Ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της νέας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας(ΕΓΣΣΕ) για το 2006. Ήδη έγιναν οι πρώτες επαφές μεταξύ ΓΣΕΕ, ΣΕΒ και κυβέρνησης, ενώ όλα δείχνουν πως πάμε σε μια επανάληψη του σκηνικού του 2005.
Τι έγινε το 2005
Πέρυσι η ΓΣΕΕ κατέβηκε στις διαπραγματεύσεις με αγωνιστική ρητορεία και κατέληξε σε μια “προδοτική” συμφωνία. Όχι μόνο δεν πήρε τις αυξήσεις που ζητούσε (ο Πολυζωγόπουλος ζητούσε πάνω από 7%) αλλά με την αύξηση των έμμεσων και άμεσων φόρων και του ΦΠΑ κατά 1% στην ουσία η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων έπεσε σε σχέση με το 2004. Όπως θυμόμαστε, η ΓΣΕΕ δήλωνε σε όλους τους τόνους πως θα απαιτήσει επαναδιαπραγμάτευση της συλλογικής σύμβασης, κάτι που βέβαια δεν έκανε…
Τι λένε οι βιομήχανοι
Ο ΣΕΒ “μπήκε” στις διαπραγματεύσεις με τον αέρα του απόλυτου κυρίαρχου, τον αέρα που του δίνει από τη μια η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ με τη δουλικότητά τους και από την άλλη οι συνδικαλιστικές ηγεσίες με την υποχωρητικότητά τους. Από την έκθεση Θεσσαλονίκης ακόμα το Σεπτέμβρη, ο Κυριακόπουλος (πρόεδρος του ΣΕΒ) δήλωνε πως δεν υπάρχει περίπτωση για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις πάνω από τον επίσημο πληθωρισμό, δηλαδή πάνω από το 3%. Σήμερα οι βιομήχανοι επιμένουν σε αυτά, άνοιξαν όμως και για πρώτη φορά επίσημα το θέμα της δημιουργίας ζώνης χαμηλών μισθών και ασφαλιστικών εισφορών στον άξονα Ιωαννίνων – Αλεξανδρούπολης, δηλαδή στη Βόρεια Ελλάδα. Προχωρώντας ακόμα παραπέρα έριξαν στο τραπέζι και την πρόταση για ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την καθιέρωση της σύμβασης ανά εργαζόμενο που στην πράξη αν εφαρμοστεί καθιστά άχρηστα τα σωματεία, διασπά τους εργαζόμενους και τους αφήνει στην κυριολεξία έρμαιο των διαθέσεων των εργοδοτών.
Τι ζητά η ΓΣΕΕ φέτος
Μέχρι στιγμής η εργατική συνομοσπονδία δηλώνει ανυποχώρητη στο ποσοστό των αυξήσεων, το οποίο προσδιορίζει στο 7-9%. Αξιώνει μάλιστα μεγαλύτερες αυξήσεις για τους χαμηλόμισθους και μικρότερες για τους υπόλοιπους. Συνεχίζει να μιλά για αυξήσεις που να ενσωματώνουν την αύξηση του ΦΠΑ και για σύγκλιση των ελληνικών με τους ευρωπαϊκούς μισθούς. Απέναντι στη διάθεση των εργοδοτών για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων δεν προτάσσει σοβαρό αγωνιστικό πρόγραμμα, ενώ δέχεται την πρόταση του ΣΕΒ για δημιουργία ζωνών μειωμένης ασφάλισης.
Τι λένε κυβέρνηση-ΠΑΣΟΚ
Η κυβέρνηση Καραμανλή, όπως παραδοσιακά έκαναν όλες οι κυβερνήσεις, εμφανίζεται “βασιλικότερη του βασιλέως”. Φυσικά συμφωνεί με την πρόταση του ΣΕΒ για τις αυξήσεις, άλλωστε το υπαγορεύει και ο επίτροπος Αλμούνια… Λίγες μέρες πριν ξεκινήσουν όμως οι διαπραγματεύσεις, η κυβέρνηση έριξε τη βόμβα – νομοσχέδιο για τις ΔΕΚΟ, με το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ νομιμοποιεί απολύσεις και μειώσεις μισθών στους εργαζόμενους. Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη δεν αναφέρεται καθόλου στο ζήτημα, άλλωστε η “υποταγή” του Γιώργου Παπανδρέου στους βιομήχανους, όπως φάνηκε και από την ομιλία του στο συνέδριο του ΣΕΒ, είναι δεδομένη.
Η αριστερά;
To KKE, στα λόγια παλεύει για 35ωρο, 5νθήμερο και βασικό μισθό 1300 ευρώ. Ομως με τις δικές του χωριστές κινητοποιήσεις, μακριά από τη συντριπτική πλειψηφία των εργαζομένων δεν καταφέρνει να πετύχει ουσιαστικές παραχωρήσεις ούτε καν στα σωματεία και τις ομοσπονδίες που ελέγχει (π.χ. οικοδόμοι, κλωστοϋφαντουργία κτλ.). Ο ΣΥΝ ψελλίζει που και που απόψεις για αυξήσεις, χωρίς όμως διάθεση να δώσει μάχες με πραγματικό περιεχόμενο, χαμένος στις δικές του εσωκομματικές έριδες.
Να πάρουμε τους αγώνες στα χέρια μας
Οι εργαζόμενοι της βάσης των συνδικάτων μπορούμε να γίνουμε ο σημαντικότερος παράγοντας για την πορεία του κινήματος, αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε. Τα επίσημα στοιχεία του 2005 δείχνουν πως η κατάσταση δεν πάει άλλο. Η κερδοφορία του χρηματιστηρίου, μετά από όλες τις “μεταρρυθμίσεις” που έκανε η κυβέρνηση Καραμανλή, ανέβηκε κατά 30%, τη ίδια στιγμή που η φτώχεια και η ανεργία διογκώνονται και ολόκληρες περιοχές όπως η Νάουσα βυθίζονται στην ανυπαρξία. Μόνο εμείς μπορούμε να επιβάλλουμε στις συμβιβασμένες ηγεσίες αγώνες για μια αξιοπρεπή διαβίωση, με τελικό στόχο να τις αλλάξουμε με απλούς ανιδιοτελείς εργαζόμενους της βάσης που θα παλέψουν για τα δικαιώματά μας, όχι από τα ζεστά γραφεία της ΓΣΕΕ αλλά στους δρόμους.
Γιώργος
Κασαμπαλάκος
