Οι βουλευτικές εκλογές φέτος διεξάγονται καθώς συνεχίζεται η μεγαλύτερη παγκόσμια οικονομική κρίση από το 1930.
Η κρίση ξεκίνησε το 2007 από τις ΗΠΑ, όταν έσκασε η «φούσκα» της αγοράς κατοικίας. Η κρίση οδήγησε το τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ σε κατάρρευση, η οποία εκδηλώθηκε την επόμενη χρονιά, το 2008, και στη συνέχεια αυτή επεκτάθηκε στο διεθνές τραπεζικό σύστημα και τις μεγάλες βιομηχανίες και πολυεθνικές. Οι κυβερνήσεις των βιομηχανικά ανεπτυγμένων χωρών έχουν ήδη ξοδέψει συνολικά 20 τρισεκατομμύρια δολάρια από τα χρήματα των φορολογούμενων, για να σώσουν το σύστημα τους που κατέρρεε. Τώρα οι χώρες αυτές έχουν τεράστια, πρωτοφανή στην ιστορία τους, ελλείμματα και χρέη και προχωρούν σε μέτρα λιτότητας για να βρουν τα χρήματα να καλύψουν τα ελλείμματα και τα χρέη που έχουν δημιουργηθεί.
Έτσι, σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και όχι μόνο, οι κυβερνήσεις έχουν προχωρήσει σε τεράστιες περικοπές στους μισθούς και τα επιδόματα των εργαζόμένων, σε ιδιωτικοποιήσεις/αποκρατικοποιήσεις δημοσίων υπηρεσιών, σε απολύσεις και μαζική εκτίναξη της ανεργίας, σε διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, σε ακύρωση κατακτήσεων που χρονολογούνται εδώ κι ένα αιώνα, δημιουργώντας τις συνθήκες μαζικής φτώχειας και ανεργίας και διάλυσης του κοινωνικού ιστού.
Σε κάποιες περιπτώσεις δε, όπως στην Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία, παρόλα τα μέτρα λιτότητας που επέβαλαν την προηγούμενη περίοδο, προσέφυγαν στο μηχανισμό ΕΕ/ΔΝΤ για να ξεπληρώσουν μέρος του χρέους τους. Φυσικά η προσφυγή στο μηχανισμό αυτό κάθε άλλο παρά βελτιώνει την οικονομία, όπως υποστηρίζουν. Οι επιταγές του μηχανισμού αφορούν κι άλλα μέτρα λιτότητας, κι άλλες ιδιωτικοποιήσεις και περικοπές για τους εργαζόμενους, και τελικά δεν καταφέρνουν να βγάλουν την χώρα από την κρίση, όπως φαίνεται με την Ελλάδα όπου από τότε που μπήκαν στον μηχανισμό το χρέος της αυξήθηκε από 120% του ΑΕΠ στο 150% του ΑΕΠ!
Η κρίση χτύπησε την εύρωστη οικονομία της Κύπρου
Στην Κύπρο η κρίση έχει επηρεάσει λιγότερο, κυρίως λόγω της καλής οικονομίας και του πλεονάσματος που παρουσίασε στον προϋπολογισμό του κράτους κατά 3.4% το 2007. Έτσι όταν η κρίση χτύπησε τους τομείς των οικοδομών και του τουρισμού, το κράτος έχασε 1.2 δις το χρόνο όμως το έλλειμμα περιορίστηκε στο 5,3% του ΑΕΠ. Την ίδια στιγμή το δημοσιονομικό χρέος το 2010 βρίσκονταν στο 60,9% – από τα χαμηλότερα της Ευρώπης. Σε απόλυτους αριθμούς αυτό αντιστοιχεί σε 10,249 εκ ευρώ (10 δις και 249 εκατ. €) από τα οποία τα 3 δις αποτελούν τη δέσμευση της κυβέρνησης απέναντι στις τράπεζες (σύμφωνα με τη Εurostat και την Standard&Poor).
