Ανακοίνωση από το «Ξεκίνημα»
Ο κ. Τσίπρας έχει δείξει τις τελευταίες μέρες ότι το μόνο πράγμα που είναι ικανός να κάνει είναι μια σειρά από τακτικισμούς για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και την εγκατάλειψη όλων των θέσεων και των προεκλογικών υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ από μέρους του. Δεν εμφανίζει καμία προσπάθεια κατανόησης των αιτιών που οδήγησαν στην ποδοπάτηση όλων των αρχών και αξιών της Αριστεράς από μέρους του. Καμία έκπληξη.
Στην πρώτη μέρα της συνάντησης της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ (Τρίτη 28 Ιούλη) προσπάθησε να εμφανιστεί ενωτικός. Στη δεύτερη μέρα (Τετάρτη 29 Ιούλη) δεν πήγε καν. Επέλεξε να πάει στο Κόκκινο για να μιλήσει «στην κοινωνία». Στο Κόκκινο έθεσε δημοσίως τα διλήμματα που σήμερα (Πέμπτη 30 Ιούλη) έθεσε και στην Κεντρική Επιτροπή. Ότι δηλαδή:
α) Είτε θα στον στήριζαν όλοι οι βουλευτές και η ηγεσία του κόμματος ή θα έπεφτε η κυβέρνηση («η πρώτη αριστερή κυβέρνηση από τον πόλεμο» κατά τα λεγόμενά του) και υπεύθυνοι γι’ αυτό θα ήταν η μειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας (και της ΚΕ στην περίπτωση που η τελευταία δεν συμμεριζόταν τις απόψεις του)
β) Η πολιτική που ακολούθησε ήταν σωστή, γιατί η άλλη επιλογή ήταν η καταστροφή. Ανάμεσα σε ένα επώδυνο συμβιβασμό και την άτακτη χρεοκοπία, επέλεξε το συμβιβασμό, που αποτελεί, κατά τα λεγόμενά του, τη σωστή τακτική υποχώρηση υπό τις παρούσες συνθήκες. Είπε πως άλλη αντιπρόταση δεν υπήρξε ποτέ και αν υπάρχει θα πρέπει να κατατεθεί και να κληθεί το κόμμα να πάρει θέση.
Έτσι ο κ. Τσίπρας προσπαθεί ούτε λίγο ούτε πολύ να παρουσιάσει τη χρεοκοπημένη στρατηγική και τακτική που ακολούθησε (μαζί με τους Δραγασάκηδες, τους Παππάδες και τους όμοιούς τους) σαν επιτυχία! Το Βατερλώ της Αριστεράς (γιατί όταν η Αριστερά αναλαμβάνει την ευθύνη να εφαρμόζει Μνημόνια, είναι Βατερλώ) το παρουσιάζει σαν τακτικό ελιγμό. Και δεν διερωτάται, ούτε περνάει καν από το μυαλό του προφανώς το ερώτημα, πώς και γιατί έφτασε η χώρα μια ανάσα από αυτό που ο ίδιος ονομάζει «άτακτη χρεοκοπία».
Δεν σκέφτεται δηλαδή ότι επί μήνες πλήρωνε τους δανειστές χωρίς αυτοί να του δίνουν φράγκο· ότι δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό του η περίπτωση να επιβάλει περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων (capital controls) από την αρχή, ο ίδιος, για να μην στεγνώσει η οικονομία· ότι άφησε την Τρόικα να τον σύρει μέχρι το τέλος, να εξαντλήσει όλη τη ρευστότητα της οικονομίας και μετά να του κλείσουν και τις τράπεζες… όλα αυτά είναι σαν να μην συνέβησαν και σαν να μην υπάρχει κανένας υπεύθυνος! Ξαφνικά και ως δια μαγείας βρεθήκαμε αντιμέτωποι με «άτακτη χρεοκοπία». Κι αφού ο κ. Τσίπρας άφησε την Τρόικα να παίζει την ελληνική κυβέρνηση στα δάκτυλά της, να την προσβάλλει και να τη γελοιοποιεί με τα «game over» και τα παρόμοια, κατέφυγε σε ένα δημοψήφισμα το οποίο έδωσε ένα ΟΧΙ που έσεισε τον πλανήτη αλλά αυτός το μετέτρεψε σε ΝΑΙ! Γιατί; Γιατί κατά τη γνώμη του αυτή ήταν η «βούληση του ελληνικού λαού»! Έτσι έχει ερμηνεύσει την βούληση του ελληνικού λαού ο κ. Τσίπρας – αυτός ξέρει!
