Μπήκαμε στην ΟΝΕ, κάναμε ολυμπιακούς αγώνες, εξυγιαίνουμε την ελληνική οικονομία. Αυτά είναι κάποια από τα μεγάλα οράματα που επικαλέστηκαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων. Ζητούσαν από τους εργαζόμενους θυσίες και υπομονή και υπόσχονταν ότι η ελληνική οικονομία μετά την επίτευξη αυτών των στόχων θα ανέκαμπτε και ότι όλοι θα ζούσαμε όλοι στον επίγειο παράδεισο της ευημερίας και της ανάπτυξης. Κούφια λόγια και τίποτα άλλο. Οι εργαζόμενοι και τα φτωχά στρώματα της κοινωνίας βλέπουν καθημερινά τη ζωή τους να χειροτερεύει:
· Μόνο στη Βόρεια Ελλάδα τα 5 τελευταία χρόνια χάθηκαν περίπου 80.000 θέσεις εργασίας, αφού 3.000 επιχειρήσεις έκλεισαν και άλλες 2.000 μεταφέρθηκαν σε χώρες των Βαλκανίων.
· Στο νομό Θεσσαλονίκης το 2005 έκλεισαν 17 επιχειρήσεις που απασχολούσαν 870 άτομα, ενώ 40 βιομηχανίες μείωσαν κατά 50% το προσωπικό τους.
· Ολόκληρες περιοχές μετατρέπονται σε πόλεις φαντάσματα της ανεργίας (50% ανεργία στη Νάουσα τους χειμερινούς μήνες, 75% στο Μαντούδι της Εύβοιας κτλ). Αυτός ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση που είχε ανακηρύξει το 2005 «έτος καταπολέμησης της ανεργίας» καταργεί τη μονιμότητα στις ΔΕΚΟ, επιδοτεί βιομηχάνους για …να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους, ξεπουλά την ολυμπιακή και ετοιμάζεται για ένα γενναίο κύμα ιδιωτικοποιήσεων με πρώτους στη λίστα τον ΟΣΕ και τα ΕΛΤΑ.
Γιατί άραγε συμβαίνουν όλα αυτά; Φταίνε οι κακοί πολιτικοί ή μήπως η έλλειψη οράματος από τους έλληνες επιχειρηματίες όπως υποστηρίζουν αρκετοί το τελευταίο διάστημα. Η αλήθεια είναι ότι και οι πολιτικοί και οι επιχειρηματίες είναι πολύ καλοί στη δουλειά τους. Γιατί η δουλειά τους είναι να μεγιστοποιούν τα κέρδη για τους βιομηχάνους και να πιέζουν συνεχώς προς τα κάτω το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας. Έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός και όσο και αν διάφοροι ψάχνουν να βρουν θεωρίες για ένα «ανθρώπινο πρόσωπο» του συστήματος αυτό δεν αλλάζει.
Οι λέξεις «ανθρώπινος» και «δίκαιος» δεν υπάρχουν στο λεξικό του συστήματος ούτε στο μυαλό κανενός βιομηχάνου και κανενός κόμματος του κεφαλαίου. Για όλους αυτούς οι εργαζόμενοι αποτελούν «παράπλευρες απώλειες» ενός πολέμου που στόχο έχει τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Στο λεξικό του καπιταλισμού υπάρχουν μόνο λέξεις όπως «χρήμα», «ανταγωνιστικότητα», «μείωση του κόστους εργασίας» κτλ.
Οι εργαζόμενοι λοιπόν δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα καλύτερο από την κυβέρνηση. Ακόμα και αν οι κυβερνήσεις υποχρεωθούν κάτω από την πίεση του κινήματος να κάνουν κάποιες παροχές, είναι σίγουρο, όπως έχει γίνει επανειλημμένα στο παρελθόν, ότι μόλις αισθανθούν ξανά δυνατές θα τα πάρουν όλα πίσω.
Από την άλλη όμως οι εργαζόμενοι δεν βλέπουν διέξοδο ούτε στα αριστερά. Ούτε οι ηγεσίες των συνδικάτων ούτε η παραδοσιακή αριστερά είναι ικανοί να δώσουν τις μάχες που χρειάζονται μέχρι το τέλος είτε γιατί είναι κομμάτι του συστήματος (ηγεσία ΠΑΣΚΕ) είτε γιατί ψάχνουν το ψύλλο της δικαιοσύνης στα άχυρα ενός άδικου συστήματος (ΣΥΝ) είτε τέλος γιατί μένουν περιχαρακωμένοι στη μοναξιά της «μοναδικής αυθεντίας» τους θεωρώντας όλους τους άλλους εχθρούς ή προδότες (ΚΚΕ).
Είναι όμως τελικά όλα τόσο μαύρα που είναι καλύτερο να κλειστεί ο καθένας στο καβούκι του και να κοιτάξει «την πάρτη του» μήπως και καλυτερέψει κάπως τη ζωή του; Η απάντηση είναι αρνητική γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν προσωπικές λύσεις σε συλλογικά προβλήματα. Ο μόνος τρόπος να καλυτερεύσει η ζωή των εργαζομένων είναι μέσα από συλλογικούς αγώνες. Και αν οι τωρινές ηγεσίες είναι ανίκανες για αυτούς τους αγώνες τότε πρέπει να χτίσουμε μία νέα συλλογική ηγεσία. Μία νέα αριστερά, δημοκρατική, απαλλαγμένη από το σταλινισμό και τη σοσιαλδημοκρατία που έχουν δοκιμαστεί και απέτυχαν.
Σε τελευταία ανάλυση τα συνδικάτα, οι αγώνες και η αριστερά ανήκουν στους ίδιους τους εργαζόμενους. Το καθήκον λοιπόν για το ξαναχτίσιμο της αριστεράς και των συνδικάτων είναι για τους ανιδιοτελείς αγωνιστές της βάσης το στοίχημα της επόμενης περιόδου.
