Της Σύνταξης του «Ξ»
Την Τετάρτη 20 Νοέμβρη έχει προκηρυχθεί 24ωρη Γενική Απεργία για όλους τους εργαζόμενους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα από τις αντίστοιχες συνομοσπονδίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Τα κεντρικά αιτήματα της απεργίας είναι: πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, υπογραφή και εφαρμογή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ), επαναφορά 13ου-14ου μισθού στους δημόσιους υπαλλήλους (που είχε περικοπεί από τα Μνημόνια) κλπ. Παράλληλα, διάφοροι κλάδοι που το τελευταίο διάστημα κατέβηκαν σε κινητοποιήσεις βάζουν μπροστά και τα ιδιαίτερα κλαδικά τους αιτήματα, όπως οι υγειονομικοί τις άμεσες μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στα νοσοκομεία, οι εκπαιδευτικοί την κατάργηση του νόμου της αξιολόγησης-υποβάθμισης των σχολείων κ.α.
Η ακρίβεια συνεχίζει να καλπάζει – οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι
Η Γενική Απεργία στις 20/11 καλείται σε μια περίοδο που η εργατική τάξη παλεύει μέρα τη μέρα, βδομάδα τη βδομάδα να βγάλει τον μήνα, «κόβοντας» από παντού και τελικά καταλήγει να χρωστάει.
Κάθε τόσο δημοσιεύονται στοιχεία για το πόσο αυξάνονται διαρκώς τα βασικά είδη κατανάλωσης, το ρεύμα κλπ, για να μην μιλήσουμε για τα ενοίκια που οι τιμές τους έχουν ξεφύγει από κάθε λογική… Έτσι δεν αποτελεί έκπληξη ότι σχεδόν 9 στους 10 (το 87,6%) δηλώνουν ότι τα βγάζουν πέρα δύσκολα, το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν ο μέσος όρος είναι στο μισό (45,4% – στοιχεία Eurostat που δημοσίευσε η «Καθημερινή»).
Αυτό επιβεβαιώνουν και τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Εργασίας αλλά και της ΕΕ, που δείχνουν ότι πάνω από το 50% των μισθωτών στον ιδιωτικό τομέα αμείβονται με 800 ή λιγότερα ευρώ καθαρά τον μήνα. Δηλαδή οι μισοί μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα ζουν σε κατάσταση φτώχειας!
Την ίδια στιγμή η παρατεταμένη λιτότητα που προκάλεσαν οι μνημονιακές πολιτικές της προηγούμενης δεκαετίας, έχουν μειώσει το μέσο ισοδύναμο διαθέσιμο εισόδημα του 2023 κατά περίπου 30% σε σχέση με το 2010, όταν στην ΕΕ είχαμε αύξηση περίπου 30% κατά μ.ο.! Η «τροχιά ανάπτυξης», στην οποία αναφέρονται όπου σταθούν κι όπου βρεθούν τα κυβερνητικά παπαγαλάκια, σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: ανάπτυξη της δραστηριότητας των επιχειρηματικών ομίλων και αύξηση των κερδών τους, ενώ για την εργαζόμενη πλειοψηφία: μιζέρια και δυστυχία.
Κέρδη βουτηγμένα στο αίμα των εργατικών ατυχημάτων
Όσο οι μεγαλύτερες εισηγμένες εταιρείες στο χρηματιστήριο σημείωναν κέρδη-ρεκόρ 15ετίας, τις τελευταίες χρονιές είχαμε 40 εργατικά ατυχήματα κάθε μέρα και ένας εργαζόμενος/η να χάνει τη ζωή του εν ώρα εργασίας κάθε 2-3 μέρες.
Αυτά προκύπτουν από τα σοκαριστικά στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Ομοσπονδία Συλλόγων Εργαζομένων Τεχνικών Επιχειρήσεων Ελλάδος (ΟΣΕΤΕΕ), με την πλειοψηφία των θανάτων να λαμβάνουν χώρα σε χωράφια ή άλλες αγροτοκτηνοτροφικές μονάδες και στον κατασκευαστικό κλάδο. Παράλληλα τονίζεται ότι στα επίσημα στοιχεία της Ελλάδας δεν καταγράφονται η επαγγελματική νοσηρότητα, οι επαγγελματικές ασθένειες και οι θάνατοι που προέρχονται από επαγγελματική νόσο. Ωστόσο, έρευνα στην οποία συμμετέχει ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για την Υγεία και Ασφάλεια στην Εργασία, υπολογίζει ότι οι θάνατοι στη χώρα μας από επαγγελματικές νόσους φθάνουν τις 2.500!
Εκεί οδηγούν η διαρκής εντατικοποίηση της εργασίας, οι διατάξεις των αντεργατικών νόμων, η νομιμοποίηση της 6ήμερης εργασίας, η καθιέρωση της υπερεργασίας, οι ανύπαρκτες ΣΣΕ και η εργοδοτική ασυδοσία.
Πως (και ποιος) μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση;
Τα παραπάνω στοιχεία φτάνουν και περισσεύουν για να πει κανείς ότι υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για να έχει μαζική συμμετοχή η Γενική Απεργία.
Ωστόσο, παρότι η πλειοψηφία του κόσμου βιώνει αυτές τις πολιτικές και εξοργίζεται με τις κυβερνητικές επιθέσεις, αυτό δεν είναι αρκετό. Γιατί δεν είναι εμφανής ο τρόπος με τον οποίο θα μπορέσει να σταματήσει τις επιθέσεις και να πετύχει νίκες στην κατεύθυνση της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου. Αυτό συμβαίνει γιατί σε επίπεδο μαζικής Αριστεράς δεν υπάρχει ορατή εναλλακτική – ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάψει εδώ και χρόνια να συγκαταλέγεται πραγματικά στην Αριστερά και οι τελευταίες εξελίξεις αποκαλύπτουν τη σήψη του, το ΚΚΕ παραμένει ηθελημένα στον ρόλο της απλής διαμαρτυρίας – ενώ από την άλλη, οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δεν έχουν απολύτως κανένα σχέδιο για το πως μπορούν να κερδηθούν πραγματικά (και να μην παραμείνουν ένα απλό σύνθημα) οι γενναίες αυξήσεις στους μισθούς, η επαναφορά 13ου-14ου μισθού, οι υποχρεωτικές ΣΣΕ κλπ.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν πρέπει να παλέψουμε για να έχει μαζική συμμετοχή και επιτυχία η Γενική Απεργία – αντίθετα, αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αποτελέσει ένα βήμα πίεσης για τη συνέχιση του αγώνα. Σημαίνει όμως ότι η κοινή δράση κινημάτων, αριστερών μαχητικών συνδικαλιστικών παρατάξεων και οργανώσεων της ανατρεπτικής Αριστεράς είναι απαραίτητη προκειμένου να προσφέρει μια διαφορετική εναλλακτική.
