Την Δευτέρα 13 Οκτώβρη δημοσιοποιήθηκε το πόνημα της εταιρίας «συμβούλων» Ερνστ & Γιάνγκ σχετικά με την τύχη της ΕΛΒΟ. Έγινε καθαρό λοιπόν ότι 9 μήνες «εκκαθάρισης» στόχο είχαν την διάλυση και το ξεπούλημα του εργοστασίου και όχι να βρεθεί πραγματικά λύση.
Σύμφωνα με το «πόνημα» η εταιρία σπάει σε 4 κομμάτια και εκποιείται σαν να είναι βάρος που κάποιοι θέλουν να το ξεφορτωθούν. Αυτό και μόνο δείχνει ότι δεν υπάρχει καμία διάθεση να αξιοποιηθούν οι δυνατότητες του εργοστασίου.
Γίνεται επί της ουσίας ένα πλιάτσικο στην δημόσια περιουσία, όπου διάφορα αρπακτικά θα «διαγωνιστούν» μεταξύ τους ποιος θα πάρει ποιο κομμάτι (αν και συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις οι μεγάλοι παίκτες έχουν προσυμφωνήσει ποιος θα χτυπήσει τι).
Η «Πρόσκληση Ενδιαφέροντος» δεν αναφέρει λέξη για τους 375 εργαζόμενους, δείχνοντας ότι αυτοί θεωρούνται «βαρίδι» για τους αγοραστές.
Με βάση αυτό, και με βάση τα δημοσιεύματα που ήδη καλλιεργούν ένα κλίμα ότι «δεν υπάρχει ενδιαφέρον», φαίνεται ότι το επικρατέστερο σενάριο είναι το κλείσιμο της εταιρίας, με την εκποίηση του πλούτου της έναντι πινακίου φακής. Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που βρεθεί ενδιαφερόμενος να αγοράσει το εργοστάσιο, δεν θα έχει καμία δέσμευση για το πόσους εργαζόμενους θα κρατήσει και με ποιους όρους.
Έτσι και αλλιώς βέβαια αποτελεί μέγιστο σκάνδαλο να έχει δώσει το κράτος μια βιώσιμη επιχείρηση στους ιδιώτες, αυτοί να την έχουν οδηγήσει στην παρακμή, μετά να την ξαναπαίρνει το δημόσιο και να φορτώνεται τα χρέη των ιδιωτών για να την ξαναπαραδώσει μετά στους ιδιώτες «καθαρή»! Αυτή είναι η ιστορία της ΕΛΒΟ, κι αυτά μόνο σε «μπανανίες» συμβαίνουν!
Υπάρχει άλλος δρόμος;
Το πιθανό κλείσιμο (ή η δραστική συρρίκνωση) της ΕΛΒΟ δεν είναι ένα θέμα που αφορά μόνο τους εργαζόμενους της. Η επικράτηση της λογικής της διάλυσης των παραγωγικών δομών της χώρας προκειμένου να κερδίζει το κεφάλαιο (ντόπιο και ξένο) αφορά τον καθέναν από μας, κι είναι αυτό που μας έχει φέρει στην κατάσταση που βρισκόμαστε.
Η ΕΛΒΟ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από το Δημόσιο για να μειώσει τα έξοδα των Δήμων, των ΔΕΚΟ και του Κράτους και να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης για την περιοχή. Αρκεί να αξιοποιηθεί το ειδικευμένο προσωπικό και η τεχνική δυνατότητα του εργοστασίου σε χρήσιμα για την κοινωνία πράγματα (αστικά λεωφορεία, απορριματοφόρα, ασθενοφόρα, βαριά οχήματα, τρακτέρ και γεωργικά μηχανήματα, τραμ, ποδήλατα, κτλ). Με τον κατάλληλο «επανεξοπλισμό» (retooling) του εργοστασίου η ΕΛΒΟ μπορεί να μπει ξανά σε τροχιά ανάπτυξης.
Για να γίνει αυτό πρέπει να παραμείνει σε δημόσια ιδιοκτησία, να φύγει ο εκκαθαριστής και να οριστεί νέο ΔΣ. Στο νέο ΔΣ πρέπει να υπάρχει αποφασιστική συμμετοχή εκπροσώπων των εργαζομένων, που θα εκλεγούν από Γενική Συνέλευση, ώστε να μην υπάρχουν κρούσματα διαφθοράς.
Το νέο ΔΣ μπορεί κατ’ αρχήν να στραφεί στους αντικυβερνητικούς δημάρχους σε όλη τη χώρα και να ζητήσει όλες οι εργασίες που αφορούν πολιτικά οχήματα των Δήμων να γίνονται στην ΕΛΒΟ.
Πως θα μπει φρένο στο κλείσιμο
Για να μπορέσει να σωθεί η ΕΛΒΟ χρειάζεται κατ’ αρχήν μαχητική στάση από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Η «στάση αναμονής» δεν βοηθάει, μια και η κυβέρνηση ελπίζει ακριβώς σε αυτό: να μην δεχτεί καμία πίεση και να μπορέσει να κάνει ελεύθερα χειρισμούς ώστε να ξεφορτωθεί τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι πρέπει κατ’ αρχήν να ενημερωθούν επίσημα για την κατάσταση απαιτώντας να γίνει Γενική Συνέλευση και να διατυπώσουν αιτήματα με βάση την «Πρόσκληση Ενδιαφέροντος».
Η μάχη που πρέπει να δοθεί είναι να μείνει το εργοστάσιο σε δημόσια ιδιοκτησία, με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση.
Ο αγώνας χρειάζεται να έχει τη μορφή δυναμικών κινητοποιήσεων με σταμάτημα της παραγωγής, απεργία και κλείσιμο της πύλης του εργοστασίου. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να πιεστεί η κυβέρνηση ουσιαστικά.
Ταυτόχρονα, ο αγώνας πρέπει να απλωθεί έξω από τις πύλες του εργοστασίου. Χρειάζεται συντονισμός με άλλους χώρους του ίδιου κλάδου κατ’ αρχήν που βρίσκονται σε αναβρασμό (Hellenic Steel, ΙΜΑΝΤΑΣ στο Βόλο, κτλ) αλλά και γενικότερα με αγωνιζόμενους κλάδους (ΒΙΟΜΕ, σχολικοί φύλακες, καθαρίστριες ΥΠΟΙΚ, ΕΡΤ3, κτλ).
Για να αντέξει η απεργία χρειάζεται να δημιουργηθεί απεργιακό ταμείο που θα καλύπτει τουλάχιστον εν μέρει όσους εργαζόμενους αδυνατούν να καλύψουν βασικά έξοδα. Το απεργιακό ταμείο μπορεί να χρηματοδοτηθεί με κουπόνια ενίσχυσης αλλά και εκδηλώσεις συμπαράστασης.
Μπροστά στους εργαζόμενους στην ΕΛΒΟ είναι μια δύσκολη μάχη, αλλά με οργάνωση, ενότητα, σχέδιο και αποφασιστικότητα μπορεί υπάρξει νίκη!
