Της Νατάσσας Αργυράκη
Όταν σκέφτεται κανείς την ανθρωπιστική βοήθεια που προσφέρεται σε χώρες που βρίσκονται σε εμπόλεμες ζώνες, ή έχουν υποστεί φυσικές καταστροφές, συνήθως το μυαλό του/της πηγαίνει σε γιατρούς, στήσιμο καταυλισμών για τους εκτοπισμένους, παροχή ειδών πρώτης ανάγκης, τροφίμων, φαρμάκων, κλπ.
Σίγουρα πάντως, το τελευταίο πράγμα που περνάει από το μυαλό του/της είναι η πιθανότητα κάποιοι να εκμεταλλεύονται την ευκαιρία και την εξουσία που τους δίνεται, προκειμένου να κακομεταχειριστούν τους κατοίκους, να τους κακοποιήσουν (ακόμα και παιδιά) και ειδικά να βιάσουν γυναίκες.
Αν όμως το ψάξει λίγο παραπάνω θα βρει τα εξής στοιχεία:
- Ενενήντα εννέα καταγγελίες για σεξουαλική εκμετάλλευση ή σεξουαλική κακοποίηση κατά του προσωπικού των Ηνωμένων Εθνών καταγράφηκαν το 2015 – μια απότομη αύξηση από τις 80 καταγγελίες του 2014, όπως προκύπτει από έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα ίδιος ο Οργανισμός.
- Οι καταγγελίες αφορούν στο στρατιωτικό και το αστυνομικό προσωπικό του ΟΗΕ, μέλη του οποίου κατηγορούνται για σεξουαλικά εγκλήματα σε περίπου 21 χώρες, εκ των οποίων οι περισσότερες βρίσκονται στην Αφρική.
- Επιπλέον, ο Αντόνιο Γκουτιέρες, νέος γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, δήλωσε στη φετινή ετήσια έκθεση του Οργανισμού ότι υπήρξαν συνολικά 145 περιπτώσεις σεξουαλικής εκμετάλλευσης και κακοποίησης στρατιωτών και πολιτών σε όλες τις ειρηνευτικές αποστολές των Ηνωμένων Εθνών το 2016!
Κι αν αυτά είναι τα επίσημα νούμερα που καταγγέλθηκαν και που ο ίδιος ο Οργανισμός παραδέχεται δημόσια, μπορούμε να φανταστούμε πόσο πιο εκτεταμένο είναι το φαινόμενο στην πραγματικότητα…
Η περίπτωση της Αϊτής
Πρόσφατα είδαν το φως της δημοσιότητας μαρτυρίες γυναικών από την Αϊτή που έπεσαν θύματα βιασμού από στρατιώτες των δυνάμεων του ΟΗΕ και αποφάσισαν να μιλήσουν. Οι περισσότερες ήταν ανήλικες όταν βιάστηκαν.
Αυτά τα θύματα της βίας και του χλευασμού του «πολιτισμένου» κόσμου, δεν κατήγγειλαν τους βιασμούς τους όταν συνέβησαν και δυσκολεύονται ακόμη να σταθούν στα πόδια τους. Και πάλι, μπορεί κανείς να φανταστεί πόσες ακόμη γυναίκες δε μίλησαν και δε θα μιλήσουν ποτέ, από το φόβο της κατακραυγής, από ντροπή, ή ακόμα και από το φόβο της εκδίκησης.
Φυσικά μέχρι στιγμής οι στρατιώτες του ΟΗΕ (ίσως κάποιοι από αυτούς «καλοί» οικογενειάρχες και «πολίτες-πρότυπα») είναι υπεράνω του νόμου των χωρών στις οποίες υπηρετούν και δεν έχουν τιμωρηθεί για τις πράξεις τους.
Αξίζει εδώ να αναφερθεί, πως πέρα από τις ανεπανόρθωτες ψυχολογικές συνέπειες αυτών των εγκλημάτων, πολλά κορίτσια και γυναίκες αναγκάστηκαν να φέρουν στον κόσμο παιδιά που δεν ήθελαν ή απέκτησαν σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.
Πόση υποκρισία!
Απέναντι σε αυτή την υποκρισία του συστήματος που τρέχει υποτίθεται να προστατεύσει τους πολίτες των χωρών που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση, ή έχουν υποστεί φυσικές καταστροφές και καταλήγει να βιάζει και να εκμεταλλεύεται τον τοπικό πληθυσμό, τα σχόλια περιττεύουν.
Στις περισσότερες περιπτώσεις μάλιστα, μιλάμε για πολέμους που χρηματοδότησε και εκμεταλλεύτηκε η «πολιτισμένη» δύση, η οποία, όταν τελικά αποφασίζει να «βοηθήσει», μεταχειρίζεται τους κατοίκους των χωρών αυτών σαν ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας.
