Αναδημοσίευση από το site της Aριστερής Συσπείρωσης
Για τη Συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής, αντι-ΕΕ αριστεράς
Η Αριστερή Συσπείρωση έχοντας τοποθετηθεί θετικά και συμμετάσχει στα πλαίσια της πρωτοβουλίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αντιιμπεριαλιστικής και αντί-ΕΕ αριστεράς, συνεχίζει να αντιμετωπίζει τη μετωπική πολιτική ως αναγκαία προϋπόθεση διεύρυνσης του πολιτικού και κοινωνικού μπλοκ των δυνάμεων που αντιτίθενται στις κυρίαρχες αστικές στρατηγικές.
Οι δυνάμεις αυτής της αριστεράς, οφείλουν να αποτυπώσουν την πολιτική δυναμική ενός διαφορετικού πολιτικού σχεδίου για τη πλειοψηφία του λαού. Να απαντήσουν στον κατακερματισμό και να συγκροτήσουν στη συγκυρία ένα διακριτό πολιτικό μπλοκ που θα έρχεται σε άμεση ρήξη με τις αστικές στρατηγικές και τις εναλλακτικές πολιτικές διαχείρισης και κυβερνητισμού. Η βάση της μετωπικής πολιτικής δε μπορεί παρά να είναι το αναγκαίο πολιτικό πρόγραμμα ρήξης με την αστική στρατηγική και τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, που θα ανοίγει το δρόμο, θα υλοποιείται και θα προωθεί την κοινωνική ανατροπή στην κατεύθυνση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.
Το πρόγραμμα αυτό δεν περιμένει ούτε αναβάλλεται μέχρι τη λαϊκή εξουσία, ενώ παράλληλα συγκρούεται με τις εναλλακτικές πολιτικές αριστερής διαχείρισης και κυβερνητισμού. Απευθύνεται και ταυτόχρονα στοχεύει στη συγκρότηση μιας πλατιάς λαϊκής συμμαχίας με πυρήνα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων που συνθλίβονται από τα μνημόνια και την καπιταλιστική κρίση, μπορεί να υλοποιηθεί μόνο με την επιβολή του κινήματος, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την αστική τάξη. Δεν αποτελεί σχέδιο εθνικής διαχείρισης της κρίσης, ούτε περιορίζεται στην έκφραση της λαϊκής οργής στις ευρωεκλογές, προϋποθέτει το στοιχείο της ταξικής σύγκρουσης και επιβολής του προγράμματος και ανοίγει το δρόμο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
Με αυτή την έννοια για εμάς η αναγκαία προγραμματική σύγκλιση για την επίτευξη μια πολιτικής «συμμαχίας»-μετώπου δεν μπορεί παρά να έχει κατ΄ ελάχιστο τα εξής χαρακτηριστικά ως πυρήνα του πολιτικού προγράμματος:
– Να εκφράζει μία συνάφεια των αιτημάτων που διατυπώνει εντάσσοντάς τα σε μία συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση που για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η ρήξη με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, η ρήξη με τον ιμπεριαλισμό και η έξοδος από την ΕΕ που αποτελούν τον πυρήνα της καπιταλιστικής κρίσης και τον πυρήνα των αντί-εργατικών και αντί-λαϊκών πολιτικών. Το προγραμμα αυτό δεν προκύπτει ως άθροισμα επιμέρους πολιτικών στόχων, κάποιων εφαρμόσιμων σήμερα και άλλων σε αναβολή, ούτε εμπεριέχει διαδικασία σταδιακής εφαρμογής, κάτι που τελικά θα οδηγήσει μόνο στην ενσωμάτωση, στην κοινωνική ήττα και στη συντριβή από τις δυνάμεις του κεφαλαίου.
– Στον πυρήνα της πάλης του μεταβατικού προγράμματος βρίσκεται η έξοδος από το ευρώ με την εδώ και τώρα αποδέσμευση από την ΕΕ, ως προϋπόθεση εθνικού ελέγχου της δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής. Η ΕΕ είναι το πολιτικό οικοδόμημα στο εσωτερικό της οποίας εντάσσεται και αναπτύσσεται η ευρωζώνη, αποτελώντας πλέον τον πυρήνα της ολοκλήρωσης και επιβάλλοντας με θεσμικούς και οικονομικούς όρους καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σε βάρος της εργασίας. Αυτήν τη διαχωριστική γραμμή έχει θέσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τη Β Συνδιάσκεψη και με όλες τις αποφάσεις και προτάσεις της στις δυνάμεις που απευθύνθηκε για τη μετωπική συμπόρευση. Για την Αριστερή Συσπείρωση, η πρόταση για έξοδο από το ευρώ, ξεκομμένη από την ανάγκη για ταυτόχρονη ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, ή ως κρίκος μιας διαδικασίας άμεσων και μεταγενέστερων πολιτικών στόχων, δεν συμβάλλει στην αντικαπιταλιστική έξοδο από την κρίση. Όταν συνοδεύεται από αναπτυξιακές πολιτικές με "δημόσιες επενδύσεις" και εθνικοποίηση τραπεζών, αποτελεί πολιτική υποχώρηση σε σχέδια διαχειριστικής κατεύθυνσης. Και είναι ιστορικά λάθος να αντιμετωπίζεται ως στάδιο προς τη διαδικασία ρήξης αρχικά και αποδέσμευσης τελικά από τα δεινά της ΕΕ, ως στοιχείο ωρίμανσης του επαναστατικού υποκειμένου. Στις δυνάμεις της κοινωνίας, που βρίσκονται στο επίκεντρο της επίθεσης, δημιουργεί αυταπάτες ότι είναι δυνατόν να σωθεί ο λαός με την άσκηση νομισματικής πολιτικής. Όσο βαθαίνουν οι μνημονιακές πολιτικές και "μεταρρυθμίσεις" για την έξοδο του κεφαλαίου από την κρίση, θα ωριμάζει και συνειδητοποιείται από πλατύτερα στρώματα εργαζόμενων που βρίσκονται στο επίκεντρο των αναδιαρθρώσεων ότι οι εντός ΕΕ επιλογές ταυτίζονται με τις πολιτικές αυτές.
