Ιωσήφ Παλάντζας,
Βόλος
Γιατί τα «παίρνω» και τι μου την δίνει στο κεφάλι μου;
Οι περισσότεροι από εσάς δεν γνωρίζετε πως είναι να μεγαλώνεις με αδερφό που έχει αναπηρία και στην συνέχεια να πρέπει να τον φροντίζεις.
Είμαι 48 ετών κλεισμένα, εκτός τα 2 χρόνια στρατού δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου χωρίς τον Χρήστο. Από τότε που καταλαβαίνω είμαστε συνεχώς δίπλα του. Και φυσικά είναι η αδυναμία μου. Θυμάμαι μια φορά, ήμουν δεν ήμουν 14 χρόνων και είχε λούνα πάρκ στους Αγίους Αναργύρους, ήμουν εκεί με τους φίλους που μεγαλώσαμε μαζί και σε κάποια στιγμή βλέπω έναν γύρω στα 20 χρόνων να χειρονομεί και να ενοχλεί τον Χρήστο. Γύρισε το κεφάλι μου, ακόμη μέχρι και σήμερα δεν θυμάμαι για ποτέ τον είχα αρπάξει και τον κοπανούσα κάτω τον 20χρονο! Πώς και τι μου έδωσε τέτοια δύναμη και θάρρος δεν γνωρίζω.
Ο πατέρας μου μου έλεγε πάντα, Ιωσηφάκο εσένα η προίκα σου είναι ο αδερφός σου, και είχε δίκιο, το έβλεπε…
Πέθανε ο πατέρας μου, προβλήματα η μητέρα μου και εγώ πάντα να μαζεύω τον Χρήστο από τα στέκια του ή ψάχνοντας πολλά βραδιά να τον βρω ανησυχώντας για την υγεία του. Παντρεύτηκα και πρώτα είχα κάνει συμφωνία με την σύζυγο μου ότι ο Χρήστος θα μένει μαζί μας.
Τα χρόνια της κρίσης και ειδικά από το 2012 όπου «έφυγε» και η μητέρα μου, ο Χρήστος εκτός της αγάπης και της προσοχής μας ως οικογένεια πλέον, έγινε και ένα τεράστιο οικονομικό στήριγμα, ειδικά για την μόρφωση των δυο μου παιδιών. Μάλιστα ψάχνοντας τους νόμους ανακαλύπτω ότι με 7500 ένσημα και εφόσον πάρω την δικαστική συμπαράσταση (αφού περάσουν 5 χρόνια από την στιγμή που το δικαστήριο αποφασίζει να στην δώσει) μπορώ να βγω στην σύνταξη χώρος όριο ηλικίας. Για μένα αυτό σημαίνει ότι στα 51 μου χρόνια θα μπορούσα να βγω στην σύνταξη και να είμαι περισσότερες ώρες με τον Χρήστο. Μια που και η δική του υγεία έχει πάρει τον κατήφορο τα τελευταία χρόνια.
Ανεβαίνοντας ο ΣΥΡΙΖΑ και κάνοντας κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, ήλπιζα ότι τουλάχιστον τους ανάπηρους κάθε μορφής και ότι παροχή είχαν δεν θα τολμούσαν να τους βάλουν «χέρι». Για ακόμη μια φορά όμως υπολόγισα χωρίς τον «ξενοδόχο».
Οι κύριοι που κυβερνούν την χώρα και κατά υπόδειξη(;) των δανειστών, αποφάσισαν να αποτελειώσουν τους ανάπηρους. Αφού σαν κράτος δεν αναγνωρίζαμε έτσι κι αλλιώς το δικαίωμα στην ζωή αυτών των ανθρώπων. Αφού τόσα χρόνια τους είχαν αφήσει στο έλεος τους και στο φιλότιμο των συγγενών τους, αποφασίσανε να λυγίσουν μαζί με αυτούς και τους συγγενείς τους. Κόψανε κατά πολύ το επίδομα πρόνοιας, σε κάποιες φορές το εξαφανίσανε κιόλας. Κόψανε το δικαίωμα των ανθρώπων που αφιερώνουν την ζωή τους σε αυτούς, να βγαίνουν σε σύνταξη. Γιατί μην μου πείτε ότι με τα σημερινά δεδομένα θα μπορέσει κάποιος στα 55 και βάλε, να εργάζεται, να εργάζεται η σύζυγος του και να έχει και 7500 ένσημα.
Ποτέ το κράτος δεν αναλάμβανε ως είχε την φροντίδα αυτών των ανθρώπων, ήρθε και η σημερινή κυβέρνηση και δίνει το τελειωτικό χτύπημα.
Γιατί κύριοι, όση αγάπη και να έχεις, όση δύναμη και να έχεις, όση αντοχή και να έχεις, μια οικογένεια με δυο παιδιά και ανάπηρο στο σπίτι, αν δεν διαλυθεί σίγουρα θα εξαναγκαστείς να «πετάξεις» τον άνθρωπο σου, την αγάπη σου σε κάποιο φτηνό ίδρυμα και αυτό σε ανθρώπους σαν τον Χρήστο, είναι πιστολιά στο κεφάλι!
Δεν θα κάνω σε κανέναν τη χάρη να πετάξω τον αδερφό μου, δεν θα τον αφήσω όσο περνά από το χέρι μου να πεθάνει, αλλά εσείς «κύριοι» βουλευτές και βουλευτίνες, είστε εχθροί μου και όσο περνά από το χέρι μου, θα σας πολεμώ.
Άνθρωποι απαίδευτοι στην ζωή τους, άνθρωποι που μια ζωή ήταν βολεμένοι στο σύστημα, πήρανε αποφάσεις, πουλήσανε ιδεολογίες και ιδανικά για να κρατήσουν την καρεκλίτσα τους και τον μισθό τους, αποτελειώνοντας μια κοινωνική ομάδα που έχει δικαιώματα στην ζωή.
Φυσικά και μπορείτε να βγάλετε ανακοινώσεις ότι φταίει ο Μπέος η οποίος άλλος «Μπέος», όμως τώρα τουλάχιστον εγώ γνωρίζω ποιος γαμάει ζωές. Και αφιερώνω την ζωή μου ώστε πολιτικά κάτι ανθρωπάκια να εκλείψουν από την σκηνή.
Συνεχώς θα με βρίσκετε απέναντι σας για όσο ζω και θα σας καταγγέλλω…
