Δέκα σημεία σχετικά με τα «ΝΑΙ» και τα «ΟΧΙ» στο Μακεδονικό ζήτημα

Συ­γκε­κρι­μέ­να, η Ελ­λά­δα έρ­χε­ται πρώτη σε επεν­δύ­σεις ελ­λη­νι­κών επι­χει­ρή­σε­ων (πάνω από 400) που δρα­στη­ριο­ποιού­νται στην ΠΓΔΜ, φτά­νο­ντας πε­ρί­που τα 5,6 δις δο­λά­ρια. Με­τα­ξύ αυτών είναι ο ΑΚΤΩΡ, η ΣΙ­ΔΕ­ΝΟΡ, ο ΤΙΤΑΝ, ενώ τα Ελ­λη­νι­κά Πε­τρέ­λαια (ΕΛΠΕ) κα­τέ­χουν το 75% στην αγορά των καυ­σί­μων και η ΔΕΗ εξα­γό­ρα­σε την πρώτη εται­ρεία ηλε­κτρι­κής ενέρ­γειας. Και δεν ανα­φε­ρό­μα­στε στο ρόλο των ελ­λη­νι­κών τρα­πε­ζών, στις αλυ­σί­δες Σού­περ Μάρ­κετ (π.χ. Βε­ρό­που­λος) κλπ. Αν αυτό δεν είναι ιμπε­ρια­λι­στι­κή διείσ­δυ­ση από τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό στο γει­το­νι­κό κρά­τος, τότε πως αλ­λιώς μπο­ρεί να ονο­μα­στεί; Κατά πως φαί­νε­ται, η κα­πι­τα­λι­στι­κή Ελ­λά­δα έχει λύσει στην πράξη το ζή­τη­μα του ονό­μα­τος.

2) Για πρώτη φορά στα χρο­νι­κά της πα­γκό­σμιας δι­πλω­μα­τί­ας ένα κρά­τος ανα­γκά­ζε­ται να αλ­λά­ξει όνομα επει­δή του το επι­βάλ­λει ένα άλλο κρά­τος. Το Βό­ρεια Μα­κε­δο­νία, αν τε­λι­κά υιο­θε­τη­θεί από τους γεί­το­νές μας, απο­τε­λεί μια με­γά­λη υπο­χώ­ρη­ση γι’ αυ­τούς, επει­δή η μα­κε­δο­νι­κή διά­στα­ση απο­τε­λεί τον βα­σι­κό προσ­διο­ρι­σμό της εθνι­κής τους ταυ­τό­τη­τας, σε αντί­θε­ση με την Ελ­λά­δα που είναι μέρος της ευ­ρύ­τε­ρης ελ­λη­νι­κής ταυ­τό­τη­τας και κλη­ρο­νο­μιάς και όχι το σύ­νο­λο της όπως συμ­βαί­νει με το γει­το­νι­κό έθνος (δες Α. Ηρα­κλεί­δης, Η Εφη­με­ρί­δα των Συ­ντα­κτών, 16-17/6/2018). Και ο αυ­το­προσ­διο­ρι­σμός είναι ανα­φαί­ρε­το δι­καί­ω­μα του κα­θε­νός. Γι’ αυτό δεν είναι τυ­χαίο που οι εκεί εθνι­κι­στές κα­ταγ­γέλ­λουν τη συμ­φω­νία που έκα­ναν Αθή­να-Σκό­πια ως επι­ζή­μια. Βέ­βαια, τόσο το ΝΑΤΟ όσο και η ΕΕ έκα­ναν, με όλους τους τρό­πους, σαφές στον Πρω­θυ­πουρ­γό της ΠΓΔΜ, τον Ζάεφ, ότι η λύση περ­νά­ει μέσα από την συ­νεν­νό­η­ση με την Αθήνα, ανα­γνω­ρί­ζο­ντας στην ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά ρόλο «το­πάρ­χη» στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή. Έτσι, οι γεί­το­νες συ­μπλη­ρώ­νουν το όνομά τους, κά­νουν δια­κρι­τή τη δια­φο­ρά τους με την ιστο­ρία της Ελ­λά­δας, ενώ το ΝΑΤΟ εξα­σφα­λί­ζει έναν ακόμα σύμ­μα­χο στην αντι­πα­ρά­θε­ση με την Ρωσία.

