Τρεις άμεσοι όροι για την ανάταξη της αξιοπιστίας και φερεγγυότητας της Αριστερής Πλατφόρμας του ΣΥΡΙΖΑ
ΑΝΕΣΤΗΣ ΤΑΡΠΑΓΚΟΣ
Θεσσαλονίκη-Οκτώβριος 2013
Η ιστοσελίδα Ίσκρα του Αριστερού Ρεύματος διατηρεί συνεχώς στην πρώτη της σελίδα τη φιγούρα του Άρη Βελουχιώτη, θέλοντας μ’ αυτό τον τρόπο να συμβολίσει προφανώς τον ανυπότακτο και ασυμβίβαστο αγώνα του ελληνικού αριστερού κινήματος. Ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ μόνος του, και παρά την αντίθετη γνώμη των άλλων καπετάνιων, είχε αρνηθεί την παράδοση των όπλων με την Συμφωνία της Βάρκιζας, που είχαν αποφασίσει οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΕΑΜ,προβάλλοντας ένα μεγάλο «όχι». Κι’ αυτή την στάση του την πλήρωσε με τον θάνατό του, μια και την κράτησε μέχρι τέλους. Στις τάξεις μας απεναντίας το μεγάλο «όχι» που προβλήθηκε στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ για την ψήφιση του άρθρου 187Α του Ποινικού Κώδικα για τον τρομονόμο, έδωσε τη θέση του στο μεγάλο «ναι» στην ψηφοφορία της εθνικής αντιπροσωπείας, θέτοντας σε πλήρη αμφισβήτηση την πολιτική υπόσταση και αξιοπιστία της τάσης μας εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο βέβαια μπορεί να αναφερθεί με την ακέραια και ασυμβίβαστη στάση του Κώστα Κάππου, που επίσης παρουσιάζεται η φυσιογνωμία του καθημερινά στην Ίσκρα, που το 1989 κράτησε τη στάση της καταψήφισης της αλήστου μνήμης Κυβέρνησης Τζαννετάκη με την σύμπραξη ΣΥΝ και ΝΔ, διασώζοντας έτσι την τιμή της Αριστεράς, και υφιστάμενος από εκεί και πέρα όλες τις πολιτικές συνέπειες. Κι’ αυτός δεν είπε «όχι» στο εσωτερικό του ΚΚΕ για να πει στη συνέχεια «ναι» στη βουλή, αλλά διατήρησε τη στάση του «όχι».
1) Άμεση σύνταξη και υπογραφή συλλογικής δήλωσης από το σύνολο των βουλευτών της Αριστερής Πλατφόρμας, τόσο προς το εσωτερικό της τάσης, όσο και προς τον τύπο και την εργαζόμενη κοινωνία, που να ασκεί δριμεία, ειλικρινή και αδιαμφισβήτητη αυτοκριτική για την από κοινού με τη ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, και με δηλωμένη την αντίθεση του ΚΚΕ, ακόμη και των ΑΝ.ΕΛΛ., ψήφιση στη βουλή του σχετικού άρθρου 187Α για τον τρομονόμο. Οι «λεονταρισμοί» στις πανελλαδικές συσκέψεις του Αριστερού Ρεύματος και του Πρότζεκτ, καθώς και στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, για την άρνηση μιας τέτοιας θετικής ψήφου, και η κατά κράτος μεταστροφή στη συνέχεια στη βουλή, που μετέτρεψε το «λιοντάρι σε αρνάκι», αποτελούν πολιτική πρακτική που ακυρώνει την ίδια την υπόσταση, την αξιοπιστία και τις θέσεις της Αριστερής Πλατφόρμας. Χωρίς μια τέτοια δημόσια δήλωση δεν μπορεί να αποκατασταθεί καμία σχέση εμπιστοσύνης και συντροφικότητας που έχουν κλονιστεί ανεπανόρθωτα.
Επιχειρήματα του τύπου της «κομματικής πειθάρχησης», της προάσπισης της «ενότητας» του κόμματος, του να μην δοθεί «τροφή» στα αστικά κέντρα, μόνον βασιμότητα και φερεγγυότητα δεν έχουν, και ακούγονται μόνον ως κακόγουστα αστεία. Αν είναι σε τελική ανάλυση, προκειμένου να μην πληγεί η «ενότητα» του κόμματος, να υπηρετείται η πολιτική της συνεχούς «δεξιάς» διολίσθησης, τότε είναι προτιμότερη και επιβεβλημένη η ανοιχτή πολιτική αντιπαράθεση. Τα συμφέροντα του κινήματος, των αριστερών οργανώσεων και των λαϊκών δράσεων, των εργαζομένων πολιτών κ.ά. (όπως στην προκειμένη περίπτωση του μεγαλειώδους οικολογικού κινήματος στις Σκουριές κλπ.) είναι πάνω από τους όποιους «χειρισμούς» διατήρησης μιας επίπλαστης πολιτικής «ενότητας». Προκειμένου να διασφαλίσεις την «ενότητα» της παράταξης δεν μπορείς να ψηφίζεις από κοινού με τις δυνάμεις της κοινωνικής εγκληματικότητας της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες είναι η γενεσιουργός αιτία της ποινικής εγκληματικότητας της ΧΑ.
