Το έγκλημα στα Τέμπη έχει δημιουργήσει μια καινούργια, πολύ διαφορετική κατάσταση στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Ήταν το φυτίλι εκείνο που πυροδότησε την οργή που συσσωρεύονταν σταδιακά εδώ και καιρό μέσα στην κοινωνία.
Οι πρωτόγνωρες σε μαζικότητα κινητοποιήσεις επί 2 βδομάδες, οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις (δείτε εδώ κι εδώ), το γενικότερο κλίμα στις συναναστροφές της καθημερινότητας, πιστοποιούν –κατά κύριο λόγο– τα ακόλουθα συμπεράσματα:
- Η ΝΔ βρίσκεται σε πορεία πτώσης των εκλογικών της ποσοστών.
- Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κερδίζει από την πτώση της ΝΔ, αντίθετα μένει στάσιμος ή και με μικρή πτώση των ποσοστών του. Η διαφορά με τη ΝΔ μειώνεται, βασικά γιατί πέφτει η ΝΔ και όχι γιατί ανεβαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
- Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα στις περισσότερες πρόσφατες δημοσκοπήσεις και στο σύνολο του εκλογικού σώματος, δεν ξεπερνούν το 50%.
- Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μένει και αυτό στάσιμο και συνυπεύθυνο μαζί με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ για τα χάλια του ΟΣΕ και το δυστύχημα στα Τέμπη.
- Η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ θεωρείται βασική αιτία του δυστυχήματος, μαζί με τις διαχρονικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων.
- Ένα σημαντικό ποσοστό της κοινωνίας –πάνω από 30%– βρίσκεται στη ζώνη της αποχής, του άκυρου-λευκού, των αναποφάσιστων ή της ψήφου σε εξωκοινοβουλευτικά κόμματα για τις ερχόμενες εκλογές.
- ΚΚΕ και ΜΕΡΑ 25 εμφανίζουν μικρή άνοδο σε ποσοστά, κατά τη γνώμη μας αναντίστοιχη με τις αντικειμενικές δυνατότητες της περιόδου.
- Άνοδο εμφανίζουν και τα κόμματα της Ακροδεξιάς, του Βελόπουλου και των Ναζί του Κασιδιάρη, μάλιστα αναλογικά μεγαλύτερη απ’ αυτή των αριστερών κομμάτων (ΚΚΕ και ΜΕΡΑ).
Ένα σημαντικό στοιχείο της σημερινής κατάστασης είναι η δυναμική συμμετοχή της νεολαίας στο πολιτικό προσκήνιο. Και στις κινητοποιήσεις αλλά και στη μεγαλύτερη κατακρήμνιση του ποσοστού της ΝΔ στις μικρότερες ηλικίες. Ασφαλώς, όλες οι διεργασίες είναι σε εξέλιξη, το πολιτικό τοπίο είναι ρευστό και πολλά μπορεί να αλλάξουν μέχρι τις εκλογές.
Όμως το κίνημα των Τεμπών έχει βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα. Ακόμα δηλαδή και αν η ΝΔ έρθει πρώτο κόμμα, η τομή που προκάλεσε στην συνείδηση της κοινωνίας το πρόσφατο κίνημα, ιδιαίτερα για το ζήτημα των επιπτώσεων των ιδιωτικοποιήσεων, ήρθε για να μείνει.
Πολιτικό κενό και συνείδηση
Σήμερα είμαστε σε μια φάση όπου η οργή της κοινωνίας δεν έχει βρει ακόμα πολιτικό ρυάκι έκφρασης. Δυστυχώς, η κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική Αριστερά με τον κατακερματισμό, την πολυδιάσπαση και τις πολιτικές αμφισημίες της δεν πείθουν και δεν εμπνέουν μαζικά, παρά μόνο ως ψήφος διαμαρτυρίας και μόνο ως ένα βαθμό.
Το κόμμα του Κασιδιάρη εμφανίζει την πιο δυναμική τάση στον χώρο της ναζιστικής Ακροδεξιάς και πιο πίσω ακολουθούν Βελόπουλος, Τζήμερος μαζί με Κρανιδιώτη, Εμφιετζόγλου μαζί με Μπογδάνο κοκ.
Σε αυτές τις συνθήκες η Αριστερά έχει μια σημαντική ευκαιρία. Οι διεργασίες στην συνείδηση της κοινής γνώμης έχουν κατά βάση αντισυστημικό πρόσημο, αν και θολό. Είναι μια γενική οργή ενάντια στα τρία μεγαλύτερα κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) που έχουν κυβερνήσει και υπογράψει μνημόνια.
Η κοινωνία εδώ και καιρό στέκεται αντίθετη με τις ιδιωτικοποιήσεις όχι μόνο του ΟΣΕ αλλά και της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της ΕΥΔΑΠ, όπως προκύπτει από σημερινές αλλά και παλαιότερες δημοσκοπήσεις. Και η ιδιωτικοποίηση αποτελεί ιδεολογικό πυλώνα του νεοφιλελευθερισμού και του καπιταλισμού διεθνώς και στρατηγικό στόχο όλων των κυβερνήσεων, ιδιαίτερα από την εποχή του Κων/νου Μητσοτάκη και μετέπειτα.
