Η αντιφασιστική πορεία στις 19 Γενάρη από την Ομόνοια στο Σύνταγμα είχε 5.000 κόσμο. Περίπου όσο είχε και η προηγούμενη κεντρική αντιφασιστική πορεία (κατ’ ακρίβεια λίγο λιγότερο) στις 24 Νοέμβρη από τα Προπύλαια στη Βουλή. Και λιγότερους από όσους είχε η πορεία στις 12 Γενάρη ενάντια στην καταστολή και τις επεμβάσεις της αστυνομίας στις καταλήψεις στέγης.
Ήταν μια μαζική πορεία που συνοδεύτηκε από μια συναυλία με συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών αμέσως μετά.
Δεν ήταν όμως η απάντηση που όλοι θα θέλαμε να δώσουμε στους φασίστες. Δεν απέδειξε ότι η Αθήνα είναι πόλη αντιφασιστική όπως ήθελε το κεντρικό σύνθημα των διοργανωτών.
Αξιοπρεπής, αλλά ούτε «ιστορικό ραντεβού» ούτε «σεισμός»
Με 5 ή και 10.000 κόσμο έχεις μια αξιοπρεπή διαδήλωση αλλά όχι τις δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες που απαιτούνται για να μπουν οι Ναζί στις τρύπες τους.
5-10.000 στοχεύουν να μαζέψουν και οι Χρυσαυγίτες στις 2 Φλεβάρη στην ετήσια πορεία στο κέντρο της Αθήνας που κάνουν στην επέτειο των Ιμίων.
Όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις πιστοποιούν ότι η Χρυσή Αυγή παγιώνεται σαν τρίτο κόμμα με διψήφια ποσοστά. Υπάρχουν γειτονιές της Αθήνας – ειδικά στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές του κέντρου – όπου τα ποσοστά της είναι ακόμα μεγαλύτερα.
Με αυτή την έννοια το συλλαλητήριο του Σαββάτου δεν ήταν μια κλιμάκωση του αντιφασιστικού κινήματος ή ένας σεισμός όπως ευελπιστούσαν τα στελέχη του ΣΕΚ που οργάνωσαν την κινητοποίηση στις 19 Γενάρη.
«Στις 19 του Γενάρη δίνουμε ένα ιστορικό ραντεβού. Χιλιάδες αντιφασίστριες και αντιφασίστες που βρέθηκαν στους δρόμους τα τελευταία χρόνια αλλά κυρίως μετά την εκλογική άνοδο των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, ανταμώνουν όλοι μαζί στο μεγαλύτερο αντιφασιστικό γεγονός στο κέντρο της Αθήνας.»
( Εργατική Αλληλεγγύη, 16/1/13)«…“Αθήνα – Πόλη Αντιφασιστική”, είναι το κεντρικό σύνθημα της μεγάλης πανελλαδικής αντιφασιστικής κινητοποίησης που οργανώνεται στις 19 Γενάρη στο κέντρο της Αθήνας, με στόχο να συγκεντρώσει όλα τα ρυάκια της αντιφασιστικής δράσης που έχουν εκφραστεί σε κάθε πόλη και σε κάθε συνοικία σε ένα μεγάλο ορμητικό χείμαρρο». (Εργατική Αλληλεγγύη, 28/11/12)
Από τα μέσα Οκτώβρη η ΚΕΕΡΦΑ (μετωπικό σχήμα του ΣΕΚ) είχε αποφασίσει αυτήν την κινητοποίηση που είχε πανελλαδικό χαρακτήρα και τα συνθήματα στις αφίσες του ΚΕΕΡΦΑ έλεγαν «ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ με τραίνα, πλοία και λεωφορεία».
Όμως οι μάζες δεν ήρθαν. Στα μπλοκ και τα πανό από άλλες πόλεις ήταν ελάχιστοι άνθρωποι που δικαίως προβληματιζόντουσαν καθώς περίμεναν πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή.
Χαρακτηριστικά ένας αγωνιστής από το αντιφασιστικό Μέτωπο Αρκαδίας μας είπε: «ήρθαμε από Αρκαδία και Μεσσηνία 20-25 άτομα με οργανωμένο τρόπο. Περίμενα περισσότερο κόσμο σήμερα».
