Ανταπόκριση της CWI από την Τυνησία. Επιμέλεια Ελένης Βέτσικα
Στην χώρα υπάρχει ακόμη έντονη ατμόσφαιρα επανάστασης και μαζικής πολιτικοποίησης, δεν περνά μέρα χωρίς κινητοποιήσεις και κάθε ύποπτη κίνηση από στοιχεία της παλιάς ελίτ έρχεται αντιμέτωπη με αυθόρμητες αντιδράσεις στους δρόμους.
Όμως η επανάσταση περνά μια δύσκολη καμπή καθώς η χαρά και η αισιοδοξία δίνουν σιγά-σιγά τη θέση τους στην αυξανόμενη ανησυχία γιατί λίγα έχουν πραγματικά αλλάξει στη χώρα και στις ζωές των πολιτών, 4 μήνες αφότου το κίνημα έριξε τον Μπεν Αλί. Την ίδια ώρα, λόγω των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων, σημειώθηκαν σημαντικές νίκες – πχ αυξήσεις μισθών κατά 10%, 20% ακόμα και 30%.
Άνοδος της καταπίεσης – ο ρόλος του στρατού
Ωστόσο, η επανάσταση δεν κατάφερε να γκρεμίσει τα θεμέλια πάνω στα οποία είχε χτιστεί ο ισχυρός κρατικός μηχανισμός της δικτατορίας, ούτε τις οικονομικές διασυνδέσεις και συμφέροντα με τα οποία ήταν συνυφασμένο το καθεστώς.
Τις πρώτες εβδομάδες του Μάη, οι δυνάμεις της αστυνομίας ξαναχτύπησαν με πολλές συλλήψεις, βία, βασανισμούς στα κρατητήρια, εφόδους στα κεντρικά γραφεία συνδικάτων, ακόμα και με δολοφονίες διαδηλωτών. Όλα αυτά έκαναν τους Τυνήσιους να καταλάβουν πως οι μέχρι τώρα νίκες είναι αναστρέψιμες και το καθεστώς είναι αποφασισμένο να μη φύγει χωρίς πρώτα να δώσει σκληρή μάχη!
Μετά την ανατροπή του Μπεν Αλί, ο ρόλος του στρατού είναι σαφώς πολύ σημαντικός. Ο στρατός – παρότι λιγότερο άμεσα υπεύθυνος για την καταστολή σε σύγκριση με την αστυνομία – είναι υπεύθυνος για την προστασία στρατηγικών τοποθεσιών-συμβόλων του παλιού καθεστώτος και τον ιμπεριαλιστών προστατών του: το Υπουργείο Εσωτερικών, τη γαλλική πρεσβεία κ.α.
Από την αρχή η CWI εξήγησε τη σημασία μιας συνειδητής προσπάθειας να προσεγγιστεί η βάση του στρατού, οι απλοί φαντάροι, για να πεισθούν και να ενταχθούν στις γραμμές της επανάστασης.
Παρά τις πολλές αυθόρμητες προσπάθειες διαδηλωτών προς την κατεύθυνση αυτή, δεν έγινε καμία προσπάθεια από καμία δύναμη της Αριστεράς να τεθεί σ’ εφαρμογή αυτή η ιδέα. Η ηγεσία του PCOT (Parti Communiste des Ouvriers Tunisiens – Κομμουνιστικό Κόμμα Τυνήσιων Εργατών) δηλώνει πως «ο στρατός υπάρχει για την προστασία του κόσμου και εγγυάται την ασφάλεια της χώρας». Αν η αριστερά είχε καλέσει ξεκάθαρα τη βάση των φαντάρων (που έχουν δείξει αλληλεγγύη σε πολλές περιπτώσεις με τον λαό) να φτιάξουν τις δικές τους επιτροπές στο στρατό, να εκλέξουν μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες τους αξιωματικούς τους και να ενταχθούν στον μαζικό επαναστατικό αγώνα, η παθητική συμπαράσταση και συμπάθεια πολλών προς την επανάσταση θα μπορούσε να μετατραπεί σε ενεργή συμμετοχή.
Το παλιό καθεστώς είναι ακόμα εδώ
Παρά την ανατροπή του δικτάτορα, σχεδόν κανένας από τους βασανιστές και τους χαφιέδες δεν έχει τιμωρηθεί, ενώ οι βασανισμοί συνεχίζονται, όπως παραδέχεται ακόμα και ο ίδιος ο ΟΗΕ.
