Σχόλιο από το «Ξεκίνημα»
Η συζήτηση για το Grexit (την έξοδο της χώρας από το ευρώ) έχει ανοίξει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Ο Γερούν Ντάισελμπλουμ δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο, είναι ο επικεφαλής των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, του Eurogroup. Είπε τα εξής[1]:
«Είμαστε έτοιμοι για Grexit, έχουμε plan B… Η Ολλανδία και η Ευρωζώνη προετοιμάζονται για όλα τα ενδεχόμενα. Υπάρχει plan B για την Ελλάδα. Ωστόσο ελπίζουμε ότι θα επιτευχθεί μια συμφωνία με την Ελλάδα»
Ούτε και ο Τζέρι Ράις είναι ένα τυχαίο πρόσωπο – είναι ο εκπρόσωπος επί του τύπου του ΔΝΤ. Αυτός είπε ότι, σαν ΔΝΤ[2]:
«Εξετάζουμε διάφορα σενάρια, αλλά δεν αναμένουμε [σημ: «δεν αναμένουμε» δεν σημαίνει και «αποκλείουμε» ή και «δεν προετοιμαζόμαστε για το ενδεχόμενο»] έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη»
Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, ο διευθύνων σύμβουλος της επενδυτικής τράπεζας Moody’s, Άλιστερ Γουίλσον, μιλώντας στο τηλεοπτικό δίκτυο CNBC δεν διστάζει να πει[3]:
«Η ευρωζώνη είναι πιθανό να ανακάμψει γρήγορα από ένα Grexit, αλλά ο αντίκτυπος στο επενδυτικό κλίμα και την εμπιστοσύνη θα ήταν ισχυρός και θα είχε μεγάλη διάρκεια…»
Πιο κοντά, εδώ στη γειτονιά μας, από την άλλη, η ιταλική εφημερίδα Λα Στάμπα γράφει ότι[4]:
«Βερολίνο και Φρανκφούρτη επεξεργάζονται ”σχέδια Β” για την Ελλάδα… με εισαγωγή κάποιου είδους εσωτερικών ελέγχων … προκειμένου να αποφευχθεί η κατάρρευση των τραπεζών… Σύμφωνα με το δημοσίευμα κάτι τέτοιο θα απαιτούσε αλλαγή της κυβέρνησης, ή ακόμα και μια τεχνοκρατική κυβέρνηση».
***
Όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, επιτελεία και ισχυρά κράτη του πλανήτη επεξεργάζονται, σύμφωνα με τα ΜΜΕ, σχέδια για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ!
Και –θα συμπληρώναμε– θα ήταν αφέλεια να πιστεύει κανείς πως δεν το κάνουν, γιατί το θέμα του Grexit δεν είναι αποκύημα κάποιας φαντασίας, ή κάποιου είδους ακαδημαϊκή συζήτηση. Είναι η ζωντανή πραγματικότητα με την οποία η Ελλάδα και η Ευρωζώνη είναι αντιμέτωπες, καθώς οποιαδήποτε άρνηση της χώρας να συνεχίσει τις πολιτικές λιτότητας (κάπως πιο ήπιες από των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αλλά παρόλα αυτά, πολιτικές λιτότητας) για την εξόφληση του χρέους οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ.
Όσοι δε έχουν γνώσεις οικονομικής ιστορίας ξέρουν πως έχουν προϋπάρξει κι άλλες προσπάθειες νομισματικών ενώσεων στο παρελθόν καθώς και πολιτικές σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών που είχαν όλες μία, την ίδια, κατάληξη: κατέρρευσαν!
Τι είναι αυτό που θα κάνει την Ευρωζώνη να αποδειχθεί το μοναδικό μέχρι σήμερα επιτυχημένο τέτοιο παράδειγμα, η μοναδική μέχρι σήμερα εξαίρεση στην ιστορία;
***
Όλοι λοιπόν συζητούν το θέμα, εκτός από την Ελλάδα!
Εδώ οι σοφοί αναλυτές της άρχουσας τάξης (στον ΣΚΑΙ, το ΜΕΓΚΑ, την Ημερησία, το Capital, κοκ) δεν χρειάζεται να κάνουν ανάλυση, γιατί τα πράγματα είναι γι’ αυτούς απλά: δεν υπάρχει περίπτωση εξόδου από το ευρώ! Διότι, κατ’ αυτούς, το απαιτεί ο ελληνικός λαός, και διότι ο ελληνικός λαός με την ψήφο του αυτή την εντολή έδωσε στην κυβέρνηση! Επομένως; Επομένως, «πάση θυσία στο ευρώ»! Από πότε, τώρα, οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι του Μπόμπολα, του Ψυχάρη και των άλλων τους είδους τους, ενδιαφέρονται «για την εντολή του ελληνικού λαού» είναι μια χρήσιμη ερώτηση για τον καθένα.
Όμως αυτοί κάνουν τη δουλειά για την οποία πληρώνονται. Τι γίνεται όμως με τον ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί οι ηγετικοί κύκλοι και η κυβέρνηση εμφανίζονται μ’ αυτή την υπερ-αισιοδοξία και την υπέρ-σιγουριά ότι «όλα θα πάνε καλά», «όπου να ‘ναι θα έχουμε συμφωνία» κλπ;
Γιατί τονίζουν με κάθε τρόπο ότι δεν πρόκειται να παραβιαστεί καμία κόκκινη γραμμή όταν ήδη έχουν παραβιαστεί πολλές από τις προεκλογικές υποσχέσεις;
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν πρόκειται να εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσ/νίκης όσο και να θέλει – την ειλικρίνεια των προθέσεων δεν την αμφισβητούμε. Οφείλει να αναγνωρίσει ότι χωρίς ρήξη με την ΕΕ και χωρίς ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικών πολιτικών δεν πρόκειται ούτε τις υποσχέσεις του να τηρήσει, ούτε συνέπεια λόγων και έργων να δείξει, ούτε ανάπτυξη της οικονομίας να φέρει. Οφείλει να αναγνωρίσει αυτή την αλήθεια και να την πει στον ελληνικό λαό στου οποίου την ετυμηγορία πρέπει να προσφύγει (με δημοψήφισμα ή με εκλογές ανάλογα με την περίπτωση). Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο είμαστε σίγουροι ότι θα έχει τη μεγάλη πλειοψηφία μαζί του. Σ’ αντίθετη περίπτωση η απήχησή του θα φθίνει. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δίνουν προβάδισμα κάτω από 10 μονάδες όταν δεν έχει περάσει πολύς καιρός που πλησίαζε τις 25 μονάδες. Οι κίνδυνοι, είναι υπαρκτοί, είναι παρόντες και το χειρότερο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να τους υποτιμήσει.
_______________
