Του Απόστολου Κόλτζου, μέλους της ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ Τούμπας
Το περασμένο Σαββατοκύριακο πραγματοποιήθηκε ίσως η πιο κρίσιμη Σύνοδος της Κεντρικής Επιτροπής (Κ.Ε) του ΣΥΡΙΖΑ από την ιστορική ανάδειξή του σε “Κόμμα Εξουσίας”. Κρίσιμη όσον αφορά τη πορεία του ιδίου του κόμματος και κατ’ επέκτασην της κοινωνίας που ένα μεγάλο κομμάτι της, κυρίως αυτό που έχει πληγεί περισσότερο από τα νεοφιλελεύθερα-αντιλαϊκά μέτρα των Μνημονιακών-Καπιταλιστικών πολιτικών σε οικονομικό αλλά και θεσμικό επίπεδο, έχει εναποθέσει τις ελπίδες της στη προοπτική μιας Αριστερής Κυβέρνησης.
Κατά τη Σύνοδο της Κ.Ε, η συζήτηση αφορούσε ως επί το πλείστον το θέμα των πολιτικών συμμαχιών του κόμματος. Κατά τη συζήτηση αυτή, δυο απόψεις ήταν αυτές που κυριάρχησαν.
Η πρώτη άποψη, η οποία εκφράζεται από την Αριστερή Πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως με την Αριστερή Πλατφόρμα αλλά και με την ΑΝΑΣΑ, μιλά για μια συνεχή προσπάθεια κοινής δράσης και συμπόρευσης με όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς, στα πλαίσια ανεύρεσης κοινού πολιτικού και προγραμματικού τόπου. Στις πολιτικές συμμαχίες που επιδιώκει η Αριστερή Πτέρυγα ανήκουν όλες εκείνες οι δυνάμεις της Αριστεράς όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Συνεχίζοντας στον ίδιο τόνο, η Αριστερή Πτέρυγα θεωρεί ότι ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να διατηρήσει ανοιχτό το μέτωπο ενάντια στην “Κεντροαριστερά”, χαρακτηρίζοντας την βαθιά νεοφιλελεύθερη με κοινωνικό προσωπείο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα πρέπει να γίνει ανοιχτή προσέγγιση με τα κινήματα και τις οργανώσεις που κινούνται στις παρυφές του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού που ριζοσπαστικοποιούνται και θέλουν να συμβάλλουν στη προσπάθεια της συγκρότησης της Κυβέρνησης της Αριστεράς.
Η Αριστερή Πτέρυγα αποκλείει ρητά και κατηγορηματικά συμμαχίες με δυνάμεις και πρόσωπα που ψήφισαν, στήριξαν και εφάρμοσαν στη Βουλή ή από κυβερνητικές θέσεις και από θέσεις ευθύνης νεοφιλελεύθερες και κυρίως μνημονιακές πολιτικές, που κατέστρεψαν τη χώρα και εξαθλίωσαν το λαό.
Η δεύτερη άποψη, η οποία επικράτησε με μικρή πλειοψηφία, κινείται σε αρκετά αντίθετη τροχιά από αυτή της Αριστερής Πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ. Εκφράζεται από την “Προεδρική” πλειοψηφία και μιλά για μια αμφίπλευρη διεύρυνση του κόμματος τόσο προς τα Αριστερά (ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ), όσο και προς την “Κεντροαριστερά” (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και ολίγην από ΠΟΤΑΜΙ), προσπαθώντας να κρατήσει τις λεπτές ισορροπίες, δεχόμενη πιέσεις από το εσωτερικό του κόμματος και από τις δυο μεριές. Η άποψη αυτή όμως με τον τρόπο που εκφράζεται δείχνει τη διαφορετική προσέγγιση επί της ουσίας από αυτή της Αριστερής Πτέρυγας. Στη πραγματικότητα κλείνει το μάτι περισσότερο στον χώρο της “Κεντροαριστεράς” και μάλιστα όχι μόνο στους ψηφοφόρους της, όπου αυτό θα ήταν θεμιτό στη προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης τους ή σε αντιμνημονιακά πρόσωπα και δυνάμεις, αλλά απροκάλυπτα πια σε στελέχη και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, που κατά το παρελθόν είχαν ακόμη και συμμετοχή σε Κυβερνήσεις που υπέγραψαν Μνημόνια και εφάρμοσαν βάρβαρα και αντιλαϊκά μέτρα, στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού και τώρα έχουν διαφοροποιηθεί σε μια προσπάθεια προσωπικής πολιτικής διάσωσής τους.
Με εκφράσεις όπως “εμείς δεν κρατάμε μητρώα, δεν ζητούμε πιστοποιητικά..”, συγκροτείται από τη Προεδρική Τάση μια προσπάθεια απενεχοποίησης και “άφεσης αμαρτιών” σε στελέχη της λεγόμενης “Κεντροαριστεράς”. Όλη αυτή η διαδικασία τίθεται στα πλαίσια της δημιουργίας μιας “ευρύτερης δημοκρατικής συμμαχίας” για την οποία μιλά εδώ και καιρό η “Προεδρική” Τάση του ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας πλέον ολοφάνερη στροφή στο Κέντρο και στην “ρεαλπολιτίκ”.
Ο πρωταρχικός στόχος που βάζει σήμερα η ηγεσία του κόμματος είναι η μη συμπλήρωση από τη μεριά της συγκυβέρνησης του απαιτούμενου αριθμού βουλευτών για την υπερψήφιση του υποψηφίου Προέδρου της Δημοκρατίας, έτσι ώστε να μη μπορέσει η συγκυβέρνηση να αποφύγει τις Εθνικές Εκλογές και μια ήττα που φαίνεται στον ορίζοντα. Σίγουρα η πτώση της Κυβέρνησης είναι στόχος όλων εκείνων που δέχονται ότι η κατάσταση πλέον στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη με τις πολιτικές λιτότητας, είναι ανεξέλεγκτα δραματική και ότι αυτό που έχει ανάγκη η κοινωνία είναι μια συθέμελη Ανατροπή του Πολιτικού, Οικονομικού και Μηντιακου κατεστημένου.
Για να το πετύχει αυτό όμως ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να μη συνάψει δεσμούς με το κατεστημένο και να μη δημιουργήσει “σχέσεις εξάρτησης” με περίεργα “κέντρα εξουσίας”. Η μόνη “εξάρτηση” που θα πρέπει να έχει μια Κυβέρνηση της Αριστεράς είναι αυτή με τις κοινωνικές τάξεις που αυτή καλείται να εκφράσει. Με άλλα λόγια, είναι αφελής αν κάποιος νομίζει ότι μπορεί να συνδυάσει την ανατροπή και τον ριζοσπαστισμό με τους συμβιβασμούς και τις υποχωρήσεις, νομίζοντας ότι μπορεί να έχει “και τη πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο” και όλα αυτά στα πλαίσια του “εκλογισμού”, του “κυβερνητισμού” και του “τακτικισμού”.
Ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα. Ή όπως είπε και ο Λέων Τρότσκι: ”Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα αλλά πρέπει να ξέρουμε τι είναι αυτό που αγιάζει το σκοπό”.
