Χριστίνα Σακαλή
Το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ δεν είναι καινούριο, όμως πρόσφατα επανήλθε στο προσκήνιο μετά την απόφαση της κυβέρνησης να πουλήσει σε ιδιώτες την πλειοψηφία (51%) των μετοχών της εταιρείας στη Θεσσαλονίκη. Η ΕΥΑΘ βρίσκεται υπό τον έλεγχο του ΤΑΙΠΕΔ που αποφασίζει και την τιμολογιακή της πολιτική ήδη από το 2011, με σκοπό τη δρομολόγηση της ιδιωτικοποίησής της.
Η απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση ενός πολύτιμου, αναγκαίου και τόσο βασικού αγαθού όπως το νερό που σε πολλές πόλεις της Ευρώπης ξαναπερνάει σε δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο, είναι αποτέλεσμα της εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής και εκφράζει τις επιταγές της Τρόικα για την ιδιωτικοποίηση πολλών κερδοφόρων και νευραλγικών για την ελληνική οικονομία και τους πολίτες επιχειρήσεων όπως π.χ. τα λιμάνια, ο ΟΣΕ, η ΔΕΠΑ κτλ.
Ταυτόχρονα με τη δρομολόγηση της ιδιωτικοποίησης έχει αναπτυχθεί και η πρωτοβουλία για την υπεράσπιση της ΕΥΑΘ, με τη σύσταση του Συντονιστικού S.O.S.ΤΕ ΤΟ ΝΕΡΟ, στο οποίο συμμετέχουν το σωματείο των εργαζομένων, φορείς, άτομα και συλλογικότητες. Το Συντονιστικό αυτό οργάνωσε τις κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν τη Μεγάλη Δευτέρα 29 Απριλίου, ημερομηνία που έληγε η πρώτη φάση του διαγωνισμού εκδήλωσης ενδιαφέροντος για την εξαγορά της ΕΥΑΘ. Την ίδια μέρα που πραγματοποιήθηκαν οι κινητοποιήσεις, το συντονιστικό έθεσε το θέμα στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Θεσσαλονίκης και κατάφερε να περάσει η πρόταση για δημοψήφισμα με το ερώτημα: «Ναι ή Όχι στην Ιδιωτικοποίηση».
Η απόφαση από το δημοτικό συμβούλιο για τη διενέργεια δημοψηφίσματος είναι από πολλές απόψεις ιστορική και ιδιαίτερα σημαντική. Στο βαθμό που το δημοψήφισμα πραγματοποιηθεί, πρέπει να δοθεί η μάχη για μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πλειοψηφία που θα ψηφίσει “Όχι”. Κάτι τέτοιο θα αποτελέσει ένα ηχηρό χαστούκι στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων.
Από την άλλη, δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες γιατί πολλά είναι και τα εμπόδια που μπορούν να προκύψουν στην πορεία. Το παράδειγμα σε άλλες πόλεις της Ευρώπης δείχνει ότι σε πολλές περιπτώσεις, δημοψηφίσματα για το ίδιο θέμα έχουν οργανωθεί με τέτοιο τρόπο που είτε δεν είχαν συμμετοχή, είτε ήταν διατυπωμένα με εκβιαστικό τρόπο και εξανάγκασαν στην ουσία τον κόσμο να δεχθεί την ιδιωτικοποίηση. Ακόμα πρέπει να θυμηθούμε το παράδειγμα της Ιρλανδίας με το δημοψήφισμα για τη συνθήκη την Νίκαιας, όπου μετά το αρχικό “Όχι”, οργανώθηκε 2ο δημοψήφισμα, και ασκήθηκαν τεράστιες πιέσεις, ώστε ο λαός να ψηφίσει «σωστά».
Επιπλέον η ιδιωτικοποίηση αποτελεί κεντρική πολιτική επιλογή και μνημονιακή δέσμευση της κυβέρνησης. Με αυτή την έννοια, το δημοψήφισμα μπορεί να γίνει αλλά να μην έχει δεσμευτική ισχύ για την κυβέρνηση.
Κατά συνέπεια υπάρχει η ανάγκη για έντονη πίεση το επόμενο διάστημα, με την ανάπτυξη κινηματικών διαδικασιών και εκστρατείας κατά της ιδιωτικοποίησης, στην οποία να μπουν μπροστά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και να συσπειρώσουν τους πολίτες.
Οι περισσότεροι Θεσσαλονικείς γνωρίζουν το θέμα, και στην μεγάλη τους πλειοψηφία είναι κατά της ιδιωτικοποίησής. Πρέπει να γίνει προσπάθεια οργάνωσης κατά γειτονιά, ώστε να νιώσει ο κόσμος την δύναμη του, και ότι μπορεί να ανατρέψει αυτήν την πολιτική. Μόνο με αυτό τον τρόπο υπάρχει η ελπίδα ότι δεν θα προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση του νερού που αποτελεί βασικό αγαθό για όλους και πρέπει να παραμείνει δημόσιο προς όφελος των πολιτών.