Και τι είναι αυτό που του δίνει το δικαίωμα να αποφασίζει και να ερμηνεύει με τόση αυθαιρεσία τη βούληση του λαού; Ο κ. Τσίπρας δεν ποδοπατά μόνο τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς, αλλά και τη δημοκρατία στο εσωτερικό της. Μετατρέπει τον ΣΥΡΙΖΑ σε αρχηγικό κόμμα και τον εαυτό του σε ένα βοναπάρτη (που αποφασίζει μόνος του, πάνω από το κόμμα και πάνω από τα όργανα) στα πρότυπα ακριβώς της Σοσιαλδημοκρατίας.
Και την ίδια στιγμή ζητά, υποτίθεται, ενότητα – ενότητα όμως κάτω από τη δική του πολιτική, η οποία πολιτική ανέτρεψε τις συλλογικά παρμένες αποφάσεις σε όλη την ιστορία του κόμματος που ψήφισε ο ελληνικός λαός (υπενθυμίζουμε: στις εκλογές ο ελληνικός λαός ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και όχι Τσίπρα).
Ζητά αποδοχή της καταστρατήγησης όλων των θέσεων, δεσμεύσεων, αρχών και ιδεωδών της Αριστεράς από μέρους του. Και σε αντίθετη περίπτωση δηλώνει πως δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα του κόμματος. Έχει δηλαδή ρίξει το γάντι της διάσπασης. Στο όνομα της ενότητας ο κ. Τσίπρας ετοιμάζει τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ.
Η αριστερά του κόμματος είναι μπροστά σε ιστορικές ευθύνες. Δεν μπορεί να παραμένει στο ίδιο κόμμα με τον άνθρωπο των Μνημονίων. Δεν μπορεί να πληρώσει το κόστος της υποταγής του κ. Τσίπρα – γιατί η ώρα της πληρωμής θα έρθει, όπως ήρθε, αργά ή γρήγορα για όλους όσους εφάρμοσαν Μνημόνια.
Τις επόμενες βδομάδες η εσωκομματική αριστερά θα δώσει τη μάχη μέσα στο κόμμα, ενάντια στις απόψεις του κυρίου Τσίπρα. Αυτή η μάχη θα πρέπει να συνδεθεί με το θέμα της ηγεσίας – αν η αριστερά του κόμματος κερδίσει ο Τσίπρας και το «επιτελείο» του πρέπει να φύγουν από την ηγεσία. Η νίκη βέβαια είναι εξαιρετικά δύσκολη για να μην πούμε απίθανη. Σε περίπτωση ήττας της, η αριστερά του κόμματος δεν μπορεί να παραμένει στον ΣΥΡΙΖΑ – πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία της εξόδου και της συγκρότησης ενός νέου μαζικού φορέα της Αριστεράς μαζί με τις πολλές οργανώσεις και κινήσεις της Αριστεράς που βρίσκονται εκτός ΣΥΡΙΖΑ και στα αριστερά του, αλλά που έχουν ενωτική προσέγγιση.
Η διαδικασία ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ στο αστικό σύστημα δημιουργεί ένα τεράστιο κενό που δεν μπορεί να καλυφθεί ούτε από το ΚΚΕ ούτε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ λόγω των λαθεμένων πολιτικών των δύο αυτών φορέων.
Είναι επιτακτική η ανάγκη για ένα νέο φορέα που να χαρακτηρίζεται από ένα πρόγραμμα ρήξης με το καπιταλιστικό σύστημα και την ΕΕ και που ταυτόχρονα θα λειτουργεί ενωτικά, δημοκρατικά, συλλογικά και ισότιμα: δηλαδή θα είναι από τη μια ενιαία κι από την άλλη θα επιτρέπει σε κάθε οργάνωση που συμμετέχει να διατηρεί την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική της ανεξαρτησία (όπως σε μεγάλο βαθμό λειτουργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2013) χωρίς καπελώματα και χωρίς αρχηγισμούς. Η ώρα των αποφάσεων είναι τώρα.