Ούτε οι μετανάστες είχαν μαζική συμμετοχή. Ενδεικτικά το μπλοκ της Πακιστανικής κοινότητας είχε μάξιμουμ 150 άτομα τη στιγμή που στις 24 Αυγούστου είχαν κατέβει 10.000 Πακιστανοί στους δρόμους (το ΣΕΚ μιλούσε τότε για 25.000) με αφορμή τα καλοκαιρινά πογκρόμ της αστυνομίας.
Σε μια Αθήνα των 4 εκατομμυρίων όπου συγκεντρώνονται τα πιο μαχητικά και έμπειρα στελέχη από όλες τις τάσεις του κινήματος, όπου η Αριστερά είναι πρώτη δύναμη, όπου ζουν εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, δεν πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι με πορείες μερικών χιλιάδων. Ειδικά όταν 2 μέρες πριν προηγήθηκε μια εν ψυχρώ δολοφονία 27χρονου βιοπαλαιστή μετανάστη από 2 φασιστοειδή στα Πετράλωνα.
Οι ευθύνες του ΣΕΚ (ΚΕΕΡΦΑ)
Το τελευταίο πράγμα που μας ενδιαφέρει είναι η μικροκομματική αντιπαράθεση με το ΣΕΚ. Είναι κατανοητό επίσης ότι οι διαρκείς έριδες ανάμεσα σε δυνάμεις της Αριστεράς κουράζουν και προκαλούν αποστροφή σε πολύ κόσμο. Ωστόσο δεν ξέρουμε άλλο δρόμο που να βοηθάει να βγουν συμπεράσματα για το προχώρημα του κινήματος πέρα από την υγιή και με επιχειρήματα πολιτική αντιπαράθεση.
Ασφαλώς δεν φταίει μόνο το ΣΕΚ για τα προβλήματα στο αντιφασιστικό κίνημα. Ο σεκταρισμός καλά κρατεί στην ελληνική Αριστερά. Χαρακτηριστικά, ακόμα και στην δολοφονία του Πακιστανού μετανάστη, στα Πετράλωνα το ΚΚΕ επέλεξε να κάνει χωριστή πορεία από το υπόλοιπο κίνημα την επόμενη μέρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε στην πρωτοβουλία για την διαδήλωση στις 24 Νοέμβρη αλλά από τότε δεν επιχείρησε να δώσει περιεχόμενο και προοπτική σε αυτή.
Στην ανοικτή πρωτοβουλία για την διοργάνωση της διαδήλωσης και στην πορεία που είχε γίνει στις 24 Νοέμβρη συμμετείχαν η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας (ΑΚ), ο ΣΥΡΙΖΑ (Ν.Συν, ΔΕΑ, ΑΚΟΑ κα) το Δίκτυο για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, το «Ξεκίνημα» και αντιφασιστικές επιτροπές από μια σειρά γειτονιές (Καλλιθέας, Νέας Σμύρνης, Μεταξουργείου-Κεραμεικού-Ακαδημίας Πλάτωνα, Πολυγώνου-Γκύζη, Ηλιούπολης, Σαλαμίνας κα). Συμμετείχαν ακόμα κινήσεις για τα δικαιώματα των γυναικών, ομάδες από το lgbt κίνημα, αντιφασίστες οπαδοί της ΑΕΚ, οι οικολόγοι-πράσινοι κα.
Οι ευθύνες του ΣΕΚ βρίσκονται στο ότι αντί να συμβάλλει στην συνέχιση και επέκταση της ενωτικής πρωτοβουλίας που έκανε την διαδήλωση των 6-7.000 στις 24 Νοέμβρη και για πρώτη φορά έφερε μαζί σε κοινά οργανωμένη πορεία την αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ κα), τα πιο σοβαρά τμήματα του αντιεξουσιαστικού χώρου (ΑΚ) επέλεξε να προχωρήσει σε κάτι διασπαστικό και καπελωμένο από την πρώτη στιγμή!
Τι έγινε στην πρώτη σύσκεψη στις 22 Νοέμβρη
Το Ξεκίνημα είχε πάει στην πρώτη σύσκεψη που είχε καλεστεί από το ΚΕΕΡΦΑ στο θέατρο ΕΜΠΡΟΣ στις 22 Νοέμβρη.
Δοκιμάσαμε να βάλουμε κάποιες σκέψεις και προτάσεις αλλά βρεθήκαμε μπροστά σε ένα καταιγισμό τοποθετήσεων από μέλη του ΚΕΕΡΦΑ που περίπου έλεγαν «όλα είναι λυμένα, άμα θέλετε ελάτε σε αυτό που ήδη έχουμε αποφασίσει».