3) Η πάλη ενά­ντια στους σχε­δια­σμούς του ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια είναι προ­φα­νές ότι πρέ­πει να γί­νε­ται από την Αρι­στε­ρά σε όλες τις χώρες των Βαλ­κα­νί­ων, και θα ήταν ση­μα­ντι­κό αν μπο­ρού­σε να υπάρ­ξει κά­ποιος συ­ντο­νι­σμός με­τα­ξύ τους. Όμως, εν τω με­τα­ξύ, πως αλ­λιώς θα μπο­ρού­σε να λυθεί το θέμα του ονό­μα­τος; Εδώ προ­κύ­πτουν μια σειρά από δύ­σκο­λα ερω­τή­μα­τα προς επί­λυ­ση. Ο ένας τρό­πος επί­λυ­σης, τον οποίο συ­νή­θως προ­βάλ­λει ένα τμήμα της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς, που δεί­χνει ιδιαί­τε­ρη έμ­φα­ση στα εθνι­κά θέ­μα­τα, είναι με βέτο της Ελ­λά­δας. Όμως, αυτό εμπε­ριέ­χει μια αντί­φα­ση. Δη­λα­δή, πως γί­νε­ται να κα­λού­με σε αντι-ΝΑ­ΤΟϊ­κό αγώνα, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας το ΝΑ­ΤΟϊ­κό δι­καί­ω­μα βέτο της χώρας; Ένα άλλο επι­χεί­ρη­μα που ακού­γε­ται, πάλι από το προ­α­να­φερ­θέν τμήμα της Αρι­στε­ράς, είναι ότι το ΝΑΤΟ θέλει να απο­στα­θε­ρο­ποι­ή­σει την Ελ­λά­δα. Εδώ προ­κύ­πτουν νέα ερω­τή­μα­τα. Άραγε, γιατί το ΝΑΤΟ να θέλει να απο­στα­θε­ρο­ποι­ή­σει ένα ισχυ­ρό και πο­λι­τι­κά στα­θε­ρό σύμ­μα­χο, όπως η Ελ­λά­δα, για ένα πολύ μι­κρό­τε­ρο, αδύ­να­μο και με πολύ μι­κρό­τε­ρο ει­δι­κό βάρος, όπως είναι το κρά­τος της Βό­ρειας Μα­κε­δο­νί­ας; Μήπως, επει­δή η Ελ­λά­δα είναι χώρα αντάρ­της και γι’ αυτό την επι­βου­λεύ­ο­νται; Μήπως κάνει αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κό αγώνα; Προ­φα­νώς και όχι. Άρα, γιατί να θέ­λουν να απο­στα­θε­ρο­ποι­ή­σουν την Ελ­λά­δα, η οποία είναι μέλος του ΝΑΤΟ;

4) Μια άλλη λύση, που προ­κρί­νει ένα άλλο τμήμα, κυ­ρί­ως της διε­θνι­στι­κής Αρι­στε­ράς, είναι ότι θα έπρε­πε να γίνει μια συμ­φω­νία με βάση το συ­νταγ­μα­τι­κό όνομα της γει­το­νι­κής χώρας, η οποία θα ήταν ανε­ξάρ­τη­τη από την έντα­ξη στο ΝΑΤΟ. Μα, όταν θα ερ­χό­ταν το θέμα της έντα­ξης, της Βό­ρειας Μα­κε­δο­νί­ας, τότε τι θα έκανε η Ελ­λά­δα, η οποία είναι χώρα μέλος του ΝΑΤΟ; Θα αρ­νιό­ταν; Με πια δι­καιο­λο­γία; Εξάλ­λου, αφού η θέ­λη­ση αυτού του κρά­τους είναι να εντα­χθεί στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με βάση πιο λόγο η Ελ­λά­δα, χώρα μέλος και των δύο ορ­γα­νι­σμών, θα το εμπό­δι­ζε; Όσο και να δια­φω­νού­με με την έντα­ξη της γει­το­νι­κής χώρας στο ΝΑΤΟ, εντού­τοις δεν μπο­ρού­με να απο­φα­σί­σου­με εμείς για αυ­τούς αν είναι κακό ή όχι. Τότε, τι συ­νέ­βη; Απλά, οι ΝΑ­ΤΟϊ­κοι, ζή­τη­σαν κα­τα­νό­η­ση από τους Έλ­λη­νες συμ­μά­χους τους, προ­κει­μέ­νου να προ­χω­ρή­σουν χωρίς προ­σκόμ­μα­τα στην επί­λυ­ση του ονό­μα­τος και αυτοί φυ­σι­κά την έδει­ξαν, με ισχυ­ρά ανταλ­λάγ­μα­τα από τους γεί­το­νες. Εν τω με­τα­ξύ, τους ευ­νό­η­σε όλους και η συ­γκυ­ρία, λόγω των δυο κυ­βερ­νή­σε­ων, οι οποί­ες ήθε­λαν να λυθεί το πρό­βλη­μα. Και πράγ­μα­τι είναι μια ευ­νοϊ­κή συ­γκυ­ρία, να λυθεί το επί­μα­χο θέμα του ονό­μα­τος, επει­δή αύριο κα­νείς δεν μπο­ρεί να γνω­ρί­ζει πως μπο­ρούν να δια­μορ­φω­θούν οι συ­σχε­τι­σμοί. Επί­σης, όταν μι­λά­με για το ρόλο του ΝΑΤΟ, είναι σκό­πι­μο να μι­λά­με και για τον ρόλο της Ρω­σί­ας στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή. Εκτός και αν δεν θε­ω­ρού­με ότι είναι και αυτή μια ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύ­να­μη.

