Μετά τα συντριπτικά εκλογικά αποτελέσματα στις ευρωεκλογές (0,56%) και στις εθνικές εκλογές του Ιούλη (0,28%) η ΛΑΕ βαδίζει προς τη διάλυση και με «επίσημο» τρόπο. Στις 15/9, στην Κεντρική Επιτροπή του Αριστερού Ρεύματος (της ιδρυτικής και βασικής συνιστώσας της ΛΑΕ), ο Π. Λαφαζάνης κατέθεσε πρόταση ουσιαστικά διάλυσης της ΛΑΕ και δημιουργίας νέου πολιτικού φορέα (δημοσιεύτηκε στην Ισκρα στις 21/9).
Ο Π. Λαφαζάνης καλεί σε
«πρωτοβουλία της επαναθεμελίωσης της Αριστεράς με τη δημιουργία ενός νέου αριστερού φορέα» και σε ένα «μέτωπο όλων, χωρίς εξαιρέσεις, των προοδευτικών πατριωτικών δημοκρατικών αντισυστημικών δυνάμεων για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση», ενώ καλεί σε «ένα μεγάλο ανοικτό Συνέδριο ίδρυσης ενός νέου φορέα της Αριστεράς».
Για την ΛΑΕ συγκεκριμένα λέει πως
«δεν άξιζε να έχει αυτά τα οδυνηρά αποτελέσματα που σημείωσε στις εκλογικές αναμετρήσεις», αλλά ότι «η Λαϊκή Ενότητα, πάντως, σήμερα για μια σειρά λόγους και κυρίως λόγω της πολιτικής ανομοιογένειας πρώτα απ’ όλα των συνιστωσών της (Αριστερό Ρεύμα, ΑΡΑΣ, ΑΡΑΝ, ΔΕΑ, ΑΚΕΠ κ.α) δεν μπορεί να αναλάβει να γίνει το όχημα της επαναθεμελίωσης και αντεπίθεσης της Αριστεράς με σύγχρονους όρους και στο πλαίσιο ενός ευρύτερου αριστερού προοδευτικού πατριωτικού πολιτικού και κοινωνικοταξικού μετώπου εθνικής ανεξαρτησίας, ανασυγκρότησης και κοινωνικής δικαιοσύνης».
Διολίσθηση στον εθνικισμό
Το κείμενο του Π. Λαφαζάνη χρησιμοποιεί πολλές φορές λέξεις όπως «αναπροσαρμογή», «επαναθεμελίωση», «επανεξέταση». Οι εύηχες αυτές λέξεις προσπαθούν να ωραιοποιήσουν την εικόνα που είναι ξεκάθαρη σε όποιον διαβάζει το κείμενο: την διολίσθηση δηλαδή σε θέσεις εθνικιστικές και την απομάκρυνση από τις ιδέες του Μαρξισμού.
Τα βασικά σημεία του κειμένου είναι:
- Η Αριστερά έκλεισε τον κύκλο της, «διεθνώς» (!) και τώρα πρέπει οι δυνάμεις της ΛΑΕ και του Αριστερού Ρεύματος να στραφούν στην δημιουργία ενός «πατριωτικού μετώπου» με «όλες τις προοδευτικές δυνάμεις»
- Η Ελλάδα πρέπει να στραφεί σε «στρατηγικές» συμμαχίες με την Ρωσία, την Βραζιλία, την Ινδία, την Κίνα και την Νότια Αφρική.
- Ο ρόλος του εθνικού κράτους «αναβιώνει», ο «δημοκρατικός προοδευτικός πατριωτισμός» είναι «μορφή του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα» (!) και «το μέγα αίτημα των 200 περίπου χρόνων ύπαρξης του ελληνικού κράτους, που γίνεται πιο επίκαιρο και απόλυτα αναγκαίο στους καιρούς μας, [είναι] το αίτημα Εθνικής Ανεξαρτησίας».
Οι θέσεις αυτές οδηγούνε σε αποποίηση όλων των παραδόσεων του Μαρξισμού και διολίσθηση σε εθνικιστικές αντιλήψεις. Ο Π. Λαφαζάνης το κάνει αυτό γιατί νομίζει ότι έτσι θα σώσει το κόμμα του από το να γίνει «ζόμπι». Στην πραγματικότητα, συνεχίζει στον ίδιο ακριβώς κατηφορικό δρόμο που έχει πάρει, με ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα, οδεύοντας στην «ποινή του αφανισμού».
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το Μαρξισμό;
«Ο μαρξισμός είναι ανειρήνευτος με τον εθνικισμό, ακόμα και με τον πιο “δίκαιο”, “καθαρούτσικο”, εκλεπτυσμένο και πολιτισμένο. Ο μαρξισμός προβάλλει στη θέση κάθε εθνικισμού το διεθνισμό»
είχε πει ο Λένιν, στον οποίο δηλώνει πίστη η ηγεσία της ΛΑΕ.
Την ώρα που οι σοσιαλιστικές ιδέες είναι σε άνοδο στις ΗΠΑ και αλλού, την ώρα που βλέπουμε το μεγαλύτερο διεθνές κίνημα νεολαίας των τελευταίων χρόνων ενάντια στην κλιματική αλλαγή, την ώρα που η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία βαδίζει σε νέα κρίση, ο Π. Λαφαζάνης βιάζεται να «κλείσει» τον ιστορικό κύκλο της Αριστεράς και να στραφεί στην υπεράσπιση του «έθνους».