Αυτός ήταν και ο λόγος που το «Ξ» επέλεξε να μην συμμετάσχει με οργανωμένο τρόπο στις 19/1. Άλλωστε μέχρι τη δολοφονία του μετανάστη στα Πετράλωνα καμία άλλη οργάνωση της Αριστεράς πέρα από το ΣΕΚ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είχε βγάλει κάλεσμα συμμετοχής. Μετά τη δολοφονία, διάφορες οργανώσεις (πχ Ν.ΣΥΝ, Δίκτυο κα) έβγαλαν τελικά κάλεσμα καθώς χρειαζόταν μια άμεση απάντηση και δεν ήταν πολιτικά σωστό να καλεστεί χωριστό συλλαλητήριο. Σε αυτή τη βάση μέλη και στελέχη του «Ξ» πήραν μέρος στο συλλαλητήριο και στη συναυλία μετά.
Ενδεικτική για το κλίμα της σύσκεψης στις 22/11 είναι το παρακάτω απόσπασμα από κείμενο του ηθοποιού και σκηνοθέτη Σάββα Στρούμπου που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο:
«…Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που ζούμε απαιτεί άμεσα κοινή, ενωτική δράση και συνεργασία φορέων της Αριστεράς, λαϊκών και αντιφασιστικών επιτροπών και όσων ανθρώπων αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της φασιστικής απειλής. Στην προσπάθεια αυτή, οι καλλιτέχνες έχουν τον δικό τους ρόλο να παίξουν, συμβάλλοντας μέσα από το έργο τους στην ευαισθητοποίηση του κόσμου και την ενεργοποίηση των συνειδήσεων, συμμετέχοντας σε ποικίλων ειδών αντιφασιστικά κινήματα και κινητοποιήσεις.
»Μια τέτοια προσπάθεια θεωρήσαμε πως ήταν το κάλεσμα σε καλλιτέχνες από την ΚΕΕΡΦΑ (κίνηση ενωμένοι ενάντια στον φασισμό και τη ρατσιστική απειλή – μετωπικό σχήμα του ΣΕΚ) την Πέμπτη 22 Νοέμβρη στο θέατρο ”Εμπρός”, ώστε να οργανωθεί αντιφασιστική πορεία στις 19/1/13 και να συνδυαστεί με καλλιτεχνικές δράσεις.
»Προς δυσάρεστη έκπληξη του κόσμου που βρέθηκε εκεί, η πλειοψηφία των παρευρισκόμενων ήταν στελέχη του ΣΕΚ τα οποία ανταλλάσανε τις μεταξύ τους ενδοκομματικές απόψεις, η αφίσα της πορείας και εκδήλωσης ήταν ήδη έτοιμη με μόνη την υπογραφή της ΚΕΕΡΦΑ και όλοι οι υπόλοιποι το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να ακολουθήσουμε την κομματική ντιρεκτίβα που μας δινότανε. Το γεγονός, φυσικά, προκάλεσε αντιδράσεις, οι οποίες απευθύνονταν εις ώτα μη ακουόντων…»
Όχι τυχαία κανένας από τους τραγουδιστές που συμμετείχαν σε εκείνη την πρώτη σύσκεψη δεν πήρε τελικά μέρος στην διοργάνωση και τη συναυλία διαισθανόμενοι το καπέλωμα και την έλλειψη ουσιαστικής διάθεσης συνδιαμόρφωσης σε οτιδήποτε.
Όμως το πράγμα είχε και συνέχεια
Δύο ενδεικτικά παραδείγματα της έλλειψης σεβασμού των στελεχών του ΣΕΚ σε κοινότητες μεταναστών και αντιφασιστικές επιτροπές είναι η εμφάνιση σαν συνδιοργανωτών και καλούντων στα υλικά του ΚΕΕΡΦΑ της Τανζανικής κοινότητας και της αντιφασιστικής επιτροπής Μεταξουργείου-Κεραμεικού, τη στιγμή που καμιά από τις 2 συλλογικότητες δεν είχε αποφασίσει την συμμετοχή της στο συλλαλητήριο και τη συναυλία.