Αρκετά υψηλόβαθμα στελέχη του RCD (σημ: το κόμμα του Μπεν Αλί), όπως πχ ο Καμέλ Μορζάν πρώην υπουργός Εξωτερικών του Μπεν Αλί, έχουν σχηματίσει καινούρια κόμματα. Περίπου 80 νέα κόμματα έχουν ιδρυθεί από τις αρχές του έτους, εκ των οποίων τουλάχιστον 6 είναι προϊόντα διάσπασης του RCD.
Ο πρωθυπουργός Εσεμπσί, εκμεταλλεύεται διαρκώς τις αδυναμίες των επαναστατημένων (ειδικά την έλλειψη ενός ισχυρού κόμματος που να ενώνει την εργατική τάξη, την επαναστατική νεολαία και τους φτωχούς) ώστε να εγκαταστήσει ξανά την σταθερότητα της κρατικής εξουσίας και την ισχύ των καπιταλιστών. Έτσι οι καθημερινές κινητοποιήσεις, απεργίες, και καταλήψεις καταγγέλλονται από τον Εσεμπσί, ως εμπόδιο για την ανάπτυξη της χώρας και απειλή για την εθνική ασφάλεια• εξισώνονται με πλιάτσικα, καταστροφές, φωτιές και αποδράσεις φυλακισμένων που βρίσκονται σε αύξηση τελευταία, κυρίως οργανωμένα από την αστυνομία και δυνάμεις τις αντεπανάστασης για να προκληθούν εντάσεις.
Διαγραφή του χρέους! Φέρτε πίσω τον πλούτο του Μπεν Αλί και της συμμορίας του!
Την ώρα που η πλειοψηφία του κόσμου μετά βίας επιβιώνει, η κυβέρνηση ακολουθεί πιστά το πρόγραμμα αποπληρωμής του δημόσιου χρέους – προϊόν της συμμορίας του Μπεν Αλί. Ο Εσεμπσί προχωρά σε μειώσεις μισθών στο δημόσιο προκειμένου να αποπληρωθούν τα δάνεια και απειλεί με παύση πληρωμών μισθών και συντάξεων, αν συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις. Μόνο μέσα στον Απρίλη, δόθηκαν στους πιστωτές 450 εκ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί σε περισσότερο από 600 € για κάθε άνεργο στη χώρα!
Το κίνημα πρέπει να παλέψει για την διαγραφή του χρέους, αλλά και για την άμεση εθνικοποίηση –με δημοκρατικό εργατικό έλεγχο και διαχείριση – όλων των περιουσιακών στοιχείων των οικογενειών που εξουσίαζαν τη χώρα. Αυτό πρέπει να είναι το πρώτο βήμα ώστε να περάσουν όλοι οι βασικοί τομείς της οικονομίας (τράπεζες, ασφαλιστικές επιχειρήσεις, μέσα μαζικής μεταφοράς κτλ) στα χέρια του δημοσίου και να μπουν οι βάσεις για δημοκρατικό, σοσιαλιστικό σχεδιασμό της οικονομίας.
Χτίσιμο επαναστατικών επιτροπών
Οι αναρίθμητες τοπικές επιτροπές που ξεφύτρωσαν στον αγώνα για την πτώση του Μπεν Αλί αποτελούν την πιο σημαντική ένδειξη ότι εκατομμύρια ανθρώπων αποφάσισαν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Μόνοι τους οι πολίτες προστάτεψαν τις γειτονιές τους με επιτροπές και πολιτοφυλακές, μόνοι τους οι εργάτες προστάτεψαν τα εργοστάσια τους από τις επιθέσεις της εθνοφυλακής.
Αντιμέτωποι με βία και ανασφάλεια και το ενδεχόμενο αστυνομικής καταστολής σε πολλές περιοχές, οι μάζες μπορούν να βασιστούν μόνο στις δικές τους δυνάμεις και να ξαναζωντανέψουν τις επιτροπές αυτές. Οι επιτροπές αυτές χρειάζονται και σε επίπεδο γειτονιών και σε επίπεδο χώρων εργασίας. Ομάδες αυτοάμυνας των εργαζομένων πρέπει να δημιουργηθούν και για την προάσπιση απεργιών και καταλήψεων, καθώς και για την προστασία των γραφείων των εργατικών σωματείων.