5) Το βα­σι­κό πρό­βλη­μα δεν είναι οι σχε­δια­σμοί του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Με βάση την ιστο­ρία αυτοί είναι σχε­τι­κά γνω­στοί. Αντί­θε­τα, το βα­σι­κό πρό­βλη­μα είναι για την Αρι­στε­ρά, επει­δή το ζή­τη­μα δεν λύ­νε­ται με όρους ερ­γα­τι­κών τά­ξε­ων και ερ­γα­τι­κού διε­θνι­σμού. Δη­λα­δή, δεν λύ­νε­ται με όρους ηγε­μο­νί­ας της Αρι­στε­ράς. Άρα, κάπως θα λυ­νό­ταν. Και λύ­νε­ται με όρους αστι­κής ηγε­μο­νί­ας, κυ­ρί­ως υπέρ το ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, διότι αυτός είναι ο ισχυ­ρό­τε­ρος στα Βαλ­κά­νια, γι’ αυτό εντάσ­σε­ται στους σχε­δια­σμούς του ΝΑΤΟ. Άρα, το σύν­θη­μα «Έξω η Ελ­λά­δα από το ΝΑΤΟ», είναι το μόνο ει­λι­κρι­νές σύν­θη­μα, με το οποίο μπο­ρού­με να συ­νερ­γα­στού­με με την εκεί Αρι­στε­ρά, που αυτό προ­βάλ­λει. Αλ­λιώς, θα φαί­νε­ται σαν η Αρι­στε­ρά να ανα­λαμ­βά­νει να υπε­ρα­σπί­ζε­ται τον ελ­λη­νι­κό αστι­σμό, μη απο­δε­χό­με­νη την επί­λυ­ση της ονο­μα­σί­ας του γει­το­νι­κού κρά­τους με το πρό­σχη­μα ότι γί­νε­ται από το ΝΑΤΟ.

6) Τε­λι­κά, ποια είναι η αντι­πρό­τα­ση; Μήπως, να πε­ρι­μέ­νου­με να δια­λυ­θεί πρώτα το ΝΑΤΟ και να γίνει σο­σια­λι­σμός; Άρα, μέχρι να συμ­βεί αυτό, απο­δε­χό­μα­στε την μη λύση; Όμως, και η μη λύση, δεν φέρ­νει ανα­σφά­λεια; Εξάλ­λου, πόσο να πε­ρί­με­νε κα­νείς; Ο Λένιν, ο οποί­ος είχε την ικα­νό­τη­τα να συλ­λαμ­βά­νει και να ερ­μη­νεύ­ει με πο­λι­τι­κό τρόπο τα προ­βλή­μα­τα που προ­έ­κυ­πταν κάθε φορά, ανα­φέ­ρει ότι χρειά­ζε­ται να απαι­τού­με την απε­λευ­θέ­ρω­ση των κα­τα­πιε­ζό­με­νων εθνών «…όχι με αό­ρι­στες γε­νι­κές φρά­σεις, όχι με κού­φιες με­γα­λο­στο­μί­ες, όχι με τη μορφή της ‘‘ανα­βο­λή­ς’’ του ζη­τή­μα­τος ως το σο­σια­λι­σμό, αλλά με ένα κα­θα­ρό και με ακρί­βεια δια­τυ­πω­μέ­νο πο­λι­τι­κό πρό­γραμ­μα, που να παίρ­νει ει­δι­κά υπόψη του την υπο­κρι­σία και τη δει­λία των σο­σια­λι­στών των εθνών που κα­τα­πιέ­ζουν» (Λένιν, Άπα­ντα, τόμος 27, σελ. 260. Οι υπο­γραμ­μί­σεις δικές μου).

7) Στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση, θα πρέ­πει συ­νε­χώς οι Αρι­στε­ροί να το­νί­ζουν ότι είναι κα­θή­κον των ερ­γα­τι­κών τά­ξε­ων των Βαλ­κα­νί­ων να αντι­τα­χθούν στην εθνι­κι­στι­κή πο­λι­τι­κή των δικών τους χωρών. Ξέ­χω­ρα που η ανα­μο­νή επί 27 χρό­νια ενι­σχύ­ει τους εθνι­κι­σμούς εκα­τέ­ρω­θεν. Το γε­γο­νός ότι ανα­γνω­ρί­ζε­ται μα­κε­δο­νι­κή εθνό­τη­τα απο­συν­δε­δε­μέ­νη από τους αρ­χαί­ους Μα­κε­δό­νες και άρα από την ιστο­ρία ενός άλλου κρά­τους, του ελ­λη­νι­κού, αυτό είναι επι­τυ­χία των αντι-εθνι­κι­στών και από τις δύο χώρες. Γί­νε­ται έτσι σε­βα­στή και η ευαι­σθη­σία των Ελ­λή­νων πο­λι­τών, αφού ο σύγ­χρο­νος εθνι­κός μα­κε­δο­νι­σμός είναι από­λυ­τα δια­κρι­τός και έχει σλά­βι­κο πρό­ση­μο. Μά­λι­στα, και ο Ντέν­κο Μά­λε­σκι (πρώ­τος υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών της ΠΓΔΜ, το 1991-93, και στε­νός συ­νερ­γά­της του τότε προ­έ­δρου Κίρο Γκλι­γκό­ροφ) δή­λω­σε ότι από τότε η θε­ώ­ρη­ση της Ιστο­ρί­ας ήταν «σε από­λυ­τη συμ­φω­νία με τη συμ­φω­νία που έχου­με τώρα» (δες Η Εφη­με­ρί­δα των Συ­ντα­κτών, 30/6-1/7/2018, σελ. 14). Επί­σης, όπως εύ­στο­χα επι­ση­μαί­νει σε άρθρο της, η Κα­τε­ρί­να Κο­λο­ζό­βα (κα­θη­γή­τρια Φι­λο­σο­φί­ας και Σπου­δών Φύλ­λου στην πόλη των Σκο­πί­ων), «Οι σύγ­χρο­νοι Μα­κε­δό­νες είναι Σλά­βοι και ανα­ζη­τούν ανα­γνώ­ρι­ση ως σλά­βι­κο και βαλ­κα­νι­κό έθνος, νε­ό­τε­ρο συ­γκρι­τι­κά με εκεί­νο των γει­τό­νων, όμως αρ­κε­τά πα­λαιό, ώστε να έχει κά­μπο­σες γε­νιές που προσ­διο­ρί­ζο­νται εθνι­κά και εθνο­τι­κά ως Μα­κε­δό­νες… Το δι­καί­ω­μα στον αυ­το­προσ­διο­ρι­σμό είναι ανα­φαί­ρε­το, και εγώ προσ­διο­ρί­ζο­μαι ως Μα­κε­δό­νι­σα. Όχι αρ­χαία Μα­κε­δό­νι­σα, αλλά σύγ­χρο­νη Σλάβα και Μα­κε­δό­νι­σα. […] –με αυτή την ταυ­τό­τη­τα γεν­νή­θη­κα» (Η Εποχή, 4-2-2018). Αυτό, βέ­βαια, απα­ντά και στη θέση του ΚΚΕ ότι δεν υπάρ­χει μα­κε­δο­νι­κή εθνό­τη­τα, το οποίο έρ­χε­ται σε αντί­θε­ση με την ιστο­ρία του και μά­λι­στα χωρίς να εξη­γεί τους λό­γους αυτής της ανα­θε­ώ­ρη­σης.