Η οικονομία της Κύπρου βρίσκεται σε γενικά καλύτερη κατάσταση από τις περισσότερες χώρες της ΕΕ. Όμως η κρίση έχει χτυπήσει και εδώ. Για πρώτη φορά μετά το 1974 η ανεργία έχει φτάσει στο 7.2%. Η αύξηση του ΦΠΑ και οι περικοπές στις οποίες προχώρησε η κυβέρνηση την προηγούμενη περίοδο άρχισαν να επηρεάζουν το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων οι οποίοι είχαν συνηθίσει σ’ ένα ανερχόμενο βιοτικό επίπεδο τις τελευταίες δεκαετίες.
Το ΑΚΕΛ στην κυβέρνηση
Το 2008 το ΑΚΕΛ εξέλεξε τον γραμματέα του ως πρόεδρο σε κυβέρνηση συνεργασίας με το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ, η οποία τελευταία και αποχώρησε στις αρχές του 2010.
Το σύνθημά του ήταν για μια πιο δίκαιη κοινωνία και μια σειρά μέτρα που πάρθηκαν αφορούσαν την ενίσχυση των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων.
Από το 2008 έχει δοθεί 25% αύξηση στις κοινωνικές παροχές, ποσό που χωρίς τις αυξήσεις στην παιδεία και την υγεία, αντιστοιχεί σε 200 εκατομμύρια το χρόνο. Αυξήθηκαν έτσι κατά 30% οι χαμηλές συντάξεις κι έτσι πολλοί χαμηλοσυνταξιούχοι ξέφυγαν από το επίσημο όριο τις φτώχειας. Το δημόσιο βοήθημα αυξήθηκε κατά 12% το 2008 και κατά 6.5% το 2009, δόθηκαν 12 εκατομμύρια € για την φοιτητική μέριμνα, προωθήθηκε η στεγαστική πολιτική, δημιουργήθηκαν δημόσιες συγκοινωνίες, κτίστηκαν νέες αφαλατώσεις και άλλα.
To 2010, λόγω της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, η κυβέρνηση ξεκίνησε να δίνει κίνητρα στις επιχειρήσεις και το κεφάλαιο για να συγκρατήσει την ανεργία και να στηρίξει την ανάπτυξη. Μέσα σε αυτό το πνεύμα δόθηκαν περίπου 500 εκατομμύρια για κίνητρα στους εργοδότες και τους ξενοδόχους, μειώθηκαν οι φορολογίες στα ξενοδοχεία και στα αεροδρόμια, δόθηκαν επιδοτήσεις σε εταιρίες για να κρατήσουν τους εργαζόμενους τους και να ανοίξουν κι άλλες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.
Ανεργία και περικοπές
Παρ’ όλες τις επιδοτήσεις, ο ΟΕΒ δήλωνε τότε ότι σύμφωνα με έρευνα μεταξύ των μελών του, το 30% των εργοδοτών θα προχωρήσουν σε απολύσεις, ενώ ο Σύνδεσμος Εργοληπτών Πάφου, θα απέλυαν το 62% του απασχολούμενου προσωπικού! Μέχρι σήμερα οι τομείς των οικοδομών και του τουρισμού έχουν τους περισσότερους άνεργους.
Κι αυτό γιατί, όσες επιδοτήσεις και «κίνητρα» και να πάρει το κεφάλαιο δεν νοιάζεται για την κοινωνία, για τα δημόσια οικονομικά, για τον εργαζόμενο. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι τα κέρδη τους.
Την ίδια στιγμή η ΕΕ «αξιολογώντας» την κυπριακή οικονομία της επέβαλε να πάρει κάποια μέτρα. Οι προτάσεις της ΕΕ αφορούσαν περικοπές στους μισθούς του δημοσίου και αλλαγές στο συνταξιοδοτικό. Η κυβέρνηση στα πλαίσια της «πιο δίκαιης κοινωνίας» προσπάθησε να «εξισορροπήσει» τις περικοπές. Αυτό έγινε με το να προτείνει μείωση των μισθών του δημοσίου κατά 1%, περικοπές στις υπερωρίες και άλλες μειώσεις δαπανών κι από την άλλη κατέθεσε στη βουλή νομοσχέδιο για αύξηση της φορολογίας των εταιριών κατά 1% (εταιρικός φόρος). Το νομοσχέδιο καταψηφίστηκε αλλά οι περικοπές στο δημόσιο έγιναν για να συγκεντρωθεί όμως μόνο το ποσό των 200 εκατ. €. περίπου Αμέσως μετά πέρασε την αύξηση του ΦΠΑ 5% σε είδη διατροφής και ορισμένα φαρμακευτικά προϊόντα.
