Αναδημοσίευση από το http://tvxs.gr
Ας ξεκινήσουμε από το πιο οφθαλμοφανές σημείο: στην άτυπη «μάχη» εντυπώσεων Σαμαρά και Τσίπρα στη φετινή ΔΕΘ, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει άνετα νικητής. Άλλωστε, ο πρωθυπουργός που ήρθε κι έφυγε σαν τον κλέφτη, περίπου μας είπε ότι ο «οδικός χάρτης» για την Ελλάδα του 2021 περνά από τη μείωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα και από τον τάφο στην Αμφίπολη. Το κλίμα διάλυσης στην κυβέρνηση είναι προφανές, ασχέτως του αν θα επιβιώσει της προεδρικής εκλογής χάρη στα γνωστά μέσα πειθαναγκασμού των βουλευτών.
Δεύτερον, αυτή καθαυτή η κριτική στις εξαγγελίες Τσίπρα περί του κόστους των εξαγγελιών του δε θα μπορούσε να ακούγεται από κανέναν άλλον πλην της εντελώς καθυστερημένης ελληνικής δεξιάς και των αξιοθρήνητων συμμάχων της – βλ. ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι που έβγαλε μια ανακοίνωση για να θυμηθούμε ότι υπάρχει. Παρεμπιπτόντως και εντελώς παρενθετικά η προηγούμενη ανακοίνωσή του τελευταίου ήταν όλως τυχαίως για να υπερασπιστεί την αμερικανική πολιτική στην Ανατολική Ουκρανία.
Οι εξαγγελίες Τσίπρα είναι κοστολογημένες. Θα μπορούσε μάλιστα κανείς να πει ότι γενικά μιλώντας το κόστος τους δεν είναι μεγάλο σε σχέση με την αναγκαιότητα που εξυπηρετούν.
Ωστόσο, οι εξαγγελίες αυτές – και τούτο είναι το τρίτο σημείο – δεν είναι πρόγραμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ διά του προέδρου του ανακοίνωσε κοστολογημένο, μη – πρόγραμμα. Και εξηγούμαι: πρόγραμμα είναι κατ’ αρχάς αυτά που εσύ μπορείς να κάνεις. Η ισχυρή εντολή για επιθετική διαπραγμάτευση πέραν της ασάφειας των όρων τύπου «επιθετική» δεν είναι πρόγραμμα αλλά διεκδίκηση. Έπειτα, τα προγράμματα αρθρώνονται σε στρατηγικό και τακτικό/μεταβατικό επίπεδο.
Η στρατηγική για παράδειγμα και εν προκειμένω αναφέρεται στο πώς συλλαμβάνει κανείς την Ελλάδα μετά την κρίση: Σοσιαλιστική; Κυρίαρχη; Καπιταλιστική; Νεοφιλελεύθερη και αποικιοκρατούμενη; Δανία του Νότου; Μια μικρομεσαία Γερμανία του νότου; Και πάει λέγοντας. Μπορεί κανείς να προτείνει όποιο στρατηγικό στόχο νομίζει και πρέπει να κριθεί επ’ αυτού. Αλλά για να έχεις πρόγραμμα πρέπει να αναφέρεσαι με σαφήνεια στο πώς συλλαμβάνεις το μέλλον της χώρας σου και πώς θα το πετύχεις.
Στο τακτικό/ μεταβατικό επίπεδο, πρόγραμμα δε συνιστούν ορισμένες αποσπασματικού ή ανθρωπιστικού χαρακτήρα πολιτικές. Πρόγραμμα είναι να θέτεις και να απαντάς σε βασικά ερωτήματα: για παράδειγμα, ποιό είναι το εναλλακτικό σου σχέδιο για τη διαχείριση του δημοσίου χρέους αν η ευγένεια του κου Ντράγκι αποδειχτεί απλά αστική ευγένεια; Πώς θα λειτουργεί ο τραπεζικός τομέας; Σε ποιούς τομείς, σε τί ύψος και πώς θα γίνουν οι δημόσιες επενδύσεις; ποιό είναι το μοντέλο για τη δημόσια υγεία, παιδεία, ασφάλιση; Ποιά είναι τα βασικά κοινωνικά δικαιώματα και πώς θα τα θεμελιώσεις; Πώς θα αναδιατάξεις το θεσμικό εποικοδόμημα; Ποιές θα είναι οι διεθνείς συμμαχίες κλπ.
Τέταρτον, πέρα από τη σκληρή διαπραγμάτευση με την τρόικα, που για χάρη της κουβέντας ας δεχτούμε ότι θα είναι απόλυτα πετυχημένη, τί θα κάνει ακόμα και μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως προς τον έλεγχο και την έγκριση που απαιτείται πλέον για τους προϋπολογισμούς όλων των κρατών – μελών της Ευρωζώνης από τις Βρυξέλλες, επί μονίμου βάσης και στο πλαίσιο του δημοσιονομικού συμφώνου σταθερότητας; Διότι το να ερμηνεύσουμε τους καλούς τρόπους των συνομιλητών του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και ως αποδοχή των επιδιώξεών του για τη νέα ρύθμιση του δημοσίου χρέους και ως εξαίρεση της Ελλάδας από τους νέους κανόνες της Ευρωζώνης φαντάζει μάλλον αφελές. Όταν ερωτήθηκε για το ζήτημα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ορθώς κατακεραύνωσε την κινδυνολογία των ΜΜΕ, ωστόσο ακόμα ορθότερο θα ήταν να απαντούσε επί της ουσίας.
Πέμπτον, όταν ρωτήθηκε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ για το μείζον ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων και μάλιστα πάνω σε ειδικές, εξαιρετικά προκλητικές περιπτώσεις – βλ. ΟΠΑΠ, νερό, ΔΕΗ – απέφυγε να γίνει απολύτως συγκεκριμένος. Προτίμησε να απαντήσει ότι η Βουλή θα ελέγξει ποιές είναι επωφελείς για το δημόσιο και ποιές όχι και θα ανατρέψει τις δεύτερες. Αναρωτιέμαι: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμα την απάντηση και περιμένει να τη μάθει μετά τις εκλογές;
Έκτον, ακόμα και όταν ρωτήθηκε σε σχέση με την πιθανότητα να καταλήξει η νυν κυβέρνηση σε συμφωνία για το χρέος, αν θα την υπέγραφε ή αν θα τη δεχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας επίσης απάντησε με μια ορισμένη ασάφεια, ότι δηλαδή κατά τη γνώμη του είναι λάθος από πλευράς των συνομιλητών της χώρας να διαπραγματευθούν με μια απερχόμενη κυβέρνηση για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Σωστά αλλά αν τυχόν κάνουν αυτό το λάθος ποιά ακριβώς θα είναι η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ;
Εν κατακλείδι, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στη ΔΕΘ με τη βεβαιότητα του νικητή των επερχομένων εκλογών αλλά και με την ασφάλεια που του παρέχει η χαμηλού επιπέδου πολεμική της κυβέρνησης και τμήματος της αριστεράς εναντίον του. Αξιοποίησε επιπλέον το διαρκώς χαμηλότερο πήχυ προσδοκιών του λαού μπροστά στην πρωτοφανή καταστροφή και στη βάση των παραπάνω υπονόησε ένα ρηχό, αποσπασματικό κεϋνσιανισμό. Κακή επιλογή για τους στόχους που διακηρύσσει ότι θέλει να υπηρετήσει. Θα τη βρει μπροστά του.
