Της σύνταξης του "Ξ"
Μεταπολιτευτικά δεν έχει υπάρξει κυβέρνηση τόσο απομονωμένη κοινωνικά όσο η σημερινή.
Δεν έχει υπάρξει επίσης κυβέρνηση όπως η σημερινή που να απειλείται καθημερινά με κατάρρευση μόλις 4 μήνες μετά την εκλογή της.
Η απόλυτη ξεφτίλα των 3 συνεταίρων της τρόικας εσωτερικού είναι να ξεκινάς με 179 βουλευτές στις 17 Ιούνη, να καταλήγεις με 153 στις 7 Νοέμβρη και όλα να κρέμονται από την ψήφο πολιτικών του μεγέθους της Θ. Τζάκρη, του Μ. Ανδρουλάκη από το ΠΑΣΟΚ και το «κρυφό χαρτί» –αν δεν έβγαιναν τα κουκιά– Γρ. Ψαριανού από τη ΔΗΜΑΡ.
Με την ύφεση στο 6-7% για φέτος, την ανεργία στο 1.5 εκατομμύριο ότι επικοινωνιακό τρυκ και να χρησιμοποιήσει ο Σαμαράς (πχ ανασχηματισμός) δεν θα σωθεί.
Η επόμενη δόση των 31.5 δις όταν δοθεί θα πάει εξ ολοκλήρου στις τράπεζες και τις επιχειρήσεις (δες αναλυτικό άρθρο στη σελίδα 5).
Το δημόσιο χρέος έχει αυξηθεί κατά 66.2 δις από το 2009 μέχρι σήμερα παρά τα μέτρα και παρά το κούρεμα ενώ υπολογίζεται να φτάσει το 2013 στο 189,5% του ΑΕΠ, από 128,9% το 2009.
Μόνο σε χοντρά λάθη από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ελπίζει η κυβέρνηση για να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία. Σε τίποτε άλλο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πέσει αμαχητί ή σαν ώριμο φρούτο. Κάθε άλλο. Για να περάσουν 3 μνημόνια η κυβέρνηση και το κατεστημένο έχασαν 2 κυβερνήσεις (Παπανδρέου-Παπαδήμου), δεκάδες βουλευτές και εκατομμύρια ψηφοφόρους. Και όμως επιμένουν. Γιατί αυτό επιτάσσει το κεφάλαιο σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Και δεν θα σταματήσουν πριν τα διαλύσουν όλα (συμβάσεις, μισθούς, ωράρια, πρόνοια κτλ) και κυρίως πριν συντρίψουν το κίνημα και την αριστερά.
Η συνείδηση του κινήματος
Το πέρασμα των μέτρων του 3ου μνημονίου και ο κοινωνικός Αρμαγεδόνας που συνεπάγονται είναι φυσιολογικό να προβληματίζει και να απογοητεύει τμήματα των αγωνιστών του κινήματος.
«Γιατί δεν είμασταν ένα εκατομμύριο στις 7 Νοέμβρη;» «Που ήταν το 1.5 εκατομμύριο άνεργοι;» «Τόσο ηλίθιος λαός είμαστε που τους ψηφίζουμε;» Αυτά είναι μερικά από τα πιο συχνά και δημοφιλή ερωτήματα-απόψεις που κυκλοφορούν.
Πέρυσι μετά τις τεράστιες κινητοποιήσεις εκατοντάδων χιλιάδων στις 19 Οκτώβρη και στις 12 Φλεβάρη που διαλύθηκε στα δακρυγόνα, υπήρξε μια προσωρινή κοιλιά στο κίνημα.
Φυσιολογικά πολλοί αγωνιστές έστρεψαν την προσοχή τους στο πολιτικό πεδίο και πιο συγκεκριμένα στις εκλογές που έμοιαζαν αναπόφευκτες.
Η στροφή αυτή είχε σαν αποτέλεσμα την εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ από το 4.6% των βουλευτικών εκλογών του 2009 πρώτα στο 17% στις 6/5 και στις επαναληπτικές εκλογές του Ιούνη στο 27%.
Η επικράτηση στο νήμα του Σαμαρά και ο σχηματισμός της τρικομματικής συγκυβέρνησης (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) σε συνδυασμό με την άνοδο της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής επανέφεραν το στοιχείο της απογοήτευσης και της πτώσης του ηθικού στο κίνημα, γεγονός που αναπόφευκτα υπονόμευσε τις επόμενες μάχες που ακολούθησαν.
