Του Γιάννου Νικολάου, Πολιτικοί Μηχανικοί Παν. Θεσσαλίας, από το καινούργιο Παιδεία Μάχης που κυκλοφορεί από την Δευτέρα 6/12
Έχουν περάσει 2 χρόνια από τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Ε. Κορκoνέα και την εξέγερση που ακολούθησε. Από την πρώτη στιγμή που γίνεται γνωστό το γεγονός ξεσπάνε αυθόρμητες διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία σχεδόν σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Τις επόμενες μέρες οι μαθητές και οι φοιτητές βγαίνουν μαζικά στους δρόμους, περικυκλώνουν αστυνομικά τμήματα, καταλαμβάνουν τα σχολεία και τις σχολές τους. Οι εικόνες του “Δεκέμβρη” κάνουν το γύρο του κόσμου και καταγράφονται σαν η “πρώτη εξέγερση της κρίσης”.
Η σφαίρα στον Αλέξη ήταν «η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι»…
Από εκείνο το βράδυ αυτή η φράση έχει ειπωθεί πολλές φορές. Γιατί η στυγνή δολοφονία του 16χρονου μαθητή συγκλόνισε τους πάντες όμως αυτή ήταν μόνο η αφορμή για να εξεγερθούν οι νέοι για μια σειρά από αιτίες που τους καταπίεζαν όλο το προηγούμενο διάστημα.
Ποιες ήταν οι υπόλοιπες «σταγόνες που γέμιζαν το ποτήρι»;
Οι αντιεκπαιδευτικές και αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνήσεων όλων των τελευταίων χρόνων δημιούργησαν και όξυναν τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα, και συνεχίζουν να το κάνουν και σήμερα. Οι μαθητές βρίσκονται σε ένα σχολείο με πολύ μεγάλες ελλείψεις σε καθηγητές, βιβλία, αίθουσες, ενώ πάνω από όλα αντιμετωπίζουν ένα εξοντωτικό εξεταστικό σύστημα και όσοι καταφέρουν να μπουν τελικά σε ένα πανεπιστήμιο έρχονται αντιμέτωποι ως φοιτητές με νέα προβλήματα! Προβλήματα που έχουν να κάνουν με την υποχρηματοδότηση των σχολών, την εντατικοποίηση των σπουδών, την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των τμημάτων και η κατάσταση να πηγαίνει απ’ το κακό στο χειρότερο… Το πιο βασικό όμως όλων είναι ότι το μέλλον που καλείται να αντιμετωπίσει η νεολαία είναι το μέλλον της ανεργίας, της ανασφάλειας στην εργασία και των μισθών φτώχειας. Ένα μέλλον που «δεν την χωράει». Και όλα αυτά τη στιγμή που οι κυβερνήσεις στηρίζουν με κάθε τρόπο τις τράπεζες και τα κέρδη τους. Διόλου τυχαία ένα από τα κεντρικά συνθήματα της εξέγερσης έλεγε “στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες”…
Τα «μπάχαλα» οδηγούν στο αδιέξοδο…
Η εξέγερση του Δεκέμβρη είχε πρωτοφανή δυναμισμό, μαζικότητα και μαχητικότητα. Συντάραξε την τότε κυβέρνηση της ΝΔ και προκάλεσε φόβο σε ολόκληρο το σύστημα. Όμως δεν κατάφερε να καταγράψει κάποια συγκεκριμένη νίκη για το κίνημα και από αυτό το γέγονος πρέπει σήμερα να βγάλουμε συμπεράσματα για το μέλλον. Η κοινωνία ήταν με το μέρος της νεολαίας και αυτό ήταν εξαιρετικής σημασίας ζήτημα. Αυτό όμως που έλειπε από το «Δεκέμβρη» ήταν η πολιτική έκφραση-διέξοδος. Οι μέθοδοι της τυφλής/ατομικής βίας μέρους των αντιεξουσιαστικών και αναρχικών ομάδων (πέτρες, μολότοφ κλπ) οι οποίες σε μεγάλο βαθμό επικράτησαν έδειξαν ότι δεν μπορούν να αποτελέσουν τη «λύση» για το κίνημα. Μπορεί αρχικά να εξέφρασαν την οργή και το θυμό των νέων όμως τελικά λειτούργησαν εκτονωτικά και αυτό που κατάφεραν ήταν να απομαζικοποιήσουν το κίνημα, να στρέψουν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας ενάντιά του και αποτέλεσαν πάτημα για την κρατική καταστολή.
Η απάντηση στους αριθμούς μας!
Απέναντι στην κρατική καταστολή το κίνημα από την πλευρά του έχει να προτάξει τους αριθμούς και τη μαζικότητά του. Τις δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες των εργαζομένων και της νεολαίας, τις απεργίες, τις καταλήψεις σχολών και σχολείων. Όλα αυτά είναι που πραγματικά φοβούνται οι κυβερνήσεις (και όχι τα σπασμένα τζάμια, τις πέτρες και τις μολότοφ).
Οι αδυναμίες της Αριστεράς
Η αριστερά που στήριξε την εξέγερση (η ΑΡΕΝ και τα ΕΑΑΚ στους φοιτητές, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην κοινωνία) θα έπρεπε να έχει ξεκάθαρη στάση απέναντι σ’ αυτό το ζήτημα, πράγμα που δεν έγινε. Από την άλλη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η δεξιά πτέρυγα του Κουβέλη και του Κύρκου (που τελικά διασπάστηκε και έφτιαξε νέο κόμμα) συντάχθηκε με την πλευρά του συστήματος καταγγέλοντας το κίνημα και ταυτίζοντάς το με τα “μπάχαλα”. Το ίδιο έκανε και το ΚΚΕ και η ΚΝΕ με τη γνωστή λογική «Ότι δεν το ελέγχω, το σαμποτάρω!» με αποτέλεσμα να μπει ακόμα ένα εμπόδιο στην ανάπτυξη του κινήματος.
Μια ακόμη σοβαρή αδυναμία ήταν ότι δεν υπήρχε μια ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα «μετά την κυβέρνηση της ΝΔ τι;» και έτσι το αίτημα που είχε πάρει μαζικές διαστάσεις «κάτω η Κυβέρνηση» δεν μπόρεσε να πάρει «σάρκα και οστά» . Χρειαζόταν δηλαδή μια πολιτική αντιπρόταση εξουσίας ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου, προς το συμφέρον των εργαζομένων και της νεολαίας. Η αριστερά είχε την ευθύνη να προβάλει μια τέτοια πρόταση αλλά στάθηκε κατώτερη των περιστάσεων.
2 χρόνια μετά…
Από το Δεκέμβρη του 2008 μέχρι σήμερα τα πράγματα πηγαίνουν συνεχώς απ’ το κακό στο χειρότερο. Τα μέτρα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της τρόικας έχουν φτάσει την πλειοψηφία των εργαζομένων και της νεολαίας στο όριο της επιβίωσης και δημιουργούν σιγά-σιγά ένα εκρηκτικό μείγμα που σιγοβράζει… Στο μέλλον θα δούμε κι άλλες εξεγέρσεις, εκεί μας οδηγεί η καπιταλιστική κρίση και οι αντιλαϊκές επιθέσεις. Για να μην έχουν όμως το ίδιο άδοξο αποτέλεσμα πρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα από την εξέγερση του Δεκέμβρη και να χτίσουμε μια νέα αριστερά μέσα στις σχολές και την κοινωνία.
