Η απεργία της ΓΣΕΕ της 17ης Απρίλη για τα θέματα της ακρίβειας και της πενιχρής αύξησης του κατώτατου μισθού είχε σαν βασικό χαρακτηριστικό την πολύ μικρή συμμετοχή, τόσο στις συγκεντρώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις, όσο και στην ίδια την απεργία. Λίγες χιλιάδες συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις στην Αθήνα, περίπου 1.000 στη Θεσσαλονίκη (χωρίς να υπολογίζεται η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και της Καμάρας), κτλ.
Ήταν βέβαια κάτι αναμενόμενο, καθώς οι δύο μεγάλες εργατικές συνομοσπονδίες της χώρας (ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) όχι μόνο βρίσκονται πίσω από τις πραγματικές ανάγκες της περιόδου (που απαιτεί ένα συντονισμένο σχέδιο δράσης και κλιμάκωσης με καλά προετοιμασμένες δράσεις σε όλους τους χώρους δουλειάς) αλλά δεν συντονίζονται καν μεταξύ τους για να καλέσουν κοινές απεργιακές δράσεις.
Στις 28 Φλεβάρη, ημέρα συμπλήρωσης ενός χρόνου από το έγκλημα στα Τέμπη, η ΑΔΕΔΥ σωστά κάλεσε 24ωρη απεργία διαμαρτυρίας για τις εγκληματικές πολιτικές της κυβέρνησης και διεκδικώντας παράλληλα στοιχειώδη μέτρα για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων (αυξήσεις στους μισθούς, μέτρα καταπολέμησης της ακρίβειας, κλπ).Όμως, η ΓΣΕΕ αρνήθηκε να συμμετάσχει στην κινητοποίηση και να καλέσει 24ωρη απεργία!
Έναν μήνα μετά, στην απεργία που κάλεσε η ΓΣΕΕ στις 17 Απρίλη, ήταν η σειρά της ΑΔΕΔΥ να αρνηθεί να συμμετέχει στην κινητοποίηση ώστε να καλύψει τους εργαζόμενους του δημοσίου, ενώ κάλεσε με τη σειρά της νέα απεργία για έναν μήνα μετά, στις 21 Μάη. Στην απεργία της 17ης Απρίλη, σημαντική εξαίρεση στον δημόσιο τομέα ήταν τα συνδικάτα από τον χώρο της υγείας όπως η ΟΕΝΓΕ, η ΕΙΝΑΠ κα.
Είναι καθαρό ότι με αυτές τις μεθόδους, δηλαδή με απεργίες χωρίς ουσιαστική εκστρατεία στους χώρους εργασίας, χωρίς ένα σχέδιο κλιμάκωσης, χωρίς συντονισμό ανάμεσα στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, δεν υπάρχει πραγματική προοπτική νίκης. Ιδιαίτερα όταν έχουμε απέναντί μας μια κυβέρνηση αποφασισμένη να σαρώσει κάθε εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα, να ξεπουλήσει ό,τι έχει απομείνει δημόσιο σε αυτή τη χώρα, να διαλύσει την υγεία, την παιδεία, κλπ.
Είναι επίσης καθαρό ότι το μήνυμα που παίρνουν οι εργαζόμενοι από αυτή τη στάση των μεγάλων συνδικάτων είναι ότι οι απεργίες καλούνται για τα μάτια του κόσμου και ότι δεν έχουν πραγματικές πιθανότητες επιτυχίας. Έτσι οι ηγεσίες των συνδικάτων, το μόνο που καταφέρνουν με τη στάση τους είναι να ενισχύσουν το αίσθημα κόπωσης, απογοήτευσης και ματαιότητας στους εργατικούς χώρους, να οδηγούν όλο και περισσότερους εργαζόμενους/ες μακριά από κινητοποιήσεις και απεργίες που δείχνουν άσκοπες.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα μαχητικά σωματεία, η Αριστερά, οι εργαζόμενοι που καταλαβαίνουν την άμεση ανάγκη να υπάρξει απάντηση στις καταστροφικές πολιτικές της κυβέρνησης δεν πρέπει να παλεύουν για τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία των απεργιών που καλούν τα μεγάλα συνδικάτα. Ούτε σημαίνει πως η βασική διάθεση που θα επικρατεί στους εργασιακούς χώρους θα είναι πάντα η απογοήτευση. Αντίθετα, αισθήματα όπως η οργή που βράζει σε πλατιά στρώματα της κοινωνίας για το έγκλημα στα Τέμπη και την προσπάθεια συγκάλυψης κυβέρνησης και ιδιωτών που λυμαίνονται τα τρένα, πρέπει να αξιοποιηθούν και να μετατραπούν σε μαχητικές διεκδικήσεις.
Είναι τραγικό το εργατικό εισόδημα να ροκανίζεται μέρα με τη μέρα και αυτοί που υποτίθεται εκπροσωπούν τους εργαζομένους να σφυρίζουν αδιάφορα, ρίχνοντας μόνο που και που μια άσφαιρη τουφεκιά στον αέρα… Oι δυνάμεις της ανατρεπτικής Αριστεράς, τα πρωτοβάθμια σωματεία, τα πιο μαχητικά στρώματα των εργαζομένων πρέπει να συνεχίσουν να δίνουν τη μάχη για την ανάπτυξη εκστρατειών και αγώνων στους εργασιακούς χώρους και για την ανατροπή των ηγεσιών που κρατάνε καθηλωμένες τις εργατικές διεκδικήσεις, με ενωτικό και μαχητικό τρόπο.