Μας λέει ο Φράνσις Γουίλιαμς πρόεδρος της τανζανικής κοινότητας: «Με συνάντησε στην στάση του τρόλεϊ στην πλατεία Κολιάτσου μία κοπέλα από την ΚΕΕΡΦΑ να μου πει να συμμετέχουμε στο συλλαλητήριο στις 19/1. Της απάντησα ότι θα το συζητούσαμε στην κοινότητα και θα της απαντούσα μετά από λίγες μέρες. Την επομένη είδα να κυκλοφορεί φλάιερ με το όνομα της Τανζανικής κοινότητας μέσα χωρίς να έχουμε αποφασίσει κάτι τέτοιο.»
Τα μέλη της αντιφασιστικής επιτροπής Μεταξουργείου-Κεραμεικού-Ακαδημίας Πλάτωνα με έκπληξη είδαν το όνομα της επιτροπής στα υλικά του ΚΕΕΡΦΑ καθώς ουδέποτε είχαν συζητήσει και πολύ περισσότερο αποφασίσει κάτι τέτοιο.
Αναφέρουμε αυτά τα παραδείγματα – που δεν είναι τα μόνα – σαν ενδεικτικά μιας νοοτροπίας και αντίληψης η οποία δεν κτίζει δεσμούς ενότητας και αλληλεγγύης μέσα στο κίνημα και ταυτόχρονα ενισχύει σε τμήματα της κοινωνίας την καχυποψία και την έλλειψη εμπιστοσύνης στην αριστερά.
ΤΟ ΣΕΚ δεν έχει βγάλει κανένα συμπέρασμα από τα λάθη του
Στην πραγματικότητα το ΣΕΚ επιχειρεί να κάνει στο χώρο της Αριστεράς ότι και το ΚΚΕ: να διασπάσει κάθε πραγματικά ενωτική πρωτοβουλία και να καπελώσει το κίνημα ώστε να συντηρήσει τον μηχανισμό του και την οργάνωσή του.
Μόνο που επειδή δεν είναι μαζικό κόμμα αλλά έχει μικρές δυνάμεις, επιχειρεί να το κάνει ξεγελώντας φορείς και άτομα. Πάει δηλαδή στον καθένα χωριστά και του λέει: «έλα σε αυτό που κάνουμε είναι και πολλοί άλλοι μέσα». Αυτό έκανε στους καλλιτέχνες, στις κοινότητες μεταναστών και στους συνδικαλιστικούς φορείς τώρα. Αυτό είχε προσπαθήσει να κάνει και στο αντιπολεμικό κίνημα το 2003 ή στο αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα το 2001.
Έτσι τώρα εμφάνισε μια πλειάδα υπογραφών όπου όμως, στην πραγματικότητα, η μόνη πολιτική οργάνωση που συμμετείχε ήταν το ΚΕΕΡΦΑ (δηλαδή το ΣΕΚ) μια σειρά μετωπικά του σχήματα και άτομα και φορείς που δεν ξέρουν τι είναι το ΚΕΕΡΦΑ.
Στον απολογισμό της πορείας στην ιστοσελίδα της ΚΕΕΡΦΑ ο Πέτρος Κωνσταντίνου (στέλεχος του ΣΕΚ, επικεφαλής του ΚΕΕΡΦΑ) εκτός του ότι μιλάει για 20.000 διαδηλωτές αναφέρει ότι συμμετείχαν και άλλες οργανώσεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το Δίκτυο, η ΚΑΡ κτλ οπότε ο αναγνώστης μένει με την εντύπωση ότι η πορεία ήταν ενωτική. Όμως όλοι οι υπόλοιποι πλην του ΣΕΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έβγαλαν ανακοίνωση συμμετοχής 2 μέρες πριν την πορεία λόγω της δολοφονίας του μετανάστη στα Πετράλωνα. Και στην πραγματικότητα το ΣΕΚ ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για κάτι κοινό με κανένα από τους πιο πάνω. Ακόμα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σαν σύνολο πέρα από 2 συμβολικά μπλοκ στην πορεία ελάχιστα έκανε για την επιτυχία της πορείας που καλούσε μια συνιστώσα της.
Είναι πραγματικά θλιβερό, σε τέτοιες εποχές όπου η ενότητα στον αγώνα ενάντια στον φασισμό είναι κυριολεκτικά ζωής και θανάτου, να υπάρχουν τέτοιες αντιλήψεις στο χώρο της Αριστεράς και του αντιφασιστικού κινήματος.
