Διασκευή άρθρου του Νάιτζελ Σμιθ
Το αποτέλεσμα των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι σαφές. Οι Εργατικοί κέρδισαν με τεράστια διαφορά ως προς τον αριθμό εδρών στη βουλή. Ωστόσο, λόγω των ιδιοτροπιών του εκλογικού συστήματος, ο αριθμός των βουλευτών που εξέλεξαν οι Εργατικοί, (412) είναι δυσανάλογα μεγάλος αν συγκριθεί με το ποσοστό τους (34%). Οι 412 έδρες αποτελούν το 64% του συνόλου των κοινοβουλευτικών θέσεων, που σημαίνει ότι οι Εργατικοί έχουν πλέον σχεδόν διπλάσια εκπροσώπηση στη βουλή σε σχέση με το ποσοστό που πήραν στις εκλογές. Στην πραγματικότητα, παρά τη μεγάλη αποτυχία των Συντηρητικών, το ποσοστό των Εργατικών αυξήθηκε μόνο κατά 2% από τις εκλογές που χαρακτηρίστηκαν καταστροφή για το κόμμα, όταν υπό την ηγεσία του Τζέρεμι Κόρμπιν πήρε μόλις 32%.
Η μεγάλη πτώση των Συντηρητικών φαίνεται να έχει απορροφηθεί κυρίως από το νεοσύστατο ακροδεξιό κόμμα Reform UK, του Νάιτζελ Φάρατζ. Τα κόμματα του κέντρου (οι Πράσινοι και οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες) μοιράστηκαν με το Reform UK και άλλα μικρότερα κόμματα το υπόλοιπο 40%. Οι Πράσινοι κατέγραψαν ποσοστό 7% και εξέλεξαν 4 βουλευτές, ενώ οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες με το 12% εξέλεξαν 71 βουλευτές. Η δυσανάλογη επιτυχία των Φιλελεύθερων Δημοκρατών – μεγαλύτερη από αυτή που πέτυχαν με τη συγχώνευση με το SDP το 1988, οφείλεται εν μέρει στη συνειδητή προσπάθεια μερίδας των ψηφοφόρων (κυρίως των Εργατικών και των Φιλελευθέρων Δημοκρατών) να αποδυναμώσουν τους Συντηρητικούς. Δίπλα στην απαξίωση που εκφράστηκε απέναντι στους Συντηρητικούς, οι οποίοι είχαν το χειρότερο αποτέλεσμα από την ίδρυση τους – ακόμη χειρότερο από το 1945, είδαμε και την έλλειψη αφοσίωσης των ψηφοφόρων των Εργατικών απέναντι στο κόμμα τους.
Συνοψίζοντας, οι Συντηρητικοί τιμωρήθηκαν σκληρά από ένα εκλογικό σώμα αηδιασμένο από τη βρωμιά, τη διαφθορά, τα ψέματα και την ανικανότητά τους και όχι από ένα εκλογικό σώμα που εμπνεύστηκε από κάποιο από τα υπόλοιπα κόμματα. Το ποσοστό συμμετοχής ήταν μόλις 60% – το τρίτο χαμηλότερο στην ιστορία και 10% κάτω από τον μέσο όρο συμμετοχής στις βρετανικές εκλογές. Πολλοί ψηφοφόροι έμειναν στο σπίτι ή δεν βρίσκουν το κουράγιο να βάλουν σταυρό σε κάποιο από τα κουτιά. Αν κοιτάξει κανείς όλες τις δημοσκοπήσεις που είχαν προηγηθεί, οι Εργατικοί τα πήγαν πολύ χειρότερα απ’ ό,τι θα περίμεναν ως προς τα ποσοστά, αφού δημοσκοπικά έπαιρναν τουλάχιστον 40%. Από την άλλη οι Συντηρητικοί στις δημοσκοπήσεις βρίσκονταν γύρω στο 22%. Επομένως στην πραγματικότητα, με μόνο το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος να τους ψηφίζει, οι Εργατικοί δεν έχουν λόγους να πανηγυρίζουν. Φυσικά θα χρησιμοποιήσουν την τεράστια κοινοβουλευτική τους δύναμη για να προωθήσουν τις μεταρρυθμίσεις τους, οι οποίες όμως θα αποτελούν απλά μικροαλλαγές πάνω στις πολιτικές που έχουν περάσει οι Συντηρητικοί.
Εργατικοί
Οι Εργατικοί είχαν την υποστήριξη των μεγάλων επιχειρήσεων, αλλά και μεγάλου μέρους των μέσων ενημέρωσης και συνολικά του κατεστημένου, καθώς έχουν δώσει εγγυήσεις ότι μπορούν να διαχειριστούν την κατάσταση χωρίς να απειλήσουν τους νόμους της αγοράς, ούτε να προσφέρουν ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις στους Βρετανούς εργαζόμενους. Όταν αρχίσουν να εφαρμόζουν τις πολιτικές τους οι Εργατικοί, θα δουν την εύθραυστη επιρροή τους να μειώνεται. Οι Εργατικοί μπορούν ανά πάσα στιγμή να βρεθούν στη θέση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη -και όχι μόνο- που κατέρρευσαν απότομα σώζοντας ελάχιστες δυνάμεις. Είναι σαφές ότι το Εργατικό Κόμμα έχει μια δεξιά, νεοφιλελεύθερη ατζέντα, με προβληματικές θέσεις σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη μετανάστευση, τον εθνικισμό, το δημόσιο σύστημα υγείας και την οικονομία συνολικά.
