Του Γιώργου Κασαμπαλάκου
Σε δύσκολους καιρούς για το εργατικό κίνημα, η γενική απεργία στις 31 Μάρτη που προκήρυξε και πραγματοποίησε η ΓΣΕΕ εν’όψει της υπογραφής της νέας Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης, μόνο ελπίδες δεν μπορεί να γεννήσει στους εργαζόμενους.
H συμμετοχή στην απεργία – σύμφωνα με στοιχεία της ΓΣΕΕ – ήταν μεγάλη στις αστικές συγκοινωνίες, τα ναυπηγεία, τις τσιμεντοβιομηχανίες, τις οικοδομές, τα κατασκευαστικά έργα. Σε ΔΕΚΟ και τράπεζες η συμμετοχή ήταν πάνω από 50%, ενώ στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα η συμμετοχή ήταν χαμηλή.
Οι απεργιακές συγκεντρώσεις ήταν μικρές (5.000 στην Αθήνα, 1.000 στη Θεσσαλονίκη, 500 στην Πάτρα), γεγονός που οφείλεται κύρια στην αίσθηση ότι πρόκειται για μια απεργία "ντουφεκιά στον αέρα", χωρίς προοπτικές κλιμάκωσης.
Και όλα αυτά, τη στιγμή που οι επιθέσεις απέναντι στους εργαζόμενους αυτής της χώρας εντείνονται επικίνδυνα. Δεν είναι μόνο το φτωχό 3,2% που αντιπροτείνει ο ΣΕΒ στο ισχνό και ανεπαρκές 8% που διεκδικεί η ΓΣΕΕ. Είναι οι δηλώσεις-παρέμβαση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ.Γκαργκάνα, καθώς και η σκανδαλώδης έκθεση του ΟΟΣΑ για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας.
Ο Γκαργκάνας λοιπόν "ξαναχτύπησε" παραμονές της γενικής απεργίας, όταν όχι μόνο πρότεινε στους κοινωνικούς εταίρους αυξήσεις περίπου στο ύψος του πληθωρισμού, δηλαδή με το ζόρι 4%, αλλά και με τις διαπιστώσεις του για ολόκληρη την ελληνική οικονομία, τις οποίες βέβαια συνόδεψε και με προτάσεις. Μιλάει λοιπόν για ριζικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο ασφαλιστικό, για μεγαλύτερη ελαστικότητα των εργασιακών σχέσεων και μείωση των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης. Δεν ήταν καθόλου τυχαία αυτή η παρέμβαση, τόσο για το χρόνο που έγινε όσο και για την τακτική της νέας κυβέρνησης και του κεφαλαίου την επόμενη περίοδο.
Η δημοσίευση της έκθεσης του ΟΟΣΑ, που είχε δημοσιευτεί στην "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" λίγες μέρες πριν περιείχε περίπου τα ίδια πράγματα, αποδεικνύοντας πως επρόκειτο για μια καλά ενορχηστρωμένη επίθεση των κεφαλαιοκρατών απέναντι στους εργαζόμενους. Στην έκθεση αυτή υπάρχουν συγκεκριμένες προτάσεις για μειώσεις μισθών αλλά και για σταδιακή αλλαγή του καθεστώτος των συλλογικών συμβάσεων, όπου αναφέρεται η ανάγκη για συμβάσεις που να αφορούν όσο γίνεται λιγότερους κλάδους, με κατάληξη βέβαια τις ατομικές συμβάσεις. Ο ΟΟΣΑ μάλιστα κατηγορεί την ελληνική κυβέρνηση πως είναι πολύ λίγοι όσοι συνταξιοδοτούνται στα 65 τους, παρά τον πρόσφατα ψηφισθέντα νόμο!
Σε αυτόν τον εμπαιγμό βέβαια συμμετέχει και η πρώην κυβέρνηση. Ο πρώην υπουργός οικονομίας, Ν. Χριστοδουλάκης, έκανε τη δική του πρόταση για το χάσμα μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων: αυξήσεις 5,5%. Ο ίδιος βέβαια, ως υπουργός Οικονομικών δεν έδωσε ποτέ ούτε καν αυτό το ποσοστό σαν αύξηση στους εργταζόμενους.
Όλα λοιπόν δείχνουν να είναι τα ίδια σε σχέση με το παρελθόν: Το κίνημα διαιρεμένο και χωρίς εμπιστοσύνη στη συνδικαλιστική ηγεσία, οι πλουτοκράτες με συνεχείς επιθέσεις κατά των εργαζομένων, τα δύο κόμματα να συμφωνούν επί της ουσίας προσπαθώντας βέβαια να δείξουν ένα φιλολαϊκό προφίλ. Το μόνο που άλλαξε ίσως να είναι πως ο γραμματέας της ΔΑΚΕ, Γιάννης Μανώλης, εκλέχτηκε βουλευτής Αργολίδας, όπως βέβαια και ο πρόεδρος της ΟΤΟΕ, Γιάννης Κουσελάς, εκλέχτηκε βουλευτής Μεσσηνίας. Το σίγουρο είναι πως στο δρόμο αυτό έχουν μπει …και άλλοι. Ο δρόμος όμως για την αναζωογόνηση του συνδικαλιστικού κινήματος περνάει από την ανάπτυξη και τον συντονισμό μαχητικών και ανιδιοτελών συνδικαλιστών, καταρχήν στα πρωτοβάθμια σωματεία καθώς και τη δημιουργία νέων αριστερών συνδικαλιστικών παρατάξεων, που να ανατρέψουν τους σημερινούς δυσμενείς συσχετισμούς.
