Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ» (τεύχος 596) που κυκλοφόρησε την Πέμπτη 27 Ιούνη.
Στις 23/6, ισραηλινοί στρατιώτες έδεσαν έναν Παλαιστίνιο τραυματία πάνω σε ένα στρατιωτικό όχημα, χρησιμοποιώντας τον έτσι σαν «ανθρώπινη ασπίδα» για να αποφύγουν μια επίθεση καθώς περνούσαν από τους δρόμους της πόλης Τζενίν. Η βαναυσότητα της πολεμικής μηχανής του Ισραήλ φαίνεται να αυξάνεται όσο πιο δύσκολη φαντάζει η «νίκη» που επιδιώκει.
Σχεδόν δεν υπάρχουν πια λέξεις για να περιγράψει κανείς αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη. Μέχρι στιγμής (26/6) 37,600 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί, 15,000 από αυτούς παιδιά… Πάνω από 86,000 είναι οι τραυματίες ενώ τους 10,000 φτάνουν οι αγνοούμενοι. Ο ΟΗΕ μιλάει πια επίσημα για χρησιμοποίηση της πείνας ως όπλο ενάντια στους αμάχους, καθώς παιδιά πεθαίνουν καθημερινά από ασιτία. Ο στρατός του Ισραήλ βομβαρδίζει σκηνές προσφύγων που δεν έχουν πια που να πάνε. Και φυσικά η Γάζα έχει σχεδόν τελείως ισοπεδωθεί…
Αυτόν τον πόλεμο υποστηρίζει η «πολιτισμένη» Δύση. Οικονομικά, διπλωματικά και στρατιωτικά συνεχίζουν να στηρίζουν το κράτος του Ισραήλ την ώρα που κάνει αυτά τα εγκλήματα πολέμου. Όταν όλα τα παραπάνω τα κάνει κάποιος «μη αρεστός» ηγέτης κάποιας φτωχής χώρας, τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ ωρύονται για την «κατάλυση της δημοκρατίας» και στέλνουν στρατούς για την «υπεράσπιση της ειρήνης». Σε αυτή την περίπτωση όμως, επειδή το Ισραήλ είναι σύμμαχος τους στην περιοχή, περιορίζονται σε κάποιες δηλώσεις «για να αποφευχθούν οι ακρότητες».
Παρά όμως την τεράστια οικονομική, στρατιωτική και διπλωματική στήριξη που έχει το Ισραηλινό καθεστώς, είναι όλο και πιο ξεκάθαρο αυτό που λέγαμε από την αρχή του πολέμου: αυτός είναι ένας πόλεμος που δεν μπορεί να κερδηθεί. Ο Νετανιάχου από την αρχή έβαλε στόχο «την εξάλειψη της Χαμάς». Κάτι τέτοιο όμως δεν μπορεί να συμβεί, καθώς, παρά την τεράστια υπεροπλία του Ισραηλινού στρατού, η Χαμάς έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα- την υποστήριξη μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού. Στην πραγματικότητα, οι αγριότητες που διαπράττει ο στρατός του Ισραήλ αυξάνουν ακόμα περισσότερο την υποστήριξη των Παλαιστινίων προς την Χαμάς.
Η πιο μεγάλη απόδειξη για το παραπάνω έρχεται από τα χείλη του εκπροσώπου τύπου του Ισραηλινού στρατού. Στις 20/6, ο Ντάνιελ Χαγκάρι δήλωσε ότι
«Αυτή η κουβέντα για την καταστροφή της Χαμάς, την εξαφάνιση της- είναι απλά στάχτη στα μάτια του κόσμου. Η Χαμάς είναι ιδέα, είναι ένα πολιτικό κόμμα. Έχει τις ρίζες της στις καρδιές των ανθρώπων- όποιος πιστεύει ότι μπορούμε να εξαλείψουμε την Χαμάς κάνει λάθος».
Η δήλωση αυτή είναι αποκαλυπτική, και δεν μπορεί παρά να αντανακλά την κατάσταση στο εσωτερικό του στρατού του Ισραήλ, που 8 μήνες μετά το ξεκίνημα της επιχείρησης βλέπει ότι αυτή δεν μπορεί να στεφτεί με επιτυχία. Δείχνει επίσης και τις ρωγμές που υπάρχουν μέσα στο Ισραήλ, με τον Νετανιάχου να χάνει συνεχώς στήριξη και από κομμάτια του κατεστημένου αλλά και από τους πολίτες της χώρας.
Η ακραία επιθετική πολιτική του Νετανιάχου όμως απειλεί να ανοίξει και νέο μέτωπο, αυτή η φορά στα βόρεια του Ισραήλ. Εδώ και μήνες υπάρχει μια χαμηλής έντασης πολεμική αντιπαράθεση με την Χεζμπολά στον Λίβανο. Τις τελευταίες μέρες, η σύγκρουση αυτή δείχνει μια δυναμική να γενικευτεί. Η Γερμανίδα υπουργός εξωτερικών δήλωσε ότι «γλιστράμε προς έναν πόλεμο» μεταξύ Χεζμπολά και Ισραήλ, που θα έχει επιπτώσεις «που δεν μπορούμε να φανταστούμε».
Και ενώ όλα τα διεθνή ΜΜΕ κατηγορούν την Χαμάς για το ότι δεν έχει υπάρξει συμφωνία για εκεχειρία, ο Νετανιάχου δήλωσε ξεκάθαρα ότι ακόμα και αν υπάρξει συμφωνία, ο πόλεμος θα συνεχίσει μέχρι τέλους. Αυτό που εννοεί τέλος προφανώς είναι το να γίνει η Γάζα κρανίου τόπος, να σκοτωθούν, να φύγουν ή να διαλυθούν ψυχολογικά όσο το δυνατόν περισσότεροι Παλαιστίνιοι, ώστε να γίνει η περιοχή ένα ελεγχόμενο νεκροταφείο, το οποίο μετά μπορούν να αξιοποιήσουν για νέους εποικισμούς.
Στις μέρες μας δεν υπάρχει ίσως πιο ξεκάθαρη απόδειξη πως ο καπιταλισμός προσφέρει μόνο πολέμους, βία, φτώχεια, δυστυχία, ρατσισμό και καταστροφή, έχοντας στην ηγεσία του αιμοσταγείς ακροδεξιούς που δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα.
Μέσα σε αυτό το μαύρο τοπίο, οι μόνες ελπιδοφόρες προοπτικές πηγάζουν από τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας. Από το αντιπολεμικό κίνημα παγκόσμια αλλά και μέσα στο Ισραήλ. Όσο και αν αυτές οι δυνάμεις είναι αυτή τη στιγμή μικρές, αντιπροσωπεύουν και την μόνη ελπίδα να μπει ένα φρένο σε αυτή την κατρακύλα.
