«Μέρες Ελλάδας» φαίνεται να ζει η Ιταλία, που περνάει την χειρότερη πολιτική κρίση των τελευταίων ετών. Το βέτο του προέδρου της χώρας Ματαρέλλα στο σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού της «Λέγκας» και του «Κινήματος των 5 Αστέρων», επειδή υπουργός οικονομικών προτεινόταν ένας ευρωσκεπτικιστής, έχει προκαλέσει πανικό στα διεθνή επιτελεία.
Η ΕΕ για άλλη μια φορά δείχνει τα δόντια της, καθώς φαίνεται ότι «δημοκρατία» υπάρχει μόνο όταν δεν απειλούνται τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού κατεστημένου.
Τα όρια της δημοκρατίας τους
Ήδη από τις εκλογές του Μαρτίου ήταν φανερό ότι η ιταλική άρχουσα τάξη και η ΕΕ θα αντιμετώπιζαν μια καυτή πατάτα. Οι πολιτικές λιτότητας που ακολούθησε η χώρα με τις εντολές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και η αδυναμία του ιταλικού καπιταλισμού να αντιμετωπίσει τα χρόνια οικονομικά του προβλήματα, έδωσαν μεγάλα ποσοστά σε κόμματα που έκαναν κριτική στο ευρώ και τις πολιτικές της ΕΕ.
Η μόνη κυβέρνηση που μπορούσε να σχηματιστεί ήταν ανάμεσα στην ακροδεξιά λαϊκιστική «Λέγκα» και στο απρόβλεπτο λαϊκίστικο «Κίνημα των 5 Αστέρων», μια κυβέρνηση που το ιταλικό κατεστημένο δεν ήθελε λόγων των αντι-ΕΕ θέσεων που και τα δύο κόμματα έχουν πάρει κατά καιρούς.
Βέβαια, η άρνηση του Ματαρέλλα να εγκρίνει την κυβέρνηση τους ήταν μια κίνηση απελπισίας. Απ’ ότι φαίνεται, η Ιταλία θα πάει τώρα σε νέες εκλογές, στις οποίες όμως είναι πιθανό να υπάρξει ενίσχυση των δύο κομμάτων.
Η απόρριψη μιας κυβέρνησης που μπορεί να συγκεντρώνει την πλειοψηφία στη Βουλή, δείχνει τα όρια της «δημοκρατίας» εντός της ΕΕ, και φυσικά θα ενισχύσει τις φωνές κριτικής και σκεπτικισμού.
Χρηματοοικονομική βία
Ο πανικός του ευρωπαϊκού κατεστημένου για αυτές τις εξελίξεις φάνηκε από τις απαράδεκτες δηλώσεις που έκαναν διάφοροι ευρωπαίοι αξιωματούχοι. Η πιο γνωστή (χωρίς να είναι η μόνη) είναι αυτή του Γερμανού Επιτρόπου Γκίντερ Έτινγκερ που δήλωσε ότι «οι αγορές πρέπει να μάθουν στους Ιταλούς να ψηφίζουν».
Μετά το χαμό που προκλήθηκε βέβαια ζήτησε συγγνώμη και τη μάζεψε, αλλά η ουσία παραμένει αυτή: οι «δημοκράτες» της ΕΕ δεν θέλουν να αμφισβητείται η κυριαρχία τους, αλλιώς θα επιβάλλουν την άποψη τους με την (χρηματοοικονομική) βία, όπως έκαναν και στην Ελλάδα.
Έτσι, ο Ματαρέλλα διόρισε υπηρεσιακό πρωθυπουργό έναν πρώην υπάλληλο του ΔΝΤ.
Οι πιο σοβαροί εκπρόσωποι βέβαια της ΕΕ καταλαβαίνουν ότι αυτή η στάση κινδυνεύει να τους γυρίσει μπούμερανγκ, και έτσι ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ ανέλαβε να τους «μαζέψει» λέγοντας ότι «πρέπει να σεβόμαστε τους Ιταλούς ψηφοφόρους»…
Στάχτη στα μάτια φυσικά καθώς η πολιτική της ΕΕ παραμένει το ίδιο σκληρή.
