Από τις 18 Ιούνη, αναπτύσσεται ένα πολύ σημαντικό αντικυβερνητικό κίνημα στην Κένυα. Φυσικά το κίνημα αυτό δεν έπεσε από τον ουρανό, ήταν αποτέλεσμα όλων των πολιτικών που προσπαθεί να εφαρμόσει η κυβέρνηση του William Rutto τα τελευταία χρόνια.
Από το 2021 μέχρι και σήμερα ο Rutto εφαρμόζει μια νεοφιλελεύθερη πολιτική, πλήρως υποταγμένη στον δυτικό ιμπεριαλισμό και το ΔΝΤ. Η Κένυα σταδιακά αποτίναξε την παράδοση της «ουδετερότητας» και ξεκίνησε να υιοθετεί μια φιλονατοϊκή στάση, παίρνοντας για παράδειγμα ξεκάθαρη θέση υπέρ του ΝΑΤΟ στον πόλεμο της Ουκρανίας. Το αποκορύφωμα ήταν η αποδοχή από μεριάς της κυβέρνησης της Κένυας του ρόλου του κράτους-αστυνομικού στην υπόθεση της Αϊτής.
H Κένυα ανέλαβε να στείλει 1.000 ένοπλους αστυνομικούς για να αντιμετωπίσουν τις συμμορίες στην Αϊτή, φυσικά με την οικονομική και στρατιωτική στήριξη των ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, επειδή οι ΗΠΑ δεν ήθελαν να εμπλακούν σε ακόμα μια στρατιωτική -στην ουσία- επέμβαση, έβαλαν μπροστά την Κένυα να κάνει την βρώμικη δουλειά, με κάποια ανταλλάγματα προφανώς.
Στον οικονομικό τομέα, η κυβέρνηση του Rutto ακολούθησε από το ξεκίνημα της να εφαρμόζει πλήρως τις υποδείξεις του ΔΝΤ, αναγγέλλοντας διαρκώς μειώσεις στους μισθούς και αυξήσεις στην φορολογία, την ώρα που οι κυβερνόντες και τα υψηλότερα κλιμάκια του κρατικού μηχανισμού απολάμβαναν μια υπερπολυτελή ζωή.
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η ψήφιση ενός νέου νομοσχεδίου, το οποίο σχεδιάστηκε από την κυβέρνηση και το ΔΝΤ, και προέβλεπε την αύξηση της φορολογίας στους εργαζόμενους προκειμένου να αποπληρωθεί μεγαλύτερο κομμάτι του χρέους της Κένυας. Έτσι, την ημέρα που θα ψηφιζόταν το νομοσχέδιο έγιναν τεράστιες διαδηλώσεις με εκατομμύρια ανθρώπους να βγαίνουν στον δρόμο. Για δύο εβδομάδες ο εργαζόμενος κόσμος ήταν παντού στους δρόμους, ενώ οι διαδηλωτές προσπάθησαν να καταλάβουν δημόσια κτήρια και την Βουλή, καλώντας και πραγματοποιώντας γενική απεργία, με αποτέλεσμα η χώρα να παραλύσει εντελώς.
Η καταστολή την οποία δέχτηκε το κίνημα ήταν τεράστια. Ο μέχρι στιγμής απολογισμός δείχνει χιλιάδες τραυματίες, δεκάδες νεκρούς από τα χέρια της αστυνομίας, ενώ εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί αγνοούμενοι, θύματα απαγωγών από τις κρατικές μυστικές υπηρεσίες. Παρά την τεράστια καταστολή που δέχτηκαν οι εργαζόμενοι από την πρώτη μέρα που βγήκαν στον δρόμο δεν φοβήθηκαν. Τελικά, στις 26 Ιούνη ο Rutto αναγκάστηκε να ανακαλέσει το νομοσχέδιο λέγοντας ότι «ο λαός μίλησε» παρά το γεγονός ότι τις προηγούμενες μέρες είχε αποκαλέσεις τις διαδηλώσεις «προδοτικές».
Παρά την ανάκληση του νομοσχεδίου οι διαδηλώσεις συνεχίζουν, απαιτώντας την παραίτηση του Rutto και την απόδοση δικαιοσύνης για τα θύματα της καταστολής που ήταν φοιτητές, εργάτες και υγειονομικοί.
Προκειμένου ο δύσκολος αλλά και ελπιδοφόρος αγώνας τον Κενυατών να πιάσει τόπο είναι απαραίτητο να οργανωθεί δημοκρατικά από τα κάτω. Η Αφρική είναι ένα καζάνι που βράζει ενάντια στους παλιούς και νέους αποικιοκράτες. Σε αυτό τον αγώνα οι εργαζόμενοι και φτωχοί της Αφρικής χρειάζονται την διεθνή αλληλεγγύη όλων των κινημάτων και της Αριστεράς.