Πριν το Πάσχα πέρασε ένα ακόμη νομοσχέδιο για την φορολογία στις τράπεζες. Ακόμη μια φορά, για να «εξισορροπήσει» τις επιθέσεις ενάντια στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, επέβαλε φόρο στις τράπεζες για να συγκεντρώσει 120 εκατομμύρια ευρώ, και περικοπές στους δημόσιους υπαλλήλους για να εξοικονομήσει άλλα 70 εκατομμύρια.
Το ΑΚΕΛ, παρότι δηλώνει ότι παλεύει ενάντια στον καπιταλισμό, ανέλαβε στην ουσία να διαχειριστεί το καπιταλιστικό σύστημα και μάλιστα σε μια εποχή που αυτό βρίσκεται σε κρίση. Τελικά, το αποτέλεσμα είναι το κόστος της κρίσης να το πληρώνουν οι εργαζόμενοι και οι καπιταλιστές να συνεχίζουν να αυξάνουν τα κέρδη τους. Το κεφάλαιο δεν νοιάζεται για την κοινωνία, έτσι προχωρά σε απολύσεις κι αυξάνεται η ανεργία. Ούτε υπάρχει ηθική κι έτσι οι τράπεζες θα μετακυλήσουν το φόρο που θα πληρώσουν στο καταναλωτή, συνεχίζοντας να αυξάνουν τα κέρδη τους για άλλη μια φορά εις βάρος των εργαζομένων.
Τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν ήταν η Δεξιά στην κυβέρνηση
Την παραπάνω κριτική, ότι δηλαδή οι εργαζόμενοι τελικά πληρώνουν την κρίση, την κάνουν και τα δεξιά ή κεντρώα κόμματα, μέσα από ένα λαϊκιστικό, υποκριτικό παραλήρημα. Όμως αν δούμε την στάση που κράτησαν όλα αυτά τα χρόνια και τις πολιτικές που προτείνουν τότε είναι καθαρό ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν αυτά τα κόμματα ήταν στην κυβέρνηση.
Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης (ΔΗΣΥ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ) αλλά και το κόμμα της συμπολίτευσης (ΔΗΚΟ) στηρίζουν καθαρά νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Καταψήφισαν το νόμο για την αύξηση του εταιρικού φόρου κατά 1%, ψήφισαν την αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης στους καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, και ζήτησαν να γίνουν περικοπές στο συνταξιοδοτικό και στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων αφού αυτό ήταν που πρότεινε η ΕΕ.
Τα προγράμματά τους για τις βουλευτικές εκλογές περιέχουν πολύ μεγαλύτερες επιθέσεις στο βιοτικό μας επίπεδο. Όλοι προτείνουν την «αναδιάρθρωση» της ΑΤΑ ή την κατάργησή της! Την ίδια στιγμή προτείνουν πάγωμα ή μείωση των μισθών στο δημόσιο, «για να δείξουν οι δημόσιοι υπάλληλοι αλληλεγγύη στους ιδιωτικούς υπαλλήλους» (δηλώσεις Νεοφύτου, ΔΗΣΥ!) λες και αν μειωθεί ο μισθός του δημοσίου τότε οι ιδιωτικοί υπάλληλοι θα πληρώνονται περισσότερο, ή θα σταματήσουν οι εργοδότες να απολύουν κόσμο.
Με πολύ ωραίες λέξεις όπως να «πείσουμε τις επιχειρήσεις να κάνουν επενδύσεις» προτείνουν κι άλλη μείωση στη φορολογία των εταιριών και του κεφαλαίου, ενώ παρόλο τον λαϊκισμό τους ενάντια, δήθεν, στην αύξηση του ΦΠΑ κανείς δεν είχε προτάσεις τους την μείωση του!
Όλοι προτείνουν «αποκρατικοποιήσεις» ένα άλλο «όμορφο όνομα» για τις ιδιωτικοποιήσεις, γιατί λένε ότι το κράτος δεν είναι καλός επιχειρηματίας.