Επαναλαμβάνουμε αυτό που αναφέραμε ήδη πιο πάνω: καταλαβαίνουμε ότι για πολλούς οι αντιπαραθέσεις και οι έριδες ανάμεσα σε οργανώσεις της αριστεράς κουράζουν και απογοητεύουν. Δεν υπάρχει όμως άλλος τρόπος να προσπαθήσουμε να βάλουμε φρένο στα καπελώματα και στην διάσπαση, πέρα από το δημόσιο ξεσκέπασμά τους. Το τελευταίο πράγμα που μας ενδιαφέρει είναι ο μικροκομματικός ανταγωνισμός με το ΣΕΚ.
Μας ενδιαφέρει να προστατεύσουμε το κίνημα και τους εαυτούς μας από τις συνέπειες του κατακερματισμού. Γιατί η Αριστερά δεν αντέχει άλλα, πολλά, μικρά ΚΚΕ στις γραμμές της.
Η φετιχοποίηση της πορείας – το παράδειγμα της Νίκαιας
Και όχι μόνο αυτό. Υπάρχουν και διαφορές στην μέθοδο. Το ΣΕΚ έχει την αντίληψη ότι με τακτικές πορείες θα λύσουμε το θέμα του φασισμού.
Στην Νίκαια έγινε τον Ιούλη μια μαζική αντιφασιστική πορεία με τη συμμετοχή 2.000 ατόμων με αφορμή το άνοιγμα των γραφείων της ΧΑ εκεί. Στελέχη του ΣΕΚ έβγαλαν το συμπέρασμα ότι κάναμε μια μαζική πορεία και νικήσαμε την Χρυσή Αυγή. Αυτό μάλιστα ειπώθηκε από στέλεχος του ΣΕΚ και της ΚΕΕΡΦΑ Νίκαιας στην σύσκεψη στις 22/11 στο ΕΜΠΡΟΣ.
Τρεις μόνο βδομάδες μετά, στις 16/12, η Χρυσή Αυγή έκανε συγκέντρωση με 700 άτομα στη Νίκαια ενώ η αντιφασιστική αντισυγκέντρωση της ίδιας μέρας είχε 400 άτομα…Και όταν αυτά συμβαίνουν στην προσφυγομάνα Νίκαια, άλλοτε κάστρο της Αριστεράς και λίκνο του αντιφασιστικού αγώνα μπορούμε να φανταστούμε τι συμβαίνει αλλού.
Η λογική που εναποθέτει την αντιφασιστική πάλη σε πορείες και μόνο πορείες είναι μια λαθεμένη λογική. Ασφαλώς και οι πορείες είναι απαραίτητες και συστατικό στοιχείο του αντιφασιστικού αγώνα. Όμως δεν αρκούν!
Πέρα από τις πορείες, χρειάζονται κι άλλα…
Χρειάζονται μια σειρά από πράγματα, ένα από τα οποία είναι κατ’ αρχήν το σωστό πολιτικό πρόγραμμα που να ανταποκρίνεται στην συνείδηση της κοινωνίας και να την βοηθάει να ξεμπλοκάρει από τις κυρίαρχες σήμερα ρατσιστικές αντιλήψεις. Χρειάζεται επίσης, σε συνδυασμό με τις σωστές πολιτικές προτάσεις η καθημερινή δουλειά στη γειτονιά, στους εργατικούς χώρους, στα σχολεία και τις σχολές, στους καλλιτέχνες ακόμα και στα γήπεδα που αποτελούν τον 2ο σημαντικό χώρο στρατολόγησης για τη Χρυσή Αυγή μετά τα σχολεία. Χρειάζεται να προσπαθήσουμε να πείσουμε, δηλαδή, όσους παρασέρνονται από το ρατσιστικό δηλητήριο και παράλληλα να ενώσουμε όσους είναι ενάντια στους φασίστες, αναδεικνύοντας την δύναμή τους και κάνοντας το φόβο να αλλάξει στρατόπεδο.
Χρειάζεται επίσης να προχωρήσουμε στην δημιουργία ή στην ενίσχυση ήδη υπαρχόντων δομών αλληλεγγύης (κοινωνικά παντοπωλεία, ιατρεία, φροντιστήρια, ωδεία, συλλογικές κουζίνες κτλ) όχι με τη λογική του ΣΚΑΙ, της Εκκλησίας και της Χρυσής Αυγής, αλλά με την κατανόηση της άμεσης και πρακτικής συμβολής στο πρόβλημα που αφορά πλέον εκατομμύρια ανθρώπους συνδυασμένης με την εξήγηση ότι η πιο αποτελεσματική μορφή αλληλεγγύης είναι ο συλλογικός αγώνας για την ανατροπή αυτών των πολιτικών και του συστήματος.
