Αντάξια των παραδόσεων, των αγώνων και των θυσιών του ελληνικού εργατικού και λαϊκού κινήματος
Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», 455, 8 – 22 Ιούνη, που κυκλοφορεί
Χρόνο και μερικά φύλλα συκής είναι αυτά που εκλιπαρεί η κυβέρνηση από τους δανειστές ενόψει του Eurogroup της 15ης Ιουνίου και της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις 23 του ίδιου μήνα. Τίποτε παραπάνω.
Έχει υπογράψει και ψηφίσει δέσμη 140 προαπαιτούμενων μέτρων χωρίς να έχει πάρει τίποτα χειροπιαστό. Υλοποιεί το τρίτο μνημόνιο που τελειώνει τον Αύγουστο του 2018 και έχει συμφωνήσει για την επέκτασή του –ουσιαστικά για 4ο μνημόνιο– για την διετία 2019-2020. Εκλιπαρεί να πάρει την εκταμίευση της δόσης του Ιουνίου για να πληρώσει αμέσως μια μεγάλη δόση του χρέους ύψους πάνω από 7 δις ευρώ τον Ιούλιο.
Ξέρει πως το καλύτερο από τα σενάρια που συζητούν οι δανειστές είναι να πάρει κάποιες «διευκολύνσεις» για την αποπληρωμή του χρέους του οποίου οι δόσεις αποπληρωμής θα λήγουν το 2060 ή ακόμα και το 2080!
Δημοσκοπικά είναι στα τάρταρα έχοντας καταφέρει με την πολιτική της να συκοφαντήσει όσο κανένας άλλος την έννοια της Αριστεράς και ταυτόχρονα να κάνει εν αναμονή πρωθυπουργό τον νεότερο εκπρόσωπο της πιο μισητής και πολιτικής οικογένειας της χώρας..
Το βασικό πράγμα το οποίο ενδιαφέρει την κυβέρνηση είναι να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία ελπίζοντας ότι «κάτι θα γίνει» και θα ανακάμψει κάπως η υποστήριξη προς αυτή. Για να γίνει αυτό χρειάζεται να έχει κάτι να πει. « Έκανα ότι έκανα αλλά πήρα την ρύθμιση του χρέους». «Αργότερα» ή «μετά την λήξη του 3ου μνημονίου» της απαντούν συγχρονισμένα η επικεφαλής του ΔΝΤ Λαγκάρντ και ο Ρόλφ Στράους επικεφαλής οικονομολόγος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM). Και πως απαντάει το κυβερνών κόμμα στη στάση των… «Θεσμών»; «Με αυτό τον τρόπο το ΔΝΤ θα χάσει την αξιοπιστία του» ( ! ) απαντάει με μια αλήστου μνήμης ανακοίνωση της η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ στις 6/6. Αλήθεια;!
Όλα αυτά για την κοινωνία και το κίνημα μικρή σημασία έχουν. Ο πέλεκυς των μέτρων είναι βαρύς, διαρκής και συγκεκριμένος. Για 4, 5 ή και 6 δεκαετίες ακόμα θέλουν να μας έχουν στην μέγγενη. Αν η δική μας απάντηση σε αυτά τους τα σχέδια είναι αρνητική, τότε, όλοι όσοι έχουμε αναφορά στην Αριστερά, το εργατικό κίνημα, την αντικαπιταλιστική πάλη, πρέπει να μπούμε μπροστά για την δημιουργία 2 πραγμάτων:
Πρώτον την δημιουργία ενός πλατύ κοινωνικού μετώπου αγώνα στη βάση ενός προγράμματος πάλης στα βασικά σημεία του οποίου συμφωνεί η μεγάλη πλειοψηφία της σημερινής Αριστεράς.
Και δεύτερο το χτίσιμο μιας συσπείρωσης των δυνάμεων που πιστεύουν στην αντικαπιταλιστική ανατροπή και την επανάσταση, που θα παλεύει για τις επαναστατικές σοσιαλιστικές ιδέες μέσα στο πλατύ κίνημα, τους αγώνες και τις μετωπικές συνεργασίες για να διασφαλίσει ότι την επόμενη φορά ο αγώνας θα φτάσει μέχρι την τελική νίκη. Ότι τα ΟΧΙ σημαίνουν ΌΧΙ και τα μνημόνια και οι πολιτικές του κεφαλαίου θα γίνουν παρελθόν.
Ρίχνοντας μια ματιά στον διεθνή περίγυρο βλέπουμε ότι μέσα από την διεθνή αστάθεια και την στασιμότητα της οικονομίας, αναδύονται τα στοιχεία μιας νέας ριζοσπαστικοποίησης.
Στις ΗΠΑ, την Γαλλία, τη Βρετανία και αλλού κυοφορούνται νέα ριζοσπαστικά μορφώματα μέσα από τα οποία οι κοινωνικοί αγώνες αναζητούν πολιτική διέξοδο. Και δεν είναι μόνο ο Σάντερς, ο Μελανσόν και ο Κόρμπιν που εκπροσωπούν αυτά τα ρεύματα και των οποίων τα ψηλά ποσοστά αποδοχής στρέφουν το κοινωνικό ισοζύγιο προς τα αριστερά σε 3 από τις μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη.
Είναι και η παρουσία της επαναστατικής αριστεράς στις ΗΠΑ και την Βρετανία που παίζει ρόλο και επιταχύνει αυτές τις διεργασίες. Σε μια μικρότερη δε χώρα, την Ιρλανδία, η επαναστατική αριστερά έχει ήδη εκλέξει 6 βουλευτές στο ιρλανδικό κοινοβούλιο – ένα γεγονός ιστορικής σημασίας.
Οι δυνάμεις και τα τμήματα της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή (CWI) στην οποία συμμετέχει και το Ξεκίνημα, παίζουν ρόλο σε αυτές τις εξελίξεις Μαζί με άλλες οργανώσεις και ανέντακτους αγωνιστές και αγωνίστριες κτίζουν ένα ισχυρό και ορατό για την κοινωνία επαναστατικό πόλο, την ίδια στιγμή που παλεύουν για την πλατύτερη δυνατή συνεργασία της Αριστεράς και των κινημάτων. Αυτή η επαναστατική προοπτική δείχνει το δρόμο και για το ελληνικό κίνημα σήμερα.