Το κεφάλαιο περνά λοιπόν στην φουλ επίθεση του, μια και έχει την αριστερά στην κυβέρνηση να «διαχειρίζεται» το σύστημα και άρα αποδυναμωμένη από την διεκδίκηση. Έτσι προσπαθεί να δημιουργήσει τις συνθήκες «νομιμοποίησης» στην συνείδηση των εργαζομένων, για ιδιωτικοποιήσεις και νέες επιθέσεις ενάντια στο βιοτικό επίπεδο και τις κοινωνικές παροχές.
Επίσης το κύριο σύνθημά τους είναι ότι αν δεν πάρουμε αυτά τα μέτρα τότε θα γίνουμε σαν την Ελλάδα, ότι το δημόσιο έχει οδηγήσει σε αυτή την κατεύθυνση την Ελλάδα, και πρέπει να το περικόψουμε.
Αν λοιπόν είχαμε τώρα μια κυβέρνηση ΔΗΣΥ, τότε θα είχαν ήδη ξεπουληθεί, σύμφωνα με τις προτάσεις που είχε καταθέσει ο Αβέρωφ Νεοφύτου το 2010, τα λιμάνια, η ΑΗΚ και η ΑΤΗΚ. Θα είχαν μειωθεί οι μισθοί στους προσληφθέντες στο δημόσιο, θα είχαν καταργηθεί τα ταμεία υγείας τους και θα είχαν μπει όλοι στο ΤΚΑ . Θα είχαν καταργηθεί οι ωρομίσθιοι και θα γίνονταν όλοι σύγχρονοι σκλάβοι εταιριών παροχής υπηρεσιών όπως έχει γίνει στην Ελλάδα. Αν ακολουθούνταν την πρόταση του Παπαδόπουλου θα καταργούνταν και ο βασικός μισθός και θα μπορούσαν οι εργοδότες να πληρώνουν μόνο 500 ευρώ ή και λιγότερα στους εργαζόμενους τους. Την ίδια στιγμή θα προχωρούσαν σε διαρκή μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, όπως στην Ελλάδα που από 45% στα τέλη της δεκαετίας του ’90 μειώθηκε στο 20% σήμερα.
Αυτές ακριβώς οι πολιτικές ήταν που έφεραν την Ελλάδα, στο χείλος της καταστροφής με τα τεράστια ελλείμματα και χρέη – αφού χάθηκαν τα έσοδα από τις κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν και από τη φορολογία των κερδών των επιχειρήσεων. Η Ελλάδα δεν είναι η εξαίρεση. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ιρλανδία, η οποία για σχεδόν δύο δεκαετίες παρουσιαζόταν σαν ο «κελτικός τίγρης» της Ευρώπης μέχρι που κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος.
Αυτές τις πολιτικές θα επιδιώξουν να εφαρμόσουν και στην νέα τους θητεία στη βουλή. Αυτά τα μέτρα δεν πρέπει να περάσουν. Οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην φτώχεια και την εξαθλίωση των εργαζομένων. Καμία ψήφο λοιπόν στα κόμματα του κεφαλαίου.
Έξαρση του εθνικισμού και του ρατσισμού
Παρόλο που θεωρητικά η βουλή δεν ασχολείται με το κυπριακό, τελικά γίνεται ένα από τα πιο σημαντικά θέματα πολιτικής διαμάχης.
Το 2008 μετά την εκλογή του Χριστόφια το κυπριακό βγήκε ξανά από την στασιμότητα. Τότε όλα τα κόμματα ήταν λίγο πολύ συμπορευτές για την λύση, τρία χρόνια μετά όμως, το ΑΚΕΛ και η κυβέρνηση βρίσκεται στο στόχαστρο για τους χειρισμούς της στο κυπριακό.
Ακόμη και ο ΔΗΣΥ ο οποίος στη αρχή ήταν ο πιο σταθερός υποστηρικτής της λύσης και μάλιστα κατηγορούσε τον Χριστόφια ότι άργησε να πάρει αποφάσεις όπως η εκ περιτροπής προεδρία και η σταθμισμένη ψήφος, έχει αλλάξει γραμμή πλεύσης. Το κόμμα του ΔΗΣΥ δεν θα μπορούσε να κατέβει στις εκλογές μόνο με την αντιεθνικιστική του πλευρά. Το ψηφοδέλτιο του το δείχνει καθαρά: εθνικιστές και εοκαβιτατζίδες φιγουράρουν απροκάλυπτα. Η αλλαγή στην στάση για το κυπριακό δείχνει καθαρά ότι ο ΔΗΣΥ είναι «κόμμα αρχών» – μόνο που αυτές οι αρχές είναι ο νεοφιλελευθερισμός, η πλήρης εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου και των αγορών και είναι διατεθειμένο να παίξει οποιοδήποτε χαρτί θα τον ανεβάσει στην κυβέρνηση, είτε αυτό είναι εθνικιστικό είτε αντιεθνικιστικό.