Η λιτότητα θα συνεχιστεί και η όποια αύξηση στη φορολόγηση των πλουσίων, θα έχει ελάχιστο αντίκτυπο στις ζωές των απλών ανθρώπων. Όπως έχει συμβεί με μια σειρά υποσχέσεις των Εργατικών και όπως συνέβη με τις κυβερνήσεις Μπλερ, οι προσδοκίες θα διαψευστούν και κάθε οσμή φιλεργατικών μέτρων θα σβήσει. Η Αριστερά στο εσωτερικό του Εργατικού Κόμματος θα εξοντωθεί οριστικά, χωρίς καμία προοπτική ανάκαμψης και όσοι παραμείνουν, όπως ο Ρίτσαρντ Μπέργκον, θα γελοιοποιηθούν στην προσπάθεια να ασκήσουν οποιαδήποτε προοδευτική επιρροή.
«Reform UK» και SNP
Η άνοδος του Reform UK, που είχε μαζική υποστήριξη από τα δεξιά μέσα ενημέρωσης και με σημαντική παρουσία στο διαδίκτυο, φαίνεται να αντικατοπτρίζει την πτώση των Συντηρητικών, καθώς το ποσοστό τους είναι σχεδόν ίδιο με αυτό που έχασαν οι τελευταίοι. Οι βασικές πηγές από τις οποίες άντλησε ψηφοφόρους, φαίνεται να είναι οι δυσαρεστημένοι εργαζόμενοι και ένα κομμάτι των Συντηρητικών.
Από την άλλη, τα καλά αποτελέσματα των Εργατικών στη Σκωτία, όπου, εξαιτίας εσωτερικών σκανδάλων, το Εθνικό Κόμμα Σκωτίας SNP ουσιαστικά κατέρρευσε χάνοντας 38 έδρες, αποτελεί μια σημαντική πτυχή της επιτυχίας τους. Στη Σκωτία δεν υπάρχει καμία πραγματική εναλλακτική απέναντι στους Εργατικούς στις μεγάλες πόλεις.
Εναλλακτική από τα αριστερά;
Αν δει κανείς τις επιδόσεις σχηματισμών και εκπροσώπων της Αριστεράς, τα αποτελέσματα φαίνονται απογοητευτικά. Παρά την επιτυχία του Τζέρεμι Κόρμπιν, ο οποίος έθεσε υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος και διατήρησε την έδρα του με άνεση, ο Τζορτζ Γκάλογουεϊ ηττήθηκε οριακά στο Ρότσντεϊλ και το Εργατικό Κόμμα δεν κατάφερε να κερδίσει έδρα.
Το TUSC («Συμμαχία Συνδικαλιστών και Σοσιαλιστών» – Trades Unionists and Socialist Coalition) είχε ένα κακό αποτέλεσμα, με τον βασικό υποψήφιο του Ντέηβ Νέλιστ να συγκεντρώνει μόλις 797 ψήφους. Αυτό το κακό αποτέλεσμα έχει να κάνει και με το γεγονός ότι το Εργατικό Κόμμα κατέβασε δικό του υποψήφιο στην ίδια εκλογική περιφέρεια – εγκαταλείποντας την απόφαση να μην θέτει υποψηφιότητα απέναντι στο TUSC. Το γεγονός ότι οι Εργατικοί κατέβασαν υποψήφιο εναντίον ενός τόσο προβεβλημένου στελέχους του εργατικού κινήματος, ήταν στην πραγματικότητα μια πρόκληση προς την Αριστερά.
Στις παρούσες συνθήκες, είναι πιο σημαντικό από ποτέ να δώσουμε τη μάχη για τη δημιουργία ενός νέου εργατικού κόμματος μέσα στο χάος που άφησαν πίσω τους αυτές οι εκλογές. Η περίοδος χάριτος για τους Εργατικούς θα είναι σύντομη και οι επόμενες εκλογές σε τέσσερα ή πέντε χρόνια θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια καταστροφική μετατόπιση προς τα δεξιά στο Ηνωμένο Βασίλειο, αν η Αριστερά δεν προσφέρει κάποιου είδους εναλλακτική λύση. Η δεξιά ρητορική του Στάρμερ γύρω από τη μετανάστευση, παράλληλα με τη νεοφιλελεύθερη οικονομική ατζέντα του, θα ενισχύσει αυτή τη μετατόπιση προς τα δεξιά, εκτός αν η Αριστερά αναλάβει άμεσα δράση.