Πως κτίζεται η ενότητα
Να ξεκαθαρίσουμε επίσης κάτι: στην αντιφασιστική ενότητα που παλεύουμε ασφαλώς και θέλουμε μαζί μας τους σ. του ΣΕΚ και του ΚΕΕΡΦΑ. Όπως θέλουμε και το ΚΚΕ. Και ασφαλώς σε αυτά τα πλαίσια κάθε κόμμα, οργάνωση και συλλογικότητα έχει την πλήρη ελευθερία δράσης και άποψης. Όμως απαραίτητο είναι να θέλουν και αυτοί και να είναι διατεθειμένοι να σεβαστούν τους άλλους!
Η Ανοικτή Πρωτοβουλία της 24ης Νοέμβρη έχει αυτή τη διαφορά: ενώ περιλαμβάνει πολύ διαφορετικές οργανώσεις ιδεολογικά και πολιτικά έχει καταφέρει να κτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης και αλληλοεκτίμησης.
Σαν «Ξ» έχουμε πολύ περισσότερες ιδεολογικές διαφορές πχ με την ΑΚ από ότι με το ΣΕΚ και το ΚΕΕΡΦΑ. Όμως η ΑΚ που πήρε την πρωτοβουλία για την διοργάνωση μιας ενωτικής αντιφασιστικής πορείας κάλεσε επίσημα τις οργανώσεις, κατέθεσε έγκαιρα το σκεπτικό της, έγινε στο Νosotros μια πρώτη μαζική σύσκεψη όπου μπήκαν ελεύθερα όλες οι απόψεις και από κοινού επιλέχτηκε το είδος της εκστρατείας και η ημερομηνία της πορείας.
Κατά τη γνώμη μας έτσι κτίζονται σχέσεις εμπιστοσύνης. Έτσι κτίζεται η ενωτική δράση. Με τον τρόπο και την αντίληψη του ΣΕΚ οδηγούμαστε σε διάσπαση των κινημάτων – γιατί ενότητα απαιτεί πρώτα και κύρια σεβασμό, δημοκρατική συμμετοχή, δικαίωμα σε άποψη και λόγο. Το ΣΕΚ τα καταργεί αυτά, απαιτώντας αποδοχή των δικών του όρων και του καπελώματος. Αυτός είναι ο ιδανικός τρόπος να αποτραπεί αυτό που όλοι στα λόγια διακηρύσσουν: μια πραγματικά μεγάλη συμμαχία ενάντια στο φασισμό.
Κάτι νέο γεννιέται: αντιφασιστικές επιτροπές από τα κάτω
Από το καλοκαίρι και μετά σε μια σειρά γειτονιές και πόλεις έχουν αρχίσει να δημιουργούνται ενωτικές αντιφασιστικές επιτροπές, κινήσεις ή πρωτοβουλίες.
Μια πρώτη καταμέτρηση και σίγουρα με ελλείψεις δείχνει πάνω από 15 στην Αθήνα, και περισσότερες από 20 στην υπόλοιπη Ελλάδα. Σε αυτές δεν υπολογίζονται τα μετωπικά σχήματα πολιτικών χώρων, τα στέκια, οι λαϊκές συνελεύσεις κοκ.
Τα κύρια χαρακτηριστικά των περισσότερων (αν όχι όλων) από αυτές είναι 3:
-
η ενωτική διάθεση,
-
η προσπάθεια να μιλήσουν πειστικά με κόσμο στις γειτονιές, στα σχολεία, τους χώρους δουλειάς και
-
η ανάπτυξη δομών αλληλεγγύης
Σε μια σειρά επιτροπές έχει γίνει δυνατή η συνύπαρξη διαφορετικών πολιτικών χώρων της αριστεράς, του οικολογικού κινήματος, τμημάτων του αντιεξουσιαστικού χώρου και ανένταχτου κόσμου. Δηλαδή κτίζεται σταδιακά μια ενότητα από τα κάτω που αναπόφευκτα πρέπει να βρει το δρόμο της στις κεντρικές πρωτοβουλίες του κινήματος.