Ο εθνικισμός ενισχύεται και συμπορεύεται με τον ρατσισμό προς τους μετανάστες. Η κρίση ανάγεται σε πρόβλημα μεταναστευτικό: δεν φταίει, υποτίθεται, το σύστημα, δεν φταίνε οι εργοδότες αλλά «οι μετανάστες που μας παίρνουν τις δουλειές». Την έλλειψη πολιτικής ενάντια στην εκμετάλλευση και την ανεργία έρχονται να καλύψουν ακροδεξιά κόμματα και οργανώσεις.
Η κάθοδος του ΕΛΑΜ για πρώτη φορά στις εκλογές είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της εποχής. Με συνθήματα όπως «δουλειά στους Έλληνες», και «κάθε ξένος εργάτης ένας Έλληνας άνεργος» και, ταυτόχρονα, συνθήματα για δημόσια και δωρεάν Παιδεία και Υγεία, έρχεται να καλύψει τα κενά που δημιουργούνται από την έλλειψη ουσιαστικής απάντησης στα αδιέξοδα που δημιουργεί η κρίση στην καθημερινή ζωή των εργαζομένων.
Πίσω όμως από τα εθνικιστικά τους συνθήματα, η ουσία του προγράμματος τους ούτε δημόσια υγεία και παιδεία δεν θα μπορεί να προσφέρει, ούτε μισθούς ούτε δουλειές. Κι αυτό γιατί δηλώνουν καθαρά ότι η πολιτική τους είναι η πολιτική της προώθησης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας δηλαδή της πεμπτουσίας του καπιταλισμού. Αυτή η ιδιωτική πρωτοβουλία και η ελεύθερη αγορά είναι που μας έχει οδηγήσει εδώ που είμαστε και αν μπορούσε να λύσει τα προβλήματα των εργαζομένων τότε θα το είχε κάνει ήδη.
Κριτική ψήφο στο ΑΚΕΛ
Η σχετικά καλή κατάσταση της οικονομίας της Κύπρου έδωσε την δυνατότητα στην κυβέρνηση να μην προχωρήσει σε επιθέσεις ενάντια στους εργαζόμενους όπως είδαμε σε όλη σχεδόν την υπόλοιπη Ευρώπη. Ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη οι περικοπές έφτασαν μέχρι και το 20-30% των μισθών και η ανεργία στο 15-20%, στην Κύπρο οι περικοπές ήταν 1% στους μισθούς και πάγωμα στις αυξήσεις και η ανεργία έφτασε στο 7.2%. Την ίδια στιγμή, στην Κύπρο, δεν είχαμε τις επιθέσεις ενάντια στο κοινωνικό κράτος που είδαμε σε άλλες χώρες της ΕΕ, αλλά ενισχύθηκαν κάπως ορισμένες ευάλωτες ομάδες, έγιναν και γίνονται έργα υποδομής. Οι επιθέσεις ήταν επομένως πιο ήπιες, αλλά και πάλι, και στην Κύπρο οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα υποχρεώθηκαν να πληρώσουν για την κρίση που προκάλεσε το καπιταλιστικό σύστημα, την ίδια στιγμή που με τις κρατικές επιδοτήσεις (δηλαδή με τα λεφτά των εργαζομένων) οι τράπεζες, ο κατασκευαστικός τομέας και ο τουρισμός συνεχίζουν να βγάζουν κέρδη.
Για τον συνδυασμό των παραπάνω λόγων η Νεολαία Ενάντια στον Εθνικισμό καλεί σε κριτική ψήφο στο ΑΚΕΛ στις ερχόμενες βουλευτικές.
