Σχόλιο του «Ξ»
Από το τρέχον τεύχος της εφημερίδας (φύλλο 386 Τετάρτη 19/2 – Τετάρτη 5/3)
Τη στιγμή που τυπώνεται το «Ξ», οι αγρότες μπαίνουν στην τρίτη βδομάδα των κινητοποιήσεών τους και οι εργαζόμενοι στον ΕΟΠΥΥ μπαίνουν στον τρίτο μήνα των κινητοποιήσεών τους! Έξω από τα καταστήματα του ΕΟΠΥΥ (πρώην ΙΚΑ) εργαζόμενοι, κάτοικοι και ασφαλισμένοι δίνουν αυτές τις μέρες τη μάχη για να εμποδίσουν τους ελεγκτές να πάρουν τον εξοπλισμό! Οι εκπαιδευτικοί συζητάνε νέες κινητοποιήσεις. Σε νησιά, όπως η Πάρος και η Σαντορίνη, οι κάτοικοι κινητοποιούνται με γενικές απεργίες για να εμποδίσουν τη διάλυση της πρωτοβάθμιας φροντίδας Υγείας! Καινούργιοι χώροι, στον ιδιωτικό τομέα, όπου επικρατεί πραγματική ζούγκλα, όπως η Forthnet, κατεβαίνουν σε δυναμικές κινητοποιήσεις και υποχρεώνουν τη διοίκηση σε υποχωρήσεις!
Το ιδιωτικό κεφάλαιο, το οποίο με βάση την λογική των κυβερνητών θα φέρει υποτίθεται ανάπτυξη και θα κάνει επενδύσεις, ξέρει μόνο να κλείνει επιχειρήσεις όπως είναι η Χαλυβουργική, πράγμα που οδηγεί τις τοπικές κοινωνίες (πχ Ελευσίνα) σε κινητοποιήσεις.
Μετά από τέσσερα χρόνια συντριβής του βιοτικού επιπέδου και διάλυσης της κοινωνίας, οι ίδιες πολιτικές της καταστροφής, συνεχίζονται. Και παρά τις ήττες των προηγούμενων χρόνων η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να αντιστέκεται και να παλεύει!
Όμως οι αγώνες της παραμένουν ασυντόνιστοι. Αν στη διάρκεια των τελευταίων μηνών όσοι κλάδοι βρέθηκαν στο στόχαστρο της κυβέρνησης, είχαν συντονίσει τον αγώνα τους σε ένα μεγάλο απεργιακό κίνημα, αυτή η κυβέρνηση θα αποτελούσε ήδη παρελθόν.
Για την απουσία συντονισμού υπάρχουν ευθύνες. Οι ευθύνες βαρύνουν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, που αρνούνται να συντονίσουν τους αγώνες γιατί δεν θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση, αλλά βαρύνουν και τις ηγεσίες της Αριστεράς.
Μέσα στις γραμμές της Αριστεράς υπάρχει η αρρώστια του κατακερματισμού και η μικροκομματική λογική. Σ’ αυτές τις συνθήκες όλα ανεξαίρετα τα κόμματα της Αριστεράς είχαν υποχρέωση να συντονίσουν την πάλη τους για την πτώση αυτής της κυβέρνησης! Και στη συνέχεια να συζητήσουν ανοιχτά και δημόσια, μπροστά σε όλη την κοινωνία, τις διαφορές τους, ιδεολογικές και πολιτικές, και να δώσουν έτσι την ευκαιρία στο εργατικό κίνημα, το αγροτικό κίνημα και γενικά τα λαϊκά στρώματα να διαλέξουν αυτό που υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά τους. Αντί γι’ αυτό, έχουμε το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες οργανώσεις, να περιχαρακώνονται και να αυτοαπομονώνονται, ενώ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη μεριά αναζητεί συμμαχίες με τον κάθε τυχοδιώκτη-καιροσκόπο τύπου Βουδούρη (για να μην αναφέρουμε τον Καρυπίδη στον οποίο έβαλε τελικά φρένο η μαζική αντίδραση της βάσης του κόμματος).
Οι αγωνιστές της βάσης δεν έχουν καμία άλλη επιλογή από το να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Μέσα σε όλα τα κόμματα της Αριστεράς υπάρχει μεγάλος αναβρασμός. Χιλιάδες αγωνιστές καταλαβαίνουν από τη μια την αναγκαιότητα της συνεργασίας της Αριστεράς και από την άλλη την ανάγκη ενός προγράμματος ρήξης και σύγκρουσης με το κατεστημένο, το κεφάλαιο και την Τρόικα. Που καταλαβαίνουν ότι μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος δεν υπάρχει καμία ελπίδα και καμία προοπτική. Και ότι μόνο η πάλη για ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικών ανατροπών που να χτίζει την ίδια στιγμή γέφυρες συνεννόησης και συντονισμού της πάλης με τους εργαζόμενος της υπόλοιπης Ευρώπης, ιδιαίτερα του Νότου, μπορεί να δώσει διέξοδο από την κρίση.
Τέτοιοι αγωνιστές υπάρχουν στη βάση και του ΣΥΡΙΖΑ και του Κ.Κ.Ε. και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να συναντηθούν και να συντονίσουν τον βηματισμό τους. Αυτή την προσπάθεια καταβάλλει το «Ξ» μαζί με άλλες δυνάμεις μέσα από την πρωτοβουλία των 1000, και καλεί τον ανιδιοτελή κόσμο της βάσης, της Αριστεράς και των συνδικάτων, να έρθει σε επαφή, να οργανωθεί για να δράσουμε από κοινού τη μάχη.