Τα χάλια του ΟΣΕ έβγαλαν στην επιφάνεια τα χάλια και τα ελλείμματα ασφάλειας των αεροδρομίων, του Μετρό (βλ. εισβολή θαλασσινού νερού στον σταθμό Μανιάτικα), του οδικού δικτύου (βλ. ρωγμές στην γέφυρα Σερβίων στην Κοζάνη), των λεωφορείων, των νοσοκομείων κοκ.
Σήμερα η κοινωνία είναι διατεθειμένη να ακούσει και να υποστηρίξει την έννοια της εθνικοποίησης, όχι όμως ως επιστροφή στο παλιό γραφειοκρατικοποιημένο και γεμάτο ρουσφέτια και αργομισθίες δημόσιο, αλλά στο πραγματικό περιεχόμενο που πρέπει να έχει. Δηλαδή να συνοδεύεται από τον έλεγχο και τη διαχείριση των εργαζομένων και της κοινωνίας ώστε να διασφαλίζεται η ασφάλεια, ο μη κερδοσκοπικός χαρακτήρας και η ποιοτική λειτουργία. Εθνικοποίηση που πρέπει να γίνει χωρίς αποζημίωση στους ιδιώτες μεγαλομετόχους που ασέλγησαν πάνω σε καθετί δημόσιο, κατάκλεψαν την περιουσία του ελληνικού λαού και αδιαφόρησαν για τις συνέπειες των πράξεών τους.
Καθόλου τυχαία αν κάτι απουσιάζει επιμελώς από την καθημερινή συζήτηση στα συστημικά ΜΜΕ και την Βουλή σε σχέση με το έγκλημα των Τεμπών είναι οι ευθύνες της ιδιωτικοποίησης και της Trenitalia.
Η κατάσταση της Αριστεράς και οι προκλήσεις
Φυσικά στον βαθμό που η Αριστερά συνεχίσει να εμφανίζεται αδύναμη να παρέμβει σοβαρά και αποφασιστικά στις εξελίξεις, η Ακροδεξιά θα απειλεί να καλύψει αυτή το κενό – και η Ιταλία είναι πολύ κοντά μας για να μας δείξει τι μπορεί να συμβεί αν δεν κάνουμε αυτά που πρέπει.
Τι σημαίνει αποφασιστική παρέμβαση της Αριστεράς; Η κατάσταση είναι τέτοια όπου αν υπήρχε μια κινηματική και εκλογική συνεργασία ανάμεσα στο ΚΚΕ, την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και το ΜΕΡΑ 25, στη βάση ενός προγράμματος πάλης για τις βασικές αιχμές της περιόδου, θα μπορούσε να αλλάξει άρδην τα δεδομένα και τους συσχετισμούς. Θα μπορούσε να δώσει πολιτική και εκλογική διέξοδο σε εκατομμύρια εργαζόμενους, οξυγόνο στο εργατικό και λαϊκό κίνημα και να προκαλέσει τεκτονικές αλλαγές στον πολιτικό χάρτη.
Στις 8 Μάρτη το κίνημα μπόρεσε να κάνει την πιο μαζική γενική απεργία μετά το 2012, χωρίς την ξεπουλημένη ΓΣΕΕ. Αυτό έγινε δυνατό γιατί όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς, ξεκινώντας από το ΚΚΕ, μαζί με μια σειρά εργατικές ομοσπονδίες και πρωτοβάθμια σωματεία δούλεψαν (αν και χωρίς κεντρικό συντονισμό) με τον ίδιο στόχο και προς την ίδια κατεύθυνση, δίνοντας διέξοδο στην οργή που έχει συσσωρευτεί στην βάση της κοινωνίας.
Εκείνες τις ημέρες η Ακροδεξιά ήταν εξαφανισμένη. 40 οπαδοί του Κασιδιάρη που δοκίμασαν να εμφανιστούν στις παρυφές μιας συγκέντρωσης στις 3 Μάρτη εξαφανίστηκαν με πλάγια πηδηματάκια μόλις πλησίαζε η πορεία των οργανώσεων της Αριστεράς στο Σύνταγμα.
Τα διλήμματα και οι προκλήσεις είναι μπροστά μας.
Όποια κυβέρνηση και αν προκύψει μετά τις εκλογές θα είναι κυβέρνηση κρίσης και πολιτικής αστάθειας. Οι πιο συνεπείς, κοινωνικά γειωμένες, ενωτικές δυνάμεις της Αριστεράς, που θέλουν να ανατρέψουν και όχι να νουθετήσουν αυτό το σάπιο σύστημα, πρέπει να βρουν κοινό βηματισμό και πολιτική έκφραση.