Η στήριξη προς το ΑΚΕΛ έχει να κάνει με το γεγονός πως αν είχαμε κάποια άλλη κυβέρνηση απ’ αυτή του ΑΚΕΛ, η επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους και το κοινωνικό κράτος, θα ήταν πολύ πιο σκληρή. Η κριτική έχει να κάνει με το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ δεν είναι διατεθειμένο να παρέμβει αποφασιστικά ενάντια στο κεφάλαιο για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των εργαζομένων, έτσι ώστε αυτοί να μην πληρώσουν καθόλου για την κρίση, αφού δεν έχουν καμία ευθύνη γι’ αυτή.
Τι θα μπορούσε να κάνει το ΑΚΕΛ;
Όταν της ασκείται κριτική, η ηγεσία του ΑΚΕΛ βάζει σαν επιχείρημα ότι πρέπει πρώτα να λυθεί το εθνικό και μετά να προχωρήσουμε στην αλλαγή της οικονομίας. Ακόμη και σε αυτό όμως, και παρόλο που δηλώνει ότι είναι διατεθειμένη να συνεργαστεί με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις του βορρά για την λύση του κυπριακού, τελικά συνομιλεί μόνο με την ηγεσία (η οποία όμως πλέον δεν γίνεται ούτε από τους Τουρκοκύπριους αποδεκτή) χωρίς να απευθύνεται καθόλου στην βάση της κοινωνίας. Οι εκπρόσωποι όμως του κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης και των δύο κοινοτήτων δεν μπορούν και δεν θέλουν να λύσουν το πρόβλημα. Μια πραγματική λύση μπορεί να έρθει μόνο με την κινητοποίηση και κοινή δράση της βάσης της κοινωνίας, τους εργαζόμενους και την νεολαία, που να απαντήσουν στον εθνικισμό και τον φασισμό που αναβιώνει. Μόνο έτσι μπορούμε, από κοινού, να χτίσουμε ένα ειρηνικό μέλλον. Και το κίνημα των τουρκοκυπρίων την προηγούμενη περίοδο ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για να ξεκινήσουν οι επαφές και οι κοινές πρωτοβουλίες με την βάση της τουρκοκυπριακής κοινωνίας, τα μαχητικά, αντιεθνικιστικά συνδικάτα των εργαζόμενων και των κομμάτων και οργανώσεων που εκπροσωπούν τους τ/κ εργαζόμενους και νεολαία. Αυτή η ευκαιρία φαίνεται ότι προς το παρόν έχει χαθεί.
Στην οικονομία θα μπορούσε από την αρχή να συγκεντρώσει τα 600 εκατομμύρια που, σύμφωνα με την Γενική Ελέγκτρια του κράτους, είναι χρωστούμενα από φόρους, από άτομα και εταιρίες. Αρκετά μεγάλο ποσό θα μπορούσε να έχει συγκεντρώσει και από την εκκλησία. Αυτά τα χρήματα είναι πολύ περισσότερα από όσα τελικά συγκεντρώνει από τις περικοπές που κάνει στο δημόσιο.
Ο τουρισμός είναι η κινητήρια δύναμη της κυπριακής οικονομίας. Για χρόνια και δεκαετίες οι ιδιοκτήτες της τουριστικής βιομηχανίας έβγαζαν μυθικά κέρδη, αλλά μόλις χτύπησε η κρίση μπήκαν στον δρόμο της αναστολής εργασιών και των μαζικών απολύσεων. Υποχωρώντας στις πιέσεις τους η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ τους έδωσε πακτωλούς χρημάτων – με επιδοτήσεις και μείωση της φορολογίας. Γιατί το έκανε αυτό και δεν προχώρησε, αντίθετα, σε έλεγχο των κερδών τους και στο πέρασμα στην ιδιοκτησία του δημοσίου των μεγάλων τουριστικών μονάδων, αφού αυτές, σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν;
Το ίδιο ισχύει και για τις μεγάλες κατασκευαστικές επιχειρήσεις. Οι μεγαλοεργολάβοι, που «έκαναν τα παλούκια τους χρυσά» όλα τα προηγούμενα χρόνια, με τις πρώτες δυσκολίες πετάνε τους εργαζόμενους στην ανεργία. Το σωστό όμως θα ήταν οι μεγάλες κατασκευαστικές που είναι αντιμέτωπες με χρεοκοπία όπως ισχυρίζονται, να περάσουν στο κράτος, η διοίκησή τους να περάσει σε εκπροσώπους της κυβέρνησης, της κοινωνίας και των εργαζομένων σ’ αυτές, και να αναλάβουν στη συνέχεια την κατασκευή όλων των έργων που απαιτεί το τόπος μας για να εκσυγχρονιστεί και να βελτιωθεί η καθημερινή μας ζωή.