2) Ταχεία δρομολόγηση μιας πανελλαδικής δημοκρατικής διαδικασίας συνδιάσκεψης των δυνάμεων της Αριστερής Πλατφόρμας, με στόχο την εξέταση της ανεπαρκέστατης πορείας της από το Ιδρυτικό Συνέδριο μέχρι σήμερα, με αποκορύφωμα το πρόσφατο πολιτικό – κοινοβουλευτικό «φιάσκο», και τον προσδιορισμό της από εδώ και πέρα πορείας της τόσο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στα πεδία των ταξικών ανταγωνισμών στην ευρύτερη κοινωνία του ολοκληρωτικού ολοκαυτώματος. Σ’ αυτό το πλαίσιο δημοκρατική ανάδειξη συλλογικών οργάνων της Αριστερής Πλατφόρμας, πλήρης ανανέωση του δυναμικού πολιτικής διαχείρισης της τάσης, με απεμπλοκή από τις θεωρίες «μην κάνουμε θόρυβο, γιατί θα μας πετάξουν έξω από το κόμμα». Αν σ’ ένα ζευγάρι ο άνδρας είναι συντηρητικός και αυταρχικός και η γυναίκα ευγενική και τρυφερή, δεν μπορεί να εκμυστηρεύεται στις φίλες της ότι «τι να κάνω, κάθομαι στο γάμο μου, μην με πετάξει έξω από το σπίτι», αλλά αποφασίζει να προασπίσει τα δίκαιά της και να πάρει ακόμη και το ρίσκο του διαζυγίου και της ανάληψης της ευθύνης της ζωής από την ίδια. Σε μια τέτοια διαδικασία δεν μπορούν να έχουν θέση πρακτικές «κοπτάτσιας», που επί δεκαετίες έχουν ταλανίσει το ελληνικό κομμουνιστικό και αριστερό κίνημα, και αναπαράγουν τις ίδιες συνεχώς οργανωτικές δομές και στελεχώσεις.
3) Τέλος αποφάσεις για την ανάληψη επιθετικών πρωτοβουλιών της Αριστερής Πλατφόρμας, τόσο στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και αυτοτελώς στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα που έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα από την κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου και τις πολιτικές των μνημονίων, με δύο κυρίαρχους στόχους:
α) Από τη μια πλευρά, να αναδείξουν τις σοσιαλιστικές προτάσεις της Αριστερής Πλατφόρμας προς την κοινωνία (χαρακτηριστικό παράδειγμα : Εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των εκατοντάδων εργοστασίων και επιχειρήσεων που εκκαθαρίζονται από την κρίση, πράγμα που το Ιδρυτικό Συνέδριο απέρριψε κατηγορηματικά) διαμορφώνοντας δεσμούς με τις άλλες αριστερές δυνάμεις και αγωνιζόμενα λαϊκά στρώματα, αναπτύσσοντας τις πρακτικές της λαϊκής κινηματικής ανατροπής κυβέρνησης και μνημονίων.
β) Από την άλλη πλευρά, την ανάδειξη των βαθύτατων και σχεδόν ανυπέρβλητων πλέον διαφοροποιήσεων ανάμεσα στις θέσεις και πρακτικές της Αριστερής Πλατφόρμας και στην συνεχή «δεξιά» διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ, τον απροσμέτρητο «αρχηγισμό», την εγκατάλειψη όλων των ριζοσπαστικών θέσεων της προηγούμενης περιόδου (από την «αντισυνταγματικότητα και καταγγελία» των δανειακών συμβάσεων φτάσαμε στην επαναδιαπραγμάτευση, και από το «δεν πληρώνουμε» φτάσαμε στην αναγνώριση της υποχρέωσης πληρωμών του ταξικού χρέους, με «ρήτρα ανάπτυξης») την θέση της εργοδοσίας και του κεφαλαίου στο απυρόβλητο (με τα συνεχή εγκώμια των βιομηχάνων κλπ.) την αποστασιοποίηση από κάθε μέτρο αντικαπιταλιστικής πολιτικής, την επικράτηση του τρίπτυχου «κοινοβουλευτισμού – εκλογικισμού – κυβερνητισμού» αντί της λογικής της «λαϊκής κινηματικής ανατροπής», τον σχεδιασμό κυβερνητικών συμμαχικών σχημάτων με δυνάμεις της κεντροαριστεράς και της λαϊκής δεξιάς, την συνεχή συνειδητή πρόκληση της πλήρους εσωστρέφειας του ΣΥΡΙΖΑ (ένα κόμμα που ασχολείται συνεχώς με τον εαυτό του και όχι με την εργατική τάξη, τη νεολαία και τους ανέργους) την προβολή ενός αντιμνημονιακού λόγου που όμως ουδόλως δεσμεύεται στην άμεση κατάργηση των εφαρμοστικών νόμων των μνημονίων, την επικράτηση εν τέλει μιας ορισμένης εκδοχής ενός είδους «μικροαστικού εκσυγχρονισμού» που οδηγεί στην ενσωμάτωση στην αστική ταξική κυριαρχία και στην ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική διεθνοποίηση.
