Του Νίκου Αναστασιάδη
Νέες εξελίξεις φαίνεται ότι θα έχουμε στο μέτωπο της ΕΛΒΟ, αφού ο εκκαθαριστής της εταιρίας ενημέρωσε τους εργαζόμενους ότι θα προχωρήσει η διαδικασία πώλησης της εταιρίας.
Γίνεται φανερό ότι όλες οι κινήσεις που έγιναν τελευταία στο εργοστάσιο δεν είχαν καθόλου σκοπό την «εκκαθάριση» του από τα χρόνια προβλήματα, αλλά την δημιουργία των προϋποθέσεων ώστε να περάσει ξανά στα χέρια ιδιωτών.
Να θυμίσουμε εδώ ότι η ΕΛΒΟ ήταν κρατική, ιδιωτικοποιήθηκε το 2000 και πέρασε στα χέρια του Μυτιληναίου, ο οποίος την οδήγησε στην παρακμή και την παρέδωσε πίσω στο κράτος το 2010.
Όλα δείχνουν πως θα δούμε ξανά το έργο που έχουμε δει χιλιάδες φορές: να φορτωθούν στο κράτος οι ζημιές της εταιρίας και να παραδοθεί σε κάποιον ιδιώτη «καθαρή» προς εκμετάλλευση. Γιατί οι φήμες ότι μπορεί η εταιρία να «τεμαχιστεί» σε αυτό ακριβώς οδηγούν – στο να δοθούν δηλαδή τα φιλέτα κοψοχρονιά σε ιδιώτες, απαλλαγμένα μάλιστα και από τους εργαζόμενους.
Αντί το ελληνικό δημόσιο να φροντίσει για την αξιοποίηση ενός τόσο σημαντικού εργοστασίου (δείτε εδώ για τις δυνατότητες που έχει η ΕΛΒΟ: https://xekinima.org/arthra/view/article/i-elbo-gia-na-sothei-prepei-na-perasei-stin-koinonia-kai/) με σύγχρονο εξοπλισμό και εξειδικευμένο προσωπικό, κοιτάνε να το πουλήσουν όπως – όπως, προφανώς για να κερδίσουν κάποιοι εκλεκτοί «επενδυτές».
Τέτοιου είδους επιχειρήσεις θα μπορούσαν να αποτελέσουν μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας. Αντί γι’ αυτό, ξεπουλιούνται, καταστρέφονται, αποδυναμώνονται, με μόνο κερδισμένο το ιδιωτικό κεφάλαιο.
Οι εργαζόμενοι της ΕΛΒΟ δεν έχουν στην πραγματικότητα άλλη επιλογή από το να παλέψουν δυναμικά ενάντια στο κλείσιμο ή το ξεπούλημα του εργοστασίου! Να συνδεθούν με άλλους εργαζόμενους που βρίσκονται σε αντίστοιχη θέση (Hellenic Steel, ΒΙΟΜΕ) ή που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις (σχολικοί φύλακες, καθαρίστριες ΥΠΟΙΚ, ΕΡΤ3, ΙΜΑΝΤΑΣ, κτλ).
Όλοι μαζί μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο μέτωπο το οποίο πρέπει να απευθυνθεί στην κοινωνία της Θεσσαλονίκης και να ζητήσει στήριξη. Και είναι σίγουρο πως θα την έχει!
Η λογική της υποχωρητικότητας που κυριαρχεί στις συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν έχει οδηγήσει πουθενά, ίσα- ίσα καταγράφει διαρκώς απανωτές ήττες. Χρειάζεται μαχητικότητα για να πετύχουμε τις διεκδικήσεις μας! Κι αυτό χρειάζεται να γίνει τώρα – δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο!