Οι απεργίες στις 26/9, στις 9/10 και η 48ωρη στις 6 & 7 Νοέμβρη ήταν μαζικές και ειδικά η συγκέντρωση στις 7/11 έφτασε τις 150.000 άτομα, αλλά δεν έφτασαν τα νούμερα των 200, 500 ή και 800.000 που είχαν φτάσει προηγούμενες απεργιακές κινητοποιήσεις από το 2010 και μετά.
Η έλλειψη αυτοπεποίθησης στο κίνημα, δηλαδή στο αν μπορούμε με τους αγώνες μας να ανατρέψουμε τις πολιτικές τρόικας και συγκυβέρνησης σε συνδυασμό με την αυξημένη καχυποψία και προβληματισμό που προκαλούν οι αμφισημίες και τα θολά σημεία στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι βασικοί λόγοι στην απομαζικοποίηση των αγώνων, στην ως ένα βαθμό πολιτική αποστράτευση και στην παγίωση ενός αισθήματος ήττας στις γραμμές του κινήματος.
Πάνω σ’ αυτή τη βάση εξηγείται και το γεγονός της εκρηκτικής ανόδου και της δημοσκοπικής σταθεροποίησης στην τρίτη θέση της Χρυσής Αυγής παρά τον ναζιστικό της χαρακτήρα και την παντελή απουσία της από κάθε αγώνα του κινήματος όλη αυτή την περίοδο.
Το μεγαλύτερο λάθος όμως που θα μπορούσε να γίνει σε αυτή τη φάση είναι να πούμε αυτό που λέμε οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες αλλά και το ΠΑΜΕ: «ο κόσμος δεν τραβάει».
Ο κόσμος τραβάει, οι ηγεσίες δεν τραβάνε
Η απόδειξη ότι «ο κόσμος τραβάει» βρίσκεται απλά και αδιαφιλονίκητα στα γεγονότα.
Από το 2010 μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί 19 γενικές απεργίες εκ των οποίων οι τέσσερις 48ωρες με υψηλά ποσοστά συμμετοχής και εκπληκτικά νούμερα στις συγκεντρώσεις που έσπασαν κάθε μεταπολιτευτικό ρεκόρ.
Τον Μάη του 2011 είχαμε το πανελλαδικό κίνημα των πλατειών που κράτησε 3 μήνες με συμμετοχή σε αυτό του 26.5% του εκλογικού σώματος δηλ περίπου 2.500.000 ατόμων σύμφωνα με δημοσκόπηση της MRB (27.6.2011)!!
Παράλληλα με αυτά είχαμε την επανεμφάνιση του φαινομένου των καταλήψεων δημοσίων κτιρίων ή εργοστασίων (Χαλυβουργία Ασπροπύργου, ΔΩΔΩΝΗ, ΒΙΟΜΕΤ κτλ).
Ενδιάμεσα είχαμε και έχουμε άλλα κινήματα που έγραψαν ιστορία όπως αυτό της Κερατέας, στις Σκουριές Χαλκιδικής, στην Ευκαρπία Θες/νίκης, του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ κτλ.
Πιο πρόσφατα έχουμε την δημιουργία και ανάπτυξη πανελλαδικά των αντιφασιστικών επιτροπών και δράσεων με ενωτικό χαρακτήρα και στόχο την αντιμετώπιση του φασιστικού κινδύνου.
Όμως η πιο σημαντική εξέλιξη της τελευταίας περιόδου ήταν η ανάπτυξη και υιοθέτηση από μια σειρά μαζικές ομοσπονδίες και εργατικά σωματεία του αιτήματος για Γενική Απεργία Διαρκείας συνδυασμένης με καταλήψεις κτιρίων, δρόμων κτλ και με στόχο την πτώση της κυβέρνησης.
Αυτή η πίεση ήταν που προκάλεσε το σύρσιμο των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ σε 48ωρη στις 6-7/11 αντί για 24ωρη γενική απεργία όπως πρότεινε η ΠΑΣΚΕ αλλά και το ΠΑΜΕ!