Θα μπορούσε τέλος να προετοιμάσει το έδαφος και να προχωρήσει σε κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Οι τράπεζες διαχειρίζονται τα δικά μας λεφτά, τις δικές αποταμιεύσεις μας – και τις διαχειρίζονται όχι για τις ανάγκες και τα συμφέροντα της κυπριακής οικονομίας και κοινωνίας, αλλά για να κερδοσκοπούν. Το τραπεζικό σύστημα, που αποτελεί τον πιο σημαντικό πυλώνα της οικονομίας, πρέπει να περάσει στα χέρια της κοινωνίας, και να τελεί κάτω από τον έλεγχο και τη διαχείριση της κοινωνίας και των εργαζομένων.
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσε να τα κάνει αν είχε εμπιστοσύνη, στηρίζονταν και κινητοποιούσε τις δυνάμεις που το στηρίζουν, που δεν είναι άλλες από τους εργαζόμενους και την νεολαία.
Πάλη για μια νέα αριστερά
Λόγω της πιο πάνω κριτικής προς το ΑΚΕΛ είμαστε της γνώμης ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια νέα, εναλλακτική, αριστερά. Μια αριστερά που να είναι έτοιμη να συγκρουστεί μετωπικά με τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου με στόχο μια εναλλακτική σοσιαλιστική, κοινωνία,
Μια αριστερά που θα είναι διατεθειμένη να έρθει σε ρήξη με τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και να τους κάνει να πληρώσουν για την κρίση που προκαλεί η απληστία του κεφαλαίου για κέρδη.
Μια αριστερά που θα λέει τα πράγματα με το όνομά τους, μια αριστερά που να παλέψει για τα δικαιώματα των εργαζομένων και να υπερασπιστεί τα κεκτημένα τους.
Που θα έρθει σε σύγκρουση με το κεφάλαιο για να διασφαλίσει μια καλή ζωή, που θα έρθει σε σύγκρουση με τον εθνικισμό και τον ρατσισμό που αναπτύσσονται με εξαιρετικά επικίνδυνο ρυθμό, και θα ενώσει τους εργαζόμενους και την νεολαία στην πάλη για μια πραγματική δίκαιη κοινωνία, χωρίς καταπίεση και χωρίς εκμετάλλευση.
Μια κοινωνία σοσιαλιστική, όπου θα υπάρχει ελευθερία, δημοκρατία και πολυκομματισμός – κι όχι όπως τα σταλινικά καθεστώτα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και Ανατολικής Ευρώπης – μια κοινωνία στην υπηρεσία και κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων, κι όχι κάτω από το έλεγχο των τραπεζών και μεγάλου κεφαλαίου.
Μια αριστερά διεθνιστική, η οποία θα παλεύει για τους παραπάνω στόχους σαν τμήμα μιας πανευρωπαϊκής και διεθνούς αριστεράς, γιατί τα προβλήματα είναι κοινά και οι στόχοι μας οι ίδιοι.
Αυτή την αριστερά χρειαζόμαστε να χτίσουμε. Είμαστε βέβαιοι ότι αυτή η πάλη συγκινεί και αφορά μεγάλα κομμάτια του ΑΚΕΛ καθώς και ένα μέρος της βάσης της ΕΔΕΚ. Πάνω απ’ όλα όμως αφορά την νέα γενιά στην Κύπρο, η οποία είναι απογοητευμένη από την αριστερά όπως την έχει ζήσει μέχρι σήμερα και αναζητά κάτι νέο με το οποίο να μπορεί να παλέψει για μια άλλη κοινωνία.
Αυτό, το χτίσιμο μιας νέας μαχητικής, διεθνιστικής, πραγματικά σοσιαλιστικής αριστεράς είναι το μεγάλο μακροπρόθεσμο καθήκον για το οποίο αγωνιζόμαστε.