Την ώρα που εργαζόμενοι και λαϊκά στρώματα δίνουν μάχες για τα δικαιώματα τους σε όλο τον κόσμο, ο Λαφαζάνης θέλει να κάνουμε «στρατηγικές συμμαχίες» με τη Βραζιλία του Μπολσονάρου, με το κινέζικο καθεστώς που καταστέλλει το κίνημα του Χονγκ Κονγκ και κάθε φωνή διαμαρτυρίας στην χώρα, και τη Ρωσία του Πούτιν που απαγορεύει τις διαδηλώσεις! Που είδε ο Λαφαζάνης στις παραδόσεις του Μαρξισμού να αναζητούνται λύσεις σε «στρατηγικές συμμαχίες» με ιμπεριαλιστικές χώρες, μόνο και μόνο γιατί είναι σε κόντρα με τις ΗΠΑ;
Καμία αυτοκριτική
Και όλα αυτά γιατί η ηγεσία της ΛΑΕ δεν μπορεί να αναγνωρίσει τα λάθη του ρεύματος στο οποίο ανήκει.
Παρόλο που υπάρχει ειδικό κεφάλαιο με τίτλο «να αντλήσουμε διδάγματα από την ήττα», ο αναγνώστης δεν θα βρει ούτε μια αράδα συγκεκριμένης αυτοκριτικής για την στάση της ηγεσίας της ΛΑΕ και τις ευθύνες της κατάρρευσης της.
Η Αριστερή Πλατφόρμα, που αποτέλεσε τον πυρήνα της μετέπειτα ΛΑΕ, όταν ήταν τάση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ έβγαζε το 1/3 των αντιπροσώπων και έφτασε να παίρνει και πάνω από 40% στις τροπολογίες που κατέθετε. Η αλήθεια είναι ότι οι δυνάμεις αυτές θα μπορούσαν να παίξουν έναν καθοριστικό ρόλο από το 2015 και μετά, που δεν τον έπαιξαν. Και υπάρχουν πολιτικές ευθύνες για αυτό για τις οποίες έχουμε αναφερθεί σε πολλά άρθρα μας στο παρελθόν, προειδοποιώντας για το αρνητικό αποτέλεσμα.
Σαφώς το ότι η ΛΑΕ δεν ακολούθησε τον Τσίπρα στην πορεία μετάλλαξης καταγράφεται στα θετικά της. Αλλά δεν κατάφερε να πείσει ότι είχε ένα εναλλακτικό σχέδιο, και ότι ήταν διατεθειμένη να το προτείνει και να το παλέψει την κατάλληλη στιγμή.
Στραβά αρμενίζουν
Τα διαχρονικά προβλήματα του Αριστερού Ρεύματος που κυριαρχούσε από την πρώτη στιγμή στη ΛΑΕ (έλλειψη εσωτερικής δημοκρατίας εντός της ΛΑΕ, συμμαχίες με την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, εμμονή με την έξοδο από το ευρώ χωρίς να συνδέεται με μια προοπτική ανατροπής του συστήματος, φλερτ με τον εθνικισμό και αντίστοιχες οργανώσεις και κινήσεις και στην Ελλάδα και διεθνώς, απουσία σαφούς προσανατολισμού στο διεθνισμό και στη σοσιαλιστική προοπτική, κ.α.) είναι που οδήγησαν στην απαξίωση της ΛΑΕ και στην κατάρρευση της υποστήριξης και των ενεργών της δυνάμεων.
Η προσπάθεια να φορτωθεί η αποτυχία της ΛΑΕ στις «αλλαγμένες συνθήκες» αντί για μια σοβαρή διαδικασία αυτοκριτικής, απλά δείχνει ότι η ηγεσία του Αριστερού Ρεύματος δεν είναι διατεθειμένη να διορθώσει τα λάθη της. Κρατάει βασικά τα στοιχεία του σταλινισμού και του ρεφορμισμού που είναι στις παραδόσεις της.
Ευθύνες φυσικά για την αποτυχία της ΛΑΕ δεν έχει μόνο το Αριστερό Ρεύμα, αλλά και –στο βαθμό που τους αναλογούν- οι ηγεσίες των υπόλοιπων συνιστωσών (ΑΡΑΣ, ΑΡΑΝ, ΔΕΑ, κτλ) που ανέχτηκαν τα παραπάνω και που δεν πάλεψαν για να επιβάλουν έναν άλλο δρόμο, να προσφέρουν μια καθαρή εναλλακτική διέξοδο.
Όσο οι ηγεσίες της Αριστεράς δεν κάνουν σε βάθος αυτοκριτική για την περίοδο του 2015, όσο απορρίπτουν τις παραδόσεις του Μαρξισμού που είναι επαναστατικές και διεθνιστικές, θα επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη, που θα τα πληρώνει τελικά η εργατική τάξη. Γι’ αυτό, όσο δύσκολο και αν φαίνεται σήμερα λόγω του τραγικού κατακερματισμού που επικρατεί στην Αριστερά, πρέπει να μπούμε στην μάχη για το ξαναχτίσιμο της Αριστεράς πάνω σε υγιείς βάσεις: ταξικές, δημοκρατικές, πραγματικά σοσιαλιστικές, διεθνιστικές, επαναστατικές.