Οργάνωση και σχέδιο στους αγώνες
Όταν κλάδοι με μαζικότητα και ιστορία αγώνων όπως η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, οι συγκοινωνίες σταθερής τροχιάς (ΗΣΑΠ, ΗΛΠΑΠ, Μετρό), η ΠΟΕ-ΟΤΑ, οι ναυτεργάτες κα μαζί με άλλους κλάδους όπως η ΟΕΝΓΕ (νοσοκομειακοί γιατροί), οι δικηγόροι, τα ταξί κινούνται στην κατεύθυνση της απεργίας διαρκείας και μάλιστα ανεξάρτητα από τις διαθέσεις της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, τότε αυτό που χρειάζεται είναι να κτίσουμε στην προοπτική του μεταξύ τους συντονισμού και του σχεδιασμού ενός κοινού απεργιακού αγώνα διαρκείας που αναπόφευκτα θα δώσει ενθουσιασμό και προοπτική στην κοινωνία και ειδικά σε χώρους που μέχρι στιγμής δεν έχουν κινητοποιηθεί ανάλογα όπως είναι οι αγρότες και η νεολαία (φοιτητές, μαθητές κτλ).
Πρακτικά το ξεπέρασμα της συμβιβασμένης ηγεσίας της ΓΣΕΕ από τα κάτω μπορεί να γίνει μόνο αν 5-10 μαζικοί κλάδοι και ομοσπονδίες πάρουν πρωτοβουλία για κοινή σύσκεψη που θα επεξεργαστεί έναν κοινό και καλά οργανωμένο αγώνα διαρκείας που να συνδυάζει απεργίες, καταλήψεις χώρων, πορείες, εκστρατεία στις γειτονιές κα.
__________
Το ΠΑΣΟΚ ήδη κινείται στον αστερισμό της διάλυσης με το 1/5 της κοινοβουλευτικής του ομάδας ήδη εκτός, τον Λοβέρδο να πηγαίνει για νέο κόμμα και άλλους να θέτουν θέμα ηγεσίας.
Η ΔΗΜΑΡ –«αντιμνημονιακή συνιστώσα της κυβέρνησης» για όσους θυμούνται την αλήστου μνήμης δήλωση του Θ. Μαργαρίτη – είναι διχασμένη ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν παραμονή στην κυβέρνηση και σε αυτούς που ζητάνε άμεση αποχώρηση από αυτή (Ο. Βουδούρης, Νεφελούδης κτλ).
Μόνο η ΝΔ εμφανίζεται σχετικά συμπαγής βασικά λόγω του ενστίκτου διατήρησης της κουτάλας της εξουσίας και των προνομίων της. Ωστόσο με μόλις 126 πλέον βουλευτές –λόγω του μπόνους των 50 εδρών για να μη ξεχνιόμαστε– και με τους 2 άλλους εταίρους σε κακά χάλια είναι θέμα χρόνου να σπάσει η συνοχή της.
__________
Πολιτική προοπτική
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκεί να ζητάει απλά εκλογές.
Ήδη στις τοπικές του οργανώσεις αναπτύσσεται ο προβληματισμός και η κριτική καθώς ο κόσμος βλέπει αυτό που δεν βλέπει η ηγεσία: Ότι δηλαδή είναι πρώτο κόμμα πλέον στις δημοσκοπήσεις αλλά με μικρότερα ποσοστά από τις εκλογές του Ιούνη τη στιγμή που η Χρυσή Αυγή διπλασιάζει τα ποσοστά της. Επιπλέον με αυτά τα ποσοστά δεν μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και «σύμμαχοι» από τα αριστερά δεν φαίνονται στον ορίζοντα.
Όσοι από το ΣΥΡΙΖΑ ονειρεύονται κυβέρνηση με Καμμένο(!!) ή και τη ΔΗΜΑΡ (!!)που θα διαπραγματευτεί με την ΕΕ κτλ υπογράφουν την θανατική καταδίκη μιας κυβέρνησης που μόνο της Αριστεράς δεν θα είναι!
Υπάρχει όμως ένα σημαντικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που θέλει μια πραγματική αριστερή κυβέρνηση με ένα αριστερό-ριζοσπαστικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Αυτό το κομμάτι στο βαθμό που παλέψει παράλληλα και μαζί με δυνάμεις όπως είναι η «Πρωτοβουλία των 1000» (δείτε σχετικό άρθρο στη σελ. 2) που κινούνται προγραμματικά με τους ίδιους στόχους και ενωτική τακτική, είναι δυνατό να επιταχύνει διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη στο ΚΚΕ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στον ανένταχτο κόσμο της αριστεράς, ώστε να δημιουργηθεί μια νέα δυναμική που να δώσει προοπτική και ηθικό στον κόσμο της αριστεράς και στα κινήματα των εργαζομένων και της νεολαίας.
