Του Νίκου Ρεμούνδου
Ο Πρόεδρος της Αϊτής, Ζ. Μπ. Αριστίντ, ο πρώην ριζοσπάστης ιερωμένος των φτωχών, εγκατέλειψε τελικά την χώρα στις 29 Φλεβάρη, μετά από τελεσίγραφο των ΗΠΑ και την απειλή των ένοπλων παραστρατιωτικών ανταρτών.
Από φίλος των φτωχών σε φίλο των ΗΠΑ
Την δεκαετία του 1980, δουλεύοντας σαν καθολικός παπάς στις φτωχογειτονιές της πρωτεύουσας Πόρτ Ο Πρίνς, απέκτησε μεγάλο κύρος και δημοτικότητα για τις επιθέσεις του ενάντια στην αιματοβαμένη και διεφθαρμένη δικτατορία του Ντυβαλιέ και τα στρατιωτικά καθεστώτα που τον διαδέχτηκαν. Έτσι, όταν το 1990 αποφάσισε να βάλει υποψηφιότητα για Πρόεδρος εκλέγηκε με μεγάλη πλειοψηφία.
Ο τεράστιος λαϊκός ενθουσιασμός γι’ αυτή την μεγάλη νίκη και οι προσδοκίες και οι πιέσεις των λαϊκών στρωμάτων για ριζικές αλλαγές και βελτίωση της ζωής τους έσπρωξαν τμήματα της άρχουσας τάξης, που φοβήθηκαν ότι ο Αριστίντ δεν θα μπορέσει να ελέγξει την κατάσταση, να προχωρήσουν σε πραξικόπημα και την ανατροπή του, μόνο οκτώ μήνες αργότερα.
Ο Αριστίντ, εξόριστος πιά εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ, όπου εγκατέλειψε την ριζοσπαστική του ρητορική για να πείσει το αμερικάνικο κατεστημένο να τον βοηθήσει να επιστρέψει στην Αίτή. Πράγματι, το 1994, ο Κλίντον ανήσυχος για την επικίνδυνη αστάθεια του βάρβαρου στρατιωτικού καθεστώτος και τα μεγάλα κύματα προσφύγων, που κατέφευγαν στις ΗΠΑ, προχώρησε σε στρατιωτική επέμβαση που εγκατέστησε ξανά τον Αριστίντ στην Προεδρία.
Γιά δέκα ολόκληρα χρόνια, ωστόσο, ο Αριστίντ αντί να στηρίξει τους φτωχούς που τον πίστεψαν και τον ανάδειξαν στην εξουσία, ακολούθησε πιστά τις εντολές των ΗΠΑ και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων, μαζικές απολύσεις, άγριες περικοπές των επιδοτήσεων στα φτωχά στρώματα, μ’ αποτέλεσμα οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.Το 80% του πληθυσμού ζεί κάτω από το επίπεδο της επίσημης φτώχειας (λιγότερο από 1 δολάριο την μέρα), ενώ το 1% κατέχει τον μισό από όλο τον πλούτο της χώρας.
Η πολιτική αυτή, όπως ήταν επόμενο, δημιούργησε μεγάλη απογοήτευση και αγανάχτηση στα λαϊκά στρώματα, που στράφηκαν τελικά ενάντια του. Έτσι, ο Αριστίντ, που διάλυσε τον στρατό για να μην μπορούν ξανά να τον ανατρέψουν, κατάφυγε και ο ίδιος στον εξοπλισμό συμμοριών για να τον προστατεύουν.
Η «αντιπολίτευση» είναι ακόμη χειρότερη
Τόσο οι ένοπλοι αντάρτες, όσο και η πολιτική αντιπολίτευση στην Αίτή είναι ένα συνοθύλευμα αντιδραστικών, που δεν έχουν καμμιά λαϊκή βάση. Οι αντάρτες αποτελούνται από πρώην αξιωματικούς και υπαξιωματικούς του στρατού και μέλη συμμοριών, που ευθύνονται για σφαγές και βασανιστήρια και η πολιτική αντιπολίτευση από εκπροσώπους των επιχειρηματιών και απογοητευμένους πρώην οπαδούς του Αριστίντ. Επιπλέον, οι πολιτικοί φοβούνται τους πρώην στρατιωτικούς αντάρτες, που ανέτρεψαν τον Αριστίντ.
Η κυβέρνηση του Μπούς στην αρχή προσπάθησε να συμβιβάσει τον Αριστίντ με τους αντάρτες, αλλά δεν δέχτηκαν οι αντάρτες. Έτσι, μπρός στον κίνδυνο να βρεθεί σε μιά προεκλογική περίοδο αντιμέτωπη με ένα εμφύλιο πόλεμο στην αυλή της και μάλιστα σε μιά χώρα που υποτίθεται ότι την είχε ήδη «εκδημοκρατίσει», ανάγκασε τον Αριστίντ να παραιτηθεί και ψάχνει τώρα να βρεί μια υπάκουη στις ΗΠΑ κυβέρνηση που να τον αντικαταστήσει. Γιά άλλη μια φορά οι «ειρηνευτικές δυνάμεις» των ΗΠΑ και της Γαλλίας έχουν σαν στόχο να «ομαλοποιήσουν» την κατάσταση για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα τους.
Ο φτωχός όμως λαός της Αϊτής δεν έχει τίποτα να κερδίσει από τέτοιους προστάτες, όπως έδειξε ξεκάθαρα και το παρελθόν. Μόνο άν πάρει την τύχη του στα δικά του χέρια, όπως έκανε πρίν 200 χρόνια όταν οι σκλάβοι επαναστάτησαν, σύντριψαν τους ντόπιους φεουδάρχες και τις μεγάλες ξένες δυνάμεις και κέρδισαν την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους, θα μπορέσει να δεί πράγματι καλύτερες μέρες.