– Να απαντάει στις ανάγκες της συγκυρίας και να προωθεί μια μαζική πολιτική γραμμή με ενίσχυση της συνεργασίας σε χώρους εργασίας και πολιτικής παρέμβασης.
– Να προωθεί την ενότητα της εργατικής τάξης κόντρα σε διαιρέσεις της, όπως έλληνες και ξένοι, νέοι και παλιοί, άνεργοι και εργαζόμενοι, με πλήρη αποδοχή και ένταξη των ξένων εργαζόμενων ως κομμάτι του πυρήνα της. Με πλήρη και ίδια εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα για όλη την εργατική τάξη.
– Να δημιουργεί τις προϋποθέσεις διεύρυνσης της κοινωνικής βάσης, συμβάλλοντας και μοχλεύοντας μετατοπίσεις υπαρκτών ρευμάτων που είτε αισθάνονται εγκλωβισμένα, σε αδιέξοδες στρατηγικές κοινοβουλευτισμού και αναμονής είτε που βρίσκονται στην αριστερά και αποβλέπουν στην άμεση αναγκαιότητα ρήξης και ανατροπής με το λαό ως κινητήρια δύναμη.
Η μέχρι σήμερα προσπάθεια για τη μετωπική συμπόρευση ανέδειξε σημαντικές δυνατότητες προγραμματικών συγκλίσεων, αποκάλυψε όμως και τα πολιτικά όρια στη συγκυρία. Από τα τελικά δύο κείμενα, εκείνο που ψηφίστηκε από το Πανελλαδικό Συντονιστικό Όργανο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και εκείνο της Πανελλαδικής Συνέλευσης του Σχεδίου Β, φαίνονται οι διαφορές που ορίζουν το πολιτικό όριο και εμποδίζουν τη δυνατότητα συμπόρευσης σε αυτή τη φάση. Οι διαφορές αυτές περιγράφονται στο κείμενο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αφορούν στο επίκεντρο της πάλης.
Με αφορμή εκκλήσεις προσωπικοτήτων, διαρροές στον τύπο, εικασίες και ερμηνείες για την τοποθέτηση των πολιτικών δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμπεριλαμβανόμενης και της Αριστερής Συσπείρωσης, θεωρούμε ότι αυτές οι κινήσεις δε συμβάλλουν στην προσπάθεια μετωπικής συμπόρευσης και δεν εξυπηρετούν τις ανάγκες του πολιτικού μετώπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ωστόσο αναγνωρίζεται η πρόθεσή τους. Και στο παρελθόν διαφορετικές πολιτικές στρατηγικές και σχεδιασμοί συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τη μετωπική πολιτική της, είτε υποχωρώντας κάτω από την πίεση της συγκυρίας για διεύρυνση του μετώπου, είτε υποτιμώντας την αξία μιας προγραμματικής βάσης που θα προκαλέσει μετατοπίσεις από σοσιαλδημοκρατικές τοποθετήσεις, δεν άσκησαν πίεση στην κατεύθυνση της αναγκαίας μετωπικής δράσης. Αντίροπα, αποδυνάμωσαν τη δυνατότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να δράσει προς αυτήν την κατεύθυνση και τελικά ενίσχυσαν ενσωματώσεις και σεχταριστικές αντιλήψεις για τη συγκρότηση του μετώπου. Σήμερα, τροφοδοτούν τακτικές επικοινωνιακής διαχείρισης και όχι σύγκλισης ή επίλυσης των υπαρκτών αντιθέσεων (που αποτυπώνονται και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ), ενώ αντικειμενικά δημιουργούν εμπλοκές στην παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η Αριστερή Συσπείρωση συνέβαλε στη διαμόρφωση του κειμένου της τελευταίας απόφασης του Παν. Συντον. Οργ. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το οποίο και στήριξε στην ψηφοφορία του οργάνου σε μια διαδικασία μάλιστα που δεν υπήρξε διαφορετική εισήγηση. Η απόφαση αυτή μεταφέρθηκε σε όλες τις δυνάμεις που συμμετείχαν στη διαδικασία της μετωπικής συμπόρευσης από τις οποίες και ζητήθηκε η δημόσια πολιτική τοποθέτησή τους πάνω σε αυτήν. Βρισκόμαστε σε αυτό το σημείο λοιπόν.
Για να προχωρήσει η προσπάθεια σχηματισμού του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που θα αντιπαρατεθεί και θα συγκρουστεί με την αστική τάξη και τις επιλογές της, καθώς και με τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και ολοκληρώσεις, αναμένουμε την τοποθέτηση όλων των δυνάμεων της μετωπικής συμπόρευσης στην κοινή πολιτική βάση που προτάθηκε, ώστε να διαμορφωθεί η βάση της κοινής παρέμβασης στο πεδίο των κρίσιμων κοινωνικών συγκρούσεων και σε όλες τις σημαντικές πολιτικές μάχες της περιόδου.
Μέχρι την τελική όμως κατάληξη, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλει να οργανώσει τις δυνάμεις της, χωρίς άλλες καθυστερήσεις, να αναλάβει την πρωτοβουλία παρέμβασης στις πολιτικές μάχες που έρχονται και παράλληλα να ενισχύσει σχήματα με σημαντική παρέμβαση και δράση σε γειτονιές.