Η Αριστερά
Οι δυνάμεις της αριστεράς έχουν σχηματίσει το λεγόμενο «Μέτωπο 14 Γενάρη». Πρόκειται για μια συμμαχία κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς όπως το PCOT (Κομμουνιστικό Κόμμα) το LGO (Ligue de la Gauche Ouvrier, που βρίσκεται κοντά στη Ενιαία Γραμματεία της 4ης Διεθνούς) άλλες οργανώσεις με μαοϊκές επιρροές, καθώς και εθνικιστικές αραβικές δυνάμεις.
Το Μέτωπο αυτό προτίμησε να προσπεράσει τις επιτροπές των πολιτών και να απαιτήσει οι μάζες να αναγνωρίσουν την αυθεντία του, σχηματίζοντας το «Εθνικό Συμβούλιο για την Προστασία της Επανάστασης» που αποτελείται από τους ίδιους, κάποιους «συλλόγους πολιτών» και άλλες δεξιές δυνάμεις όπως το ισλαμιστικό κόμμα Ενάχντα και την εκτελεστική επιτροπή της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Τυνησίας.
Μέχρι στιγμής η ηγεσία της αριστεράς όχι μόνο παραμέρισε τις μάζες, αλλά φαίνεται αποφασισμένη και να τις καπελώσει, κυρίως καθώς το αυτοαποκαλούμενο «Εθνικό Συμβούλιο για την Προστασία της Επανάστασης» σχηματίστηκε κρατώντας τις επιτροπές του επαναστατημένου λαού απ’ έξω!
Ο ρόλος του ισλαμιστικού Ενάχντα
Η αυξανόμενη δημοτικότητα του ισλαμιστικού κόμματος Ενάχντα, ανησυχεί πολλούς αριστερούς ακτιβιστές καθώς δημοσκοπήσεις τους δίνουν 20-25% στις επόμενες εκλογές. Παράλληλα και η Δύση φαίνεται να τους προτιμά: ο Γάλλος υπουργός εξωτερικών πρόσφατα δήλωσε πως ήταν βλακώδες εκ μέρους τους τόσα χρόνια να μη έχουν συζητήσει με τους ισλαμιστές, ενώ παράλληλα στις ΗΠΑ ομάδα γερουσιαστών πρόσφατα κάλεσε επιτροπή του κόμματος σε συναντήσεις.
Το Ενάχντα προσπαθεί με λαϊκισμούς να δείξει υποστήριξη στον ξεσηκωμένο λαό, ειδικά στις αγροτικές και πιο υποβαθμισμένες περιοχές, εκμεταλλευόμενο το πολιτικό κενό που υπάρχει στη χώρα. Την ίδια στιγμή στους λόγους τους εγκωμιάζουν την καπιταλιστική τάξη της χώρας, λέγοντας σε επιχειρηματίες και επενδυτές να μην φοβούνται και διαβεβαιώνοντάς τους πως έχουν τη στήριξη τους. Η «διπλή» γλώσσα που χρησιμοποιούν φαίνεται να φέρνει αποτελέσματα προς το παρόν. Η πραγματικότητα είναι πως ο λόγος που δυναμώνουν οι ισλαμιστές είναι η «αδυναμία» της αριστεράς να δώσει απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα της κοινωνικής καταπίεσης, της ανεργίας και της φτώχειας.
Σοσιαλιστική προοπτική, ο μόνος δρόμος
Η προοπτική η Τυνησία να γίνει μια «δημοκρατική» και «ευημερούσα» χώρα μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού είναι μία χίμαιρα! Όπως φαίνεται από το βάθος της οικονομικής κρίσης και από τις πολιτικές λιτότητας στην Ευρώπη, ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν μπορεί να αναβαθμίσει τις νεο-αποικιακές χώρες στο επίπεδο των «αναπτυγμένων» δυτικών, αλλά κάνει ακριβώς το αντίστροφο! Ο μόνος δρόμος για να μπορέσουν πραγματικά να απελευθερωθούν οι καταπιεσμένοι, είναι το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, στην Τυνησία, τις γειτονικές χώρες και τελικά τον κόσμο. Κι αυτός ο στόχος περνάει μέσα την ενεργή εμπλοκή της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεσμένων, μέσα από το χτίσιμο των δικών τους, ταξικών, συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων.
