Από το www.socialistworld.net
Επιμέλεια Νίκος Κοκκάλης
Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της Αιγύπτου έχουν χτυπηθεί πολύ σκληρά από τη ραγδαία αύξηση των τιμών σε είδη λαϊκής κατανάλωσης.
Ο περασμένος Γενάρης βρήκε τις τιμές των βασικών προϊόντων αυξημένες κατά 30% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του προηγούμενου χρόνου. Ο πληθωρισμός βρισκόταν στο 14%, ακόμα και πριν την 3η Νοεμβρίου του περασμένου χρόνου όταν η κυβέρνηση υποτίμησε την αιγυπτιακή λίρα, η τιμή της οποίας έπεσε κατά 30% σε σχέση με το δολάριο. Από τότε έχει χάσει σωρευτικά το 50% της αξίας της.
Το ΔΝΤ είναι (και) εδώ
Την ίδια στιγμή, το ΔΝΤ απαίτησε από την κυβέρνηση περικοπές στις επιδοτήσεις βασικών ειδών διατροφής και καυσίμων για όλους εκτός από όσους ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, προκειμένου να της χορηγήσει δάνειο 12 δισ. δολαρίων.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι Αιγύπτιοι εργαζόμενοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με ελλείψεις στην αγορά, αλλά και με την επιβολή νέων φόρων στα βασικά προϊόντα, της τάξης του 13%.
Μόνο στα τρόφιμα, οι τιμές αυξήθηκαν κατά 38,5% μέσα σε ένα χρόνο, ενώ πάνω από 210 τύποι φαρμάκων άμεσης ανάγκης, όπως π.χ. φάρμακα για τον καρκίνο, το διαβήτη, τη νεφρική ανεπάρκεια κ.α., δεν κυκλοφορούν πια στο εμπόριο, αλλά πωλούνται μόνο στη μαύρη αγορά, σε τιμές αυξημένες έως και 300%!
Aυξάνεται η φτώχεια, εντείνεται η καταστολή
Σήμερα στην Αίγυπτο, υπολογίζεται ότι μόνο το 15% του πληθυσμού ζει κάτω από σχετικά αξιοπρεπείς συνθήκες.
Όλοι οι υπόλοιποι ζουν σε συνθήκες φτώχειας ή πείνας, με υψηλά επίπεδα αναλφαβητισμού, αλλά και βασικές ελλείψεις σε είδη διατροφής. Σύμφωνα με παραδοχή της ίδιας της κυβέρνησης, 9 εκατομμύρια παιδιά ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Αν και οι μισθοί κάποιων εργαζομένων έχουν ανέβει κατά 50% από το 2011, δε συμβαίνει το ίδιο με την αγοραστική δύναμη τους καθώς οι αυξήσεις «πριονίζονται» από τον πληθωρισμό.
Την ίδια ώρα, όμως, μετά το αδιέξοδο στο οποίο οδηγήθηκε η επαναστατική έκρηξη του 2011, ο αριθμός των απεργιών και των κινητοποιήσεων έχει φτάσει σε ιστορικό χαμηλό σε σχέση με την εποχή της πτώσης του Μουμπάρακ.
Μέσα στο 2016 έγιναν 1.736 κινητοποιήσεις με κοινωνικά και οικονομικά αιτήματα, λίγο λιγότερες από τις 1.955 που καταγράφηκαν το 2015. Αυτός ο αριθμός δεν μπορεί με τίποτα να συγκριθεί με τις μέρες της επαναστατικής έκρηξης, ούτε και με τις 350-460 διαδηλώσεις και απεργίες που γίνονταν κάθε μέρα το Φλεβάρη και το Μάρτη του 2013, όταν η κυβέρνηση Μόρσι έπνεε τα λοίσθια.
Η κατάσταση αυτή έχει επίσης να κάνει με την ένταση της καταστολής. Το τελευταίο διάστημα, απεργοί έχουν συλληφθεί και καταδικαστεί από στρατιωτικά δικαστήρια, όπως π.χ. συνέβη με τους εργαζόμενους στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη της Αλεξάνδρειας.
Είκοσι επτά εργαζόμενοι της εταιρείας τροφίμων IFCO Egypt συνελήφθησαν όταν έκαναν καθιστική διαμαρτυρία για τους χαμηλούς μισθούς τους. Έμειναν για 15 μέρες στη φυλακή, πριν το δικαστήριο κρίνει ότι ήταν αθώοι.
Τον περασμένο Δεκέμβρη 100 μέλη της Τουριστικής Αστυνομίας διαμαρτυρήθηκαν (παραβιάζοντας το νόμο) ενάντια στο νέο σύστημα βαρδιών, ενώ στις αρχές του Φλεβάρη 3.000 εργαζόμενοι (κυρίως γυναίκες) στην κλωστοϋφαντουργία κατέβηκαν σε απεργία, που έληξε την επόμενη μέρα, μετά τις απειλές και τις ανακρίσεις με τις οποίες βρέθηκαν αντιμέτωπα τα ηγετικά στελέχη της.
Η δρακόντεια νομοθεσία που πέρασε το 2013 από τη στρατιωτική κυβέρνηση Σίσι αποτελεί τεράστια τροχοπέδη για τα κινήματα. Σύμφωνα με το νόμο «περί διαδηλώσεων», όσοι «διασαλεύουν την τάξη, κλείνουν την κυκλοφορία ή θέτουν σε κίνδυνο την δημόσια ασφάλεια», κινδυνεύουν με ως και 5 χρόνια φυλάκιση.
Παρά την καταστολή όμως, η οργή σιγοβράζει στην αιγυπτιακή κοινωνία. Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις, αν και δεν μπορούν να συγκριθούν με το μεγαλειώδες κίνημα του 2013, δείχνουν ακριβώς αυτό. Κι ότι παρά τις άγριες επιθέσεις στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και τα δικαιώματα στη διαμαρτυρία, η αιγυπτιακή κοινωνία αναζητά το δρόμο της αντίστασης στη δραματική υποβάθμιση του βιοτικού της επιπέδου.
