Διασκευή άρθρου του Νάιτζελ Σμιθ
Στις 12 Οκτωβρίου συμπληρώνονται 100 ημέρες από την εκλογή του κόμματος των Εργατικών στην κυβέρνηση με μια τεράστια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά με μια ισχνή λαϊκή εντολή. Οι Εργατικοί επωφελήθηκαν από την εκλογική κατάρρευση του Συντηρητικού Κόμματος (των Τόρηδων) που είχαν το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα των τελευταίων 200 ετών.
Ωρολογιακή βόμβα
Τα τελευταία χρόνια έχουν πραγματοποιηθεί σημαντικές απεργιακές κινητοποιήσεις σε μια σειρά κλάδους, από τους ειδικευόμενους γιατρούς και τους νοσηλευτές, μέχρι τους σιδηροδρομικούς, εργαζόμενους σε δημόσιες υπηρεσίες, κα. Οι περισσότεροι κλάδοι είχαν καταλήξει σε συμφωνίες για αυξήσεις μισθών κάτω του πληθωρισμού, εκτός από τους ειδικευόμενους γιατρούς και τους σιδηροδρομικούς, που πέτυχαν μεγαλύτερες αυξήσεις. Και ενώ μετά την εκλογή των Εργατικών μπήκε σε ισχύ μια άτυπη περίοδος χάριτος, με τα συνδικάτα να κρατάνε στάση αναμονής, μια σειρά κλάδοι είναι πιθανό να ξαναμπούν σε κινητοποιήσεις, διεκδικώντας καλύτερες αμοιβές και συνθήκες εργασίας.
Αυτό είναι μια ωρολογιακή βόμβα για τους Εργατικούς, δεδομένου μάλιστα ότι υπάρχει ήδη σημαντική δυσαρέσκεια από το γεγονός ότι μια σειρά υποσχέσεις τους δεν φαίνεται να υλοποιούνται. Μια από αυτές, είναι η δέσμευση να καταργήσουν τις συμβάσεις των λεγόμενων «μηδενικών ωρών εργασίας», αλλά και τη δυνατότητα του εργοδότη να απολύει και να επαναπροσλαμβάνει εργαζόμενους, μέτρα που ισχύουν σήμερα και καθιστούν τους εργαζόμενους έρμαια των αφεντικών τους, που μπορούν να τους καλούν για δουλειά όποτε θέλουν, χωρίς καμιά εξασφάλιση ως προς τα ωράρια ή τις αποδοχές. Η νέα φρασεολογία που χρησιμοποιούν τώρα οι Εργατικοί είναι ότι οι πρακτικές αυτές θα απαγορευτούν εκτός από «πολύ περιορισμένες περιπτώσεις». Όπως το θέτει η Σάρον Γκράχαμ (Γενική Γραμματέας του συνδικάτου UNITE), τα σχέδια των Εργατικών για την απασχόληση έχουν «περισσότερες τρύπες από ελβετικό τυρί».
Δώρα, υποκρισία και λιτότητα
Μέσα σε αυτό το σύντομο διάστημα, οι Εργατικοί έχουν ήδη χάσει ένα μέλος της κοινοβουλευτικής τους ομάδας, την Ρόζι Ντάφι, η οποία παραιτήθηκε κατηγορώντας τον πρωθυπουργό Κιρ Στράμερ για υποκρισία, επειδή δέχεται προσωπικά δώρα από μεγάλες επιχειρήσεις ενώ ταυτόχρονα επιβάλλει λιτότητα στην κοινωνία. Ο Στράμερ έχει καταστήσει σαφές ότι η λιτότητα θα συνεχιστεί, την ίδια ώρα που έχει αποκαλυφθεί ότι τα τελευταία πέντε χρόνια έχει πάρει πάνω από 100.000 λίρες ως «δώρα» από μια σειρά επιχειρήσεις. Στο μεταξύ, όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση εξαπέλυε σφοδρές επιθέσεις στον τότε πρωθυπουργό Ρίσι Σουνάκ για παρόμοια συμπεριφορά.
Δύο νέα μέτρα που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει στο άμεσο διάστημα, είναι αυτά που αφορούν την αυστηρή εξέταση και τον περιορισμό των κριτηρίων για το επίδομα καυσίμων στους συνταξιούχους και η συνέχιση του περιορισμού των γονικών επιδομάτων στα δύο παιδιά (δηλαδή κάθε οικογένεια να μπορεί να πάρει επίδομα για δύο μόνο παιδιά, ακόμη κι αν έχει περισσότερα). Και τα δύο αυτά μέτρα δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν οι Εργατικοί τους φτωχούς και τους ηλικιωμένους. Τα παιδιά που ζουν σε συνθήκες φτώχειας (υπάρχουν τέσσερα εκατομμύρια τέτοια παιδιά στο Ηνωμένο Βασίλειο) θα παραμείνουν στη φτώχεια, ενώ οι περιορισμοί στο χειμερινό επίδομα καυσίμων θα μπορούσαν, σύμφωνα με τα στοιχεία των ίδιων των Εργατικών, να οδηγήσουν σε 4.000 επιπλέον θανάτους ηλικιωμένων. Το επίδομα καυσίμων θα καταβληθεί μόνο στους πιο φτωχούς συνταξιούχους.