«Άμεση υπαρξιακή απειλή»
Η κρίση αυτή όμως δεν είναι μόνο ιταλική. Απειλεί συνολικά την Ευρωζώνη, καθώς μια κατάρρευση ή αποχώρηση της Ιταλίας θα θέσει συνολικά το ερώτημα για το μέλλον του ευρώ. Η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα, που τα μεγέθη για την ΕΕ ήταν «διαχειρίσιμα». Είναι, μετά την αποχώρηση της Βρετανίας, η 3η μεγαλύτερη οικονομία στην ΕΕ, ενώ το δημόσιο χρέος της μετριέται όχι σε δις αλλά σε τρις ευρώ (2,4 τρις € αυτή τη στιγμή, ή 130% του ΑΕΠ). Η ανησυχία των καπιταλιστών φαίνεται από την πτώση σε όλα τα μεγάλα διεθνή χρηματιστήρια μετά τις τελευταίες εξελίξεις.
Όχι τυχαία, ο γνωστός μεγαλο-επενδυτής/τζογαδόρος Τζ. Σόρος δήλωσε με αφορμή τις εξελίξεις στην Ιταλία ότι «η ΕΕ αντιμετωπίζει μια άμεση υπαρξιακή απειλή».
Από το 2008 και μετά, η ΕΕ περνάει τη μια κρίση μετά την άλλη: η αρχικά ήταν το θέμα του Grexit, μετά οι καυγάδες για το προσφυγικό, στη συνέχεια το Brexit, μετά η κρίση στην Καταλονία και τώρα η κρίση στην Ιταλία. Και τα προβλήματα βέβαια δεν πρόκειται να σταματήσουν καθώς έχουν τη βάση τους στην κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας και στον ανταγωνισμό μεταξύ των κρατών της ΕΕ για το ποιος θα πληρώσει την κρίση.
Η ακροδεξιά και οι λαϊκιστές δεν έχουν λύσεις
Η απαράδεκτη πραξικοπηματική ενέργεια του Ιταλού προέδρου και των επιτελών της ΕΕ δεν σημαίνει βέβαια ότι οι πολιτικές των «λαϊκιστών» του «Κινήματος των 5 Αστέρων» ή των Ιταλών ακροδεξιών μπορούν να προσφέρουν οποιαδήποτε λύση στα προβλήματα του ιταλικού λαού.
Είναι ενδεικτικές οι δηλώσεις του ηγέτη της «Λέγκας» Μ. Σαλβίνι, ο οποίος σε μια ένδειξη των «προτεραιοτήτων» που θα είχε η κυβέρνηση του δήλωσε: «Αν μπορούμε να δουλέψουμε ελεύθερα, αύριο εγώ θα αρχίσω να δουλεύω στο υπουργείο Εσωτερικών και θα αρχίσουν οι απελάσεις των λαθρομεταναστών». Το πρόβλημα του ιταλικού λαού όμως δεν είναι οι «λαθρομετανάστες», αλλά όσοι εδώ και χρόνια κερδίζουν από τις πολιτικές λιτότητας. Και εκτός από το γερμανικό κατεστημένο, και οι «συμπατριώτες» Ιταλοί καπιταλιστές έχουν κερδίσει πολλά.
Η απουσία μιας μαχητικής Αριστεράς στην Ιταλία δίνει δυστυχώς χώρο σε ακροδεξιούς και λαϊκιστές να εμφανίζονται ως «φιλολαϊκοί». Δεν έχουν όμως στην ουσία να προσφέρουν καμία λύση στα πραγματικά προβλήματα του κόσμου. Η ανάγκη για να ξαναχτιστούν οι οργανώσεις του ιταλικού κινήματος, και ειδικά η ανάγκη για το χτίσιμο μιας επαναστατικής Αριστεράς που δεν θα ακολουθήσει τις καταστροφικές πολιτικές που είχε ακολουθήσει η Κομμουνιστική Επανίδρυση, είναι επιτακτική.
