργία, που οι συμβασιούχοι καταλαβαίνουν πως η μόνη ελπίδα είναι ο ανυποχώρητος αγώνας, που οι εργαζόμενοι στα λιμάνια κάνουν λευκή απεργία, που ο ΟΤΕ ξεπουλιέται κυνικά, και που όπου κοιτάξει κανείς επικρατεί αναβρασμός (δημόσια Υγεία, τοπική αυτοδιοίκηση, πανεπιστήμια, Ψυχική Υγεία κ.λπ.), ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: το εργατικό κίνημα είναι διατεθειμένο να δώσει μάχες και μάλιστα μεγάλες, φτάνει όμως αυτές να είναι καλά οργανωμένες για να φέρουν αποτέλεσμα.
Σωστή προετοιμασία και οργάνωση
Κανείς όμως δεν μπορεί να υποστηρίξει στα σοβαρά πως η 24ωρη απεργία στις 13 Δεκέμβρη προετοιμάστηκε σωστά.
Μια σωστά οργανωμένη γεν. απεργία θα απαιτούσε:
– εκστρατείες σε όλους τους εργατικούς χώρους
– γενικές συνελεύσεις για πλήρη ενημέρωση των εργαζομένων
– εκλογή απεργιακών επιτροπών για την οργάνωση της απεργίας.
– συζήτηση των στόχων της απεργίας και το πώς θα επιτευχθούν.
– Θα απαιτούσε ένα συνολικό σχέδιο για το εργ. κίνημα.
Έχει κανείς καμία αυταπάτη ότι με μια 24ωρη απεργία θα υποχωρήσει ο Αλογοσκούφης και θα κάνει πίσω η κυβέρνηση από την πολιτική της λιτότητας; Ούτε για αστείο!
Αν λοιπόν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ήθελαν στα σοβαρά να ανατρέψουν την πολιτική της κυβέρνησης όφειλαν να είχαν ένα συνολικότερο σχέδιο κινητοποιήσεων. Σε αυτό η 24ωρη της 13ης Δεκ. θα έπρεπε να ήταν προειδοποιητική και η πρώτη σε μια σειρά μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων.
Αυτό όμως είναι εντελώς έξω από την αντίληψη της ηγεσίας των συνδικάτων. Οι 24ωρες έχουν αποκτήσει περισσότερο εθιμοτυπικό χαρακτήρα. Κι αυτό υποσκάπτει την επιτυχία τους.
Η κυβέρνηση έχει σχέδιο. Τα συνδικάτα;
Απέναντι στο εργατικό κίνημα υπάρχει μια κυβέρνηση η οποία με τα επιτελεία της σχεδιάζει και επεξεργάζενται σε πλήρη λεπτομέρεια, τα σχέδια της αντεργατικής της επίθεσης.
Απέναντι σε αυτό τον πλήρη σχεδιασμό, η συνδικαλιστική ηγεσία απαντά ότι δεν χρειάζεται σχέδιο! Χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση του Παπασπύρου της ΑΔΕΔΥ και του Κουσουμπέλη της ΠΟΕΔΗΝ, στην πρόσφατη συνάντηση του προεδρείου της ΑΔΕΔΥ με τα ΔΣ των σωματείων, όπου υποστήριξαν, ότι είναι «ενάντια στις κινητοποιήσεις που έχουν αρχή, μέση και τέλος» καθώς και ότι είναι ενάντια «στο συνδικαλιστικό κίνημα που ανατρέπει κυβερνήσεις».
Συντονισμός από τα κάτω
Με δεδομένη τη στάση αυτών των ηγετών ο μόνος ανοιχτός δρόμος είναι ο συντονισμός των κινητοποιήσεων από τα κάτω. Χρειάζεται οι ομοσπονδίες να συντονιστούν μεταξύ τους. Τα σωματεία το ίδιο.
Αυτό όμως είναι κάτι που δεν έχει πλήρως κατανοηθεί ακόμη. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα να είναι η παιδεία. Ενώ βρισκόντουσαν σε αναβρασμό οι πάντες, φοιτητές, δάσκαλοι, καθηγητές, μαθητές, πανεπιστημιακοί, κ.λπ., δεν μπόρεσε να υπάρξει ο αναγκαίος συντονισμός για το χτίσιμο ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου. Οι δάσκαλοι κινήθηκαν από μόνοι τους και το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό.
Η αριστερά
Στη λειψή συμμετοχή των εργαζομένων στις κινητοποιήσεις που καλούν τα συνδικάτα, εκτός από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες τεράστιες ευθύνες φέρει και η Αριστερά.
Η Αριστερά εμφανίζεται αδύναμη να οργανώσει μια κοινή έστω συγκέντρωση και πορεία – πράγμα για το οποίο οι ευθύνες βαρύνουν κύρια το Κ.Κ.Ε. Με βάση τη λογική ότι οι μόνοι αριστεροί και οι μόνοι αγωνιστές είναι τα μέλη του, το Κ.Κ.Ε. μεθοδικά και συνειδητά διασπά το συνδικαλιστικό κίνημα. Και αυτό σπάει ακόμη περισσότερο τη διάθεση του κόσμου να συμμετέχει.
Έτσι, τελικά, η πάλη για νικηφόρους αγώνες, η πάλη για την αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος, η πάλη για μια νέα αριστερά, πάνε μαζί, χέρι-χέρι.
ΞΕΚΙΝΗΜΑ
ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ
Επικοινωνία: Τηλ: 210 2283018 / 19
Ιστοσελίδα: www.xekinima.org
Mail : [email protected]