9) Υπό αυτή την έν­νοια, η σύν­θε­τη ονο­μα­σία είναι ένα θε­τι­κό βήμα, διότι όταν τρεις πε­ριο­χές προσ­διο­ρί­ζο­νται με το ίδιο όνομα, τότε απο­τε­λεί έν­δει­ξη καλής θέ­λη­σης να εξει­δι­κεύ­σει κάθε κρά­τος τον δικό του αυ­το­προσ­διο­ρι­σμό, λαμ­βά­νο­ντας υπόψη και την επι­θυ­μία τη άλλης πλευ­ράς. Και αυτό επε­τεύ­χθη με αυτή τη συμ­φω­νία, παρ’ ότι ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός επί της ου­σί­ας βγήκε ενι­σχυ­μέ­νος από αυτή. Επί­σης, εδώ να το­νί­σου­με ότι η εν λόγω συμ­φω­νία δεν ήταν του ΝΑΤΟ, αλλά με­τα­ξύ δυο κρα­τών. Αν δεν δε­χτού­με αυτή την άποψη, τότε τεί­νου­με να δε­χτού­με ότι όλα γί­νο­νται με εντο­λές του διε­θνούς ιμπε­ρια­λι­σμού, πα­ρα­βλέ­πο­ντας έτσι την ιμπε­ρια­λι­στι­κή φύση του ελ­λη­νι­κού κρά­τους.

10) Ο μόνος λόγος που είναι ανα­γκαίο να δε­χτού­με αυτή την συμ­φω­νία, παρά την ετε­ρο­βα­ρή θέση υπέρ της Ελ­λά­δας, είναι χάριν του συμ­φέ­ρο­ντος της φι­λι­κής συ­νύ­παρ­ξης στα Βαλ­κά­νια, επει­δή τερ­μα­τί­ζε­ται μια δια­μά­χη ενός αιώνα, και επει­δή η στα­θε­ρο­ποί­η­ση του γει­το­νι­κού κρά­τους είναι προς το συμ­φέ­ρον τόσο των πο­λι­τών στην Ελ­λά­δα όσο και των δικών του πο­λι­τών, ιδιαί­τε­ρα με το δη­μο­γρα­φι­κό ζή­τη­μα που αντι­με­τω­πί­ζει σχε­τι­κά με την ισχυ­ρή πλη­θυ­σμια­κά αλ­βα­νι­κή μειο­νό­τη­τα, η οποία σε βάθος χρό­νου μπο­ρεί να γίνει πλειο­νό­τη­τα και να εγεί­ρει άλλου τύπου εθνι­κι­στι­κές βλέ­ψεις. Κατά συ­νέ­πεια, απέ­να­ντι στο διε­θνι­στι­κό «Όχι» και σε οποιο­δή­πο­τε «Όχι», μπο­ρού­με ως Αρι­στε­ρά να εί­μα­στε υπέρ του διε­θνι­στι­κού «Ναι», χωρίς αυτό να ση­μαί­νει ότι υπο­στη­ρί­ζου­με την μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης, ενώ ταυ­τό­χρο­να πρέ­πει να εί­μα­στε τόσο υπέρ της απο­χώ­ρη­σης της Ελ­λά­δας από το ΝΑΤΟ όσο και ενά­ντια στην έντα­ξη της Δη­μο­κρα­τί­ας της Βό­ρειας Μα­κε­δο­νί­ας σε αυτό. Τέλος, αν αξιο­ποι­η­θεί κα­τάλ­λη­λα από την Αρι­στε­ρά ανοί­γει ση­μα­ντι­κές δυ­να­τό­τη­τες για την επαφή τόσο των πο­λι­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων με­τα­ξύ τους όσο και για την ανά­πτυ­ξη φι­λι­κών σχέ­σε­ων με­τα­ξύ των ερ­γα­τι­κών τά­ξε­ων, των συν­δι­κά­των, των κοι­νω­νι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων κλπ. Διότι, ως γνω­στόν, η ιστο­ρία δεν πε­ρι­μέ­νει.