Οι Εργατικοί εγκατέλειψαν επίσης τη δέσμευση να παγώσουν τα δίδακτρα, ενώ φαίνεται σχεδόν βέβαιο ότι αυτά θα αυξηθούν τουλάχιστον ανάλογα με τον πληθωρισμό. Αυτή η αύξηση θα αποθαρρύνει ακόμη μεγαλύτερο αριθμό παιδιών της εργατικής τάξης από το να σπουδάσουν σε κάποιο πανεπιστήμιο, καθιστώντας τα τελευταία ακόμη πιο ελιτίστικα, μόνο για λίγους και εκλεκτούς. Ενισχύεται έτσι περαιτέρω το επιχειρηματικό μοντέλο που εφαρμόζεται στα πανεπιστήμια, όπως και στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, με τεράστια χρηματικά ποσά που δαπανώνται για διαφήμιση, καθώς τα πανεπιστήμια ανταγωνίζονται για την προσέλκυση φοιτητών, αντί να δαπανούν τους πόρους τους στη διδασκαλία, την έρευνα και τη μάθηση.
Ρατσιστικές πολιτικές
Στο μεταξύ, η ρατσιστική μεταναστευτική πολιτική των Εργατικών ικανοποιεί τις ορέξεις της δεξιάς και αυξάνει τη φυλετική ένταση, περιγράφοντας τη μετανάστευση ως «κρίση» και σχεδιάζοντας την αντιμετώπισή της με αυταρχικούς και γραφειοκρατικούς τρόπους. Αντί γι αυτή τη στάση, το PCS (συνδικάτο δημοσίων υπαλλήλων) προτείνει μια ανθρώπινη προσέγγιση, μακριά από τη ρατσιστική λογική της κυβέρνησης. Το PCS μαζί με τη φιλανθρωπική οργάνωση Care for Calaise, προτείνουν την επεξεργασία των αιτημάτων ασύλου στην ηπειρωτική χώρα, όπως συμβαίνει ήδη με τα αιτήματα προσφύγων που προέρχονται από τη Συρία, το Χονγκ Κονγκ και την Ουκρανία. Αυτοί είναι και οι μόνοι πρόσφυγες που δεν αναγκάζονται να καταφεύγουν σε διακινητές, ρισκάροντας τη ζωή τους διασχίζοντας τη Μάγχη.
Όταν οι ακροδεξιοί βγήκαν στους δρόμους τον περασμένο Αύγουστο μετά τη δολοφονία τριών παιδιών που αποδόθηκε εσφαλμένα σε πρόσφυγα, ήταν οι απλοί εργαζόμενοι που αντιστάθηκαν και τους έδιωξαν από τις γειτονιές, χωρίς την υποστήριξη της κυβέρνησης Στράμερ ή της αστυνομίας. Ωστόσο, ο Στράμερ ήταν αυτός που προσπάθησε να πάρει τα εύσημα, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που κάνει είναι να ενισχύει την ακροδεξιά με τις ρατσιστικές πολιτικές που εφαρμόζει.
Νέος προϋπολογισμός
Ο προϋπολογισμός αναμένεται να ανακοινωθεί στα τέλη Οκτώβρη. Για την ώρα, οι Εργατικοί παρουσιάζουν κάποιες αόριστες ιδέες για την αύξηση των επενδύσεων στον τομέα της στέγασης με την κατασκευή νέων κατοικιών, την ανάπτυξη της λεγόμενης πράσινης οικονομίας και την αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής.
Μόλις ανακοινωθεί ο προϋπολογισμός, θα είναι ευκολότερο να εκτιμήσουμε την οικονομική κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν οι Εργατικοί. Ωστόσο με βάση τα μέχρι στιγμής δεδομένα φαίνεται απίθανο να επωφεληθούν με κάποιο τρόπο οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας θα παραμείνει υποχρηματοδοτούμενο και θα παραδίνονται όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του σε ιδιωτικές εταιρείες. Οι πολιτικές που εφαρμόζονται στον τομέα της ενέργειας θα κάνουν όλο και δυσκολότερη την καθημερινότητα της εργατικής τάξης. Επιτρέπεται για παράδειγμα στις εταιρείες ενέργειας να προχωρήσουν σε νέες αυξήσεις, τη στιγμή που οι λογαριασμοί ενέργειας ήδη αναλογούν σε ένα σημαντικό κομμάτι του εργατικού εισοδήματος. Σε κάθε περίπτωση, όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένα σε όλη την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, η μόνη επιλογή για τον καπιταλισμό είναι να διαλύσει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων προκειμένου να εξασφαλίσει μεγάλα κέρδη για τις επιχειρήσεις.
Ανάγκη να χτιστούν νέες εναλλακτικές
Παρότι υπάρχουν ακόμη στο Ηνωμένο Βασίλειο κομμάτια της κοινωνίας που έχουν κάποιες ελπίδες και προσδοκίες από τους Εργατικούς, παράλληλα όλο και περισσότερο κερδίζει έδαφος η άποψη ότι έχει έρθει η ώρα για το χτίσιμο νέων εναλλακτικών, ακόμη και ενός νέου κόμματος, παρότι η ιδέα είναι ακόμη γενική και θεωρητική. Ωστόσο, όσο η κυβέρνηση δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο, όσο εφαρμόζει πολιτικές λιτότητας που διαλύουν το βιοτικό επίπεδο για να πλουτίζουν κι άλλο οι εκατομμυριούχοι, τόσο περισσότερο θα επεκτείνεται η κατανόηση ότι οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί, η νεολαία, τα καταπιεσμένα στρώματα της κοινωνίας, χρειάζονται τους δικούς τους εκπροσώπους και φορείς, χρειάζονται νέα εργαλεία μάχης και αντίστασης. Το στοίχημα αυτό είναι ανοιχτό και είναι χρέος των μαχητικών συνδικάτων και των οργανώσεων της Αριστεράς να προχωρήσουν σε αυτή την κατεύθυνση.