Με υλικά και εκδηλώσεις που προσπαθούν να απαντήσουν με συγκεκριμένο και υπομονετικό τρόπο στα επιχειρήματα των ναζί κάνουν αυτό που δεν γινόταν την προηγούμενη περίοδο: δουλειά πόρτα-πόρτα και κουβέντα ακόμα και με ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής που δεν είναι Ναζί αλλά είναι μπερδεμένοι, οργισμένοι και νομίζουν ότι η Χρυσή Αυγή είναι αντισυστημική.
Επιπλέον ενισχύουν τις ήδη υπάρχουσες πρωτοβουλίες ή στέκια αλληλεγγύης, κινήματα χωρίς μεσάζοντες, κοινωνικά παντοπωλεία, ιατρεία, φαρμακεία ή δημιουργούν νέες όπου χρειάζεται. Αυτό δεν γίνεται με την λογική της «φιλανθρωπίας» τύπου ΣΚΑΙ ή με τις κάμερες, αλλά για να βοηθήσουν όσους έχουν ανάγκη και ταυτόχρονα να τους εμπλέξουν στην κινηματική λογική που λέει ότι η πιο αποτελεσματική αλληλεγγύη είναι ο μαζικός αγώνας για την ανατροπή των τροϊκανών κυβερνήσεων και των πολιτικών τους.
Τέλος αναζητούν τρόπους οργάνωσης της άμυνας του κινήματος απέναντι στις φασιστικές επιθέσεις. Όχι με λογικές τυφλής βίας που ενισχύουν στην κοινωνία την καραμέλα του κατεστημένου για «πόλεμο των άκρων» αλλά με την λογική της οργανωμένης περιφρούρησης του μαζικού κινήματος και των εκδηλώσεών του από τα ναζιστικά τάγματα εφόδου.
Όλα αυτά σπάνε και τη λογική ότι αρκεί μια πορεία ή μια συναυλία για να μπει φρένο στους Ναζί. Ειδικά όταν σε αυτές συμμετέχουν κατά κύριο λόγο οι πεισμένοι και καθόλου τα εκατομμύρια των καταπιεσμένων.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνονται πορείες ή συναυλίες. Σημαίνει όμως ότι πρέπει να είναι αποτέλεσμα και μέρος της δουλειάς που πρέπει να γίνεται στη βάση της κοινωνίας και όχι αυτοσκοπός που δημιουργεί τη συνείδηση ότι «πήγα στην πορεία ή στην συναυλία άρα αυτό αρκεί».
Δεν αρκεί. Πρέπει πρώτα να γίνει υπομονετική δουλειά σε κάθε χώρο για να αντανακλαστεί μετά σε διαδηλώσεις και συναυλίες δεκάδων χιλιάδων και την υποχώρηση των Ναζιστών τόσο σε εκλογικά ποσοστά όσο και σε κοινωνική απήχηση.
Ενότητα-πρόγραμμα-αλληλεγγύη
Ενότητα – Πρόγραμμα – Αλληλεγγύη: αυτά είναι τα 3 στοιχεία που κατά τη γνώμη μας πρέπει να έχουμε σαν βάση για να προχωρήσουμε.
Να κτίσουμε πάνω στην θετική εμπειρία των αντιφασιστικών επιτροπών και ταυτόχρονα να βγάλουμε συμπεράσματα από τα λάθη του παρελθόντος.
Η μαζικοποίηση και επέκταση των αντιφασιστικών πρωτοβουλιών σε γειτονιές, πόλεις, σχολεία, σχολές, εργασιακούς χώρους, στα γήπεδα και στον καλλιτεχνικό χώρο είναι η αναγκαία προϋπόθεση για να κτιστεί ένα πραγματικά μαζικό αντιφασιστικό μέτωπο που να έχει διάρκεια στο χρόνο και ποικιλία δράσεων.
Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο είναι η δημιουργική συμμετοχή των συλλογικοτήτων των μεταναστών και ειδικά των μεταναστών 2ης γενιάς σε αυτές τις δράσεις.
Ήδη κυοφορούνται τέτοιες πρωτοβουλίες, και πολιτικά και καλλιτεχνικά, σαν αποτέλεσμα της ανάπτυξης του αντιφασιστικού κινήματος και του γεγονότος ότι ολοένα και περισσότεροι αντιλαμβάνονται την σημασία του κοινού αγώνα ενάντια στους Ναζί και στο φασισμό.
