Της σύνταξης
228 δις ευρώ (93% του ΑΕΠ) δημόσιο χρέος
22 δις ευρώ έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών (9 % του ΑΕΠ)
Το 2ο ψηλότερο ποσοστό φτώχειας στην ΕΕ των 27 μετά τη Λετονία
Άνοδος της ανεργίας πανελλαδικά κατά 123.000 την επόμενη 2ετία και ποσοστά από 20-50% σε πόλεις και νομούς της Β. Ελλάδας, την Πελοποννήσου και των νησιών
Ποιος θυμάται την «θωρακισμένη ελληνική οικονομία» που διατυμπάνιζε μέχρι το καλοκαίρι ο ανεκδιήγητος Αλογοσκούφης;
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και ακόμα είμαστε στην αρχή των επιπτώσεων της διεθνούς οικονομικής κρίσης στην ελληνική οικονομία.
Περισσότερες από 2000 θέσεις εργασίας χάθηκαν μέσα στο μήνα Νοέμβριο, λόγω ομαδικών απολύσεων ή χρεοκοπίας επιχειρήσεων. Άλλες 840 κινδυνεύουν να χαθούν λόγω διαθεσιμοτήτων ενώ 4000 απολύσεις, με την μορφή της εθελούσιας εξόδου, ετοιμάζονται στον ΟΣΕ και στον ΟΤΕ ( ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 30.11.08)
Σε όλη αυτή την εφιαλτική κατάσταση πως απάντησαν ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ; Με μία 24ωρη απεργία τον Οκτώβρη και άλλη μία τον Δεκέμβρη, με λειψή προετοιμασία, καμία ουσιαστική εκστρατεία ενημέρωσης και πάνω από όλα χωρίς κανένα συντονισμό των επιμέρους αγώνων και προοπτική κλιμάκωσης.
Πως απάντησε το ΠΑΜΕ; Με ένα επιπλέον απογευματινό άμαζο συλλαλητήριο στις 27 Νοέμβρη και χωριστές συγκεντρώσεις.
Αυτή η εικόνα είναι θλιβερή, απογοητευτική και εξοργιστική. Και γίνεται ακόμα πιο εξοργιστική όταν επιχειρείται να μεταφερθεί στην κοινωνία και στους εργαζόμενους η ευθύνη για την αποτυχία των απεργιών από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες όχι μόνο της ΓΣΕΕ αλλά και του ΠΑΜΕ.
Όμως οι εργαζόμενοι έχουν διάθεση για αγώνα. Αυτό δείχνουν οι πολύμηνες και ηρωικές κινητοποιήσεις εργαζομένων σε εργοστάσια ή επιχειρήσεις που κλείνουν (π.χ. Λαναράς, ΒΙΑΜΥΛ, SIEMENS, ALTEC κ.α), οι πετυχημένες και πρωτόγνωρες απεργίες σε χώρους που έχουν προαναγγελθεί μαζικές απολύσεις (π.χ ΙΝΤΡΑΚΟΜ), η δημιουργία πρωτοβάθμιων σωματείων (π.χ στη Vodafone, στο συνεργείο καθαρισμού στο Σισμανόγλειο, κλπ), οι αγώνες στα Λιμάνια, στα Νοσοκομεία (Αττικό, Κρατικό Νίκαιας κ.α.) κλπ.
Και όλα αυτά σε μια εποχή που η συμμετοχή σε μια απεργία γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη αφενός λόγω της κρίσης και αφετέρου λόγω της έλλειψης προοπτικής και αποτελέσματος.
Η αριστερά και οι πρωτοπόροι αγωνιστές στους χώρους δουλειάς μία επιλογή έχουν: την ανάληψη πρωτοβουλιών δράσης και συντονισμού από τα κάτω. Με δημιουργία συντονιστικών επιτροπών στους διάφορους χώρους όπου πέρα από το να συνεχίσουμε να πιέζουμε τα ΔΣ των σωματείων και των ομοσπονδιών για αγωνιστικές αποφάσεις, να αναλάβουμε πρωτοβουλίες και δράση όλοι όσοι συμφωνούμε ότι δεν ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ. Με συντονισμό όλων των επιχειρήσεων που πάνε για απολύσεις, ακτιβισμούς, καταλήψεις χώρων, εκστρατείες ενημέρωσης και υποστήριξης των τοπικών κοινωνιών κ.α
Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στους χώρους δουλειάς μαζί με ανένταχτους αγωνιστές πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες (αφού το ΚΚΕ δεν δείχνει καμία διάθεση συνεργασίας) σε αυτή την κατεύθυνση, με τόλμη και αποφασιστικότητα.
